Η σιγή των ζώων

Tις προάλλες φώναξα στο γραφείο μου τη δεσποινίδα Ιουλία, τη δασκάλα των
παιδιών. Έπρεπε να της δώσω το μισθό της.
- Κάθισε να κάνουμε το λογαριασμό, της είπα. Θα 'χεις ανάγκη από χρήματα
και συ ντρέπεσαι να ανοίξεις το στόμα σου... Λοιπόν...
Συμφωνήσαμε για τριάντα ρούβλια* το μήνα...
- Για σαράντα.
- Όχι, για τριάντα, το έχω σημειώσει. Εγώ πάντοτε τριάντα ρούβλια δίνω στις
δασκάλες... Λοιπόν, έχ

εις δύο μήνες εδώ...
- Δύο μήνες και πέντε μέρες...
- Δύο μήνες ακριβώς... Το 'χω σημειώσει... Λοιπόν, έχουμε εξήντα ρούβλια.
Πρέπει να βγάλουμε εννιά Κυριακές... δε δουλεύετε τις Κυριακές.
Πηγαίνετε περίπατο μετα παιδιά. Έπειτα έχουμε τρεις γιορτές...
Η Ιουλία έγινε κατακόκκινη και άρχισε να τσαλακώνει νευρικά την άκρη του
φουστανιού της, μα δεν είπε λέξη.
- Τρεις γιορτές... μας κάνουν δώδεκα ρούβλια το μήνα... Ο Κόλιας ήταν
άρρωστος τέσσερις μέρες και δεν του έκανες μάθημα... Μονάχα με τη Βαρβάρα
ασχολήθηκες... Τρεις μέρες είχες πονόδοντο και η γυναίκα μου σου είπε να
αναπαυτείς μετά το φαγητό... Δώδεκα και εφτά δεκαεννιά. Αφαιρούμε, μας
μένουν... Χμ! σαράντα ένα ρούβλια... Σωστά;
Το αριστερό μάτι της Ιουλίας έγινε κατακκόκινο και νότισε. Άρχισε να τρέμει
το σαγόνι της. Την έπιασε ένας νευρικός βήχας, έβαλε το μαντίλι στη μύτη
της, μα δεν έβγαλε άχνα.
- Την παραμονή της πρωτοχρονιάς έσπασες ένα φλιτζάνι του τσαγιού με το
πιατάκι του... Βγάζουμε δύο ρούβλια... Το φλιτζάνι κάνει ακριβότερα γιατί
είναι οικογενειακό κειμήλιο, μα δεν πειράζει... Τόσο το χειρότερο!
Προχωρούμε! Μια μέρα δεν πρόσεξες τον Κόλια, ανέβηκε ο μικρός στο δέντρο
και έσκισε το σακάκι του... Βγάζουμε άλλα δέκα ρούβλια... Άλλη μια μέρα που
δεν πρόσεχες, έκλεψε μια καμαριέρα τα μποτάκια της Βαρβάρας. Πρέπει να
'χεις τα μάτια σου τέσσερα, γι' αυτό σε πληρώνουμε... Λοιπόν, βγάζουμε άλλα
πέντε ρούβλια. Στις δέκα του Γενάρη σε δάνεισα δέκα ρούβλια...
- Όχι, δεν έγινε τέτοιο πράμα. μουρμούρισε η Ιουλία.
- Το 'χω σημειώσει!
- Καλά...
- Βγάζουμε είκοσι επτά ρούβλια, μας μένουν δεκατέσσερα.
Τα μάτια της Ιουλίας γέμισαν δάκρυα. Κόμποι ιδρώτα γυάλιζαν πάνω στη μύτη
της. Κακόμοιρο κορίτσι!
- Μα εγώ μια φορά μονάχα δανείστηκα χρήματα. Μονάχα τρία ρούβλια, από την
κυρία, μουρμούρισε η Ιουλία και η φωνή της έτρεμε...
Αυτά είναι όλα όλα που δανείστηκα.
- Μπα; Και γω δεν τα είχα σημειώσει αυτά. Λοιπόν, δεκατέσσερα έξω τρία, μας
μένουν έντεκα. Πάρε τα χρήματά σου, αγαπητή μου!
Τρία... τρία, τρία... ένα και ένα... Πάρ' τα...
Και της έδωσα έντεκα ρούβλια. Τα πήρε με τρεμουλιαστά δάχτυλα και τα έβαλε
στην τσέπη της.
- Ευχαριστώ, ψιθύρισε.
Πετάχτηκα ορθός και άρχισα να βηματίζω πέρα δώθε στο γραφείο. Με έπιασαν τα
δαιμόνια μου.
- Και γιατί με ευχαριστείς;
- Για τα χρήματα.
- Μα, διάολε, εγώ σε έκλεψα, σε λήστεψα! Και μου λες κι ευχαριστώ;
- Οι άλλοι δε μου 'διναν τίποτα!...
- Δε σου 'διναν τίποτα. Φυσικά! Σου έκανα μια φάρσα για να σου γίνει σκληρό
μάθημα. Πάρε τα ογδόντα σου ρούβλια! Τα είχα έτοιμα στο φάκελο! Μα γιατί δε
φωνάζεις για το δίκιο σου; Γιατί στέκεσαι έτσι σαν χαζή; Μπορείς να ζήσεις
σ' αυτό τον κόσμο αν δεν πατήσεις λίγο πόδι, αν δε δείξεις τα δόντια σου;
Γιατί είσαι άβουλη;
Μουρμούρισε μερικά ευχαριστώ και βγήκε.

Ο Τσέχωφ είχε υπόψη του ότι η Ιουλία είχε Ελληνική καταγωγή. Ή μήπως δεν είχε; 

ΟΧΙ, στην Δημοκρατία που μας σερβίρουν

Μετά το πέρασμα από τον προεκλογικό σαλτιμπαγκισμό των Σαμαρά – Βενιζέλου – Κουβέλη στον «υπεύθυνο» λόγο μιας «σοβαρής» Κυβέρνησης, αυτό που μας έμεινε είναι η ίδια πολιτική, η πλήρη υποταγή στα μνημόνια, τα εκτρωματικά μέτρα φτωχοποίησης του λαού, η απώλεια Κρατικών εσόδων από το επιδιωκόμενο σχέδιο αποκρατικοποίησης των κρατικών και δημόσιων επιχειρήσεων που η εκάστοτε κυβέρνηση τις αντιλαμβάνεται ως ιδιοκτησία κομματική και προσωπική του εκάστοτε Πρωθυπουργού και του εκάστοτε υπουργού οικονομικών, η εκποίηση των πλουτοπαραγωγικών πηγών της χώρας, η έκπτωση του πολιτισμού και η πλήρη κατάργηση των δομών που συνθέτουν το "Κοινωνικό" Κράτος. 

Από τις 60 προς κατάργηση "επιχειρήσεις" του Δημοσίου, το 80% αποτελούν την εικόνα ενός πολιτισμένου και ανθρωπιστικού κράτους.

Επιπλέον εκείνο που μας έμεινε, είναι ένα τσούρμο παραδοσιακών ευεπίφορων  στον λαϊκισμό και στην τρομολαγνία  των πολιτικών σαλτιμπάγκων, πολιτών , που μας φέσωσαν για μια ακόμα φορά με μια άκρως μνημονιακή και εθελόδουλη κυβέρνηση.

Τα ραβασάκια της ….εφορίας, η «ιδιοκτησία» του μνημονίου, το κλείσιμο «άχρηστων» οργανισμών που μια σειρά άχρηστων κυβερνήσεων τους  δημιούργησαν χωρίς να μπορούν να τους χρησιμοποιήσουν, αν και είναι απολύτως χρήσιμοι, το ξεφόρτωμα κρατικών κερδοφόρων επιχειρήσεων για να κάνουν τον τσάμπα επιχειρηματία αποτυχημένοι επιχειρηματικοί όμιλοι του εξωτερικού, η επαναϊδιωτικοποίηση  του Κράτους από την Νέα δημοκρατία και την συγκυβέρνηση ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ, ομολογούν για πολλοστή φορά ότι ο λαός βρίσκεται στο έλεος τους και στο έλεος της Τρόικα, καθώς ο Δήμος – Κράτος εξακολουθεί να είναι φυλακισμένος και μόνο τα σύμβολά του οι σφετεριστές τα προβάλλουν για να κατάσχουν την κυριαρχία και να παράγουν εξουσία στο όνομα του Δήμου –Κράτους εναντίον του Δήμου –Κράτους.

Δήμος –Κράτος είναι ο λαός ως Κραταιός Δήμος, ως λόγος που διαλέγεται και αποφασίζει, ως ασκών δικαίωμα δημοκρατίας, διότι η Δημοκρατία δεν είναι απλώς ένα πολιτικό σύστημα, αλλά πρωτίστως οικονομικό σύστημα που αντιστοιχίζεται σε συγκεκριμένου τύπου κοινωνική συγκρότηση των ατόμων που συνθέτουν και το Κράτος και την Κοινωνία.   

Η κυβέρνηση εξακολουθεί να πορεύεται πάνω στην παρακαταθήκη που την προηγούμενη περίοδο, πριν τις εκλογές είχε δημιουργήσει, με τα μνημόνια Α΄ και Β΄ καθώς και των προσαρμοστικών νόμων που υποβιβάζουν την ανθρώπινη αξιοπρέπεια και εξαθλιώνουν το βιοτικό επίπεδο των εργαζομένων διατηρώντας ένα πεδίο ασφάλειας και απομόνωσης εκ των βαρών υπέρ του κράτους, των πλουσίων, των Τραπεζιτών και των Τραπεζών, των βιομηχάνων και των εφοπλιστών καθώς και των κάθε λογής εισοδηματιών και της πολιτικής νομενκλατούρας, Κυβέρνησης και αντιπολίτευσης.  

Το υπουργείο οικονομικών κάθε λίγο ανακοινώνει καινούργια μέτρα φτωχοποίησης, απειλών εκποίησης μισθών και ατομικής ιδιοκτησίας, τρομοκρατία εναντίον των «φοροφυγάδων» τους οποίους επικεντρώνει ή στοχοποιεί στα συνήθη υποζύγια , μισθωτούς και συνταξιούχους.

Οι άλλοι , επειδή κατέχουν τα κεφάλαια, επειδή τα κεφάλαια είναι αναγκαία για την οικονομία, για το λόγο αυτό ούτε φορολογούνται ούτε τους επιβάλλεται η συμμετοχή τους στην κρίση της οικονομίας. Απεναντίας διευκολύνονται να βγάζουν τα κεφάλαια τους στο εξωτερικό. 

Ο μισθωτός ξοδεύει για τον εαυτό του και την οικογένειά του ένα σημαντικό μέρος των εσόδων εκ της εργασίας του. Αυτό το κόστος, από την ανάγκης στέγασης έως και την ανάγκη αναψυχής, δεν αποτελούν έξοδα που αφαιρούνται, ώστε να φορολογείται το καθαρό εισόδημα του, αλλά αποτελούν πλασματικά έσοδα  ( τεκμήρια), για τα οποία πρέπει να πληρώσει επιπλέον φόρους.

Για τον Βιομήχανο, ο οποίος χρεώνει όλες τις δαπάνες διαβίωσης, τις ατομικές τους αλλά και της   οικογένειάς τους και του υπηρετικού τους προσωπικού, και της συντήρησης των κατοικιών και των αυτοκινήτων τους στην επιχείρησης, αποτελούν έξοδα της επιχείρησης, αποτελούν «κύκλο εργασιών» που μειώνουν τα καθαρά κέρδη πάνω στα οποία υπολογίζεται ο φόρος.

Πότε όμως διαπιστώθηκε η Δημοκρατία στην Ελλάδα, για να την υπερασπιζόμαστε και να μιλούμε στο όνομά της;

Με άλλα λόγια, πότε το φορολογικό σύστημα ετέθη στην έγκριση του Λαού με δημοψήφισμα, ώστε η ηθική και το δίκαιο που πρέπει να συμβαδίζει με το σύνταγμα διαπιστώθηκε με θετική ψήφο;

Ποιος Νόμος της Βουλής εκτέθηκε στην ετυμηγορία του λαού, ώστε να διαπιστώσει ο λαός ότι υφίσταται και λειτουργεί η Δημοκρατία;

Ποιο μνημόνιο ή Διεθνή Σύμβαση ή στρατηγική της οικονομίας τέθηκε στην έγκριση του λαού με δημοψήφισμα, ώστε να επιβεβαιώνεται σε τακτά διαστήματα και το Σύνταγμα και η Δημοκρατία;

Η εκλογή Κυβερνήσεων σε καμιά περίπτωση δεν αποδεικνύει ούτε πιστοποιεί την Δημοκρατία. Γιατί στην Δημοκρατία τον Νόμο το αποφασίζει ο λαός και όχι μια νομενκλατούρα.  

Όπως σε μια Δημοκρατία, μια Βουλή Αντιπροσώπων συντίθεται από εκπροσώπους των οικονομικών τάξεων που συνθέτουν την Εθνική Κοινωνία  και όχι από κόμματα ή μια συγκεκριμένη οικονομική τάξη .

Για τους παραπάνω λόγους, όποιος διαβάσει αυτήν την  προβληματική, να μην επιτρέψει στον εαυτό του την υποταγή του στους φορολογικούς νόμους και την κατάθεση φορολογικών δηλώσεων,

Αλλά και να μην επιτρέψει χωρίς δημοψήφισμα την αποκρατικοποίηση καμιάς Δημόσιας ή Κρατικής επιχείρησης.

Η διεκδίκηση της Δημοκρατίας αποτελεί υποχρέωση και δικαίωμα των πολιτών και σε καμιά περίπτωση δεν αποτελεί μέσο εξουσίας των ανώτερων τάξεων για να καταδυναστεύουν τις φτωχότερες.    

Πρέπει να συγκροτήσουμε τις κοινωνίες των πόλεων  για μια οικονομία της Δημοκρατίας ως οικονομία Πόλης, ως οικονομία συναπόφασης,  με σεβασμό στο άτομο και αντίθετο στον ατομικισμό, ως διεκδίκηση της Δημοκρατίας ως εργαλείο, δικαίωμα και εξουσία του λαού που επιβεβαιώνεται κάθε φορά που ο λαός το επιδιώκει και το απαιτεί, αλλά και υποχρεώνεται να το κάνει. 

Κανένας Νόμος δεν νομιμοποιείται ως αυτοδιοίκητο δικαίωμα της Βουλής, για την οικονομία, την Παιδεία, την Υγεία, την Εργασία,  αλλά ως δικαίωμα Λαϊκής Κυριαρχίας που ασκείται από τον λαό με Δημοψηφίσματα. 

Η άρνηση υποταγής στους Νόμους, αποτελεί πρόκληση συγκρότησης θεσμικής Κοινωνίας ανά Πόλη και Κοινότητα, καθώς και σύγκρουση με το Κράτος, ώστε να υποχρεωθεί να διαβουλεύεται με την Κοινωνία.

Η εκλογή Κυβερνήσεων ξαναλέω, δεν επιβεβαιώνουν την ύπαρξη Δημοκρατίας και Λαϊκής Κυριαρχίας.

Τα σύμβολα που η ολιγαρχική τάξη  που δυναστεύει την κοινωνία έχει καταχραστεί, σε καμιά περίπτωση δεν επιβεβαιώνουν την ύπαρξη της Δημοκρατίας, αλλά απεναντίας πιστοποιούν την καθυπόταξη της στην Τάξη των Ολιγαρχικών και των υποστατικών της, πολιτικούς και Κόμματα.

Αηδία μου προκαλούν οι δημοσκοπήσεις και τα ποσοστά των δωσίλογων.

Καθώς πλησιάζει ο χρόνος των εκλογών και τα στρατόπεδα των συνεταιριστικών δυνάμεων επεξεργάζονται μεθόδους υποκλοπής της ψήφου, σκέφτομαι πως ενώ το δεις εξαμαρτείν δεν αποτελεί σοφία για κάθε σώφρον άνθρωπο, στην Ελλάδα σώφρον άνθρωπος είναι αυτό που επαναλαμβάνει το ίδιο λάθος μέχρις να κουραστεί το λάθος, και από λάθος να γίνει σωστό. Δηλαδή, αντί να διδασκόμαστε από τα λάθη μας, επιμένουμε τα λάθη μας να διδάσκονται από εμάς για να γίνουν σωστά. Ενώ βλέπουμε να καταστρέφεται κάθε τι που δόμησε το Ελληνικό πρότυπο κοινωνίας, ενώ συνηθίζουμε να υποστηρίζουμε ότι αποτελούμε απόγονοι ενός αρχαίου έθνους με πολλές χιλιάδες έτη πολιτισμού, ενώ δεν είναι και πολύ μακρινό το παρελθόν που ζήσαμε μέσα από τις αφηγήσεις ήδη ακόμη ζωντανών την θηριωδία του ναζισμού και των δωσίλογων, ενώ νιώσαμε την εξαπάτηση και την χλεύη των εξαπατητών μας που κυβερνούν την χώρα ως νέοι δωσίλογοι, ως νέοι συνεργάτες των Γερμανών , ενώ τους βλέπουμε να καταρρακώνουν το σύνταγμα, να μην σέβονται νόμους και αποφάσεις δικαστηρίων, να στρέφουν τους δικαστές εναντίον του λαού μας, να βιάζουν βάναυσα την οικογένεια, την νέα γενιά, τους απόμαχους της δουλειάς, να μεταχειρίζονται σαν απόβλητα τους εργαζόμενους καταδικάζοντας τους στην ανεργία και την εξαθλίωση, να ενοχοποιούν τους δεσμούς της οικογένειας ως αιτία φοροδιαφυγής επιβάλλοντας φόρους στον συνταξιούχο αν δηλώσει πως επιθυμεί η σύζυγος του να λαμβάνει την σύνταξή τους όταν αυτός αποδημήσει ή να επιβάλλουν φόρους στους γονείς αν βοηθήσουν τα παιδιά τους, ενώ καταδικάζουν με φόρους επί φόρων ότι απέκτησαν με κόπους και στερήσεις ως ατομική ιδιοκτησία οι Έλληνες και οι Ελληνίδες από την δουλειά τους, ενώ για να παραμείνουν στην εξουσία ή για να γίνουν Πρωθυπουργοί ή Αρχηγοί στα κόμματα τους δέχονται να πουλήσουν την γη μας, την πατρίδα μας, την ιστορία μας, τον πολιτισμό μας, το παρόν και το μέλλον των παιδιών μας, εμείς όχι μόνο δεν τους έχουμε διώξει από την χώρα, αλλά φτάσανε 250000 κατακάθια που προσβάλλουν με την παρουσία τους και την φωνή τους την Ελλάδα κι τους Έλληνες και πήγαν να δηλώσουν ότι είναι αμετανόητα το ίδιο δωσίλογοι με το πατριδοκάπηλο και προδοτικό κόμμα τους . Βλέπω ακόμη και σήμερα, λίγο πριν την έναρξη του χρόνου των εκλογών, δημοσκοπήσεις που σοκάρουν. Να συνωστίζονται πλήθη δωσίλογων , προδοτών, λαμογιών και τυχοδιωχτών, μαζί με ένα πλήθος νοητικά ρακένδυτων και οικονομικά εξαθλιωμένων, από όλες τις τάξεις εργαζομένων κάτω από τα λάβαρα και τα σύμβολα του νέο-δωσιλογισμού, του νέο-γερμανισμού της κλοπτοκρατίας που εκπροσωπούν το ΠΑΣΟΚ, η Ν.Δ., το ΛΑΟΣ, ή κάτω από τα νεοναζιστικά κατάλοιπα της παλιάς τάξης του φασισμού που τα εκπροσωπεί η Χρυσή Αυγή. Από την άλλη, ζούμε για μια ακόμη φορά το δράμα της ψευδό-αριστεράς, του μπλοκ των ψευδό-υποστηρικτών του λαού που καταναλώνονται σε συνθήματα και ανταγωνιστικών ρόλων καθαρότητας ή αντιπροσωπευτικότητας για να γεμίσουν τις δεξαμενές επιρροής τους, αποφεύγοντας την ευθύνη της δοκιμασίας του λόγου τους στο καμίνι της πραγματικότητας. Ούτε καν ενδιαφέρονται για τα βάσανα του λαού , μήτε για το παρόν και το μέλλον του. Το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι ή να συντηρήσουν τις εκλογικές τους δυνάμεις ή να τις αυξήσουν ό ένας σε βάρος του άλλου, χρησιμοποιώντας τον ίδιο ακατέργαστο και αμνήμονα λαό που χρησιμοποιούν και οι «αντίπαλοί» τους. Σε αυτή την χώρα της φαιδράς πορτοκαλέας , ζουν φαιδροί άνθρωποι – ψηφοφόροι, λαμόγια, κλέφτες και απατεώνες πολιτικοί, επιχειρηματίες μισάνθρωπα αρπακτικά, αμετανόητοι και αλαζόνες, μηρυκαστικά και δωσίλογοι και κάποιο λίγοι που ονειρεύονται και αγωνίζονται για έναν καλλίτερο κόσμο. Αλλά είμαστε τόσο λίγοι που υποκλινόμαστε στην «πληθωρική» υπεροχή σας. Μακάρι να υπήρχε μια μηχανή που να μου έσβηνε κάθε μνήμη, κάθε εικόνα, κάθε τι που δεν θα μου επέτρεπε να ζήσω απελευθερωμένος από την Ελλάδα και τον Έλληνα που έχω μέσα μου.

Για μια πολική-κοινωνική - οικονομική συγκρότησης Κοινωνίας των εργαζομένων.

Μια πρόταση προς όλους τους εργαζόμενους που στοχεύει στην αποδημία της Δημοκρατίας με όρους ετερότητας και συνέχειας.

Οι εργαζόμενοι στην χώρα μας, είτε ως μισθωτοί εξαρτημένοι από τον εργοδότη τους, είτε ως εν ελευθερία εργαζόμενοι, μεταχειρίσθηκαν από ένα φαύλο κλεπτοκρατικό πολιτικό σύστημα του χυδαίου, όμηρο του Δυτικού «πολιτισμού», της βαρβαρότητας, του χρήματος και της εκμετάλλευσης, κατά τον πιο επαχθή και προσβλητικό τρόπο.

Χρησιμοποιήθηκαν άλλοτε για να υποστηρίξουν πολιτικές σκοτεινών δυνάμεων που θα τους οδηγούσαν στην αμάθεια, τον εθνικισμό στην υποταγή και θα τους υποχρέωναν στην φτώχεια και στην εξαθλίωση επειδή τους δίδαξαν ότι «έτσι γεννήθηκαν» και άλλοτε να ενοχοποιηθούν κατά έμμεσο ή ακόμη σε κάποιες των περιπτώσεων άμεσα ως αποδιοπομπαίοι τράγοι οποιασδήποτε οικονομικής πολιτικής που υπερχρέωνε την χώρα υπέρ των πλουσίων και των τυχοδιωκτών, καταδικάζοντάς τους σε μόνιμα υποζύγια του εξωτερικού χρέους ή της χρεοκοπίας.
Σε όλα τα χρόνια που πέρασαν πολλοί σωτήρες με ψευδεπίγραφα μανιφέστα, καλλιέργησαν φιλεργατικές και φιλολαϊκές δοξασίες και ψευδαισθήσεις που εγκλώβισαν τους εργαζόμενους στο μαντρί ψηφοθηρίας των δυνάμεων μια οικονομικής και πολιτικής ελίτ, στερώντας τους την δύναμη και την δυνατότητα να γίνουν «αφεντικά» του κόπου και της δουλειάς τους.

Πολλά κόμματα και πολλές ιδεολογίες, τους αποστέρησαν το μοναδικό προστατευτικό τείχος που είχαν, την συγκρότηση κοινωνίας με θεσμικά – νομικά χαρακτηριστικά , που θα τους καθιστούσε υπολογίσιμη δύναμη στη σύγκρουση με τους κεφαλαιοκράτες στο επίπεδο του ελέγχου του Κράτους.

Όλες οι ιδεολογίες αυτό-τροφοδοτούνται οικοδομώντας ένα περίπλοκο σύστημα προστατευτισμού των βασικών τους παραδοχών που κάθε φορά στην ανάγκη επαναβεβαίωσης της βασικής τους θεώρησης επιστρέφουν θριαμβευτικά στις ίδιες παραδοχές , ακόμα και όταν φαίνεται να τις απορρίπτουν, να τις τροποποιούν ή να τις εμπλουτίζουν.
Η απαγόρευση στους εργαζόμενους αλλά και στο σύνολο των ατόμων που θα μπορούσαν να συγκροτήσουν Κοινωνία, συνεπικουρήθηκε από την δογματική αντίληψη των ιδεολογιών και των συγγραφέων τους, ότι αποτελεί μια ουτοπική υπόθεση πέραν από κάθε πραγματικότητα που μπορεί να υλοποιηθεί μιας και μεταξύ των ατόμων και των οικονομικών σχέσεων που γεννιούνται ανάμεσα τους κυριαρχικά δεσπόζουν οικονομικές σχέσεις διάσπαση των ατόμων σε οργανωμένες ομάδες συμφερόντων οι οποίες βρίσκονται σε μια συνεχή συγκρουσιακή κατάσταση. Το εφεύρημα των Τάξεων αποτέλεσε την πηγή φιλοσοφικών αναζητήσεων, ερμηνειών και θεμελιωδών συμφωνιών που στο τέλος ο κίνδυνος να ενωθούν τα άτομα σε κοινωνία οδήγησε στην δημιουργία του Κράτους το όποίο αυτάρεσκα και φαρισαϊκά αναγνώρισε στον εαυτό του την ταύτιση της ύπαρξής του με το ζητούμενο. Την Κοινωνία.

Αν θέλαμε να συγκρίνουμε τις σημερινές ιδεολογίες με τον αρχαιοελληνικό πολιτισμό και της φιλοσοφία του, θα διαπιστώναμε πως οι περίλαμπροι αυτοί πρόγονοι της γνώσης μας, έδιναν μεγαλύτερη σημασία και αξία στην Κοινωνία από το Κράτος και όριζαν ανώτερο του Κράτους και την Κοινωνία αλλά κυρίως το έθνος.
Γιατί γνώριζαν πως Κράτος ήταν η οικοδόμηση της αρμονίας που γεννιόταν από τον συμβιβασμό των αντίθετων συμφερόντων δηλαδή όλων των δυνάμεων που παρήγαγε η κοινωνία και όχι το αντίθετο, αυτό δηλαδή που εμείς γνωρίζουμε σαν πραγματικότητα, δηλαδή η δύναμης επικυριαρχίας και υποταγής της Κοινωνίας στις αντιθέσεις και στην ισχύ των αντιθέσεων.
Ποτέ όμως δεν έλειψαν οι συγκρούσεις και σε αυτήν την εποχή ανάμεσα στους Κοινωνιστές και στους Κρατιστές. Άλλωστε η κυριαρχία των Αριστοκρατών είχε πάντοτε ως πυρήνα της εξουσίας τους και της δυνάστευσης του λαού, το Κράτος που λειτουργούσε επικυρίαρχα πάνω στην κοινωνία, όσο δέσποζε το ολιγαρχικό σύστημα κυβέρνησης και οικονομικής ανάπτυξης.
Σήμερα που μας έχουν εμποτίσει με τις «αρχές» της Δημοκρατίας τους, δηλαδή του αναγραμματισμού της Κρατοδημίας, εμείς καταφεύγουμε σε ιδεολογικές σχολές σκέψης που βρίσκονται έξω από τον δικό μας πολιτισμό και φιλοσοφία σκέψης.
Στην Δημοκρατία τους, το Κράτος προβάλλεται σε υπερθετικό βαθμό και σε αντιπαράθεση με την συρρίκνωση του Δήμου. Γι’ αυτό το πολιτικό σύστημα που προβάλλουν δεν είναι η Δημοκρατία αλλά το αντίθετό της, η Κρατοδημία. Ο κραταιός δήμιος επί της Κοινωνίας.
Αν πρέπει να αντιπαρατεθούμε σε ένα τέτοιο σύστημα πολιτικού-οικονομικού εξαναγκασμού θα πρέπει να βρούμε άμυνες στην προβολή της αποδημίας της Δημοκρατίας που μας αφαίρεσαν.

Να ερμηνεύσουμε σήμερα, μιας και τα παραδείγματα είναι χειροπιαστά και όχι αφηρημένα, την ποινικοποίηση του ζωτικού χώρου που συναντιέται η Ελληνική ιδιαιτερότητα ως οικογένεια, ως γειτονιά, ως τοπική κοινωνία, ως άτομα που συγκροτούν την τοπική κοινωνία στην πόλη ή στην ύπαιθρο και την βίαιη προσαρμογή στην βαρβαρότητα του ευρωπαϊκού και γενικότερα του Δυτικού Πολιτισμού.
Η ποινικοποίηση της αλληλεγγύης εντός της οικογένειας είτε με μέτρα εναντίον της διαδοχής στην σύνταξη με την απώλεια του άνδρα προς την σύζυγό του, ή την επιβολή φόρων για την παροχή οικονομικής βοήθειας των γονέων στα παιδιά τους ή τα εγγόνια τους, απαντά με αυτό τον βίαιο και χυδαίο τρόπο στην συγκρότηση, σε όλα τα επίπεδα, της ελληνικής ιδιαιτερότητας και της Ελληνική συνεκτικότητας ως φυλή, ως έθνος, ως πολιτισμό και ως συνέχεια της παράδοσης.
Ο πόλεμος που δεχόμαστε με προσχηματικά επιχειρήματα οικονομικής κρίσης είναι πόλεμος αποκοπής από τις ρίζες μας , του τρόπου ζωής μας, της συμπεριφοράς, της φιλοσοφικής και πνευματικής προσέγγισης της ύπαρξης και της διάχυσης της στο φυσικό της περιβάλλον και ακόμα πολλά περισσότερα.
Δυστυχώς αυτήν την περίοδο η διανόηση βρίσκεται εκτός πεδίου σκέψης και προβολής λόγου.

Οι εργαζόμενοι πολλές φορές πίστεψαν τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα, κυνηγήθηκαν, εκτοπίστηκαν, άλλοι συμβιβάστηκαν με την «μοίρα» τους, άλλοι αναγκάστηκαν να φύγουν μετανάστες, άλλοι κλείστηκαν σε ξερονήσια και πάντα όταν αυτή η Πατρίδα βρέθηκε σε κίνδυνο πρώτοι έτρεξαν και έδωσαν απλόχερα το αίμα τους, δώρισαν την ζωή του για να μπορεί αυτή η πατρίδα να είναι ελεύθερη και να τους καταδυναστεύει.
Ποτέ οι εργαζόμενοι δεν ένιωσαν πως αυτή η πατρίδα τους ανήκει, τους προστατεύει, τους αγαπάει, γιατί αυτήν την Πατρίδα την λυμαίνονται συμμορίες πολιτικών και οικονομικών συμφερόντων υπόδουλων στην εξουσία και στα πολυεθνικά οικονομικά τραστ συμφερόντων.

Οι εργαζόμενοι μέχρι σήμερα οδηγήθηκαν με πειθαναγκασμό κάτω από το βάρος διαφόρων ιδεολογιών σε οργανωτικά σχήματα που αποτελούσαν στην πραγματικότητα πεδία συγκρούσεων κομματικών συμφερόντων ή ψηφοθηρικών επιρροών.
Από τα κλαδικά σωματεία που αποτελούσαν ιδεοληψία του ΚΚΕ στα εργοστασιακά ή εργασιακά σωματεία που αποτελούσαν ιδεοληψία του ΠΑΣΟΚ, οι εργαζόμενοι αποτέλεσαν τον πολιτικό-ιδεολογικό στρατό της σύγκρουσης των δύο κομμάτων χωρίς ποτέ να συνειδητοποιήσουν ότι απλά τους χρησιμοποιούσαν επεκτείνοντας και επιτείνοντας τον κομματικό φεουδαλισμό, καθιστώντας τους υποχείρια εργαλεία της εξουσίας τους.
Η άκρατη κομματικοποίηση όλης την κοινωνικής και οικονομικής δραστηριότητα των πολιτών και δη των εργαζομένων, με την χειραγώγηση της καθημερινότητας τους, των αγώνων τους, των αναγκών τους και της ψήφου τους υποστυλώθηκε από την γέννηση των πολιτικό-συνδικαλιστικών κομματικών παρατάξεων, οι οποίες εμπορεύθηκαν τους εργαζόμενους και τις οικογένειες τους, τις ανάγκες και τα όνειρά τους, τους αγώνες και τα δικαιώματα τους, μετατρέποντας τα σε εξαρτησιογόνα μέσα, σε γραμμάτια εξαργύρωσης εργατικής εξουσίας, σε μέθοδο άμβλωσης συνειδησιακών αντιστάσεων, σε μηχανισμούς παραγοντισμού και σήψης των συνδικαλιστικών ηγεσιών, σε συκοφάντηση των αγώνων και της ορθής κρίσης τους, σε ενοχοποίηση κάθε απαίτησης για δίκαιο κράτος και δίκαιη αναδιανομή του παραγόμενου πλούτο, και αποδοχή της κατωτερότητας τους μπροστά στην πανσοφία και την δύναμη των κομματικών μηχανισμών και εξουσιών.

Οι συνδικαλιστικές ηγεσίες τις οποίες επέβαλαν οι κομματικοί μηχανισμοί πάνω στους εργαζόμενους δεν κατάφεραν μόνο να ενοχοποιήσουν και να συκοφαντήσουν και τους εργαζόμενους, τους αγώνες τους και τα δικαιώματά τους, αλλά χρησιμοποίησαν την εξουσία τους και τον σφετερισμό της δύναμη των εργαζομένων για να καταλάβουν κομματικούς θώκους εξουσίας και ένα βουλευτιλίκι που χρησιμοποίησαν εναντίων των εργαζομένων και των οικογενειών τους.
Σε όλη αυτήν την περίοδο αγώνων και προσδοκιών των εργαζομένων, τα χρόνια που πέρασαν από την περίοδο της «μεταπολίτευσης» μέχρις και σήμερα, οι εργαζόμενοι θυσίασαν όλη την ενεργητικότητα τους σε ένα υποθηκευμένο μέλλον όπως αυτό που επεξεργάστηκε το φαύλο πολιτικό σύστημα και οι μηχανισμοί του, κατακρημνίζοντας μέσα στην αγωνία τους και την θέληση να αντλήσουν προστασία και ευημερία, κάθε τι που αποτελούσε την αιχμή των αγώνων τους, όπως οι συνδικαλιστικές τους οργανώσεις που μετατράπηκαν σιγά-σιγά σε μηχανισμοί αποπομπής των εργαζομένων από τον φυσικό τους χώρο.
Δεν υποθηκεύτηκε μόνο το οικονομικό μέλλον των εργαζομένων και των οικογενειών τους όλη αυτή την περίοδο, αλλά οι ίδιοι οι εργαζόμενοι εμποτίστηκαν σε μια φαύλη ευημερία καταναλωτισμού ανούσιων αναγκών, που τους στέρησε το δικαίωμα ενός υγιούς και αρμονικού φυσικού περιβάλλοντος, μέσα στο οποίο θα έπρεπε να εργάζονται, να απολαμβάνουν τον ελεύθερο χρόνο τους και να μεγαλώνουν τα παιδιά τους.
Στο όνομα της καταναλωτικής ευημερίας και της πλαστικής ευτυχίας που τους έμαθαν, τους στέρησαν το ένστικτο του κινδύνου της καταστροφής του φυσικού τους περιβάλλοντος, που το αδηφάγο πλουτοκρατικό εκμεταλλευτικό κεφάλαιο το μετέτρεπε σε χρήμα και οικονομική εξουσία.
Οι ίδιοι οι εργαζόμενοι ποτέ δεν διανοήθηκαν να πρωτοστατήσουν στο κλείσιμο των επιχειρήσεων που εργάζονταν επειδή αυτές οι επιχειρήσεις κατέστρεφαν στο όνομα του κέρδους και της ευημερίας κάποιας οικονομίας, την γη, τα νερά, τον αέρα, τις συνθήκες παραγωγής, την ατομική τους υγεία.
Συστρατευόμενοι στην ευτυχία που το χρήμα και ο καταναλωτισμός τους «εξασφάλιζε», συνδιαμόρφωσαν με τους καπιταλιστές τις συνθήκες επώασης θανατηφόρων μολυσματικών σχέσεων, με προεξάρχουσα εκείνη του νεοπλουτίστικου συμβιβασμού.

Αντί την περίοδο της δανικής ευδαιμονίας, οι εργαζόμενοι να συγκροτήσουν το κράτος της κοινωνικής τους καταγωγής και να επιβάλουν έναν κοινωνικό συμβιβασμό με προβολή την μείωση των οικονομικών αντιθέσεων, πρωτοστατούσαν σε μια αχαλίνωτη υπερκαταναλωτική κατάσταση ψυχισμού της ευτυχία που τους έδιναν απλόχερα τα πλαστικά παραδείγματα των αφεντικών τους, μέσα από ένα συνεχή βομβαρδισμό "νέων" και "απαραίτητων" αναγκών.
Ο ίδιος ο καταναλωτισμός και τα πρότυπα ευτυχίας που διδάχθηκαν ποτέ δεν τους επέτρεψαν να διεκδικήσουν τα ασφαλιστικά τους δικαιώματα ως υποχρέωση των εργοδοτών τους στην κουλτούρα μιας ουμανιστικής αλληλεγγύης και ενός αναγκαίου κοινωνικού συμβιβασμού αντιτιθέμενων συμφερόντων.

Στα χρόνια που πέρασαν οι εργαζόμενοι δεν πειραματίστηκαν στην διατύπωση μιας θεωρίας ανάπτυξης εντός της αρμονίας, που θα τους έδινε το δικαίωμα της διαπραγμάτευσης μιας Δημοκρατικής Οικονομίας που ο κοινωνικός συμβιβασμός θα απαιτούσε, έτσι ώστε ούτε σε λίγους να επιτρεπόταν η συγκέντρωση πλούτου ούτε πολύ φτωχοί, στην αντίθεση του, να υπήρχαν.
Άντ’ αυτού οι εργαζόμενοι, χωρίς ποτέ να κοπιάσουν στην σκέψη τους για τα τεράστια σε όγκο χρήματα που το σύστημα τους τροφοδοτούσε και η ευκολία με την οποία δανείζονταν τους οδήγησαν σε μια κούρσα μεγάλων ταχυτήτων για την κατάληψη των "κενών" θέσεων μιας πλούσιας μικροαστικής τάξης που είχαν δημιουργήσει τα αφεντικά τους, τα οποία πρόσβλεπαν πως θα τους χειραγωγούσαν πλέον από τις εξαρτησιογόνες πλαστικούρες ευτυχίας και επίδειξης πλουτισμού και ευκαιριακής ευμάρειας.

Αυτός ο καταναλωτισμός και τα συγκεκριμένα πρότυπα ευτυχίας αφού εγκλώβισαν και αποστέωσαν την λογική και την θέληση, υποχρέωσαν τους εργαζόμενους να μην αμφισβητήσουν ούτε την υπεροχή του Κράτους, ούτε την αδιαφανή μεγέθυνσης του εξωτερικού χρέους, ούτε την κατασπατάληση των φόρων, ούτε την καταστροφή των δομών του κοινωνικού κράτους, ούτε την διεκδίκηση δικαιωμάτων των ανήμπορων και των ανθρώπων με ειδικές ανάγκες, αλλά ούτε και την καταδίκη ενός παράλογου ασφαλιστικού συστήματος που αφειδώς και με αντεργατικά, αντιοικονομικά και αντικοινωνικά κριτήρια μεσολαβούσε στην άνθιση της νοσηρότητας και του τυχοδιωκτισμού εκατοντάδων εργαζομένων και πολιτικών που υπερχρέωναν τα αποθεματικά με μαϊμού συντάξεις αναπηρίας και πρόωρες ειδικών κριτηρίων.

Σήμερα που ο πλουτισμός των κεφαλαιοκρατών αναδιατάσσεται σε νέα ευφυολογήματα, όπως αυτά του Νεοφιλελευθερισμού και των νόμων της «ελεύθερης αγοράς», τα παλιά πρότυπα αποσύρονται και την θέση τους καταλαμβάνουν ως δήθεν νέα, απαρχαιωμένα και χρεοκοπημένα συστήματα ανάπτυξης , όπως η εξαθλίωση των μισθών και των συντάξεων, η δραστική μείωση του αναδιανεμούμενου πλούτου υπέρ των όλο και λιγότερων κρατούντων, οι ενοχοποίηση της ατομικής ιδιοκτησίας των μισθωτών και των αγροτών, οι πολλές ώρες εξαναγκαστικής εργασία και απλήρωτης υπερωρίας, η δημιουργία τεράστιων δυνάμεων εφεδρικού στρατού ρακένδυτων ανέργων, η κατάργηση κάθε νομικού πλαισίου προστατευτισμού της εργασίας ως δικαίωμα και της ασφάλεια της υγείας ως υποχρέωση Κράτους και εργοδότη, η μετατροπή κάθε ανάγκης του ανθρώπου σε εμπόρευμα και ιδιοκτησία των ολίγων κρατούντων, ο περιορισμός της ελευθερίας και της έκφραση λόγου και διεκδίκησης δικαιωμάτων, η βαναυσότητα καταστολής της δράσης και της έκφρασης αντίθετης γνώμης από τις ένστολες δυνάμεις που συνθέτουν το επίσημο παρακράτος μιας κομματοκρατούμενης Δημοκρατίας μαζί με ένα δικαστικό σύστημα που προστατεύει τους διαχειριστές και ιδιοκτήτες της εξουσίας σε βάρος της ύπαρξης και των αναγκών του Ελληνικού λαού.

Το Πολιτικό Προσωπικό της κομματοκρατίας ψάχνεις να βρει τρόπο να ενθαρρύνει την συνέχιση της υποστήριξης εκείνων των κοινωνικών συσχετισμών που επικάθονται πάνω στην χώρα ως οργανωμένα οικονομικά εκμεταλλευτικά συμφέροντα, σε κάθε προσπάθεια επαναβεβαίωσης του Βουλευτικού του ρόλου και της διαχείρισης της Κυβερνητικής εξουσίας.
Έτσι επιστρατεύονται αμφιλεγόμενης επιστημονικότητας «καθηγητάδες» οικονομικών σχολών πανεπιστημίων, «αναλυτές» οικονομικών, δημοσιογράφοι που τρωγοπίνουν από τα κρυφά κονδύλια της Κυβέρνησης, καναλάρχες- εργολάβοι κατασπατάλησης δημόσιων έργων και αναγκών, πληρωμένοι χαφιέδες και στημένες τρομοκρατικές οργανώσεις που η παρουσία τους ενοχοποιεί τις οργανωμένες αντιδράσεις και κινητοποιήσεις των εργαζομένων, εκφοβισμοί, τρομοκρατίά και παραπληροφόρηση που προέρχεται τόσο από Πρωθυπουργικά χείλη όσο και από το εξωτερικό με δηλώσεις αρχηγών Κρατών ή ανωτάτων κυβερνητικών στελεχών που έχουν συμφέρον να ληστεύουν συνεχώς την χώρα μας χωρίς ο Ελληνικός λαός να μπορεί να οργανώσει αντίσταση και να επιβάλει την ανόθευτη θέλησή του.

Κάθε φορά που ο ριζοσπαστισμός του Ελληνικού λαού βρισκόταν σε έξαρση, το ίδιο ανάλγητο Πολιτικό Σύστημα του πρότεινε κατασκευάσματα εκτόνωσης και καταστολής.
Αντί το Λαϊκό και Εργατικό κίνημα να προστατεύσει το δικαίωμα του να συγκροτήσει την δύναμη του σε οργανωμένη κοινωνία, αφέθηκε στα χέρια των επιτήδειων πολιτικάντηδων να του υποδείξουν τις βαλβίδες εκτόνωσης.
Συγκροτήθηκαν διάφορες οργανώσεις και άλλες γνωστές ως ΜΚΟ που υποδείχθηκαν ως μέσα έκφρασης της Δημοκρατίας και του ελεύθερου λόγου.
Αλλά κάθε φορά που γεννιόταν μια οργάνωση κάθε φορά βάθαινε και η απώλεια της Δημοκρατίας , μεγεθυνόταν ο κατακερματισμός των ατόμων σε οργανώσεις αντιτιθέμενων συμφερόντων, έτσι που η παλιά αρχή του «Διαίρει και Βασίλευε» να αποτελεί την μόνιμη στρατηγική του Πολιτικού Συστήματος.

Από την πρώτη εποχή της εμφάνισης του οργανωμένου συνδικαλιστικού κινήματος το μόνιμο αίτημα για τους εργαζόμενους ήταν η ενότητα.
Η ενότητα αποτελούσε, και εξακολουθεί να αποτελεί και σήμερα, τόσο σημείο ρήξης όσο και πεδίο ανταγωνισμών, προσωπικών, πολιτικών και ιδεολογικών συγκρούσεων επικυριαρχίας.
Οι εργαζόμενοι κλήθηκαν πολλές φορές να δημιουργήσουν πραγματικούς όρους ενότητας, αλλά κάθε φορά οι αιτούντες την ενότητα είχαν εκ προοιμίου ναρκοθετήσει κάθε δυνατότητα κτισίματος της ανάμεσα στους εργαζόμενους , στους αγώνες τους, στις οργανώσεις και στους στόχους και στον τρόπο υλοποίησης των στόχων.
Οι κομματικοί ιδεολογικοί σχηματισμοί, που στην ουσία ανταγωνίζονται μεταξύ τους με μια προσυμφωνημένη παρτίδα πόκερ, επεδίωκαν την χειραγώγηση των εργαζομένων, ώστε να αποτελέσουν τον δημιουργικό στρατό των πολιτικών και ιδεολογικών τους στόχων ανταγωνισμού, διαίρεσης, καθυπόταξης, αλλά και την υπεροχή του ενός πάνω στον άλλο.
Σήμερα οι εργαζόμενοι ξαναβρίσκονται και πάλι όλοι μαζί ενωμένοι, ως θύματα αυτών των πολιτικών και ιδεολογικών ανταγωνισμών, που σε κάθε κινητοποίηση οι κομματικοί πατερούληδες συνδικαλιστές επικαλούνται την ανάγκη ενότητας, της συσπείρωσης και της έκφρασης , αλλ’ ο κάθε ένας για το δικό του κομματικό δοβλέτι.
Οι περισσότεροι των εργαζομένων πλέον ούτε αναγνωρίζουν τις συνδικαλιστικές οργανώσεις ούτε συμμετέχουν στις δράσεις των αλλά ούτε δέχονται να εκπροσωπούνται από αυτές, αφού δεν αποτελούν τίποτα περισσότερο από γήπεδα κομματικών αντιπαραθέσεων και εργαλεία χειραγώγησης και υποταγής στις κομματικές πλειοψηφίες.
Οι συνδικαλιστικές οργανώσεις δομήθηκαν κατά τέτοιο τρόπο που θα τις αναγνώριζε το Κράτος των ισχυρών της Πολιτικής και Οικονομικής ελίτ , ως οικονομικές επαγγελματικές οργανώσεις συγκεκριμένων συντεχνιακών συμφερόντων και ως τέτοιες θα τις ενοχοποιούσε αργότερα, έχοντας κατά νου να τις διατάσει κάθε φορά και σε κάθε κρίση, είτε ως ένοχες είτε ως υποδείγματα, ανάλογα με ποια συμφέροντα κάθε φορά προτάσσονταν και ποια συμφέροντα εξυπηρετούσε η χρήση τους.
Μεγάλα τμήματα οργανωμένων εργατών αποτέλεσαν φεουδαρχικά δοβλέτια κομματικών σχηματισμών μέσα στα οποία οι εργαζόμενοι εκπαιδεύτηκαν σε φανατισμένος στρατός που κυνηγούσε ανεμόμυλους.

Έμαθαν οι εργαζόμενοι, καθώς έτσι εκπαιδεύτηκαν, ότι ισχυρές οργανώσεις και ωφέλιμες για τους ίδιους ήταν εκείνες που τους δημιουργούσαν προσδοκίες , που υλοποιούνταν μέσα από την επικράτηση στην διεκδίκηση της εξουσίας της δικής τους κομματικής οικογένειας, με οποιαδήποτε μέσα και όρους επέλεγε το περιβάλλον κομματικού κρατισμού ασφάλειας ή υπεροχής έναντι όλων των άλλων.
Όσο πιο κοντά στο Κράτος ή όσο πιο αποτελεσματικά ελεγχόταν από το κόμμα- Κυβέρνηση, η συνδικαλιστική οργάνωση, τόσο οι εργαζόμενοι παραπλανιόνταν πως και εξασφαλισμένο μισθό είχαν και σίγουρες τις θέσεις εργασίας και την εύνοια της εξουσίας εξασφάλιζαν. Τα πολλά περιστατικά διαφθοράς στο Δημόσιο εδράζονται σε αυτήν την ηθική εξάρτησης και ανάδειξης μιας ευνοιοκρατίας που η ίδια κλεπτοκρατικής κομματοκρατία καλλιέργησε για να χτίσει γύρω της ψηλά τείχη προστατευτισμού.

Στην ιστορία μας ως εργαζόμενοι και στην ιστορία των συνδικαλιστικών οργανώσεων, γνωρίζουμε πως ποτέ δεν αντιστρατευτήκαμε στις επιδιώξεις της εργοδοσία ή των κομματικών μηχανισμών στους οποίους είχαμε εγκλωβιστεί, όσο αυτές μας δημιουργούσαν ανωτερότητα και οικονομικό όφελος.
Έτσι, παρατηρούμε πως δημιουργήθηκε ένα ισχυρό οικονομικό και συνάμα γραφειοκρατικό αλλά και ελιτίστικο συνδικαλιστικό κίνημα στης ΔΕΚΟ, όπου κάθε πολιτική οικονομικής επιβάρυνσης του συνόλου των άλλων εργαζομένων, αποτελούσε επιχειρηματολογία για μεγεθυσμένες αυξήσεις μισθών, επιδομάτων και ασφάλειας της συνέχισης της εργασίας των εργαζομένων σε αυτές.
Η ίδια η ιστορία μας έδειξε πως η μαζικότητα σε αυτούς τους χώρους, όπως εξήγησα την συγκρότησή της και παραπάνω, λειτούργησε ως εργαλείο εκτοπισμού και γκετοποίησης όλων των άλλων εργαζομένων, οι οποίοι προσδοκώντας για τον εαυτό τους ή τα παιδιά τους μια καλλίτερη ζωή αποτέλεσαν τον αναγκαίο στρατό εκλογής βουλευτών και κυριαρχίας των κομμάτων τους στην κυβερνητική εξουσία. Οι εργαζόμενοι στον δημόσιο τομέα καθώς και εκείνοι του ιδιωτικού που έχαιραν της κρατικής μέριμνας αισθάνονταν ανωτερότητα πάνω στις συγκροτούμενες πλειοψηφίες των εκτός των τειχών του κρατικού κομματισμού ασφάλειας, αλλά και υποχρέωση να υπακούουν, να στηρίζουν να διευκολύνουν και να προπαγανδίζουν το κόμμα-κράτος που τους εξασφάλιζε μια άνετη ασφαλή και εύπορη ζωή.
Αυτοί οι χώροι που έτσι κατασκευάστηκαν, χρησιμοποιήθηκαν από την κρατούσα κλεπτοκρατική κομματοκρατία ως παραγωγικό εκκολαπτήριο συγκεκριμένης νοημοσύνης και ηθικής συνδικαλιστή – ηγέτη.

Πολλοί εργαζόμενοι έμειναν άνεργοι και πολλές επιχειρήσεις έκλεισαν για να αποδειχτεί η «ορθότητα» του κομματικού λόγου και η «υπεροχή» της κομματοκρατίας πάνω στα πράγματα.
Μέχρι και σήμερα τουλάχιστον, για ότι συνέβη στα τελευταία 38 χρόνια «Δημοκρατικής» ελευθερίας, η ΓΣΕΕ ποτέ δεν βρέθηκε με Πρόεδρο εργαζόμενο σε εργοστάσιο ή σε οικοδομή ή σε ορυχείο.
Αλλά και η θέση του Γενικού Γραμματέα τις περισσότερες φορές ήταν καπαρωμένη από τα επαγγελματικά κομματικά στελέχη του ΚΚΕ, δήθεν συνδικαλιστές, όπως δήθεν συνδικαλιστές, ήταν και οι κομματικοί Πρόεδροι που κατά τεκμήριο αποτελούσαν το ανώτερο υπαλληλικό προσωπικό των ΔΕΚΟ.
Η διάβρωση στις συγκροτημένες συνδικαλιστικές οργανώσεις από ένα σμήνος κομματικών συνδικαλιστών, επέβαλε ως σύνηθες και εναρμονισμένο των κομματικών αγκυρώσεων, εκλογές οργάνων κατά παραγγελία των κομματικών σχηματισμών.

Ποτέ μέχρι σήμερα εργαζόμενος που να του έχουν εμπιστοσύνη οι συνάδελφοί του στον χώρο δουλείας δεν κατάφερε να εκλεγεί, εκτός σπανίων εξαιρέσεων, σε συνδικαλιστικό αξίωμα αν δεν ήταν και ενταγμένος σε ένα κόμμα και αν δεν υπήρχε κομματική παραγγελία για την εκλογή του. Ανάλογα της διαβαθμισμένης τοποθέτησης της οργάνωσης, η κομματική παραγγελία ξεκινά από την οργάνωση του κόμματος σε τοπικό επίπεδο και καταλήγει στον Αρχηγό φεουδάρχη.
Το αποτέλεσμα όλων αυτών των υποταγών στην κομματοκρατία και στην φαυλότητα του Πολιτικού συστήματος για τις συνδικαλιστικές οργανώσεις, που διέφθειρε τους εργαζόμενους, που την πλειοψηφία τους την υποχρέωσε να μην συμμετέχει σε αυτές, που σήμερα κάτω από ένα φασιστικό καθεστώς αφαίρεσης δικαιωμάτων και εξαθλίωσης μισθών και εργασιακών σχέσεων, οι εργαζόμενοι κάθε μέρα γίνονται πιο παθητικοί, πιο ευάλωτοι, πιο ανίσχυροι , πιο φοβισμένοι, πιο ατομικιστές . Γιατί το ίδιο το κομματοκρατούμενο, διεφθαρμένο, βάναυσο και ληστρικό Πολιτικό Σύστημα με τους εγκάθετούς του «συνδικαλιστές» στέρησε μεθοδευμένα κάθε δυνατότητα, οι εργαζόμενοι να είναι η κυρίαρχη δύναμη προστασίας της εργασίας τους, του λαού και της Δημόσιας και Κρατικής περιουσίας.
Σήμερα, που ενώ όλα φαίνονται τρομακτικά και τετελεσμένα οι εργαζόμενοι μπορούν να προσπαθήσουν έξω από το νοσηρό και φαύλο σύστημα που τους περιβάλλει και τους εκβιάζει, να συγκροτήσουν την Κοινωνία τους ως δύναμη και ελπίδα σωτηρίας, ασφάλειας και προόδου ολόκληρου του τρομοκρατούμενου και χειμαζόμενου λαού.
Οι εργαζόμενοι έχουν και την υποχρέωση και την ευκαιρία σήμερα που κάθε αξία και κάθε ηθική αυτού του σάπιου Πολιτικού Συστήματος έχει πλέον καταρρακωθεί, να συγκροτήσουν την δική τους Κοινωνία, την Κοινωνία των Εργαζομένων ως θεσμική νομοτελειακή δύναμη σύγκρουσης με το Κράτος και να επιβάλλουν και την θέληση και την δύναμή τους στο Κράτος των Κρατούντων.
Πρέπει ως εργαζόμενοι να αναζητήσουμε νέες μορφές επικοινωνίας και οργανωτικής μορφοποίησης στο επίπεδο της δημόσιας δραστηριότητας που να ξεπερνούν πλέον τα κλειστά και απομονωμένα μορφώματα εκμετάλλευσης.
Οι εργαζόμενοι πρέπει να συγκροτηθούν ως κοινότητες ατόμων στο επίπεδο της δημόσια ζωής και όχι να εξακολουθούν να υφίστανται την διαίρεση τους σε υποκείμενα επιχειρηματικής εκμετάλλευσης κατά τον χρόνο εργασίας τους και εντός των αυτών των χώρων και ως ιδιαιτερότητες επαγγελματικής κατηγοριοποίησης.
Τα σημερινά σχήματα ως οργανώσεις των εργαζομένων και είναι χρεοκοπημένα και προσαρτήματα της κομματοκρατίας και της Κρατοδημίας.

Σε αυτήν την δημιουργία τίποτε δεν θα χαριστεί και τίποτε δεν θα επιτρέψουν οι Κρατούντες να γίνει χωρίς την παθητική μας στάση. Η αντίσταση πρέπει να πάρει χαρακτηριστικά δημιουργίας και όχι φωνές διαμαρτυρίας και γιαουρτώματος.
Η ζωή μας, η ζωή των παιδιών μας και η πατρίδα και ο Πολιτισμός που μας κληροδότησαν οι πρόγονοί μας είναι ανώτερες άξιες από τις αξίες και τις επιταγές των Κρατούντων.
Σε αυτήν την δημιουργία, σε αυτήν την πρόταση ζωής και συνέχειας καλώ το σύνολο των εργαζομένων της χώρας μου, να οπλιστεί με αυτοπεποίθηση, να αναζητήσει την γνώση, να εγκαταλείψει τα φθαρμένα και διεφθαρμένα υλικά της κομματοκρατίας και να δομήσει εκείνη την ηθική που θα αποτελέσει δύναμη αυτοσεβασμού, αλληλεγγύης και ετερότητας.

Ο καθηγητής Ανδρέας Αθηναίος για την δραχμή ή ευρώ

<iframe width="560" height="315" src="http://www.youtube.com/embed/U5CJrLMBu-U?rel=0" frameborder="0" allowfullscreen></iframe> 

ΓΙΑ ΠΟΙΑ ΠΑΤΡΙΔΑ

Για ποια πατρίδα να σηκώσουμε κεφάλι

ψηλά να το κρατήσουμε αγέρωχο.

Για ποια ντροπή θα ζήσουμε με σκυμμένο κεφάλι,

ποιον ήλιο θα αφήσουμε να φωτίσει

την τιμημένη με το αίμα των προγόνων μας

ματωμένη γη, ελεύθερη Πατρίδα.   

Αξίζει μέσα στην μεγάλη μας ντροπή, μ’ αυτήν που μας παραγέμισαν οι γερμανοτσολίαδες «πατριώτες», οι χαραμοφάηδες τσαρλατάνοι, οι δωσίλογοι εκμαυλιστές και ρουφιάνοι του Γερμανοκίνητου βαρβαρισμού, αξίζει να έχουμε σηκωμένο το κεφάλι και αυτούς ακόμα να τους βλέπουμε να εκφωνούν λόγους και διθυράμβους πατριωτισμού, με όλο αυτό το σκυλολόι της μπατσαρίας και του παρακράτους των πληρωμένων τρομοκρατών, των  δημοσιολογούντων, μνημονιακών και «αντί-μνημονιακών»,  των «καθηγητάδων» αμφίβολης επιστημονικής κατάρτισης και των κουκουλοφόρων, συνεργάτες της κυβέρνησης,  που καίνε τις πόλεις και καταστρέφουν το μυαλό μας;

Πως θα απαντήσουμε όταν μας ρωτήσουν «Είστε Έλληνες ε;  Που πέφτει η Ελλάδα; Που είναι το χώρα σας;»

Τι θα τους πούμε; Στο βρακί της Μέρκελ; Στο κοντυλοφόρο της προδοσίας του Σαμαρά, του Παπαδήμου, του Παπανδρέου, του Βενιζέλου;

Αφού θελήσαμε να ασπαστούμε το «ανήκομεν εις την Δύση», αφού εξοστρακίσαμε τον πολιτισμό μας και ντυθήκαμε τα φτηνιάρικα ρούχα της «πολιτισμένης» βαρβαρότητας, του Δυτικού τρόπου ζωής, της Δυτικής σκέψης, σήμερα δρέπουμε τους καρπούς της σποράς μας.

Ναι μας αξίζει αυτή η ντροπή, μας αξίζει αυτός ο εξευτελισμός γιατί πως αλλιώς πρέπει να μας τιμωρήσει αυτή η χώρα όταν άμυαλα, φορώντας παρωπίδες ψηφίζαμε αυτούς τους τυχοδιώκτες, σαλταδόρους,  πασοκονεοδημοκράτες γλυψοκώληδες των οικονομικών συμφερόντων, γιατί   επιτρέψαμε στον φασισμό και στην δουλοπρέπεια να γίνουν οι καθοδηγητές μας, οι προστάτες μας, η διέξοδο για την καθημερινότητά μας.

Εμείς βοηθήσαμε να φτιαχτούν οι κομματικοί στρατοί. Εμείς αναγνωρίσαμε την ζωή μας σε φέουδο των κομμάτων και των αρχηγών τους. Εμείς τους προσκυνήσαμε και τους παρακαλέσαμε να πατήσουν πάνω στις πλάτες μας , πάνω στα παιδιά μας, πάνω στα όνειρά μας γιατί ζούσαμε σε αυταπάτη πως έτσι θα είμαστε ασφαλείς, θα είμαστε ευτυχισμένοι, θα ζούμε καλλίτερα, θα έχουμε στον ήλιο μοίρα.

Μας πλήρωναν με λεφτά ξένα και ψεύτικα και δεν τους σταματήσαμε, δεν τους ρωτήσαμε ποτέ, που τα βρήκατε ρε ρεμάλια όταν αυτή η χώρα παράγει ελάχιστα , όταν η μια βιομηχανία κλείνει πίσω από την άλλη, η μια γεωργική παραγωγή καταστρέφετε και η άλλη οδηγείται στην καταστροφή.

Αυτός ο λαός δεν ζήτησε ποτέ του πολλά πράγματα. Ένα κεραμίδι πάνω στο κεφάλι του, ένα γεράνι στο μπαλκόνι του, μια δουλειά που δεν θα του στερούσε την αξιοπρέπεια, μια ελευθερία και ένα αίσθημα ανεξαρτησίας και δίκαιης δικαιοσύνης, ένα σχολείο για να μην μείνουν τα παιδιά του αμόρφωτα σαν φύλλο στον άνεμο των επιτήδειων, ένα γιατρό και ένα νοσοκομείο για να μην πεθαίνει  αβοήθητος, για να μη στερείτε την υγειά του και μια σύνταξη όταν θα ζούσε τον υπόλοιπο χρόνο που του έμελλε να ζήσει πριν ξεκινήσει το ταξίδι στον δημιουργό του.

Αυτοί λοιπόν, οι τσαρλατάνοι, οι τοκογλύφοι, οι ανήθικοι, οι πρεζάκηδες της εξουσίας, οι πονηρά σκεφτόμενοι,  είτε γιατί τους έβαλαν, είτε γιατί έτσι το σκέφτηκαν, μας παραφούσκωσαν με ψεύτικο χρήμα, με ψεύτικη ευτυχία, με ψεύτικα λόγια, με ψεύτικους κόσμους και αφού μας έβαλαν όλους στο χέρι, κατόπιν μας κατηγόρησαν, ότι καταστρέψαμε την χώρας μας, ότι ζούσαμε σε βάρος της χώρας μας, ότι είμαστε λαμόγια και διεφθαρμένοι, ότι μαζί τα φάγαμε και τώρα πρέπει να πεινάσουμε , να δυστυχήσουμε για να σώσουμε την Πατρίδα, επειδή αυτή κινδυνεύει από εμάς.  

Αλλά ποια είναι η πατρίδα τους και ποια είναι η δική μας; Γιατί η δική μας βρίσκεται πάντα να δυστυχεί και να κινδυνεύει;

Αυτοί και τον προηγούμενο καιρό της ασυδοσίας τους και σήμερα της δυστυχίας μας, πάντα κέρδιζαν, πάντα αυτοί και οι σπιούνοι τους, πάντα αυτοί και τα αφεντικά τους, οι οικονομική ελίτ που τους ταΐζει, πάντα κέρδιζαν. Μόνο εμείς πάντα χάναμε και πάντα πληρώναμε.

Κατηγορούν τους συνταξιούχους που πήραν την σύνταξή τους νωρίτερα, ξεχνώντας ότι εκείνοι τους έστειλαν την συνταξιοδότηση όταν τους έκλισαν τις επιχειρήσεις που εργάζονταν.

Ζητάνε να αυξηθούν τα εισιτήρια, γιατί οι φόροι πρέπει να πάνε στις τσέπες τους και στις τσέπες των αφεντικών τους.

Αφού κατέστρεψαν την παραγωγή προϊόντων και την παραγωγική βιομηχανία και Γεωργία, σήμερα κινδυνολογούν εναντίον του λαού που αντιδρά ότι δεν θα έχουν φάρμακα, βενζίνη , ψωμί. 

Επιθυμούν να είμαστε σε ξένο νόμισμα για να στηρίξουμε την οικονομία της Γερμανίας καταστρέφοντας την Ελληνική οικονομία πιστεύοντας ότι τα αφεντικά της Ευρωπαϊκής Ένωσης θα τους ξανακάνουν βουλευτές και Πρωθυπουργούς.

Η δική τους Πατρίδα είναι η ΤΣΕΠΗ τους.

Η δική μας Πατρίδα είναι η δουλειά μας, οι φόροι μας, η γη μας, η ανεργία μας, η φτώχεια μας, ο πλούτος που μας έκλεψαν, το φιλότιμό μας και τα λάθη μας.

Σήμερα, έχουν το θράσος αφού ξεπούλησαν την γη μας, τα σπίτια μας, την σημαία μας, την πατρίδα μας, το νόμισμά μας,  τις θάλασσες μας, τον αέρα μας, τον ήλιο μας, το μεροκάματό μας, τους φόρους μας, θέλουν και πάλι να τους ψηφίσουμε για να συνεχίσουν να κάνουν αυτό για το οποίο, άλλοι έτσι γεννήθηκαν και άλλοι έτσι εκπαιδεύτηκαν.

Να καταστρέφουν τον λαό και την χώρα για να ζούνε αυτοί ευτυχέστερα και πάμπλουτα και εμείς εξαθλιωμένοι και υποζύγια.  

ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ

Βαρδινογιάννηδες . . . Οι μυστικοί «ταμίες» του παρακράτους, που κυβερνά τη χώρα.

Share

ΓΡΑΦΕΙ Ο ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΤΡΑΪΑΝΟΥ

Τι έγινε στη Ροδεσία;
ΜΗΤΣΟΤΑΚΗΣ - MOTOR OIL - CIA - ΟΠΑΠ - ESSO PAPPAS - 17N -ΠΑΟ - ΤΡΑΠΕΖΑ ΠΕΙΡΑΙΩΣ - MEGA CHANNEL - ΧΑΜΟΓΕΛΟ ΤΟΥ ΠΑΙΔΙΟΥ - ΜΕΓΑΡΟ ΜΟΥΣΙΚΗΣ ΑΘΗΝΩΝ - ΟΤΕ - ΠΑΣΟΚ - ANEK LINES

Το "Χαμόγελο του Βαρδή" είναι μια οργάνωση, την οποία υπηρετεί με απόλυτη αφοσίωση η πρέσβειρα καλής θελήσεως της Ουνέσκο Μαριάννα Βαρδινογιάννη. Μια οργάνωση, η οποία εξασφαλίζει δωρεάν και παράνομο διαφημιστικό χρόνο προβολής και αγιοποίησης της πιο "ιερής" οικογένειας του τόπου. Μια οργάνωση, η οποία συμπληρωματικά ασχολείται και με άλλα "χαμόγελα" …Με το "χαμόγελο" του Τζίγγερ —για παράδειγμα— και συμπληρωματικά βέβαια —όπως λένε οι φήμες— ασχολείται και με το "χαμόγελο του παιδιού" …Μια αγράμματη γυναίκα, που, με τα λίγα κολλυβογράμματα που....
γνωρίζει, διαβάζει αυτά που της γράφουν άλλοι, προκειμένου να παραμένει μονίμως στην.... επικαιρότητα, μόνο και μόνο για να "διαφημίζει" τζάμπα την "ιερή" οικογένεια…
Με αυτήν την οικογένεια θ' ασχοληθούμε σ' αυτό το κείμενο …Μια οικογένεια, που πάνω της "αποτυπώνεται" η οικονομική και η παραοικονομική λειτουργία της μεταπολίτευσης …Μια οικογένεια, της οποίας η φτώχεια δεν είναι και πολύ παλιά υπόθεση. Δεν θα μας φαινόταν παράξενο να μαθαίναμε, για παράδειγμα, ότι κάποια από τα μέλη της κοιμούνται με κανένα σαλάμι κάτω από το μαξιλάρι τους, εξαιτίας των "δύσκολων" παιδικών τους χρόνων …Μια οικογένεια "μυστήριο". Η πρώτη οικογένεια της χώρας, που, σαν "αυτοδημιούργητη", δεν χρειάστηκε καν να μεταναστεύσει από τη χώρα. Μέχρι δηλαδή την εμφάνιση των Βαρδινογιάννηδων δεν υπήρχε καμία ανάλογη περίπτωση "μεγιστάνων" του εσωτερικού. Οι περισσότεροι Έλληνες μεγιστάνες γίνονταν τέτοιοι στο εξωτερικό. Η Ελλάδα ήταν πολύ μικρή και πολύ φτωχή, για να "παράγει" μεγιστάνες αυτού του μεγέθους.

Τέτοιοι μεγιστάνες "παράγονταν" μόνον στις τεράστιες οικονομίες του εξωτερικού. Από τους πρώτους εθνικούς ευεργέτες μέχρι τον Ωνάση, τον Λιβανό ή τον Λάτση, η ιστορία ήταν πάντα η ίδια. Όλοι αυτοί διακρίνονταν στο εξωτερικό και στην Ελλάδα επέστρεφαν, για να πραγματοποιήσουν τον "θρίαμβό" τους. Επέστρεφαν, για να "δικαιωθούν" και πολλοί από αυτούς για να εξαγοράσουν τους "εφιάλτες" τους. Με αυτόν τον τρόπο λειτουργούσαν σχεδόν όλοι. Με δωρεές σε άπορες κορασίδες και χτίζοντας καμπαναριά, "εξαγόραζαν" συμπάθειες και υστεροφημία. Όπως έλεγε και ο μακαρίτης ο Λάτσης στα παιδιά του …"στην Ελλάδα κάνουμε μόνον φιλανθρωπίες και όχι μπίζνες". Η οικογένεια Βαρδινογιάννη ήταν η πρώτη που "έσπασε" αυτόν τον κανόνα. Έγινε οικογένεια μεγιστάνων, χωρίς να μεταναστεύσει. Με χρήματα της "ψωροκώσταινας" μέσα στην "ψωροαγορά" της έγιναν τέτοιοι.

…Μια οικογένεια, η οποία δεν ξεκίνησε καν με το όνομα που έγινε γνωστή. Βαρδινάκηδες λέγονταν. Βαρδινάκηδες, κατά το Μητσοτάκηδες και το Μαρινάκηδες. Βαρδινάκηδες, που, εξαιτίας κάποιου προγόνου με το όνομα Γιάννης, έγιναν Βαρδινογιάννηδες. Αυτοί λοιπόν οι Βαρδινάκηδες ήταν φτωχοί …Πολύ φτωχοί. Τόσο φτωχοί, που, για να φάνε ένα κομμάτι ψωμί, έπρεπε να φύγουν από την πλούσια Κρήτη. Μόνον οι θεόφτωχοι της Κρήτης στρέφονταν προς τη θάλασσα και τέτοιοι ήταν οι Βαρδινάκηδες. Έπρεπε να στραφούν προς τη θάλασσα για να επιβιώσουν και μάλιστα τη σίγουρη θάλασσα του ελληνικού δημοσίου. Έγιναν αξιωματικοί του πολεμικού ναυτικού. Συνδυάζουμε την επιλογή τους με τη φτώχεια και όχι με τον πατριωτισμό, γιατί αυτό αποκαλύπτει η μετέπειτα πορεία τους. Έγιναν λοιπόν αξιωματικοί, για να φάνε ένα κομμάτι ψωμί. Μόλις αντιλήφθηκαν ότι υπάρχει "φιλέτο" λίγο παραπέρα, παράτησαν τις δήθεν καριέρες τους.


Με το που παράτησαν τις στρατιωτικές τους καριέρες, άρχισαν τα μυστήρια. Υποτίθεται πως ήταν δημοκράτες κι απόστρατοι και "διακρίθηκαν" επιχειρηματικά σε ένα καθεστώς στρατιωτικής Χούντας. Το 1972 ιδρύθηκε η Μότορ Όιλ των "αντιχουντικών" και δημοκρατικών Βαρδινογιάννηδων. Στην εποχή της απόλυτης ισχύος της Χούντας ιδρύθηκε μια εταιρεία, που, εξαιτίας της στρατηγικής της φύσης, θα έπρεπε όχι απλά να έχει την ανοχή της Χούντας και την "ευλογία" της, αλλά και τα "ελέη" της. Μιλάμε για μεγάλη αντιδικτατορική "δράση" των Βαρδινογιάννηδων. Έφτιαξαν αυτήν την εταιρεία με χρήματα της Χούντας, για να βοηθούν κάτω από την "μύτη" της το "κίνημα" του ναυτικού, το οποίο δήθεν θα την ανέτρεπε. Οι "ευεργετημένοι" θα ανέτρεπαν δηλαδή τους "ευεργέτες" τους.
Δύο πρώην κατσικοκλέφτες των ορεινών της Κρήτης, οι οποίοι πήγαν στο πολεμικό ναυτικό, για να φάνε ένα κομμάτι ψωμί, έγιναν αρχικά "αντιστασιακοί" κατά της Χούντας και στη συνέχεια πλούσιοι με χρήματα της Χούντας …Παράξενα πράγματα. Ο πρώην —αντιπαραγωγικός, σύμφωνα με τον Πάγκαλο— αξιωματικός του Π.Ν. Νίκος Βαρδινογιάννης με τις "οικονομίες" του και με "φάκελο" στην ασφάλεια, αφέθηκε να φτιάξει σταθμό ανεφοδιασμού πλοίων στην ευαίσθητη στρατηγικά Κρήτη. Αφέθηκε την εποχή εκείνη, που, αν η Χούντα σε είχε "σεσημασμένο", δεν σου έδινε ούτε άδεια κυκλοφορίας για τρίκυκλο, προκειμένου να φας το ψωμάκι του χαμάλη.

Αυτός ο "αντιστασιακός" όχι μόνον αφέθηκε, αλλά και είναι προφανές ότι έλαβε μια χρηματοδότηση από το σκληρά ελεγχόμενο από τη Χούντα κρατικό τραπεζικό μονοπώλιο της εποχής. Κρατικές τράπεζες υπό τον έλεγχο της Χούντας, δηλαδή, χρηματοδοτούσαν σεσημασμένους "αντιχουντικούς" για έργα και δραστηριότητες, που "άγγιζαν" τα όρια της εθνικής ασφάλειας. Κρατικές και καθεστωτικές τράπεζες ισχυροποιούσαν με τα χρήματά τους σεσημασμένους αντικαθεστωτικούς …Μα, θα πει κάποιος, δεν είναι έτσι τα πράγματα. Τα χρήματα της Μότορ Όιλ δεν προέρχονταν όλα από τις τράπεζες της Χούντας. Ξεχνάμε το "έπος" της Ροδεσίας; Τότε που η οικογένεια έγινε πλούσια χάρη στην ολιγοήμερη "γενναιότητά" της;


Τι έγινε όμως στη Ροδεσία; Η Ροδεσία τότε προσπαθούσε να ξεφύγει από το "άρμα" της Βρετανίας και οι Αμερικανοί τη βοηθούσαν. Οι νέοι κυρίαρχοι του κόσμου τη βοηθούσαν να ξεφύγει από την "αυλή" των παλαιών κυρίαρχων. Τη βοηθούσαν "κρυφά", για να μην έλθουν σε σύγκρουση με τους υποτιθέμενους "συνεταίρους" τους. Τη βοηθούσαν με τους δικούς τους ανθρώπους. Κατάλαβε ο αναγνώστης τι λέμε; Όπως όλοι οι χαφιέδες των Αμερικανών του Κοσσόβου έγιναν πλούσιοι έμποροι ναρκωτικών, έτσι έγιναν και οι Βαρδινογιάννηδες πλούσιοι σε ανάλογες καταστάσεις. Όταν μια παρανομία βολεύει τους Αμερικανούς και αποδίδει τεράστια κέρδη, οι ίδιοι αποφασίζουν για το ποιοι θα είναι οι "γενναίοι". Οι υπόλοιποι απλά δεν θα επιβιώσουν.

Απλά πράγματα. Αναγκαστικά κάποιος θα κονομούσε από τη Ροδεσία, επειδή βόλευε τους Αμερικανούς να σπάσει το "εμπάργκο" της Βρετανίας και να βοηθηθούν οι αντίπαλοί της. Αυτός, που τους "βόλευε" στην Ελλάδα, ήταν ο Βαρδινογιάννης. Τους βόλευε στη Μεσόγειο. Η "επιτυχία", δηλαδή, των Βαρδινογιάννηδων είναι η απόλυτη απόδειξη ότι ως πρόσωπα βόλευαν τους Αμερικανούς και όχι βέβαια ότι οι ίδιοι ήταν δαιμόνιοι ή έξυπνοι. Ο λόγος που τους βόλευαν είναι ένα άλλο θέμα, το οποίο θα μας απασχολήσει στην πορεία του κειμένου. Είναι ένα θέμα, το οποίο πρέπει να μας απασχολήσει, γιατί μπορεί να μας δώσει απαντήσεις σε πολλά ανεξήγητα έως τώρα ερωτήματα. Γιατί μπορεί να βόλευαν τους Αμερικανούς πρώην αξιωματικοί του Πολεμικού μας Ναυτικού; Πού γνώρισαν οι Αμερικανοί Έλληνες αξιωματικούς του Πολεμικού μας Ναυτικού; Τόσοι Έλληνες εφοπλιστές του εξωτερικού υπήρχαν. Γιατί να τους βολέψουν σε μια εφοπλιστική αποστολή φτωχοί Έλληνες του εσωτερικού, οι οποίοι δεν ήταν καν εφοπλιστές;

Αυτό, το οποίο μας ενδιαφέρει στο σημείο αυτό, είναι ότι τους "επέλεξαν". Είναι φανερό ότι τους επέλεξαν, γιατί η "επιτυχία" τους είναι η ατράνταχτη απόδειξη γι' αυτό. Με κέρδη λοιπόν, τα οποία οι Αμερικανοί δεν είχαν κανέναν στρατηγικό λόγο να τα μοιράσουν στον Ινδικό Ωκεανό, έλυναν τα προβλήματά τους στη Μεσόγειο. Όπως κάποιος σημερινός Αλβανός διαπλεκόμενος μπορεί να είναι πλέον "νόμιμος" μεγιστάνας των Τιράνων από παλιές παρανομίες στο Κόσσοβο, έτσι "νομιμοποιήθηκαν" και οι Βαρδινογιάννηδες στην Αθήνα. Όπως χτίστηκαν τα σημερινά φιλοαμερικανικά "τζάκια" της Αλβανίας με χρήματα από ναρκωτικά ή εμπόριο οργάνων στο Κόσσοβο, έτσι κάπως χτίστηκαν και τα δικά μας "τζάκια" μερικές δεκαετίες νωρίτερα.

Για τους Αμερικανούς οι Έλληνες δεν είναι και πολύ διαφορετικοί από τους Αλβανούς. Ως εκ τούτου οι πρακτικές είναι πανομοιότυπες. Για τους Βαρδινογιάννηδες το "Κόσσοβο" της επιτυχίας τους ήταν η Ροδεσία …Η "μαγιά" για τη μετέπειτα πορεία τους …Το "άλλοθι" για πολλά ανεξήγητα μυστήρια. Ό,τι λοιπόν ήταν το Κόσσοβο για έναν "νομιμοποιημένο" κακοποιό —όπως ο Θάτσι—, ήταν η Ροδεσία για τους Βαρδινογιάννηδες. Όπως οι Αμερικανοί στρατιώτες στα φυλάκια του Κοσσόβου έκαναν πως δεν έβλεπαν τους Αλβανούς εμπόρους ναρκωτικών, έτσι και παλαιότερα οι Αμερικανοί ναύτες στα πλοία έκαναν πως δεν έβλεπαν το πλοίο του Βαρδινογιάννη.
Αυτό ακριβώς έγινε τότε. Πριν η βρετανική Ροδεσία γίνει "ανεξάρτητη" Ζιμπάμπουε, ήταν ένα "Κόσσοβο", το οποίο δήθεν διεκδικούσε την ανεξαρτησία του από τη Βρετανία και με την κρυφή βοήθεια των "δημοκρατών" Αμερικανών …Την κρυφή βοήθεια, η οποία θα την έθετε υπό την κηδεμονία των Αμερικανών και την οποία μετέφερε "παράνομα" κάποιος Έλληνας ονόματι Βαρδινογιάννης. Ο "πόλεμος" ήταν μεταξύ Βρετανών και Αμερικανών και οι Βαρδινογιάννηδες απλά βόλευαν τους δεύτερους …Ένας πόλεμος σχεδόν παγκόσμιος, του οποίου το μέτωπο εκτεινόταν σε όλα τα μήκη και τα πλάτη του Πλανήτη. Οι Βαρδινογιάννηδες σε αυτό το σημείο ήταν τυχεροί. Τους βόλευαν, γιατί, εισπράττοντας τα κέρδη του "μετώπου" της Ροδεσίας, θα τους προσέφεραν νίκη στο "μέτωπο" της Ελλάδας. Η ιστορία απλά επιβεβαιώνει αυτά, τα οποία αναφέρουμε.

Οι Αμερικανοί με τα αφρικανικά κέρδη "κέρδισαν" καί τον "πόλεμο" στη Μεσόγειο και από τότε μέχρι σήμερα ελέγχουν την Ελλάδα απόλυτα. Την αφαίρεσαν από το βρετανικό στέμμα και για να γίνει αυτό μια μόνιμη κατάσταση, έπρεπε ν' αλλάξουν τα πρόσωπα, τα οποία μονοπωλούσαν την εξουσία και βέβαια έλεγχαν την οικονομία της. Ανέτρεψαν το βρετανόφιλο Παλάτι και μας έβαλαν σε συνθήκες Χούντας, προκειμένου να κατορθώσουν ακόμα και με τη βία να επιβάλουν στον ελληνικό λαό τις επιλογές τους. Ανάμεσα στις επιλογές αυτές ήταν και τα νέα "τζάκια" …Τα "τζάκια" όλων των τύπων …Πολιτικά και οικονομικά. Τότε εμφανίστηκε στο προσκήνιο η "παρέα" από την Κρήτη. Η "παρέα" του Μητσοτάκη, αλλά και του Βαρδινάκη. Ο πρώτος μάς οδήγησε στη Χούντα και ο δεύτερος επωφελήθηκε όσο κανένας άλλος από τη Χούντα.
Μυστηριωδώς πετυχημένοι όλοι. Σε συνθήκες τέτοιες, που άλλοι όχι απλά δεν θα πετύχαιναν, αλλά πιθανότατα θα γέμιζαν κανένα "χαντάκι", αυτοί διέπρεψαν. "Πετυχημένοι" από ένα καθεστώς, που τους "καταδίωκε" και τους είχε "εξόριστους", μόνο στην Ελλάδα της Χούντας συνέβη. Ο Μητσοτάκης, ο οποίος μας οδήγησε στη Χούντα, καθ' όλη την περίοδο της Χούντας έκανε τουρισμό στο Παρίσι και λίγους μήνες πριν αυτή "πέσει", μυστηριωδώς επέστρεψε, για να φυλακιστεί. Φυλακίστηκε μερικούς μήνες σχεδόν στο σπίτι του στα Χανιά και με την πτώση της Χούντας ο παραθεριστής του Παρισιού βρέθηκε να πανηγυρίζει την απελευθέρωσή του από τη Χούντα.


Ο Μητσοτάκης προφανώς μύρισε τα "δάκτυλά" του και κατάλαβε ότι θα "πέσει" η Χούντα. Ρίσκαρε την επιβίωσή του, για να επιστρέψει στην Ελλάδα, χωρίς να έχει αλλάξει κανένας από τους λόγους για τους οποίους έφυγε. Επειδή ήταν "τυχερός", με λίγους μήνες φυλάκιση απέκτησε και τα αντιστασιακά “ένσημα” που ήθελε, προκειμένου να επιστρέψει επιτυχώς στη μεταχουντική πολιτική σκηνή …Να επιστρέψει παρέα με έναν εκ των Βαρδινάκηδων, που κι αυτός προφανώς "αγωνιζόταν" εναντίον της Χούντας. "Αγωνιζόταν" μαζί με τα άλλα τα αδέρφια του, που ταυτόχρονα έχτιζαν και οικονομική αυτοκρατορία …Κάτω από τη μύτη της Χούντας …Όλοι οι "δημοκράτες" πονηροί και η Χούντα η χαζή, που δεν καταλάβαινε τίποτε.
Αντιλαμβανόμαστε πως όλα αυτά δεν μπορεί να ήταν αληθινά. Όλα αυτά μυρίζουν από μακριά μυστικές υπηρεσίες …Αμερικανικές μυστικές υπηρεσίες συγκεκριμένα …Υπηρεσίες, οι οποίες είχαν τη δυνατότητα να γνωρίζουν πότε θα πέσει η Χούντα των "υπαλλήλων" τους …Υπηρεσίες, οι οποίες είχαν τη δυνατότητα να την "κατευθύνουν" σ' ό,τι αφορά τις επιλογές της …Επιλογές πάνω σε πρόσωπα, τα οποία θα τα "ηρωοποιούσε" τζάμπα —όπως ο Μητσοτάκης— ή θα τα επιδοτούσε τζάμπα —όπως ο Βαρδινάκης—. Είναι προφανές πως όλα ήταν "στημένα", για να ξεγελαστούν πολλοί και όχι μόνον οι Έλληνες. Ακόμα και η παραπλάνηση των Βρετανών ήταν μέσα στα ζητούμενα. Η Χούντα ήταν το colpo grosso των Αμερικανών στην Ελλάδα. Η Χούντα ήταν το ενδιάμεσο στάδιο, για να περάσει η Ελλάδα από τον βρετανικό έλεγχο στον αμερικανικό.
Η Χούντα, δηλαδή, έγινε με έναν συγκεκριμένο στόχο. Ν' ανατραπεί το Παλάτι και να στηθεί η μεταχουντική εποχή αποκλειστικά με αμερικανόδουλους παράγοντες …Έγινε, για να πετύχουν οι Αμερικανοί τον "απογαλακτισμό" του κράτους από τους Βρετανούς …Για να προχωρήσουν στην πλήρη αμερικανοποίησή του. Οι Αμερικανοί, μέσω των μυστικών τους υπηρεσιών, δημιουργούσαν τους δικούς τους πολιτικούς και οικονομικούς παράγοντες της μεταχουντικής εποχής. Δημιουργούσαν τους δικούς τους μεγιστάνες, ώστε να ελέγχουν το ελληνικό κράτος και την οικονομία του απόλυτα. Αυτή η κατάσταση "χτίστηκε" πάνω σε δύο πρόσωπα. Πολιτικά "χτίστηκε" πάνω στον Παπανδρέου και τον Μητσοτάκη. Όμως, οικονομικά, ο θεμέλιος λίθος αυτής της κατάστασης ήταν η οικογένεια Βαρδινογιάννη …Μια οικογένεια προφανώς χαφιέδων και πρακτόρων των αμερικανικών μυστικών υπηρεσιών …Μια οικογένεια αξιωματικών, που εκμεταλλεύτηκαν το ελληνικό πολεμικό ναυτικό, για να "επεκτείνουν" τα συμφέροντά τους πιο πέρα από τα σύνορα.
Ακριβώς, επειδή αυτή η κατάσταση ήταν προκλητική και βέβαια πρωτοφανής, έπρεπε να ντυθεί με μια "βιτρίνα". Μια "βιτρίνα", η οποία θα τους εμφάνιζε σαν "αυτοδημιούργητους", εφόσον τέτοια ήταν μέχρι εκείνη τη στιγμή τα πρότυπα του ελληνικού λαού. Εκείνη την εποχή "μεγιστάνες" του εσωτερικού, με ιδιωτική περιουσία τη λεηλασία του κράτους, δεν ήταν εύκολο να γίνουν αποδεκτοί από την ελληνική κοινωνία. Ήταν η εποχή των μεγάλων ιδεολογικών συγκρούσεων και αναλύσεων και τέτοιου είδους "ιδιωτικοποιήσεις" δεν θα ξέφευγαν από τον εντοπισμό τους. Γι' αυτόν τον λόγο η ίδια η Χούντα αναγνώρισε στους Βαρδινογιάννηδες τα παράνομα "χρήματα" από την ολιγοήμερη "μετανάστευσή" τους στην αφρικανική Ροδεσία. Με αυτόν τον τρόπο θα εμφανίζονταν κι αυτοί σαν "πετυχημένοι" στο εξωτερικό, που επέστρεφαν στην πατρίδα μαζί με τα χρήματά τους, όπως συνέβαινε με όλους τους επιτυχημένους της εποχής.

Όμως, επειδή ούτε κι αυτοί οι πραγματικά αυτοδημιούργητοι μεγιστάνες ξέφευγαν από την αριστερή ρητορική της εποχής, έπρεπε να προστατευτούν. Να προστατευτούν, για να μην έχουν οι ίδιοι την τύχη του Πάππας και η Motor Oil την τύχη της ESSO PAPPAS. Γι' αυτόν τον λόγο η Χούντα —εκτός όλων των άλλων— έφτιαξε και το "αντιστασιακό" προφίλ των "εκλεκτών" των Αμερικανών. Πρόσφερε αντιστασιακά "ένσημα" στους Βαρδινογιάννηδες, για να μπορούν να επιβιώσουν εύκολα και στη μεταχουντική εποχή …Στην από τότε σχεδιαζόμενη "αριστερή" μεταπολίτευση …Τη σχεδόν "σοσιαλιστική" μεταπολίτευση του Αμερικανού υπηκόου Ανδρέα.
Όμως, για να γίνουν όλα αυτά, απαιτούσαν μεθόδευση. Τίποτε δεν ήταν εύκολο, γιατί δεν το επέτρεπαν τα μεγέθη της Ελλάδας. Οι Αμερικανοί επιθυμούσαν να δημιουργήσουν τα "τζάκια", για να ελέγχουν απόλυτα την αμερικανόστροφη πλέον μεταχουντική Ελλάδα, αλλά αυτό είναι μια κουβέντα. Τι "τζάκια" να φτιάξεις σε μια μικρή και θεόφτωχη χώρα; Τα "τζάκια" των αρχιτσαγκάρηδων ή των αρχιμπακάληδων; Τίποτε δεν υπήρχε στη χώρα. Λογικό ήταν. Τι μπορεί να υπάρχει υγιές και χρυσοφόρο, για να δημιουργήσει μεγιστάνες σε μια χώρα, η οποία είχε ισοπεδωθεί από τον πόλεμο και τον εμφύλιο που ακολούθησε; …Σε μια χώρα, η οποία αιμορραγούσε πληθυσμιακά και ζούσε με εμβάσματα του εξωτερικού; …Σε μια χώρα, στην οποία τα λίγα ισχυρά της τέκνα ήταν διακριθέντες του εξωτερικού; Επιπλέον, δεν βοηθούσαν και τα μεγέθη. Πώς θα τα φτιάξεις τέτοια "τζάκια", χωρίς να υπάρχει μια αντίστοιχη αγορά;
Αντιλαμβανόμαστε πως δεν υπήρχαν πολλές επιλογές γι' αυτούς. Η λύση ήταν μία και μοναδική. Το μόνο, που μπορούσες να κάνεις, ήταν να δημιουργήσεις μεγιστάνες από την κοινή περιουσία. Να πάρεις φιλέτα της συλλογικής ελληνικής περιουσίας και να τα δώσεις στους "εκλεκτούς" σου ιδιώτες. Η ελληνική οικονομία μπορεί να μην είχε τις δυνατότητες να "παράγει" μεγιστάνες, αλλά η ίδια η Ελλάδα ήταν ένα κεφάλαιο, το οποίο, αν μεταβιβαζόταν σε κάποιους ιδιώτες, θα τους καθιστούσε μεγιστάνες στην τοπική κοινωνία και οικονομία. Αυτό δηλαδή δρομολογήθηκε τότε.


Η Ελλάδα, ως κεφάλαιο, άρχισε να κατακερματίζεται και να μοιράζεται σε χαφιέδες των Αμερικανών και της CIA.
…Το τερπνόν μετά του ωφελίμου. Αυτή η φάμπρικα ξεκίνησε με τους Βαρδινογιάννηδες. Επειδή, λόγω εποχής, δεν ήταν εύκολο να ξεκινήσουν να δημιουργούν μεγιστάνες, μοιράζοντας το ίδιο το χρυσοφόρο δημόσιο κεφάλαιο, ξεκίνησαν να μοιράζουν τις μέχρι τότε χρυσοφόρες κρατικές δραστηριότητες. Αφαιρούσαν σίγουρες και εξασφαλισμένα κερδοφόρες δραστηριότητες από το κράτος —το οποίο μέχρι τότε είχε τα κεφάλαια και τα μέσα για να τις δρομολογήσει— και τις παρέδιδαν σε ιδιώτες …Σε ιδιώτες τύπου Βαρδινογιάννη …Σε ιδιώτες, τους οποίους είναι προφανές πως είχε ελέγξει, εγκρίνει και προτείνει η CIA …Σε ιδιώτες, που η CIA δεν ήταν δυνατόν να γνωρίζει και να εγκρίνει μέσα από την "πιάτσα" της αγοράς …Της ανύπαρκτης αγοράς μιας θεόφτωχης Αθήνας, όπου ακόμα διέπρεπαν οι παπατζήδες.
Εδώ απαντάται αυτόματα και το ερώτημα το γιατί επιλέχθηκαν για έναν τέτοιο σχεδιασμό πρώην αξιωματικοί του πολεμικού ναυτικού …Για τους ίδιους λόγους που επιλέγονται σε όλες τις "Μπανανίες" οι πολιτικοί δικτάτορες και οικονομικοί μεγιστάνες μέσα από τις τάξεις του στρατού. Γιατί απλούστατα εκεί γνωρίζουν πρόσωπα και πράγματα οι μυστικές υπηρεσίες. Η CIA μπορεί να μην γνώριζε τι συμβαίνει στην ελληνική αγορά, αλλά γνώριζε τι συμβαίνει στον ελληνικό στρατό. Λογικό είναι αυτό. Η CIA μπορούσε να γνωρίζει το ποιόν κάποιων Ελλήνων μόνον σε συνθήκες όπου η ίδια μπορούσε να συμμετέχει. Τέτοιος είναι μόνον ο στρατός μιας συμμαχικής χώρας. Όταν το ναυτικό αυτής της χώρας συμμετείχε σε κοινά γυμνάσια ή σε στρατιωτικά "σχολεία" των Αμερικανών, ευνόητο είναι ότι εκεί κάποιοι γνωρίζονταν με κάποιους. Εκεί μπορούσε θεωρητικά να βρει η CIA κάποιον Έλληνα "περήφανο", "φιλόδοξο" και "αριστερό κι αντικομμουνιστή" για να "θωρακίσει" την ελληνική δημοκρατία. Πρακτικά, να βρει έναν ψωριάρη, ο οποίος είναι διατεθειμένος να προδώσει, για να βολευτεί ο ίδιος και να βολέψει και την υπηρεσία.

Αυτό και έγινε. Δεν χρειάζεται να είναι κάποιος μάντης ή να έχει μυστικές πληροφορίες, για να καταλάβει τι ακριβώς έγινε στην περίπτωση των Βαρδινογιάννηδων. Διορίστηκαν πλούσιοι από την αμερικανική πρεσβεία. Η πορεία τους προς την επιτυχία ήταν απόλυτα στρωτή. Ο Βαρδινογιάννης "διάλεγε", η αμερικανική πρεσβεία "ενέκρινε" και η Χούντα "παρέδιδε". Τόσο δύσκολος ήταν ο δρόμος της "επιτυχίας" του. Σε μια εποχή, όπου δεν είχαμε δει ακόμα για παράδειγμα μια Deutsche Telekom ν' αγοράζει έναν θηριώδη ΟΤΕ με τα δικά του χρήματα και με εγγυητικές επιστολές βασιζόμενες στα δικά του μελλοντικά κέρδη, οι Βαρδινογιάννηδες είχαν ανακαλύψει την πρόοδο με τη λογική του "other people money".
Όταν οι Βαρδινογιάννηδες έμπαιναν τζάμπα στις μέχρι τότε θηριώδεις κρατικές δραστηριότητες με "εγγυητικές" made in USA, οι υπόλοιποι Έλληνες δεν γνώριζαν καν τι ήταν αυτές. Με τέτοιες "εγγυητικές" δημιουργήθηκαν οι σταθμοί ανεφοδιασμού και τα διυλιστήρια. Επιχειρήσεις με σίγουρα κέρδη και απαγορευμένες για τους κοινούς θνητούς. Έτσι "χτίστηκαν" οι Βαρδινογιάννηδες από τους Αμερικανούς. Έτσι κι αλλιώς κάποιος έπρεπε να ανεφοδιάζει τα πλοία τους στη Μεσόγειο και έπρεπε να τον "φτιάξουν" οι ίδιοι. Η Χούντα των υπαλλήλων τους απλά υποβοηθούσε τον σχεδιασμό. Αναγνώρισε τα παράνομα χρήματά τους και τους έδωσε άλλα τόσα, για να στήσουν την φιλοαμερικανική τους "αυτοκρατορία". Όλα τα χρήματα "βρόμικα" δηλαδή.
Εκείνη την ώρα του επιχειρηματικού οίστρου του Νίκου Βαρδινογιάννη αυτός πεθαίνει και τη διεύθυνση του "ομίλου" των "αντιστασιακών" αναλαμβάνει ο αδερφός του Βαρδής …Άλλος "αντιπαραγωγικός" πρώην αξιωματικός κι αυτός. Ο "εξόριστος" στην Αμοργό —και άρα εχθρός ενός υποτίθεται σκληρού και φασιστικού καθεστώτος— αναλαμβάνει τη διαχείριση ενός ομίλου, που, λόγω της φύσης και του μεγέθους του, θα έπρεπε να είναι μόνιμος "συνομιλητής" του καθεστώτος. Ο πρώην εξόριστος, δηλαδή, συχνά-πυκνά, λόγω του επιχειρηματικού του ρόλου, θα έπρεπε να συντρώγει ή να συσκέπτεται με αυτούς που τον εξόρισαν. Να τους ανέχεται αυτός, αλλά πολύ περισσότερο να τον ανέχονται εκείνοι. Να τον ανέχονται αυτοί σαν επιχειρηματία και να υπογράφουν για τα δάνειά του. Να ισχυροποιούν με τις υπογραφές τους έναν "σεσημασμένο" εχθρό τους.
Με αυτόν τον τρόπο οι "αντιστασιακοί" έγιναν πλούσιοι στη Χούντα της Δεξιάς και συνέχισαν να γίνονται πλουσιότεροι και στη μεταπολίτευση. Αρκούσε όμως να είναι απλά πλούσιοι; Όχι βέβαια. Έπρεπε εκτός από πλούσιοι να είναι και "χρήσιμοι". "Χρήσιμοι" για την εξουσία και για τους εαυτούς τους. Πώς όμως γίνονται οι πλούσιοι "χρήσιμοι" και για την εξουσία και για τους εαυτούς τους; Από την εποχή της Ρώμης αυτό το καταφέρνουν με άρτο και θεάματα. Ένας τέτοιος παράγοντας μπορούσε να πάρει μια μεγάλη ποδοσφαιρική ομάδα και να γίνει πολλαπλά χρήσιμος. Χρήσιμος καί για τα αφεντικά καί για τον εαυτό του.
Μέσω μιας τέτοιας ομάδας θα μπορούσε ν' αποκτήσει έναν προσωπικό "στρατό" φανατικών οπαδών, στους οποίους θα τους προσέφερε δόξες, αλλά θα είχε και το ηθικό "δικαίωμα" να τους ζητάει ανταλλάγματα. Θα παρείχε σ' αυτούς δόξες και πρωταθλήματα, αλλά και θα τους "διοχέτευε" βουβά στις αυλές των κομμάτων …Έναν ιδιωτικό "στρατό", που, όταν θα αμφισβητούσες τη νομιμότητα των δραστηριοτήτων του "Προέδρου", θα αμφισβητούσες αυτόματα το "μεγαλείο" της ομάδας. Είναι γνωστό άλλωστε πως κράτος και παρακράτος δεν ξεχωρίζουν και πάρα πολύ στις κερκίδες των ομάδων.

Επειδή το κράτος έχει χρήματα και το παρακράτος έχει ανάγκες, τίποτε δεν αφέθηκε στην τύχη του. Οι κρατικές επιδοτήσεις μέσω ΟΠΑΠ άρχισαν να γεμίζουν μυστικά ταμεία και να δίνουν μεροκάματα σε επαγγελματίες οπαδούς. Η λύση είχε βρεθεί. Δεν θα επιβαρύνονταν οι πρόεδροι με πρόσθετα έξοδα. Θα απολάμβαναν τη δόξα της "αρένας", αλλά με χρήματα του κράτους. Επειδή μάλιστα στους "ηρωικούς" οπαδούς αρμόζουν "ήρωες" ηγέτες, τότε κάποιοι "ξαναθυμήθηκαν" τον "ηρωισμό" της Ροδεσίας. Τότε ο "καπετάνιος" ανέλαβε για λογαριασμό της "ηρωικής" οικογένειας την "αρένα" της αθηναϊκής Ρώμης. Ήταν τόσο καλή η προπαγάνδα, που στο τέλος την έφαγαν και οι ίδιοι. Μέχρι και ο ίδιος ο "καπετάνιος" πίστεψε πως ήταν γενναίος και συχνά-πυκνά έβγαζε την κουμπούρα του.
Το 1979 λοιπόν δόθηκε στους Βαρδινογιάννηδες ο Παναθηναϊκός. Οι "κεντροαριστεροί" βενιζελικοί, που, ελέω του κράτους της Δεξιάς, έγιναν πλούσιοι επιχειρηματίες, έγιναν και πάλι ελέω του κράτους της Δεξιάς κι αθλητικοί παράγοντες …Στην κυριολεξία ελέω κράτους, γιατί, μόλις οι Βαρδινογιάννηδες ανέλαβαν τον Παναθηναϊκό, ως δια "μαγείας" και πάλι άρχισαν να ρέουν τόνοι κρατικού χρήματος στο μέχρι τότε ασήμαντο και παντελώς ανυπόληπτο ελληνικό ποδόσφαιρο …Το ποδόσφαιρο, που σχεδόν σε όλα τα νοικοκυρεμένα σπίτια της επικράτειας γινόταν αιτία να χτυπά ο πατέρας τον γιο, προκειμένου εκείνος να μην ασχολείται μ' αυτό. Σε αυτό το ανυπόληπτο ποδόσφαιρο των αλητών και των περιθωριακών άρχισε το κράτος να ρίχνει τόνους χρημάτων. Γι' αυτό λέμε ότι τους δόθηκε ο Παναθηναϊκός και δεν λέμε ότι τον απέκτησαν …Πραξικοπηματικά …όπως έλεγαν και οι Γιαννακόπουλοι …Οι Γιαννακόπουλοι, οι οποίοι είχαν ανέβει στα κεραμίδια, για να φωνάξουν για την απάτη.

Κατά "σύμπτωση" ο Παναθηναϊκός μαζί με την "κάνουλα" των κρατικών χρημάτων τούς δόθηκε το '79, όταν παντοδύναμος υπουργός συντονισμού της Δεξιάς ήταν ο Μητσοτάκης …Ο ανιψιός του Βενιζέλου …Ο "φιλοξενούμενος" στη Νέα Δημοκρατία αρχηγός του κόμματος των Νεοφιλελεύθερων …Ο αρχηγός, που, εκτός από τον εαυτό του, είχε έναν και μοναδικό βουλευτή στο κόμμα του. Ποιον; Τον Παύλο Βαρδινογιάννη. Κοίτα να δεις "σύμπτωση". Μιλάμε για τρομερές "συμπτώσεις". Οι "αριστεροκεντρώοι" Βαρδινογιάννηδες "ξεγελούσαν" συστηματικά τη Δεξιά …Συνεχώς την ξεγελούσαν. Άρπαζαν κρατικά και άλλα "φιλέτα" τη στιγμή που για τα "παιδιά" της δεν περίσσευε "ψίχουλο". "Της αμύνης τα παιδιά διώξανε τον βασιλιά, αλλά πρόλαβαν και του πήραν τη μπουκιά", θα έπρεπε να λέει το τραγούδι σε μια πιο προσαρμοσμένη εκδοχή.
Αν τα πράγματα δεν ήταν για τους Έλληνες τραγικά, θα μιλούσαμε για κωμωδία. Συνεχώς γίνονταν τα ίδια και πάντα με τον ίδιο τρόπο. Όλα αυτά όμως γίνονταν χωρίς προβλήματα μέχρι το τέλος της δεκαετίας του 80. Μέχρι τότε οι Βαρδινογιάννηδες ήταν οι μοναδικοί αυτόχθονες ισχυροί παράγοντες του τόπου και "χορηγοί" του δικομματισμού. Μοναδικοί made in Greece μεγιστάνες και μοναδικοί "ευεργέτες" του κομματικού κράτους …Αναγκαστικά. Έπαιρναν από το κομματικό κράτος και έπρεπε να δώσουν "αντισταθμιστικά". Ήταν λίγο κομπλεξικοί ως "διορισμένοι" πλούσιοι, αλλά τι να έκαναν; Ζήλευαν τους πραγματικά αυτοδημιούργητους Έλληνες της διασποράς, αλλά δεν μπορούσαν να κάνουν και πολλά πράγματα. Όταν δεν πήγαιναν στην πρεσβεία να πάρουν εντολές "επιτυχίας", έπνιγαν τον καημό τους σε παλιά κρασιά και μουχλιασμένα τυριά.
Όμως, τα κόμπλεξ ήταν δεδομένα. Ήταν διορισμένοι της επιτυχίας. Ήταν πετυχημένοι, γιατί απλά κάποιος εκλεκτός των Αμερικανών έπρεπε να εμφανίζεται ως τέτοιος. Ήταν δισεκατομμυριούχοι, αλλά όχι κοσμοπολίτες. "Κατέκτησαν" τον κόσμο, χωρίς να τον δούνε. Δεν "ανακατεύτηκαν" με τον κόσμο και ως εκ τούτου δεν ήταν καλλιεργημένοι. Η "επιτυχία" τους πάντα περιοριζόταν στη μικρή διαδρομή μεταξύ της αμερικανικής πρεσβείας και των γραφείων τους σε μια οδό με συμβολικό όνομα …Στην "Αρματολών και κλεφτών". Ως εκ τούτου δεν "εξελίχθηκαν". Ζούσαν "απομονωμένοι" μέσα στην Αθήνα και με βάση τις αρχές και τις αξίες των συμμοριών των ορεινών της Κρήτης …Στην κυριολεξία τα "Ζωνιανά" της Εκάλης και του Ψυχικού. Αμφιβάλουμε αν μπορούσαν να συμμετάσχουν σε συμβατικές κοινωνικές εκδηλώσεις …Αν μπορούσαν να φάνε δημοσίως …Συστηματικά ακοινώνητοι …Γρύλιζαν και δεν μιλούσαν. Αυτά όχι σε κάποιον μακρινό αιώνα …Ακόμα και σήμερα δεν έχει αλλάξει τίποτε.
Η προηγούμενη γενιά περνάει ατόφια τα χαρακτηριστικά της στην επόμενη. Βλέπεις τον Τζίγγερ και είσαι σίγουρος ότι στη ζωή του έγινε πραγματικά φίλος μόνον με αυτοκίνητα. Ένας ακοινώνητος άνθρωπος, που οι συναναστροφές του είναι πολύ συγκεκριμένες και αναπτύσσονται με μόνο κριτήριο τη "χρησιμότητα". Ένας άνθρωπος, ο οποίος "φίλους" έχει μόνον όσους είναι "χρήσιμοι" και είναι διατεθειμένοι να γίνουν δούλοι του. Ένας άνθρωπος, ο οποίος "φίλες" έχει μόνον γυναίκες, οι οποίες απαντάνε σε τηλέφωνα που είναι "χρήσιμα" για άνδρες. Λογικά μας φαίνονται αυτά. Ό,τι βλέπεις, αυτό κάνεις. Ο θείος του ο καπετάνιος ακόμα μεγαλώνει νύχι στο μικρό το δάκτυλο. Προφανώς το θέλει, για να ρίχνει αλάτι στα κατσίκια που κλέβει στα ορεινά της Εκάλης. Έλεος. Πουλάς, μέσω του Σταρ, lifestyle στους Έλληνες και μεγαλώνεις νύχι γιδοβοσκού; Είσαι μεγαλοπαράγοντας της κοινωνίας και κάθεσαι και μαλώνεις σαν χαμάλης με όποιον οπαδό ή δημοσιογράφο βρίσκεις μπροστά σου;
Όλα πήγαιναν με βάση τον αρχικό σχεδιασμό για δύο περίπου δεκαετίες. Οι κλίμακες ήταν λογικές και τα κέρδη της Motor Oil έφταναν για όλους. Όμως, μετά το πέρας αυτών των δεκαετιών οι ανάγκες του συστήματος άλλαξαν και έπρεπε να γίνουν διορθωτικές κινήσεις. Στην "αυγή" της δεκαετίας του 90 ο κόσμος όλος άρχισε να κλονίζεται και μαζί μ' αυτόν και οι παράγοντές του. Η Ελλάδα ήταν μέλος αυτού του κόσμου και θα έπρεπε να προσαρμοστεί. Το σύστημά της θα έπρεπε να προσαρμοστεί. Η μεταπολίτευση της δήθεν "πάλης" των δήθεν "ιδεολογιών" έπρεπε να εξελιχθεί. Η μεταχουντική μεταπολίτευση ήταν προσαρμοσμένη σε έναν αμερικανικό μεταπολεμικό σχεδιασμό, ο οποίος στηριζόταν στην ύπαρξη της Σοβιετικής Ένωσης και τη δήθεν μάχη των ιδεολογιών. Μέχρι τότε κυρίαρχο ήταν το "παραμύθι" των καλών και των κακών ιδεολογιών και βέβαια των ηγεσιών τους. Αυτό το "παραμύθι" κάπου στα τέλη της δεκαετίας του 80 άρχισε να καταρρέει.

Η Σοβιετική Ένωση κατέρρευσε μαζί με το τείχος του Βερολίνου. Οι ανάγκες των Αμερικανών άλλαξαν και έπρεπε να προσαρμοστούν στα νέα δεδομένα. Τότε ακούστηκε για πρώτη φορά ο όρος Νέα Τάξη Πραγμάτων …Η Τάξη των Μπους …Η Τάξη των "φωτισμένων", η οποία θα οδηγούσε στην "καλή" ιδιωτικοποίηση των πάντων μέσα από "υγιείς" και "ανόθευτες" διαδικασίες ανταγωνισμού. Εχθρός αυτής της Τάξης ήταν ένας και μοναδικός …Η τρομοκρατία.
Η αλλαγή όμως της εποχής επέβαλε στους Αμερικανούς "ιδιοκτήτες" της Ελλάδας και πάλι τις ίδιες υποχρεώσεις.
Εφόσον οι Βαρδινογιάννηδες ήταν πολύτιμοι και στην Νέα Τάξη, θα έπρεπε να προσαρμόσουν τη "βιτρίνα" τους με βάση αυτές τις νέες προδιαγραφές. Στα χρόνια της Χούντας φρόντισαν οι Αμερικανοί να τους δώσουν την "αντιστασιακή" τους βιτρίνα …Τη "βιτρίνα", την οποία θα χρειάζονταν για την εποχή εκείνη, όπου θα "βασίλευε" η δημοκρατικότητα. Όμως, αυτό πλέον δεν αρκούσε. Άλλαζε η εποχή και άλλαζαν και οι ανάγκες της. Άλλαζε η εποχή και άλλαζαν και οι "βιτρίνες" της. Αν η νομιμοποίησή των Βαρδινογιάννηδων στην προηγούμενη εποχή οφειλόταν στην "αντιπαλότητά" τους με τη Χούντα —και βέβαια και τον κομουνισμό—, στην νέα εποχή θα έπρεπε να έχουν βεβαιωμένη "αντιπαλότητα" και με τους νέους εχθρούς της Νέας Τάξης.
Οι Βαρδινογιάννηδες έπρεπε να "συναντηθούν" και με την τρομοκρατία, για να πάρουν τα "εφόδια" της νέας εποχής. Εδώ βέβαια μπορεί να καταλάβει κάποιος και την πολυτιμότητα των Βαρδινογιάννηδων σ' αυτήν την εποχή. Η προστασία, την οποία απολαμβάνουν οι Βαρδινογιάννηδες από τους Αμερικανούς, φαίνεται στην ανανέωση της "βιτρίνας" τους, κάθε φορά που οι καταστάσεις αλλάζουν. Κάθε φορά που "αλλάζει" μια κατάσταση, κάποιες μυστηριώδεις δυνάμεις —προφανώς αμερικανικές— φροντίζουν να βελτιώνουν τις "βιτρίνες" της οικογένειας. Το ίδιο έκαναν και κατά την αλλαγή της "εποχής". Στην εποχή της μεγάλης λεηλασίας του κράτους φρόντισαν και πάλι να τους δώσουν μια ανάλογη "βιτρίνα". Στην εποχή κατά την οποία θα βασίλευε η "αντιτρομοκρατική" υστερία, φρόντισαν να τους εμφανίσουν σαν "θύματα-μάρτυρες" της τρομοκρατίας.
…Δες και πάλι "τύχη" που την είχαν τα παιδιά του Βαρδινάκη …Όπως επί Χούντας για παράδειγμα …Τότε, που οι φτωχοί βασανίζονταν και πετάγονταν στα χαντάκια και οι "αντιστασιακοί" Βαρδινογιάννηδες εξορίζονταν από το κράτος, αλλά και πλούτιζαν με κρατικές επιδοτήσεις. Την ίδια τύχη είχαν και στην ύστερη μεταπολίτευση. Η "αποτελεσματική" 17 Νοέμβρη, που, όποτε βόλευε, έβρισκε τον στόχο της, έκανε όλα τα "λάθη" μαζεμένα, όταν αποπειράθηκε να σκοτώσει τον Βαρδή. Όταν βόλευε την αμερικανική και φιλοαμερικανική συμμορία να σκοτωθεί κάποιος, ποτέ δεν υπήρχε αποτυχία. Όταν δεν βόλευε, πάντα είχαμε λάθη και παραλείψεις.
Επειδή βόλευε τη συμμορία, σκότωσαν τον Μπακογιάννη μέρα μεσημέρι στο πολυσύχναστο Κολωνάκι. Επειδή βόλευε τη συμμορία, σκότωσαν τον Σόντερς μέρα μεσημέρι στην πολυσύχναστη Λεωφόρο Κηφισίας. Κατόρθωσαν και σκότωσαν έναν γνωστό πολιτικό και έναν σημαντικό ξένο διπλωμάτη υπό αντίξοες συνθήκες και απέτυχαν στην περίπτωση Βαρδινογιάννη …Τον απλό ιδιώτη Βαρδή δεν μπόρεσαν να τον σκοτώσουν στις ερημιές …Απέτυχαν …Δοκίμασαν μια πολύ περίεργη μέθοδο και "απέτυχαν". Γιατί όμως επέλεξαν τέτοιες ερημιές για ένα τέτοιο θεαματικό χτύπημα; Μήπως γιατί δεν ήθελαν αυτόπτες μάρτυρες; Μήπως γιατί ο Βαρδής δεν ήταν μέσα στο αυτοκίνητο και δεν έπρεπε να τον δει κανένας μέχρι να φτάσει "τραυματίας" στον χώρο της απόπειρας;
Γιατί όμως υιοθετούμε ένα τέτοιο ακραίο σενάριο; Γιατί απλούστατα τα κέρδη, τα οποία προέκυψαν από αυτό το "λάθος", είναι εξίσου ακραία. Ποιο ήταν το κέρδος, εξαιτίας αυτής της αποτυχημένης απόπειρας; Εξαιτίας της 17 Νοέμβρη η οικογένεια έγινε περίπου η "ιερή αγελάδα" της επιχειρηματικής μας κοινότητας της Νέας Εποχής. Η οικογένεια Βαρδινογιάννη καθ’ όλη τη διάρκεια της Νέας Τάξης στην Ελλάδα απολαμβάνει το "απυρόβλητο". Η οικογένεια, η οποία πρωταγωνιστεί στο "πλιάτσικο" της Νέας Τάξης, βρίσκεται μακριά από το ορατό "πεδίο" του κόσμου. Αν ακουστεί κάτι γι' αυτήν, θα είναι απαραίτητα καλό …Απαγορεύεται να είναι κακό …Μόνον νόμος δεν έχει βγει ακόμα, για να το απαγορεύει και επισήμως.
Καμία οικογένεια ποτέ στην ελληνική ιστορία δεν "προστατεύτηκε" τόσο πολύ από την κοινή γνώμη. Είναι η οικογένεια, η οποία πλούτισε με τον "σταυρό" στο χέρι. Πλούτισαν, βοηθώντας "παιδιά να χαμογελούν". Αυτή η οικογένεια ποτέ δεν "έκλεψε" ή "άρπαξε" το παραμικρό. Η οικογένεια, της οποίας το μόνο μέλημα είναι να σώσει τα παιδιά από τον καρκίνο. Η "ιερή" οικογένεια, την οποία κανένας δεν τολμά να την πιάσει στο στόμα του. Η οικογένεια, η οποία πλέον απολαμβάνει τζάμπα και επ’ άπειρον την προστασία των μηχανισμών ασφαλείας του κράτους.
Γιατί συμβαίνει αυτό;

Γιατί πάνω σ' αυτήν την οικογένεια στηρίχθηκε ο σχεδιασμός της Νέας Τάξης στην Ελλάδα. Για να γίνουν όμως όλα αυτά, θα έπρεπε να προηγηθεί μια ενέργεια "αγιοποίησής" της και τέτοια ήταν η απόπειρα κατά του Βαρδή. Αντιλαμβανόμαστε πως ήταν πολλά τα "κέρδη" από την "αποτυχημένη" προσπάθεια της 17 Νοέμβρη, για να ήταν πραγματική. Μιλάμε για ΤΗΝ "σύμπτωση". Τα ΣΩΣΤΑ και τα ΛΑΘΟΣ της οργάνωσης έγιναν μόνον όπως βόλευαν το σύστημα. Οι κολλητοί Μητσοτάκης και Βαρδινάκης "νομιμοποιήθηκαν" στην κορυφή των τομέων τους μέσω της 17 Νοέμβρη. Ο ένας έγινε κορυφαίος πολιτικός παράγοντας του τόπου, εξαιτίας της αποτελεσματικότητας της τρομοκρατικής οργάνωσης και ο άλλος έγινε κορυφαίους οικονομικός παράγοντας του τόπου, εξαιτίας της αναποτελεσματικότητας της ίδιας τρομοκρατικής οργάνωσης. Μόνοι τους οι "κολλητοί" της μεταπολίτευσης να τα σχεδίαζαν, δεν θα τα κατάφερναν τόσο καλά.
Για να καταλάβει ο αναγνώστης καλύτερα αυτό το οποίο λέμε, θα πρέπει να σκεφτεί με τον ακριβώς αντίθετο τρόπο. Να προσπαθήσει να σκεφτεί τι ακριβώς θα γινόταν, αν από τύχη τα πράγματα δεν εξελισσόταν με αυτήν τη σειρά. Αρκεί να σκεφτεί κάποιος πως, αν η 17 Νοέμβρη αποτύγχανε στην περίπτωση Μπακογιάννη, πιθανότατα ο Μητσοτάκης δεν θα γινόταν ποτέ Πρωθυπουργός. Όταν δεν μπορείς να εκλεγείς πρωθυπουργός με τον Ανδρέα στο δικαστήριο —και άρα χωρίς αντίπαλο— το πιο πιθανό είναι ν' αναγκαστείς να παραιτηθείς από την αρχηγία του κόμματος. Μόνον κλαίγοντας ως κακομοίρης μπορούσε ο Μητσοτάκης να εκλεγεί και αυτήν τη δυνατότητα τού την πρόσφερε η δολοφονία του Μπακογιάννη. Χωρίς αυτήν την πετυχημένη δολοφονία το σημερινό πολιτικό σκηνικό δεν θα ήταν όπως το γνωρίζουμε. Ο Μητσοτάκης δεν θα ήταν επίτιμος και η Ντόρα πιθανότατα θα έκανε μεγάλη "καριέρα" στα κομμωτήρια.
Από την άλλη πλευρά είχαμε τα ακριβώς αντίθετα δεδομένα. Τα κέρδη όλα προέρχονται από την αποτυχία της οργάνωσης. Αν η 17 Νοέμβρη πετύχαινε τον στόχο της στην περίπτωση Βαρδινογιάννη, τίποτε δεν θα ήταν όπως το γνωρίζουμε σήμερα —και βέβαια ευνοεί την εξουσία της Νέας Τάξης—. Κατ’ αρχήν θα διέλυε ο όμιλος Βαρδινογιάννη και δεν θα ξανασήκωνε ποτέ κεφάλι, γιατί δεν υπήρχε γενιά έτοιμη για τη "διαδοχή". Ο "καπετάνιος" δεν θα μπορούσε ν' αντικαταστήσει τον Βαρδή, όπως αυτός αντικατέστησε τον αδερφό τους.
Όμως, χωρίς αυτήν την οικογένεια δεν θα υπήρχε η Διαπλοκή, όπως τη γνωρίζουμε σήμερα. Η οικογένεια Βαρδινογιάννη είναι η "ναυαρχίδα" της Διαπλοκής. Χωρίς αυτούς δεν θα υπήρχε ούτε Λαμπράκης ούτε Μπόμπολας ούτε Μυτιληναίος ούτε Κόκκαλης. Φτωχομπινέδες, οι οποίοι —ελέω κράτους— μέσα σε μια νύχτα γίνονταν μεγιστάνες, μόνον στο "άρμα" του Βαρδινογιάννη μπορούσαν ν' ακουμπήσουν. Χωρίς τον Βαρδινογιάννη μόνον "αρπαχτές" θα μπορούσαν να κάνουν και τίποτε παραπάνω. Σε καμία περίπτωση δεν θα μπορούσαν να μονιμοποιηθούν και να "νομιμοποιηθούν" ως σημαντικοί κοινωνικοί και οικονομικοί παράγοντες της χώρας.
Μπορεί όλοι αυτοί να επιλέχθηκαν βάση των ιδίων κριτηρίων, των ιδίων πρεσβειών και των ιδίων κομμάτων που επιλέχθηκαν και οι Βαρδινογιάννηδες, αλλά αυτό δεν αρκούσε. Για να υπάρξουν όλοι αυτοί οι κραυγαλέα διαπλεκόμενοι ως επιχειρηματίες, θα έπρεπε να πάρουν μια κοινωνική "νομιμοποίηση". Αυτήν τη "νομιμοποίηση" μπορούσαν να τους τη δώσουν μόνον οι ήδη "νόμιμοι" Βαρδινογιάννηδες. Τη "νομιμότητά" τους θα την έπαιρναν από τους μόνους που μπορούσαν να τη δώσουν. Γι' αυτόν τον λόγο ήταν απαραίτητοι οι Βαρδινογιάννηδες στην Νέα Τάξη στην Ελλάδα. Μόνον ένας Βαρδινογιάννης τούς έδινε την απαραίτητη κοινωνική "νομιμοποίηση". Αυτός αποφάσιζε ποιον θ' "αναγνωρίσει" σαν ισότιμο "συνάδελφό" του. Ο συνεταιρισμός του Βαρδινογιάννη με τον Λαμπράκη, τον Μπόμπολα ή τον Μυτιληναίο, τούς "αναγνώρισε" σαν "νόμιμους" μεγιστάνες.
Χωρίς αυτόν τον συνεταιρισμό ο Λαμπράκης θα παρέμενε ένας "ιδιόμορφος" εκδότης, που, όταν δεν θα έψαχνε παρέες στους λάκκους του ασβέστη, θα περιοριζόταν σε παιχνίδια πολιτικής επιρροής, όπως έκανε επί μισό αιώνα πριν. Δεν θα γινόταν και διαπλεκόμενος μεγαλοεπιχειρηματίας. Χωρίς αυτόν τον συνεταιρισμό ο Μπόμπολας θα παρέμενε μικροκατασκευαστής βόθρων, που απλά θα είχε αγοράσει και μια φυλλάδα. Χωρίς αυτόν τον συνεταιρισμό ο Μυτιληναίος μπορεί να έκοβε σήμερα εισιτήρια στο θέατρο της Ντενίση στα Ηλύσια. Ακόμα και ο Κόκκαλης από τον ίδιο σχεδιασμό επωφελήθηκε. Η δήθεν "αντιπαλότητα" του Ολυμπιακού με τον Παναθηναϊκό τον εμφάνισε ως ομοεπίπεδο και άρα ως "νόμιμο" "συνάδελφο" του Βαρδινογιάννη. Χωρίς αυτόν ο Κόκκαλης θα παρέμενε στο παραπέτασμα, γιατί δεν ήταν για τίποτε παραπάνω ο αγράμματος χαφιές της Στάζι.
Αυτή η περίοδος θα πρέπει να ήταν η καλύτερη για τους Βαρδινογιάννηδες …όχι μόνον οικονομικά, αλλά και ηθικά. Οι Βαρδινογιάννηδες θα πρέπει για πρώτη φορά να ήταν ευτυχείς. Ο κοσμοπολίτικος ελληνισμός, ο οποίος επί αιώνες παρήγαγε διάσημους κοσμοπολίτες μεγιστάνες, ήταν για πρώτη φορά "επαρχιώτικος". Οι μεγιστάνες του ελληνισμού ήταν για πρώτη φορά στην ιστορία όμοιοι ποιοτικά με τους μεγιστάνες των "δημοκρατιών" της υποσαχάριας Αφρικής ή των "Μπανανιών" της Λατινικής Αμερικής. Ο ελληνισμός, ο οποίος "παρήγαγε" κόμηδες στη Βιέννη και μαικήνες της τέχνης στη Μόσχα, έγινε ένα μικρό "κλειστοφοβικό" Μπαγκλαντές. Μεγιστάνες έγιναν η Σάρα, η Μάρα και το κακό συναπάντημα …Άνθρωποι του υποκόσμου …Άνθρωποι, που τα χρήματά τους τα ξόδευαν σε αυτοκίνητα, βίζιτες και μπουζουκλερί …Άνθρωποι, που, όταν έδιναν εκατόευρα στα κορίτσια των στριπτιζάδικων, νόμιζαν ότι μοίραζαν "υποτροφίες" σαν μεγάλοι ευεργέτες. Αναγνωρισμένοι "άρχοντες" μόνον στους πορτιέρηδες, στους παρκαδόρους και στους μαστροπούς.
Από τη Σκάλα του Μιλάνου της Κάλλας η Ελλάδα "έπεσε" στην Αρένα και τη Βίσση. Από τα Maxim του Παρισιού, στα πατσατζίδικα της λαχαναγοράς. Για πρώτη φορά θα πρέπει να πήγαιναν οι Βαρδινογιάννηδες σε δεξιώσεις και να έβλεπαν χειρότερους από τους ίδιους. Οι παλαιές δεξιώσεις των Ελλήνων πλουσίων κοσμοπολιτών, στις οποίες υπήρχε απαράβατος κανόνας να μιλάς μόνον για τέχνη και ποτέ για χρήματα, έγιναν δεξιώσεις του ρεψίματος και της πορδής —…Πόσα βγάζεις; …Ποιος σου έδωσε το έργο; …Πόσο τον πλήρωσες;—. Στις μεγάλες δεξιώσεις την ελληνικής Πολιτείας οι άλλοτε ευεργέτες του λαού αντικαταστάθηκαν από τους ευεργετημένους του λαού. Νεόπλουτοι καραγκιόζηδες, οι οποίοι, τις σπάνιες φορές που ανέφεραν την λέξη "τέχνη", συνήθως αφορούσε τις ειδικές ικανότητες κάποιας Ρωσίδας, την οποία είχαν γνωρίζει την προηγούμενη νύχτα. Κοντά στον καπετάνιο εμφανίστηκαν παράγοντες με νύχια ακόμα μεγαλύτερα, για να ξύνουν τα αυτιά τους …για να μην πούμε τίποτε άλλο. Μπροστά στον Μπόμπολα αριστοκράτης είναι και ο κουλουράς της Ομόνοιας …Τουλάχιστον αυτός, λόγω δουλειάς, δεν αφαιρείται, για να δει τι βγάζει από τη μύτη του.
Το θέμα, για να συνεχίσουμε την ανάλυση, είναι πως όλοι αυτοί οι άξεστοι φτωχομπινέδες έγιναν διαπλεκόμενοι, γιατί ανέβηκαν πάνω στην "πλατφόρμα" του Βαρδινογιάννη. Απλά, για να καταλάβει κάποιος το πόσο σημαντικό είναι αυτό, θα πρέπει να γνωρίζει τον σχεδιασμό και το τελικό ζητούμενο …Το ζητούμενο, που βιώνουμε σήμερα και μας έχει οδηγήσει στο χείλος της καταστροφής. Αυτό λοιπόν το ζητούμενο είναι η πλήρης, απόλυτη και ισοπεδωτική ιδιωτικοποίηση των πάντων. Έχοντας, η κατ’ όνομα μόνον αμερικανική Νέα Τάξη Πραγμάτων, αλλάξει τον σχεδιασμό της, έπρεπε να μεθοδεύσει την απόλυτη ιδιωτικοποίηση των ίδιων των κρατών και σε αυτόν τον σχεδιασμό την εξυπηρετούσαν οι διαπλεκόμενοι, οι οποίοι πρωταγωνίστησαν στη λεηλασία τους.
Γιατί την ενδιέφερε την Νέα Τάξη αυτή η ιδιωτικοποίηση; Γιατί απλούστατα θα επιχειρούσε ν' "αγοράσει" τα ίδια τα κράτη. Αυτό, το οποίο δεν θα μπορούσε να επιτύχει με σφαίρες και με βόμβες, θα το επιχειρούσε με χρήματα. Από τη στιγμή που δεν υπήρχε η Σοβιετική Ένωση να περιορίζει τα κράτη στην "αυλή" τους, θα επιχειρούσαν να τα εξαγοράσουν. Έχοντας λοιπόν οι ιμπεριαλιστές αυτόν τον στόχο, αναζητούσαν συνενόχους, για να τους εξυπηρετήσουν στο έγκλημα. Τέτοιοι ήταν οι διαπλεκόμενοι. Για να τους δημιουργήσουν όλους αυτούς εκ του μηδενός, προχώρησαν σε γενικευμένη χρήση της πρακτικής που εφάρμοσαν με τους Βαρδινογιάννηδες.
Οι Βαρδινογιάννηδες τούς ήταν απαραίτητοι γι' αυτήν την πρακτική, όπως είναι η "μαγιά" για το "ψωμί". Δεν μπορούσαν οι Αμερικανοί να την επαναλάβουν χωρίς τη δική τους συμμετοχή. Δεν τους έφταναν μόνον οι Βαρδινογιάννηδες, αλλά δεν μπορούσαν να προχωρήσουν και χωρίς αυτούς. Δεν μπορούσαν να χαρίσουν το σύνολο του κράτους σε μια οικογένεια και αναγκαστικά έπρεπε να δημιουργήσουν πανομοιότυπες …Οικογένειες, οι οποίες επιλέγονταν ανάλογα με το πού και πόσο χρωστούσαν οι Αμερικανοί στους κορυφαίους πολιτικούς παράγοντες της μεταπολίτευσης.


Δεν ήταν μόνον ο Μητσοτάκης, που δικαιούνταν "τζάκια". Δικαιούνταν και ο Παπανδρέου. Δικαιούνταν και το "ηρωϊκό" ΚΚΕ. Όλος ο υπόκοσμος των μυστικών υπηρεσιών. Όλα αυτά "θεμελιώθηκαν" στη διακυβέρνηση Μητσοτάκη. Θεμελιώθηκαν επί Δεξιάς, για να μην τα χρεωθεί το "αριστερό" ΠΑΣΟΚ των φτωχών "σοσιαληστών". Θεμελιώθηκαν στη διακυβέρνηση, την οποία επέβαλε με τις "σφαίρες" της η 17 Νοέμβρη και άρα η CIA.
Κατάλαβε ο αναγνώστης τον λόγο, που ήταν τόσο σημαντικό να "πετύχει" η 17 Νοέμβρη να σκοτώσει τον Μπακογιάννη και ν' "αποτύχει" να σκοτώσει τον Βαρδινογιάννη; Μόνο με αυτόν τον "μαγικό" τρόπο θα παρέμεναν και στην νέα εποχή οι παλαιοί πρωταγωνιστές. Γι' αυτόν τον λόγο θεωρούμε πολύ "μαγικές" τις συμπτώσεις, για να είναι αληθινές. Γι' αυτόν τον λόγο δεν πιστεύουμε τις επίσημες "εκδοχές" των τρομοκρατών και των δημοσιογράφων. Από τη στιγμή που τα μεγάλα "αφεντικά" είχαν εξασφαλισμένα τα συμφέροντά τους με την πρωθυπουργοποίηση του Μητσοτάκη και την επιβίωση του Βαρδή, δεν υπάρχει ούτε μία περίπτωση στο εκατομμύριο να πιστέψουμε ότι δεν ήταν "στημένη" η 17 Νοέμβρη, που τους τα εξασφάλισε. Δεν μπορούμε να ξεφύγουμε από τη λογική μας, επειδή αυτό δεν μπορούμε να το αποδείξουμε με στοιχεία …Μηχανικοί είμαστε …δεν είμαστε ζωγράφοι. Όταν με τους υπολογισμούς μας "βλέπουμε" πολυκατοικία, δεν μας πείθεις ότι "βλέπουμε" έναν λάκκο …ό,τι κι αν μας δείξεις. Χίλιες φορές να δούμε κατεστραμμένο το αυτοκίνητο του Βαρδή, χίλιες πεντακόσιες φορές θ' αμφισβητήσουμε ότι ο ίδιος ήταν μέσα σ' αυτό.
Από τη στιγμή που όλα έγιναν όπως βόλευε τους Αμερικανούς —και άρα όπως "έπρεπε"—, τα πράγματα πήραν το δρόμο τους.

Η πρόοδος των ιδίων Βαρδινογιάννηδων συνεχίστηκε με τον ίδιο Μητσοτάκη. Οι "αριστεροκεντρώοι" Βαρδινογιάννηδες και πάλι ξεγέλασαν τη "χαζή" Δεξιά. Έγιναν τραπεζίτες και πάλι ελέω Μητσοτάκη και βέβαια κράτους. Με πρωθυπουργό τον Μητσοτάκη απέκτησαν την κρατική τράπεζα με το όνομα Τράπεζα Πειραιώς …Την οποία και πάλι γιγάντωσαν με κρατική απόφαση-δωρεά, "καταπίνοντας" τη Μακεδονίας-Θράκης. Ποιος δεν θυμάται τους αγώνες των εργαζομένων της δεύτερης για το τζάμπα ξεπούλημά της; Ποιος δεν θυμάται τις μαύρες σημαίες στο κεντρικό κατάστημα της Τσιμισκή και Βασιλίσσης Σοφίας;
Ούτε όμως αυτό αρκούσε. Ελέω Αμερικανών, κράτους και Μητσοτάκη —και άρα παρακράτους— έλεγχαν τον Παναθηναϊκό, τα πετρέλαια και μια τράπεζα, αλλά δεν ήταν ακόμα πλήρως διαπλεκόμενοι. Τι κάνει έναν διαπλεκόμενο πραγματικό; Μα φυσικά η ιδιοκτησία ΜΜΕ. Η δυνατότητά του να "τυφλώνει" τον κόσμο και να τον παραδίδει λεία στην εξουσία, που εξυπηρετεί τον ίδιο. Ο Μητσοτάκης κερδίζει τις εκλογές του Νοεμβρίου του 1989 με ποσοστό 46,19% και λόγω εκλογικού νόμου δεν καταφέρνει να σχηματίσει δική του κυβέρνηση, αλλά ελέγχει απόλυτα την Οικουμενική

Κυβέρνηση του Ξενοφώντα Ζολώτα. Εδώ μιλάμε για διαβολική σύμπτωση. Κερδίζει ο Μητσοτάκης τις εκλογές στις 5 Νοεμβρίου του 1989 και στις 20 του ιδίου μήνα, που "πρωθυπουργεύει" ο ίδιος, ξεκινάει η λειτουργία του MEGA CHANNEL. Η λειτουργία του καναλιού των εκδοτών και του Βαρδινογιάννη …Η λειτουργία του σημερινού καναλιού του ΔΝΤ.
Όλα αυτά έγιναν και πάλι τζάμπα. Πάλι τζάμπα μάγκες οι Βαρδινογιάννηδες. Αγόραζαν με τον ίδιο "εγγυητικό" τρόπο. Αγόραζαν τζάμπα τηλεοπτικές συχνότητες πριν αυτές "σφραγιστούν" για όλους τους υπολοίπους. Έχτιζαν κανάλια, βάζοντας "υποθήκες" μελλοντικά έσοδα από διαφημίσεις …Σίγουρα έσοδα, εφόσον, λόγω Μητσοτάκη, έπεφταν οι κρατικές διαφημίσεις με τον τόνο. Δισεκατομμύρια εισέπρατταν σε κρατικές διαφημίσεις οι τζάμπα καναλάρχες. Ούτε μία δραχμή δεν έβαλαν από τις τσέπες τους
…Οι καναλάρχες, οι οποίοι ανταπέδιδαν την εξυπηρέτηση σε είδος …Οι καναλάρχες, οι οποίοι "θωράκισαν" τον δικομματισμό. Μεγάλη η χάρη τους. Μέχρι και το θλιβερό ανθρωποειδές με το όνομα Σημίτη τον εμφάνιζαν σαν "γοητευτικό". Επί μία δεκαετία σχεδόν τον εμφάνιζαν σαν τον "καταλληλότερο". Όσο πιο κοντό και άσχημο τον έβλεπε ο λαός, τόσο πιο πολλά δημόσια έργα μάς κόστιζε η "σαύρα" του Κολωνακίου, για να βελτιώνει την εικόνα της. Αυτοί οι καναλάρχες αποφάσιζαν όχι μόνον για το ποιοι θα μας κυβερνούσαν, αλλά και ποιοι θα συμμετείχαν στη Βουλή ως κοινοί βουλευτές. Οι "κολλητοί" κομματάρχες έστελναν τις λίστες των υποψηφίων στους Βαρδινογιάννηδες και αυτοί τούς "πρότειναν" στον λαό μέσω των καναλιών.
Δεν υπάρχει βουλευτής, που να εκλέχθηκε τέτοιος, χωρίς να έχει περάσει από το "φίλτρο" των καναλαρχών. Πρώτα οι καναλάρχες γνώριζαν ποιοι θα εκλεγούν και μετά οι δικαστικοί αντιπρόσωποι, που μετρούσαν τις ψήφους στις κάλπες. Μιλάμε για την απόλυτη "δημοκρατία" …Την απόλυτη τηλεοπτική "δημοκρατία". Για να γίνει μάλιστα πιο "οργανωμένη" η προσφορά τους σ' αυτήν τη "δημοκρατική" πραγματικότητα, εξειδίκευσαν τα κανάλια τους. Το αυτοαποκαλούμενο "σοβαρό" Μέγκα, θα αποφάσιζε για την πολιτική "άποψη" των "σοβαρών" Ελλήνων. Το πιο "ελαφρύ" Σταρ, θα ομογενοποιούσε την πλέμπα. Θα έδειχνε κώλους και βυζιά, για ν' απασχολείται η πλέμπα …Η πλέμπα θα "τελείωνε" μαζί με την Πετρούλα, γιατί αυτό "βόλευε" το καθεστώς της μεταπολίτευσης.
Μιλάμε για "σύμπτωση". Κάθε φορά που ο Μητσοτάκης έπαιρνε μια θέση εξουσίας, κάτι "τσιμπούσανε" και οι "αντιστασιακοί" Βαρδινογιάννηδες. Όσο πιο μεγάλη ήταν η θέση που έπαιρνε ο ίδιος, τόσο πιο σημαντικό το απόκτημά τους. Τι να έκανε ο άνθρωπος; Βοηθούσε τα "ορφανά" από την Κρήτη. Να πάρουν το κατιτής τους. Να μην αποτύχουν στην Αθήνα και γυρίσουν στην Κρήτη και "ξαναπέσουν" στις "κατσικοεπιδρομές".
Μιλάμε για βοήθεια. Οι άνθρωποι ήταν φιλόδοξοι. Όπου έβλεπαν κέρδη, ήθελαν να μπουν. Ήθελαν να μπουν χωρίς χρήματα όμως. Γιατί να βάλουν χρήματα, όταν έχουν "μπάρμπα" το δημόσιο; Χρήματα χρειάζονται για την ανάπτυξή τους μόνον οι υπόλοιποι Έλληνες και όχι οι Βαρδινογιάννηδες. Με βάση αυτήν τη λογική, γιατί να μην γίνονταν ακτοπλόοι στην εποχή της άνθισης του ελληνικού τουρισμού; Έγινε ακτοπλόος ο Αγούδημος και ο Βεντούρης και δεν θα ήταν η "αγία" οικογένεια; Άλλωστε αυτοί, σαν "άγιοι", δεν είχαν ποτέ πρόβλημα με τα χρήματα. Τέτοια "ταπεινά" προβλήματα είχαν μόνον οι κοινοί θνητοί και όχι οι "γαλαζοαίματοι" Βαρδινογιάννηδες.

Ο κοινός Έλληνας, για παράδειγμα, θα πρέπει να έχει χρήματα, για ν' αγοράσει μια μικρή "Μαγδαλένα" και να ξεκινήσει τη δραστηριότητά του. Ο κοινός Έλληνας θα πρέπει να στήσει εκ του μηδενός μια τέτοια εταιρεία. Ο Βαρδινογιάννης τέτοιο πρόβλημα δεν έχει. Γιατί να "στήσει" εκ του μηδενός μια τέτοια εταιρεία, όταν υπάρχουν οι έτοιμες και σίγουρες; Αυτός απλά θα πληρώσει ένα τηλεφώνημα, για να το ζητήσει από τον "μπάρμπα". Γίνεται να είσαι ο "ευνοούμενος" ενός Χανιώτη —όπως ο Μητσοτάκης— και να μην σου "χαριστεί" η χανιώτικη ΑΝΕΚ; Αυτό έγινε στην προκειμένη περίπτωση.
Ο προδότης των Χανίων πήρε ένα σημαντικότατο περιουσιακό στοιχείο όλων των Χανιωτών και το χάρισε στον "κολλητό" του. Γιατί; Πιθανότατα για να εξασφαλίσει χρηματοδότηση και καριέρα η Ντόρα. Χωρίς χρήματα πώς θα ήταν η "πρώτη" της Αθήνας και υποψήφια αρχηγός. Όλα αυτά έχουν κόστη και μέρος αυτών φορτώθηκε και στους Χανιώτες. Απλά πράγματα. Ήθελε ο Βαρδινογιάννης να γίνει "ακτοπλόος" και του δόθηκε δώρο η μεγάλη συνεταιριστική εταιρεία της Κρήτης. Τζάμπα ασχολούνταν ο θεομπαίχτης Μητσοτάκης με την Εκκλησία της Κρήτης; Προφανώς έδωσε μητροπολιτικό θρόνο σε κάποιον και αφαίρεσε την εν λόγω εταιρεία από αυτόν τον θρόνο. Τα υπόλοιπα ήταν εύκολα για τους Βαρδινογιάννηδες. Πάλι με "εγγυητικές" και ομολογιακά δάνεια με βάση τα μελλοντικά κέρδη …Μιλάμε για έξυπνους σε ένα έθνος βλακών. Τώρα είναι κυρίαρχοι του Αιγαίου, επειδή όλους τους υπόλοιπους Έλληνες —νησιώτες και στεριανούς— δεν τους "έκοβε".


Δεν τους "έκοβε" τότε και δεν τους "κόβει" και τώρα. Δεν εξηγείται διαφορετικά. Τώρα, που ανοίγει η αγορά ενέργειας, οι κοινοί Έλληνες στην καλύτερη των περιπτώσεων θα βάλουν μερικούς φωτοβολταϊκούς τσίγκους στα χωράφια τους. Δεν είναι έξυπνοι σαν τους Βαρδινογιάννηδες, να ζητήσουν τη θηριώδη ΔΕΗ. Να την "αναπτύξουν" έτσι, χωρίς να πληρώσουν δραχμή, γιατί είναι έξυπνοι …Γιατί μπορούν να την "αγοράσουν" με δόσεις, τις οποίες θα πληρώνουν από τα σίγουρα και τεράστια μελλοντικά της κέρδη. Τύφλα να 'χουν αυτοί, οι οποίοι αγοράζουν με δάνεια τα διαμερίσματά τους και πληρώνουν το νοίκι ως δόση. Μόνον οι Βαρδινογιάννηδες μπορούν ν' αγοράζουν θηρία του κεφαλαίου με δόσεις.
Κατάλαβε ο αναγνώστης τον λόγο που οι Βαρδινογιάννηδες ήταν πολύτιμοι για τους Αμερικανούς της Νέας Τάξης; Η επιβίωση των Βαρδινογιάννηδων θα οδηγούσε στη "γέννηση" των υπολοίπων διαπλεκομένων. Έπρεπε να επιβιώσει η πρώτη οικογένεια, που έγιναν μεγιστάνες με τη λεηλασία του κράτους, ώστε να γίνει αυτό μια ανεκτή πρακτική. Γι' αυτόν τον λόγο τούς ήταν πολύτιμη η "απόπειρα" κατά του Βαρδή και τα ιδιωτικά κανάλια. Τα κανάλια θα κατασκεύαζαν το "φωτοστέφανο" του "μάρτυρα" και στη συνέχεια θα το μοιράζονταν και οι υπόλοιποι. Τα κανάλια θα μας "εκπαίδευαν", αν όχι να τους αγαπάμε, τουλάχιστον να τους ανεχόμαστε.
Γι' αυτόν τον λόγο ξεκινήσαμε το κείμενό μας από την υποκρισία του ιδρύματος "Ελπίδα-Μαριαννα Βαρδινογιάννη". Ο χρόνος, που έχει εξασφαλίσει τζάμπα προβολή η οικογένεια Βαρδινογιάννη, εξαιτίας αυτού του ιδρύματος, αν πληρωνόταν ως διαφημιστικός, θα ήταν πιο ακριβός από όλα τα χρήματα που έχουν βάλει ως "δωρεά" οι ίδιοι για το ίδρυμα. Ο καρκίνος των παιδιών, δηλαδή, μπορεί με χαρτί και με μολύβι ν' αποδειχθεί ότι είναι η μεγαλύτερη οικονομική επένδυση αυτής της οικογένειας. Καμία σχέση με τους παλαιούς εθνικούς μας ευεργέτες, όπως αρέσκονται να παρουσιάζονται οι Βαρδινογιάννηδες από τα κανάλια των δούλων τους …Είπαμε …Το τζάμπα είναι η οικογενειακή τους παράδοση. Δεν έχουν συνηθίσει ακόμα ότι μπορεί να μην τους ξαναλείψει το σαλάμι. Αν η ευεργεσία είναι να μην γνωρίζει η αριστερά τι ποιεί η δεξιά, οι Βαρδινογιάννηδες αυτό το έχουν ανατρέψει …Όλος κόσμος ξέρει τι "μεγάλο" ποιεί η αριστερά, ακόμα κι όταν αυτή είναι "παράλυτη".
Όμως, αυτή η οικογένεια δεν επενδύει μόνον στις αρρώστιες, αλλά και στις "αρρώστιες". Τέτοια "αρρώστια" είναι και ο οπαδισμός της "αρένας". Αυτή ήταν μια υποχρέωση της οικογένειας απέναντι στη Διαπλοκή. Χρηματοδοτήθηκε από το κράτος, για να εκτελέσει αυτό το καθήκον της. "Τάιζε" συστηματικά ένα μέρος του κόσμου με φούμαρα του Παναθηναϊκού, για να σταθεί απέναντί της και το αντίπαλον δέος του Ολυμπιακού. Τάιζε ο "νόμιμος" Βαρδινογιάννης τον Παναθηναϊκό για να "νομιμοποιεί" τον Κόκκαλη. Την ώρα που ο λαός θ' απασχολούνταν με σώβρακα και φανέλες, όπως θα έλεγε και ο Πανούσης, όλοι υπόλοιποι έκλεβαν.
Τα μεγάλα πολιτικά "τζάκια" είχαν χωρίσει τους τομείς και τους εκλεκτούς τους και είχε αρχίσει η μεγάλη "σφαγή". Το επιχειρηματικό πρότυπο των Βαρδινογιάννηδων είχε γίνει εθνικό πρότυπο. Όποιος μπορούσε —και όπως μπορούσε— έκλεβε το κράτος. Πρωτοπόροι ήταν οι "εκλεκτοί" των ιδιοκτητών του δικομματισμού. Μπόμπολας, Λαμπράκης, Τεγόπουλος κλπ., ήταν "ευεργετημένοι" του Ανδρέα. Κόκκαλης, Γερμανός κλπ., ήταν "ευεργετημένοι" του ΚΚΕ. Όλοι χαφιέδες και πράκτορες. Εκβιάσιμοι από τους ευεργέτες τους και ως εκ τούτου μεγάλοι και γαλαντόμοι "χορηγοί" των κομμάτων. Όλοι τους "επιχειρηματίες", αλλά και "ταμίες" των κομμάτων που τους στήριζαν. Έκλεβαν για λογαριασμό τους και έκλεβαν και για τους "ευεργέτες" τους.
Όλοι τους κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωσιν των Βαρδινογιάννηδων. Μόνον ο Λάτσης ήταν διαφορετικός απ' αυτούς …Όχι καλύτερος …Απλά διαφορετικός …Διαφορετικός, γιατί δεν τον διακατείχε το σύνδρομο του σαλαμιού. Πλούσιος ήταν πριν γίνει εις βάρος μας πλουσιότερος. Ήταν πλούσιος και γνώριζε έστω και μια πραγματική Λαίδη και δεν έγινε γνωστός επειδή πετούσε τόνους γαρύφαλλα στη "Λαίδη". Αυτός απλά είδε φως και μπήκε. Έμαθε πως "πηδιόμαστε" και πλάκωσε ως γύφτος. Βλέποντας το μεγάλο πλιάτσικο, θέλησε να συμμετάσχει κι αυτός. Συμμετείχε κι αυτός, παραβιάζοντας μια βασική πατρική συμβουλή …Την πλέον βασική, που απαγόρευε τις "μπίζνες" στην Ελλάδα. Αυτός λοιπόν ο "ανυπάκουος" γιος μπήκε γερά στο πλιάτσικο.

Με κόστος ένα καράβι, απέκτησε εις βάρος των Ελλήνων περιουσία μεγαλύτερη από αυτήν που κληρονόμησε από τον μεγιστάνα πατέρα του. "Κληρονόμησε" από το κράτος —και άρα από εμάς— ίσως τα πιο σύγχρονα διυλιστήρια της Ευρώπης. Χωρίς να βάλει ούτε μία δραχμή, απέκτησε την ιδιοκτησία των ΕΛΠΕ. Τον άφησαν να λεηλατήσει τον κόσμο με τη Eurobank και "ξεπέρασε" τον πατέρα του. Σ' αυτόν οφείλει και τη μόνη διαφορετικότητα που τον διακρίνει. Είναι χορτάτος και μπορεί να πάει σε μια δεξίωση όχι απαραίτητα για να φάει ή να βάλει καμιά γαρίδα στην τσέπη. Γι' αυτόν τον λόγο μάλλον δεν ανέχεται τους "συναδέλφους" του και δεν συμμετέχει στις εκδηλώσεις τους, παρ' όλο που είναι επιφανές μέλος του δήθεν ελληνικού επιχειρηματικού σταρ-σύστεμ.
Όμως, παρ' όλο που δεν τους ανέχεται όλους αυτούς τους φτωχομπινέδικης προέλευσης "μεγιστάνες", δεν παύει να είναι και ίδιος ανεβασμένος πάνω στην "πλατφόρμα" Βαρδινογιάννη. Όλοι αυτοί είναι "χτισμένοι" πάνω στο πρότυπο του επιχειρηματία, ο οποίος είναι "διορισμένος" από το παρακράτος και από την αμερικανική πρεσβεία …Πάνω στο πρότυπο του …""δώσε και σε μένα "μπάρμπα" και μετά μοιραζόμαστε από κοινού τη λεία". Όταν αυτός ο "μπάρμπας" είναι το κράτος και μοιράζει δημόσια περιουσία ή αποκλειστικά συμβόλαια, τότε τα πράγματα είναι εντυπωσιακά στην εξέλιξή τους. Αρκεί να έχεις πρόσβαση στο πρόσωπο, το οποίο ασκεί την εξουσία στον "μπάρμπα". Τότε μπορείς να ζητάς ό,τι θέλεις. Αρκεί να "θυμάσαι" να αποδώσεις τα μερίδια που αντιστοιχούν στους κομματάρχες, οι οποίοι αποφασίζουν για τις πράξεις του "μπάρμπα".
…Δώσε μου δημόσια έργα, για να παριστάνω τον κατασκευαστή …Δώσε μου παραγγελίες, για να παριστάνω τον προμηθευτή …Δώσε μου μια τράπεζα, για να παριστάνω τον τραπεζίτη …Δώσε μου ένα διυλιστήριο, για να παριστάνω τον πετρελαιά …Δώσε μου σταθμούς ανεφοδιασμού οχημάτων στην εθνική οδό, για να παριστάνω τον βενζινά …Δώσε μου τη ΔΕΗ, να παριστάνω τον ηλεκτροπαραγωγό …Δώσε μου Ξενία, για να παριστάνω τον ξενοδόχο …Δώσε μου ένα καζίνο, για να παριστάνω των επιχειρηματία …Δώσε μου μια εταιρεία καραβιών, για να παριστάνω τον ακτοπλόο …Δώσε μου ...Δώσε μου ...Δώσε μου. Κάθε φορά που σκέφτονται κάτι "μεγάλο", έχουν τον "μπάρμπα" για να τους το δώσει. Για όλα φροντίζει ο πλούσιος κρατικός "μπάρμπας". Αυτός, ο οποίος πάντα έχει για τους διαπλεκόμενους, αλλά για τους απλούς πολίτες μεταμφιέζεται σε "ψωροκώσταινα".

Αυτά όλα δεν ισχύουν μόνον για το καθημερινό "ψωμάκι" των διαπλεκομένων. Αφορούν και τα ανώτερα …Τις ανώτερες ανάγκες τους. Ακόμα κι όταν θέλουν να παραστήσουν τους μαικήνες της τέχνης ή τους χορηγούς της, πάλι στον ίδιο "μπάρμπα" απευθύνονται …Δώσε μου ένα Μέγαρο Μουσικής, για να παριστάνω τον μαικήνα …Δώσε μου εκατό εκατομμύρια "εγγυήσεις", για να παριστάνω τον Μέγα Χορηγό το Μεγάρου. Ποιοι είναι λοιπόν οι "τζαμπατζήδες" στην Ελλάδα; Αυτοί, που κατονόμασε ο Ρέππας ότι αρνούνται να πληρώσουν τα παράνομα διόδια των διαπλεκομένων ή οι ίδιοι οι φτωχομπινέδες διαπλεκόμενοι, που έχουν το θράσος να παριστάνουν και τους κουλτουριάρηδες; Τσαμπατζής είναι αυτός, ο οποίος δεν πληρώνει στα διόδια ένα ευρώ —που το θεωρεί παράνομο— ή ο ξεδιάντροπος, ο οποίος ανοίγει σαμπάνιες, παριστάνοντας τον χορηγό και μετά βάζει το κράτος —και άρα εμάς— να πληρώσουμε τις χορηγίες του;
Κατάλαβε ο αναγνώστης τι θέλουμε να πούμε και γιατί συνδέσαμε τα πάντα με τη 17 Νοέμβρη; Όλα αυτά δεν θα γίνονταν χωρίς τη βοήθεια της 17 Νοέμβρη. Χωρίς τη "βοήθειά" της τόσο στο πολιτικό όσο και στο επιχειρηματικό επίπεδο. Δεν θα γίνονταν, αν δεν κατόρθωνε ο Μητσοτάκης να γίνει πρωθυπουργός πάνω στον τάφο του Μπακογιάννη. Δεν θα γίνονταν, αν δεν επιβίωνε ο Βαρδής στην "επίθεση" της 17 Νοέμβρη …Αν δεν επιβίωνε ο πατριάρχης της πρώτης οικογένειας της Διαπλοκής …Της πρώτης διδάξασας και αριστεύσασας στη Διαπλοκή. Όμως, τέτοια προβλήματα δεν είχαν …και όλα πήγαν κατ’ "ευχή". Έγιναν όπως συνέφερε τους ίδιους και τους Αμερικανούς …και όπως δεν συνέφερε κανέναν άλλον και κυρίως τους Έλληνες πολίτες.
Σιγά μην αποτύγχανε στην αποστολή της η 17 Νοέμβρη …Το παράρτημα της CIA, που "διόρισε" και μονιμοποίησε τους Παπανδρέου και Μητσοτάκη στην πρωθυπουργία της χώρας. Είμαστε σίγουροι ότι με τις πιτζάμες περίμενε ο Βαρδής να ολοκληρωθεί η "απόπειρα" της 17 Νοέμβρη έξω από το σπίτι του. Πρώτα ήπιε τον καφέ του και μετά πήγε με συνοδεία, για να παραστήσει το θύμα της διάσημης οργάνωσης …Η οργάνωση, που, όταν "εξαρθρώθηκε", μας έδωσε έναν χοντρό, ο οποίος δεν μπορούσε να περπατήσει, έναν αγράμματο, ο οποίος δεν μπορούσε να υπογράψει τις καταθέσεις του …και έναν μελισσοκόμο. Μόνον ο Αγγελόπουλος και ο Μαστρογιάννι έλειπαν, ώστε να γίνουν επιθεώρηση κανονική …Μιλάμε για το "μετέωρο βήμα του ...τρομοκράτη". Υπερπαραγωγή της αμερικανικής πρεσβείας και του Χρυσοχοϊδη, ο οποίος νοικιάζει στην απέναντι πολυκατοικία.
Αυτοί αποκάλυψαν αυτήν την τρομερή οργάνωση …Αυτούς, οι οποίοι με τα σαρανταπεντάρια τους "διόριζαν" την πολική και οικονομική εξουσία της χώρας καθ’ όλη τη διάρκεια της μεταπολίτευσης …Από τότε που αυτοί οι δυσκίνητοι κι αγράμματοι τρομοκράτες ήταν δωδεκάχρονα παπαδοπαίδια …Αυτά τα αγράμματα τίποτε, τα οποία με τις επιτυχείς ή τις ανεπιτυχείς τους πράξεις καθόρισαν τις τύχες ενός ολόκληρου λαού. Αυτό θέλουν κάποιοι να πιστέψουμε, αλλά δυστυχώς δεν είναι εύκολο να καταπιεί κάποιος μια ολόκληρη καμήλα, όπως λένε και οι Γραφές. Μιλώντας μάλιστα για καμήλες, πού πήγε ο νους μας; Στις πυραμίδες του Μουμπάρακ …Του Μουμπάρακ, που κι αυτός κατά σύμπτωση έγινε ηγέτης και μεγιστάνας της Αιγύπτου, εξαιτίας της τρομοκρατίας κάποιων άλλων "τρομοκρατών".
Αυτό κι αν είναι σύμπτωση. Σε όλη τη Μεσόγειο συμβαίνουν τα ίδια πράγματα. Ο "τυχερός" Βαρδής ήταν κολλητός φίλος με τον "τυχερό" Μουμπάρακ. Ο πρώην αξιωματικός του ελληνικού στρατού και νυν μεγιστάνας ήταν φίλος με τον πρώην αξιωματικό του αιγυπτιακού στρατού, που επίσης έγινε μεγιστάνας. Οι γυναίκες καί των δύο αυτών φτωχών, που "πέτυχαν", ήταν εξίσου φιλάνθρωπες και φίλες. Μιλάμε για "σύμπτωση" ή για "τυφλοσούρτη"; Εκεί στο Λάγκλεϊ η λέξη "φαντασία" δεν υπάρχει; Παντού τα ίδια έκαναν;

Το θέμα είναι ότι —με όλα αυτά που βλέπουμε γύρω μας— αρχίζουν και μας λύνονται και κάποιες δευτερεύουσες απορίες. Αυτοί οι δύο πρώην καραβανάδες, που έγιναν φίλοι, εξαιτίας των "φιλανθρωπικών" τους δραστηριοτήτων, μήπως κατά σύμπτωση ήταν και συνάδελφοι στη CIA; Λογικό δεν είναι το συμπέρασμά μας; Στους στρατούς των κρατών έψαχναν στελέχη οι Αμερικανοί, για να δρομολογήσουν την PAX AMERICANA στην περιοχή της ανατολικής Μεσογείου. Πρώην αξιωματικοί ήταν ο Βαρδής και ο Μουμπάρακ πριν γίνουν δισεκατομμυριούχοι ελέω κρατών και Αμερικανών. Ακόμα και στις φάτσες ταιριάζουν. Απλά ο Μουμπάρακ, λόγω των ιδιομορφιών της Αιγύπτου, ήταν πιο πλήρες "πακέτο". Δεν ήταν μόνον Βαρδής για την Αίγυπτο, αλλά ήταν ταυτόχρονα και Μητσοτάκης. Δεν ήταν Χόσνι Μουμπάρακ, αλλά ένας πραγματικός "Χώσε Βαρδινομητσοτάκης" της Αιγύπτου. Είχε την εξουσία καί των δύο και βεβαίως την περιουσία καί των δύο. Απλά τώρα κρύβεται σαν τον ποντικό κάπου στην έρημο. Κρύβεται και —βλέποντας την PAX AMERICANA να τελειώνει— μάλλον περιμένει και παρέα.
Τώρα η οικογένεια ετοιμάζεται ν' αλλάξει "γενιά" και ο Βαρδής να περάσει στο περιθώριο. Επικεφαλής πλέον θα μπει ο Γιάννης Βαρδινογιάννης ή Τζίγγερ. Ο Τζίγγερ έδωσε από νωρίς δείγματα "γραφής". Μας έδειξε από πολύ νωρίς ότι δεν ξεφεύγει από τον βαρδινογιάννικο τρόπο σκέψης. Επειδή ασχολούνταν με τα αυτοκίνητα, είχε ένα "όραμα" κι αυτός. Ήθελε να φτιάξει πίστα φόρμουλα-1 στην Ελλάδα. Πώς όμως ήθελε να τη φτιάξει; Με τον γνωστό οικογενειακό του τρόπο. Να του δώσει το κράτος δωρεάν τη γη, να διαφημίσει το κράτος το εγχείρημα σαν εθνική προσπάθεια —και άρα να βάλει τους μηχανισμούς του να το προβάλουν—, να έρθουν οι χορηγοί να χτίσουν την πίστα με αντάλλαγμα τη διαφήμιση …και οι Βαρδινογιάννηδες ν' αποκτήσουν ιδιόκτητη πίστα. Αυτός είναι ο βαρδινογιάννικος τρόπος …Ο τρόπος, ο οποίος θα επέτρεπε και στον τελευταίο περιπτερά να γίνει μεγιστάνας ...αν γνωρίζει βέβαια τον Μητσοτάκη.
Αυτός λοιπόν ο Τζίγγερ έχει αναλάβει σήμερα το "τιμόνι" της αυτοκρατορίας …Το τιμόνι της τζάμπα αυτοκρατορίας. Επειδή έχει εκπαιδευτεί στο τζάμπα, λειτουργεί με τον πάγιο τρόπο …Μαθαίνει γρήγορα το παιδί …Πετυχημένες πρακτικές γνωρίζει να τις αντιγράφει. Όπως οι Αμερικανοί "ψάρευαν" πιστά στελέχη από τον ελληνικό στρατό, έτσι κάνουν και οι Βαρδινογιάννηδες από μια ανάλογη "δεξαμενή". Έχουν πρόσβαση σε μια αξιόπιστη "δεξαμενή" και από εκεί αναζητούν στελέχη. Ο Βαρδής αναζητούσε στελέχη κρητικής καταγωγής με βενιζελικό παρελθόν. Ο Τζίγγερ έχει χάσει αυτήν την "επαφή" κι αναζητά τα πιστά του στελέχη από το Κολέγιο Αθηνών. Τα πάντα διευθετούνται μέσω αυτών των κυκλωμάτων. Ο Τζίγγερ διορίζει στον μηχανισμό του "μπάρμπα" εκείνους, τους οποίους στη συνέχεια θα χρησιμοποιήσει, για να επηρεάσουν τον "μπάρμπα".
Μέσω αυτού του Κολεγίου διατηρούνται όλοι οι μηχανισμοί, οι οποίοι συνδέουν τους κυρίαρχους μεταξύ τους. Το Κολέγιο το εμπιστεύονται τόσο οι Αμερικανοί όσο και οι διαπλεκόμενοι, εφόσον εκεί βρίσκονται τα παιδιά τους. Γι' αυτόν τον λόγο κανένας δεν ασχολείται σήμερα με τον στρατό και την "παραγωγή" του. Το ρόλο αυτόν τον έχει αναλάβει το σιδερόφραχτο Κολέγιο. Οικονομικοί και πολιτικοί παράγοντες εκεί "ζυμώνουν" τα παιδιά τους, ώστε να έχουν τις επιθυμητές σχέσεις μεταξύ τους. Εκεί "διαιωνίζεται" και η επαφή των Βαρδινογιάννηδων με τους Μητσοτάκηδες …και όχι μόνον. Όλη η διαπλοκή εκεί παράγει τη "διαδοχή" της. Και πάλι από τους πρώτους διδάξαντες οι πρωτομάστορες της διαπλοκής Μητσοτάκηδες και Βαρδινογιάννηδες …Αυτοί, οι οποίοι "έχτισαν" τη διαπλοκή, γνωρίζουν και πώς να τη "συντηρούν".
Ο Τζίγγερ Βαρδινογιάννης, ο Γιάννης Λάτσης, ο Κυριάκος Μητσοτάκης ο Γιώργος Παπανδρέου, ο Αντώνης Σαμαράς αποτελούν το βασικό πλαίσιο προσώπων και ιδιοτήτων και πάνω σ' αυτό "χτίζεται" όλο το "καθεστώς" της χώρας. Το φιλοαμερικανικό "καθεστώς" της χώρας χτίζεται στο Αμερικάνικο Κολέγιο Αθηνών …Το "καθεστώς", το οποίο θεμελιώθηκε με την "αποστασία" και σήμερα ελέγχει τα πάντα. Τώρα οι Αμερικανοί δεν έχουν το πρόβλημα των Βρετανών να ψάχνουν μυστικά τους συνεργάτες τους στα στρατόπεδα. Δεν κατασκευάζουν τα νέα "τζάκια", αναζητώντας φτωχούς κι αδίστακτους κατσικοκλέφτες. Τώρα τα "τζάκια" είναι δικοί τους άνθρωποι κι απλά πρέπει ν' αναπαράγονται με τον ίδιο κι απαράλλακτο τρόπο.

Γύρω από αυτούς τους θεμέλιους "λίθους" χτίζονται τα γνωστά "τούβλα" …Τα "τούβλα", τα οποία τούς είναι χρήσιμα, για να επιβιώνουν ως καθεστώς …Τα "τούβλα", τα οποία θα δώσουν χαριστικά ό,τι ζητήσει ο "άρχοντας" και τα "τούβλα", τα οποία θα το δικαιολογήσουν από τα ΜΜΕ. Από τους συμμαθητές θα ζητήσει χάρες, όπως είναι ο Παπανδρέου, ο Σαμαράς ή η Ντόρα, αλλά συμμαθητές θα τα διευθετήσουν, όπως είναι ο Παπακωνσταντίνου και άλλοι σφουγκοκολάριοι. Μετά θα περιμένει από τους Παπαχελάδες, τους Καψήδες ή τους Στραβελάκηδες να κάνουν την "πλύση" εγκεφάλου στο κοινό …Μιλάμε για μπίζνα. Οι παλιοί βενιζελικοί έχουν γίνει στο σύνολό τους "βυζανιάρηδες" του δημοσίου πλούτου …Οργανωμένο σχέδιο δεκαετιών. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι ο ίδιος ο Βενιζέλος ήταν από τους ιδρυτές του Αμερικανικού Κολεγίου Αθηνών.
Αυτά έμαθε από την οικογένειά του και αυτά κάνει κι ο Τζίγγερ. Σέβεται απόλυτα την οικογενειακή παράδοση …Την παράδοση, που, όταν θέλουμε ν' αποκτήσουμε κάτι, απευθυνόμαστε στον γνωστό "μπάρμπα". Υποχρεωτικά, γιατί η αποτυχία δεν είναι μακριά. Η επιτυχία απαιτεί ευφυία και αυτή δεν "χαρίζεται" από την αμερικανική πρεσβεία. Είναι γνωστό άλλωστε πως οι Βαρδινογιάννηδες με ό,τι κι αν ασχολήθηκαν μακριά από το κράτος, απέτυχαν. Όσες φορές μπήκαν στην αγορά, ακόμα και υπό συνθήκες αθέμιτου ανταγωνισμού —λόγω του τεράστιου πλούτου τους— απέτυχαν. Έχασαν τόνους χρήματα κάθε φορά που "απομακρύνθηκαν" από τον "μπάρμπα".
Είναι προφανές ότι το "επιχειρείν" δεν το κατέχουν. Το μόνο που κατέχουν είναι αυτό, το οποίο τους ξεχώρισε, για να τους επιλέξουν οι Αμερικανοί. Κατέχουν το "απαιτείν", το "απειλείν" και το "τρομοκρατείν". Όποτε ξέφυγαν από αυτό, το πλήρωσαν ακριβά. Αυτό το "μάθημα", έστω και με τον ακριβό τρόπο, το έμαθε ο Τζίγγερ. Γι' αυτόν τον λόγο "επιστρέφει" στα γνωστά οικογενειακά "μονοπάτια". Εν μέσω κρίσης αποφάσισε να κάνει την αγορά του "αιώνα" στην αγορά καυσίμων. Αγόρασε το μεγαλύτερο δίκτυο λιανικής καυσίμων, που ήταν αυτό της Shell. Ταυτόχρονα έκανε και μεγάλες επενδύσεις στο ίδιο το εργοστάσιο της Motor Oil στους Αγίους Θεοδώρους. Όλα αυτά στην Ελλάδα της οικονομικής κρίσης με έναν τραπεζικό τομέα "θεόστεγνο", ο οποίος στην ουσία σώζεται από κρατικές "ενέσεις".
Τι έκανε λοιπόν ο Τζίγγερ; Ήθελε να κάνει αγορές, αλλά δεν είχε χρήματα. Η τράπεζα της οικογένειάς του ήταν "στεγνή". Πού θα τα έβρισκε αυτά τα χρήματα; Εκεί που τα βρίσκει πάντα η οικογένειά του. Στις επιλογές του "μπάρμπα". Στις επιλογές ενός ανεγκέφαλου "μπάρμπα", που δεν τους χαλάει "χατίρι". Ενός "μπάρμπα", ο οποίος θα αδικήσει όλους τους Έλληνες, προκειμένου να ευνοήσει τους "εκλεκτούς" του. Όταν συνέφερε τους Βαρδινογιάννηδες, έβαζαν το κράτος να "δανείζεται" ασυστόλως, για να ταΐζει τη διαπλοκή των συναδέλφων τους. Τώρα αυτά τα δάνεια θα πρέπει να ξεπληρωθούν, για να "κλειδώσει" ο πλούτος των διαπλεκομένων. Θα πρέπει να πληρωθούν τα ομόλογα, τα οποία έχουν φορτωθεί οι τράπεζες των διαπλεκόμενων και οι κατασκευαστικές των συναδέλφων τους. Θα πρέπει να πληρωθούν τα ομόλογα, για να γεμίσουν χρήμα οι τράπεζες των διαπλεκομένων και άρα και η τράπεζα του "αγοραστή" Τζίγγερ. Άρα; Άρα ήταν θέμα επιβίωσης για τη Διαπλοκή να ξαναδανειστεί το κράτος, ώστε να ξεπληρώσει τα ομόλογα.

Πώς όμως θα ξαναδανειστεί ένα κράτος μπατίρης, το οποίο το λεηλάτησαν οι διαπλεκόμενοι με πρώτη και καλύτερη την "αγία" οικογένεια; Θα δανειστεί μέσω του ΔΝΤ. Άρα ήταν θέμα επιβίωσης γι' αυτήν την οικογένεια —και τις όμοιές της— να μπει η Ελλάδα στο ΔΝΤ. Γιατί; Για να πληρωθούν οι τοκογλύφοι, οι οποίοι επένδυσαν στα ελληνικά ομόλογα και άρα και οι τράπεζες των διαπλεκομένων. Για να πληρωθούν όλοι οι προμηθευτές και εργολάβοι του ελληνικού δημοσίου, οι οποίοι πληρώθηκαν με ελληνικά ομόλογα. Γι' αυτόν τον λόγο ο κολεγιόπαις Τζίγγερ στήριξε μέσω των ΜΜΕ τον κολεγιόπαιδα Παπανδρέου, για να μας βάλει στο ΔΝΤ. Του "επέτρεψε" μέσω ΜΜΕ να παραμυθιάζει τον κόσμο με ψέματα του τύπου ότι …"λεφτά υπάρχουν", για να κλέψει τη νίκη στις εκλογές και τον Μεγκαστήριξε όταν μας έβαλε στο ΔΝΤ.
Ήταν γνωστό όμως στη Διαπλοκή ότι ο Γιώργος συζητούσε με το ΔΝΤ πριν τις εκλογές, γιατί απλούστατα τα συμφέροντα της Διαπλοκής "εγγυούνταν" ο Γιώργος με αυτές τις επαφές. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι υπεύθυνος οικονομικών για το ΠΑΣΟΚ και μετέπειτα Υπουργός Οικονομικών της χώρας με "υπογραφή" ξεπουλήματος ήταν ο συμμαθητής και φίλος του Τζίγγερ. Οι πάντες ήταν στο κόλπο. Γι' αυτόν τον λόγο δεν αντέδρασαν και δεν αντιδρούν σ' αυτό το έγκλημα …Όλο το κύκλωμα της μεταπολίτευσης …Όλο το κύκλωμα του Κολεγίου και της αμερικανικής πρεσβείας …Όλο το κύκλωμα, το οποίο έγινε πλούσιο από τους ξένους τοκογλύφους εις βάρος της Ελλάδας.
Από τους Μητσοτάκηδες και τους Παπανδρέου μέχρι και τον Σαμαρά, οι πάντες γνώριζαν και οι πάντες ομονοούσαν να "σφαγεί" ο ελληνικός λαός …Ακόμα και η "περιφέρεια" του πολιτικού μας συστήματος. Από τον Βορίδη και τον Μάνο μέχρι τον Ανδριανόπουλο και την Αλέκα με την κολεγιοκόρη. Απλά, για τα "μάτια" του κόσμου —και για να μην προκύψει καμία έκπληξη από τη "βάση"— έβαλαν τον Σαμαρά να παριστάνει τον "αντιμνημονιακό" με "προτάσεις" …Τον "ναι μεν αλλά" …Τον "είναι αναπόφευκτο το ΔΝΤ, αλλά ανάλογα με τον περίγυρο προσαρμοζόμαστε" … Άλλα λόγια ν' αγαπιόμαστε.
Αυτοί μας έβαλαν στο ΔΝΤ, γιατί έπρεπε να σωθούν οι διαπλεκόμενοι επιχειρηματίες. Αν δεν μπαίναμε στο ΔΝΤ, αυτοί θα ήταν εκείνοι, οι οποίοι θα καταστρέφονταν πρώτοι. Ανάμεσα σ' αυτούς πρώτος και καλύτερος ο Τζίγγερ, ο οποίος ήταν "φορτωμένος" με τα "χαρτιά" της σπατάλης του ελληνικού κράτους. Όμως, αυτοί, όχι απλά σώθηκαν, αλλά έχουν αποθρασυνθεί κιόλας. Ο Τζίγγερ, όχι μόνον σώθηκε, αλλά, ως "πρώτος των πρώτων", θέλησε να πάρει μια "προκαταβολή", πριν ολοκληρωθεί πλήρως η κατάσταση. Βιαζόταν ν' αγοράσει το δίκτυο πωλήσεων της Shell. Ήθελε να κάνει μεγάλη αγορά, αλλά ήταν "νταντέλα". Η οικογενειακή του τράπεζα ήταν νταντέλα. Μετά βίας αυτή η τράπεζα πέρασε τα στρες τέστ της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Πού μπορούσε να βρει χρήμα; Σε ποια τσέπη υπήρχε πολύ χρήμα, για να βάλει το "χέρι"; …Στην τσέπη του "μπάρμπα" φυσικά.
Ξανά τζάμπα μάγκες επιχείρησαν να γίνουν οι Βαρδινογιάννηδες εις υγείαν του κορόιδου. Έψαξαν και βρήκαν τον καλύτερο "κουμπαρά" του ελληνικού κράτους, για να τον διεκδικήσουν. Το τραπεζικό ίδρυμα με την καλύτερη ρευστότητα στη χώρα και από τα καλύτερα σε ολόκληρη την Ευρώπη ήταν το Ταχυδρομικό Ταμιευτήριο. Το κρατικό Ταχυδρομικό Ταμιευτήριο. Αυτό έβαλε στο "μάτι" ο Τζίγγερ. Τι έκανε; Έκανε πρόταση εξαγοράς. Η μπατιροτράπεζα Πειραιώς, με τις τεράστιες επισφάλειες, τα ελλείμματα και τις μετοχές της περίπου στα σκουπίδια, έκανε πρόταση να εξαγοράσει το Τ.Τ. και την Αγροτική Τράπεζα.
Μια μπατιροτράπεζα έκανε πρόταση να εξαγοράσει την Τράπεζα με την καλύτερη ρευστότητα και τις λιγότερες επισφάλειες στη χώρα και την Τράπεζα εκείνη, στην οποία είναι "υποθηκευμένη" σχεδόν όλη η γεωργική επιφάνεια της χώρας. Μιλάμε για καθαρή κι ανόθευτη βαρδινογιάννεια σκέψη. Μιλάμε για ανθρώπους, οι οποίοι βλέπουν την κρατική περιουσία όπως έβλεπαν οι πρόγονοί τους τα γίδια στην Κρήτη. Έγινε η παράλογη πρόταση από τον κρητικό σφουγκοκολάριο των Βαρδινογιάννηδων τον Σάλα και αμέσως όλοι "χαιρέτησαν" την έξυπνη πρόταση …Όλοι οι συμμαθητές του Τζίγγερ …Ο Παπακωνσταντίνου από τους πρώτους …Η συμμορία του Μέγκα ακολούθησε.
Η φάμπρικα ξαναδούλεψε άψογα. Όλα αυτά δεν γίνονται στην τύχη. Τα "χτίζουν" πρώτα. Γι' αυτόν τον λόγο έχουν από καιρό στήσει έναν "βρόχο" γύρω από τα μελλοντικά τους θύματα. Έναν "βρόχο" προσώπων, τα οποία συνδέονται είτε προσωπικά με τους ίδιους τους Βαρδινογιάννηδες είτε με τις επιχειρήσεις τους. Ένα κύκλωμα προσώπων, που ήταν είτε φίλοι είτε υπάλληλοι των Βαρδινογιάννηδων και κυρίως του Τζίγγερ. Ένα τέτοιο δίκτυο ανθρώπων έχει στηθεί και σ' αυτήν την περίπτωση, που στόχοι είναι το Τ.Τ. και βέβαια η Αγροτική Τράπεζα.

Ποιος ήταν ο πρώην Πρόεδρος του Τ.Τ.; Ο Φιλιππίδης, ο οποίος κατά "σύμπτωση" ήταν ο διορισμένος από τους Βαρδινογιάννηδες πρόεδρος του Παναθηναϊκού. Ποιος είναι ο νυν Πρόεδρος του Τ.Τ.; Ο Κλεάνθης Παπαδόπουλος, ο οποίος ήταν συμμαθητής, φίλος και γείτονας του Γιάννη Βαρδινογιάννη. Ποιος είναι σήμερα ο πρόεδρος της Αγροτικής Τράπεζας, ο οποίος θα αμυνθεί στην "επίθεση" της Πειραιώς; Ο Πανταλάκης, ο οποίος ήταν ο πρώην αντιπρόεδρος της Πειραιώς των Βαρδινογιάννηδων. Ποιος είναι σήμερα ο Διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδας, που θα κρίνει την Πειραιώς και θ' αποφασίσει για την τύχη των κρατικών τραπεζών; Ο Προβόπουλος, ο οποίος ήταν ο β’ αντιπρόεδρος της Πειραιώς των Βαρδινογιάννηδων. Όλων αυτών τις "εισηγήσεις" θα κρίνει ο αρμόδιος Υπουργός Οικονομικών, που είναι ο συμμαθητής και φίλος του Τζίγγερ, ο Παπακωνσταντίνου. Αυτός, ο οποίος του κουβαλούσε τα βρακιά στο σχολείο και πιθανότητα έγινε υπουργός με ένα τηλεφώνημα του Τζίγγερ στον άλλον συμμαθητή, τον Παπανδρέου.
Ταυτόχρονα ο Τζίγγερ ετοιμάζει κι άλλο μεγάλο κόλπο. Το κόλπο του "στοιχήματος". Ετοιμάζεται και πάλι να κάνει αυτό, το οποίο ξέρει να κάνει η οικογένειά του. Να εκμεταλλευτεί άλλη μια "αρρώστια" της κοινωνίας. Σε αυτήν την περίπτωση έγινε συνέταιρος με τον μόνο διαπλεκόμενο που δεν είχαν γίνει οι Βαρδινογιάννηδες συνέταιροι μέχρι τώρα. Με αυτόν, που παρίσταναν τους "εχθρούς" τις τελευταίες δεκαετίες. Συνέταιρος έγινε ο Τζίγγερ του Παναθηναϊκού με τον Κόκκαλη του Ολυμπιακού. Έκαναν εταιρεία, για να εκμεταλλευτούν την "απελευθέρωση" του τζόγου. Γιατί συνεταιρίσθηκαν; Γιατί είναι βέβαιον ότι κάτι θα κάνουν με τον "μπάρμπα". Δεν υπάρχει περίπτωση να κάνουν κάτι, τον οποίο να μπορεί να το κάνει ο κοινός Έλληνας. Κάτι θα ζητήσουν από τον "μπάρμπα" και αυτό θα είναι το θεμέλιο της σίγουρης επιτυχίας. "Πάμε στοίχημα" ότι θα μπει ο Τζίγγερ στο στοίχημα με ένα τζάμπα "πλεονέκτημα", το οποίο δεν θα μπορούσε να το έχει κανένας κοινός Έλληνας;
Το "κεφάλαιο" του Τζίγγερ, δηλαδή, δεν το γνωρίζουμε ακόμα, αλλά μπορούμε να το βρούμε μέσω της αναζήτησης. Ο Κόκκαλης είναι βέβαιον ότι σ' αυτόν τον συνεταιρισμό βάζει ως κεφάλαιο τη μακρόχρονη τεχνογνωσία του στον χώρο του τζόγου και την προνομιακή σχέση με τον ΟΠΑΠ. Προφανώς ο Τζίγγερ θα βάλει κάτι άλλο εξίσου σημαντικό, που θα τους καταστήσει καρτέλ μαζί με τον ΟΠΑΠ. Τι όμως είναι αυτό, το οποίο δίνει στον ΟΠΑΠ τη δύναμη και άρα πρέπει να εξασφαλίσει ο Τζίγγερ, προκειμένου να γίνει συνέταιρος σε έναν αντίπαλο "πόλο"; —Τζάμπα συνέταιρος, για να μην χαλά η οικογενειακή του παράδοση—. Αυτό, το οποίο λείπει και μπορεί να βάλει "μυστηριωδώς" ο Τζίγγερ, έχει σχέση με το δίκτυο των πρακτορείων της κοινής εταιρείας …Το δίκτυο, μέσω των οποίων θα "πουλάνε" την "υπηρεσία" τους τα δύο συνεταιράκια της Διαπλοκής.
…Απλά πράγματα. Αναζητούμε ποιο δίκτυο με πανελλαδική διασπορά θα μπορούσε να "οικειοποιηθεί" ο Τζίγγερ με τις "ευλογίες" του κράτους και άρα τζάμπα. Ποιο δίκτυο θα μπορούσε μόνον γι' αυτόν και για κανέναν άλλο Έλληνα να κάνει αυτήν τη δουλειά …Απλά πράγματα, που εξηγούν και άλλα δευτερεύοντα. Εξηγούν, για παράδειγμα, για ποιον λόγο —και σχεδόν ταυτόχρονα ο Τζίγγερ και ο Κόκκαλης— "εγκατέλειψαν" τις ομάδες τους, χωρίς βέβαια στην πραγματικότητα να τις εγκαταλείψουν οι ίδιοι ή το παρακράτος. Τις εγκατέλειψαν τυπικά, γιατί ο νόμος απαγορεύει σε ιδιοκτήτες ποδοσφαιρικών ομάδων να είναι ιδιοκτήτες και εταιρειών στοιχημάτων. Τις εγκατέλειψαν όμως; …Ιδού η απορία.
Ο Παναθηναϊκός ελέγχεται από τον Γόντικα …Τον "νταντέλα" Γόντικα, ο οποίος επιβιώνει σ' αυτήν τη ζωή, γιατί κουβαλούσε τα σώβρακα του Τζίγγερ στο Κολέγιο. Τα ανάλογα συμβαίνουν και στην άλλη πλευρά. Το ίδιο παρακράτος, που δημιούργησε τον Κόκκαλη και του έδωσε τον Ολυμπιακό, είναι αυτό, το οποίο τον πήρε και τον παρέδωσε στα χέρια του Μαρινάκη …Του Μαρινάκη, ο οποίος ανήκει στην ίδια συνομοταξία "πετυχημένων" με τον Βαρδινάκη. Ο πατέρας του έγινε πλούσιος, αφού πρώτα έγινε βουλευτής του Μητσοτάκη. Πρώτα ανακάλυψε τον Μητσοτάκη και μετά το ευρουλάκι. Ο ίδιος ο Μαρινάκης από μόνος του μόνον χοντρός κατόρθωσε να γίνει.
Εδώ τίθεται μια εύλογη απορία. Πώς καταφέρνουν και δρομολογούν μπίζνες με τον "μπάρμπα" ακόμα και στη σημερινή εποχή της απόλυτης ανέχειας; Μέσω του εκβιασμού. Στην κυριολεξία εκβιάζουν την κοινωνία για να τους στηρίξει, διατηρώντας υπό την "ομηρία" τους τα εκατομμύρια των Ελλήνων. Τους εκβιάζουν ως καταθέτες, εφόσον παριστάνουν τους τραπεζίτες. Τους εκβιάζουν ως εργαζόμενους, εφόσον ελέγχουν μεγάλες επιχειρήσεις. Τους "εκβιάζουν" και ως οπαδούς, εφόσον "παίζουν" με τα ένστικτά τους. Όλα αυτά όμως ισχύουν θεωρητικά και στο ηθικό επίπεδο. Στο πρακτικό επίπεδο εκβιάζουν τη δική τους εξουσία, προκειμένου να εκμεταλλεύονται την "ομηρία". Εύκολο είναι να εκβιάζουν την εξουσία, αν σκεφτεί κάποιος ότι πάνω από εκατό εκατομμύρια ευρώ χρωστάει το κάθε μεγάλο κόμμα στις τράπεζες. Πώς βρέθηκε ένα κόμμα να χρωστάει τέτοια ποσά και γιατί; …Ένας μηχανισμός, χωρίς καν να διαθέτει Α.Φ.Μ.;
Γιατί και με ποιους όρους χρηματοδοτήθηκαν κόμματα, τα οποία μπορεί αύριο να "διαλύσουν" και να μην πληρωθούν οι τράπεζες; Πώς "υποθήκευσαν" τα κόμματα μελλοντικές επιχορηγήσεις, όταν —με βάση την απλή λογική της Δημοκρατίας— δεν γνωρίζουν τη βούληση του λαού και άρα θεωρητικά δεν γνωρίζουν αν θα υπάρχουν σε κάθε επόμενη Βουλή; Άρα; Άρα, δεν ενδιαφέρει τις τράπεζες να πάρουν τα χρήματά τους από τα κόμματα. Τις τράπεζες τις ενδιαφέρει να πάρουν τα κρατικά χρήματα, τα οποία μπορούν να τους δώσουν τα κόμματα με την εξουσία τους. Οι τράπεζες στηρίζουν τον δικομματισμό, για να τις βοηθά στη λεηλασία του κρατικού χρήματος.

Αρκεί να σκεφτεί κάποιος ότι το κυβερνόν ΠΑΣΟΚ —επί συνόλου 111 εκατομμυρίων σε χρέη— χρωστάει 100.000.000 στην Αγροτική Τράπεζα και 5.000.000 στην Πειραιώς. Η ΝΔ, η οποία ασκεί "αντιπολίτευση" —επί συνόλου 120 εκατομμυρίων σε χρέη—, χρωστάει 105.000.000 στην Αγροτική Τράπεζα και τα υπόλοιπα 15.000.000 στην Τράπεζα Πειραιώς. Ο δικομματισμός, δηλαδή, είναι χρεωμένος μέχρι το "κεφάλι" σ' αυτές τις τράπεζες. Τα πολλά τα χρήματα τα έχουν πάρει —όπως είναι φυσικό— από το κρατικό ίδρυμα και τα λιγότερα από την Πειραιώς, η οποία θέλει κρατικό χρήμα.
Καταλαβαίνει ο αναγνώστης τι συμβαίνει; Ποιος λογικός άνθρωπος μπορεί να αποκλείσει την πιθανότητα ότι τα κόμματα έχουν συμφωνήσει στη σφαγή του ΔΝΤ, προκειμένου να μην γίνουν απαιτητά τα χρέη τους και άρα να μην καταστραφούν τα ίδια; Ποιος μπορεί να αποκλείσει την πιθανότητα ότι τα κόμματα δεν "επικροτούν" όλες τις παράλογες προτάσεις της Πειραιώς μόνο και μόνο γιατί τους τρομοκρατεί η ιδέα της αποπληρωμής των χρεών τους; Δεν είναι όμως μόνον η κομματική διαφθορά. Είναι και η ατομική διαφθορά. Οι περισσότεροι πολιτικοί είναι διεφθαρμένοι και έχουν "ξεπλύνει" τη διαφθορά τους μέσω των τραπεζών των διαπλεκομένων. Είναι δυνατόν αυτοί ν' αρνηθούν να εξυπηρετήσουν τους ιδιοκτήτες τους; Οι διαπλεκόμενοι μπορούν και απειλούν όποιον θέλουν ανά πάσα στιγμή. Από κόμματα μέχρι μεμονωμένους πολιτικούς παράγοντες.
Έτσι μπήκαμε στο ΔΝΤ. Δανειζόμαστε με απεχθείς όρους, για να πληρώνουμε τους τοκογλύφους και τους διαπλεκόμενους. Αυτοί οι διαπλεκόμενοι, με λίγες δεκάδες εκατομμύρια ευρώ σε "επισφαλή" δάνεια στα κόμματα, ήδη έχουν πάρει από αυτά πάνω από 100 δισεκατομμύρια ευρώ κρατικού χρήματος. Γι' αυτόν τον λόγο ωρύονται οι Μεγκάλοι δημοσιογράφοι εναντίον του οποιουδήποτε αμφισβητεί το ΔΝΤ. Κινδυνεύουν οι μισθοί και τα μπόνους τους, αν δεν μπούμε στο ΔΝΤ. Δεν θα πληρωθούν οι ίδιοι, αν δεν μπορέσουν τα διαπλεκόμενα αφεντικά τους να λεηλατήσουν ό,τι απέμεινε από το κράτος …Για να καταλάβει κάποιος την αγωνία του Πρετεντέρη, όταν υπερασπίζεται το ΔΝΤ και το "δικαίωμα" του Μπόμπολα να εισπράττει διόδια. …Για να καταλάβει κάποιος την "ευλάβεια" της Τρέμη, όταν παρουσιάζει το "έργο" της Μαριάννας στην οργάνωση το "χαμόγελο του Βαρδή". Ο μισθός για όλους αυτούς θα τρέχει μόνον για όσο διάστημα αυτό το "χαμόγελο" συνεχίσει να υπάρχει. Αν πάψει ο Βαρδής να "χαμογελάει", τα δουλικά του θα "κλάψουν". Γι' αυτό φροντίζουν να τον "διασκεδάζουν" με τα "ωραία" τους.
Αυτά τα "ωραία" είναι η δουλειά τους. Όλοι μαζί βάζουν ένα "χεράκι", για ν' αποπροσανατολίσουν και να μπερδέψουν τον κόσμο. Δεν είναι τυχαία δηλαδή μερικά γεγονότα, τα οποία συμβαίνουν συμπτωματικά την ώρα ακριβώς που βολεύει τη Διαπλοκή. Δεν είναι τυχαίο που η Τζούλια του Σειρηνάκη τα "βγάζει" όταν υπάρχει θέμα με το ΔΝΤ. Δεν είναι τυχαίο που σε έναν ποδοσφαιρικό αγώνα άνευ βαθμολογικής αξίας ο Μαρινάκης άνοιξε "κόντρα" με τον Βαρδινογιάννη, προκειμένου να χωριστούν οι Έλληνες σε "πράσινους" και "κόκκινους". Τώρα, στην εποχή που οι Αμερικανοί χρειάζονται την αλλαγή των νόμων περί μετανάστευσης, δεν μπορεί να είναι τυχαίο που η ΑΝΕΚ του Βαρδινογιάννη ήταν εκείνη, η οποία μετέφερε τους λαθρομετανάστες από την Κρήτη στην Αθήνα. Υπάρχουν συμφέροντα, που μεταφέρουν λαθρομετανάστες από τα Χανιά του Μητσοτάκη στη Νομική του Γιωργάκη.
Κατάλαβε ο αναγνώστης το νόημα το κειμένου; Δεν το γράψαμε, για να κατηγορήσουμε μια συγκεκριμένη οικογένεια σε σχέση με κάποιες άλλες. Απλά η ιστορία αυτής της οικογένειας είναι η οικονομική "πτυχή" του καθεστώτος της μεταπολίτευσης. Αυτή η οικογένεια είναι οργανικό μέρος του αμερικανόδουλου "καθεστώτος", που κυβερνά την Ελλάδα …Η οικογένεια, η οποία δίνει τον "ρυθμό" στη Διαπλοκή και τη συνδέει απόλυτα με την εξουσία …Η οικογένεια, η οποία ενεργεί, αλλά από τις ενέργειές της επωφελείται το σύνολο της Διαπλοκής. Δεν μπορούσε να λειτουργήσει διαφορετικά το καθεστώς στην Ελλάδα. Έπρεπε το ίδιο το καθεστώς να φτιάξει την οικονομία των χορηγών του, για να επιβιώνει το ίδιο. Έπρεπε όμως να τη φτιάξει, σεβόμενο δήθεν την έννοια της ελεύθερης αγοράς και της Δημοκρατίας.
Η ελληνική κοινωνία, επειδή είναι πιο πολύπλοκη από την αιγυπτιακή, για παράδειγμα, απαιτούσε στην "εξίσωσή" της πιο πολλές "μεταβλητές", για να παραχθεί το ίδιο "αποτέλεσμα". Απαιτούσε τη συνέργεια περισσοτέρων προσώπων, για να ελεγχθεί το ίδιο απόλυτα. Αν στην Αίγυπτο μπορούσε ο ίδιος Μουμπάρακ να είναι ταυτόχρονα πολιτικός και οικονομικός παράγοντας του ίδιου καθεστώτος, αυτό δεν μπορούσε να γίνει στην Ελλάδα με τον Μητσοτάκη ή τον Παπανδρέου. Επειδή όμως καί στις δύο περιπτώσεις το ζητούμενο ήταν το ίδιο, πρόσθεσαν και τους Βαρδινογιάννηδες. Το οικονομικό "πρόσωπο" του Μητσοτακοπαπανδρεϊκού καθεστώτος είναι οι Βαρδινογιάννηδες. Ακόμα και οι υπόλοιποι διαπλεκόμενοι είναι "Βαρδινογιάννηδες". Είναι "δορυφόροι" μιας συγκεκριμένης κατάστασης, η οποία έχει χτιστεί με έναν συγκεκριμένο τρόπο, για να εξυπηρετεί τον συγκεκριμένο σχεδιασμό. Η τράπεζα Πειραιώς και οι διάσπαρτοι υπάλληλοί της, που μας έβαλαν στο ΔΝΤ, δεν ενεργούν μόνον για τους Βαρδινογιάννηδες, αλλά και για όλους τους υπόλοιπους "Βαρδινογιάννηδες".
Γι' αυτόν τον λόγο κάναμε και ιδιαίτερη ανάλυση σε θέματα συμπεριφοράς των μελών της οικογένειας. Οι Βαρδινογιάννηδες γι' αυτόν τον λόγο είναι απαραίτητοι κι αναντικατάστατοι για τους Αμερικανούς. Δεν τους είναι απαραίτητοι για τις γνώσεις τους ή τις επιχειρηματικές τους ικανότητες …Είναι απαραίτητοι γι' αυτά που κάποιος άσχετος θα εντόπιζε ως μειονεκτήματά τους …Είναι απαραίτητοι για την ακοινωνησία τους, τις απειλές και τα γρυλίσματά τους …Είναι απαραίτητοι, γιατί προστατεύουν το "πλαίσιο" της Διαπλοκής …Είναι απαραίτητοι, για να λειτουργούν ως οι σκληροί κι αδίστακτοι Capo της συμμορίας. Είναι τα "μαντρόσκυλα" του καθεστώτος. Έχουν την τεχνογνωσία των σκληρών ορεσίβιων συμμοριτών, οι οποίοι διατηρούν τη συμμορία των διαπλεκομένων συμπαγή και τρομοκρατημένη …Συμπαγή, σαν να προέρχεται κατ’ ευθείαν από τα Ζωνιανά.
Αυτό "αγόραζαν" οι Αμερικανοί και το καθεστώς από τους Βαρδινογιάννηδες. Στη "μαλθακή" μεγαλοαστική τάξη των Αθηνών έδιναν τα αυθεντικά σκληρά χαρακτηριστικά ορεσίβιων. Τη φυσική κοινωνικότητα της αστικής τάξης την "έσπαζαν" με την ακοινωνησία εκείνων, τους οποίους έβαζαν επικεφαλής της. Τη "μάντρωναν" με τους πιο σκληρούς του είδους τους. Τα αστεία τέλειωναν εκεί όπου άρχιζαν τα γρυλίσματα των Capo. Μέσω των Βαρδινογιάννηδων, ό,τι αποφασίζουν αυτοί, οι οποίοι ελέγχουν την εξουσία, φτάνει ατόφια και στο τελευταίο μέλος της συμμορίας. Είτε λέγεσαι Μπόμπολας είτε Λάτσης είτε Λαμπράκης, θα κάνεις αυτά, τα οποία θα σου "γρυλίσουν" οι Βαρδινογιάννηδες, άσχετα αν αυτά, τα οποία θα σου πουν, δεν είναι δικές τους σκέψεις και επιλογές. Θα το κάνεις, γιατί δεν θέλεις να τους έχεις "πίσω" σου. Την τέχνη του "επιχειρείν" ποτέ δεν την κατέκτησαν, αλλά την τέχνη του "τρομοκρατείν" ποτέ δεν την ξέχασαν. Με αυτήν την "τέχνη" ως εφόδιο ξεκίνησαν την πορεία τους από την Κρήτη και με αυτήν τη συνεχίζουν.
Όποιος θυμάται τον αδερφό τους στο Ρέθυμνο, καταλαβαίνει ακριβώς τι λέμε. Ο άνθρωπος εκείνος μπήκε στην τρίτη χιλιετία σε συνθήκες Φαρ Ουέστ. Μόνον το άλογο του έλειπε, εφόσον τα όπλα του τα είχε όλα ζωσμένα πάνω του. Εκείνος λοιπόν ο ιδιόμορφος και μονίμως ερειστικός άνθρωπος δεν ήταν διαφορετικός από τα υπόλοιπα αδέρφια του. Απλά, η προκλητικά βίαιη συμπεριφορά του, επειδή εκδηλωνόταν σε μια μικρή πόλη, ήταν ορατή και άρα "αποκαλυπτική" για το πώς περίπου φέρονται τα αδέρφια του στα κλειστά σαλόνια της πρωτεύουσας. Με αυτόν τον τρόπο πάντα λειτουργούσαν οι Βαρδινογιάννηδες. Μπορεί στο ένα χέρι να κρατούσαν μια πένα Mont Blank, για να υπογράφουν επιχειρηματικές συμφωνίες, αλλά στο άλλο είχαν πάντα ένα όπλο. Το σαλάμι κάποτε μπορεί να το βγάλουν από το μαξιλάρι αλλά το όπλο ποτέ.
Με αυτό το όπλο ελέγχουν όλους τους "Βαρδινογιάννηδες" της Διαπλοκής …Τους λοιπούς διαπλεκόμενους, που είναι μαθηματικά βέβαιον ότι εκτός όλων των άλλων είναι και οι "ταμίες" του καθεστώτος της μεταπολίτευσης. Δεν έκλεβαν μόνον για τους εαυτούς τους. Έκλεβαν για το σύνολο της πολιτικής εξουσίας. Έκλεβαν για το σύνολο του κομματικού παρακράτους. Μοίραζαν στα κόμματα μέρος των κλοπιμαίων σαν χορηγίες και μοίραζαν στους ίδιους κομματάρχες ως μυστικές καταθέσεις. Ο ένας εκβίαζε τον άλλο και το καθεστώς αποκτούσε τη μονολιθικότητα ενός καθεστώτος τύπου Μουμπάρακ. Αυτό το καθεστώς είναι τώρα που απειλείται. Στην πραγματικότητα, δηλαδή, δεν απειλείται με κατάρρευση το δήθεν πολυκομματικό σύστημα της μεταπολίτευσης. Αυτό, το οποίο απειλείται, είναι το "καθεστώς" της μεταπολίτευσης, που, παίζοντας το παιχνίδι του "Παναθηναϊκού" με τον "Ολυμπιακό", δημιουργούσε ένα καρτέλ εξουσίας και πλούτου, το οποίο έδινε το "πρωτάθλημα-εξουσία-πλούτο" σε συγκεκριμένες οικογένειες, τις οποίες είχαν "διορίσει" οι Αμερικανοί.
Αυτό το "καθεστώς" τώρα καταρρέει, όχι επειδή εξασθένισε το ίδιο ή επειδή "ξύπνησε" ο ελληνικός λαός. Καταρρέει, γιατί απλούστατα καταρρέουν τα αφεντικά του. Η αμερικανική "πλανηταρχία" καταρρέει και στο τέλος της την ακολουθούν και τα "υποκαταστήματά" της. Η Νέα Τάξη Πραγμάτων καταρρέει και αλλάζει ο κόσμος. Οι Αμερικανοί υποχωρούν από το προσκήνιο και αυτό ας το έχουν υπόψη τους όλοι οι "εκλεκτοί" τους —Όλοι αυτοί οι ισχυροί, οι οποίοι έχουν ήδη βγει στη διεθνή "πιάτσα", αναζητώντας νέους προστάτες—: Ισχυροί, οι οποίοι να μπορούν να "ταΐζουν" και να "προστατεύουν" κλέφτες αυτού του επιπέδου, δεν φαίνονται στον ορίζοντα. Ακόμα και οι Εβραίοι τοκογλύφοι, οι οποίοι σήμερα τούς υπόσχονται ότι θα τους "σώσουν", στην πραγματικότητα είναι πολύ αδύναμοι για να επιβιώσουν και οι ίδιοι. Οι λαοί στο σύνολό τους —και όχι μόνον οι Έλληνες— πιο γρήγορα απ' ό,τι κάποιοι πιστεύουν, θα διεκδικήσουν πίσω τα κλεμμένα και θα θελήσουν να τιμωρήσουν τους προδότες.
Η αμερικανική Τάξη Πραγμάτων υποχωρεί όπως η "πλημμυρίδα", που δίνει τη θέση της σε μια βασανιστική για κάποιους "άμπωτη". Με την υποχώρησή της αυτή αποκαλύπτει πράγματα, τα οποία ήταν καλά κρυμμένα …Πράγματα, τα οποία απειλούν την ίδια την ασφάλεια αυτών που αποκαλύπτονται. Οι Βαρδινογιάννηδες και οι υπόλοιποι διαπλεκόμενοι αυτό πρέπει ν' αρχίσουν να συνειδητοποιούν. Αν γίνει η οποιαδήποτε ανατροπή του πολιτικού σκηνικού, δεν θα αντιμετωπιστούν οι ίδιοι σαν επιχειρηματίες. Δεν προόδευσαν ως επιχειρηματίες και φυσικά είναι αδύνατον ν' αντιμετωπιστούν ως τέτοιοι.
Θα αντιμετωπιστούν ως το οικονομικό μέρος ενός τυραννικού "καθεστώτος". Ενός "καθεστώτος", το οποίο προόδευσε μέσω της λεηλασίας ενός κράτους και ενός λαού. Οι ίδιοι είναι το καθεστώς της μεταπολίτευσης. Λεηλάτησαν ένα ολόκληρο κράτος και έναν ολόκληρο λαό και δεν υπάρχει πιθανότητα να "επιβιώσουν" και στην νέα εποχή. Δεν υπάρχει περίπτωση να υποχωρήσει ο αμερικανικός παράγοντας και να επιβιώσουν στην Ελλάδα τα "τζάκια" της αμερικανόδουλης Διαπλοκής. Η επιτυχία των Αμερικανών τούς έκανε πλούσιους και ισχυρούς και η αποτυχία των Αμερικανών θα τους παρασύρει στην καταστροφή. Τους Αμερικανούς υπηρέτησαν εις βάρος των Ελλήνων και αυτό σύντομα θα το πληρώσουν.
…Απλά πράγματα. Για τα συμφέροντα πενήντα οικογενειών ένας ελληνισμός χιλιετιών έχει μπει σε κίνδυνο. Με απλή λογική και ένα κομπιουτεράκι μπορείς να το βγάλεις αυτό το συμπέρασμα. Δεν είναι δυνατόν μια μικρή και φτωχή Ελλάδα να έχει "παράγει" τόσους πολλούς δισεκατομμυριούχους σε τόσο μικρό διάστημα. Δεν είναι δυνατόν μέσα σε μια δεκαετία μια τόσο μικρή Ελλάδα να βάλει τόσα άτομα στη λίστα του Forbes. Δεν έχει την αντίστοιχη αγορά, για να το καταφέρει αυτό. Δεν έχει τον αντίστοιχο πληθυσμό καταναλωτών, για να το καταφέρει αυτό. Άρα; Άρα όλοι αυτοί έκλεβαν το ίδιο το κράτος. Στην πραγματικότητα στη λίστα του Forbes έμπαιναν κομμάτια της ίδιας της Ελλάδας …Κομμάτια, τα οποία μόνον τυπικά ανήκαν σ' αυτούς που έκλεβαν τον ελληνικό λαό …Σ' αυτούς που έκλεβαν το παρελθόν του, το παρόν του, αλλά και το μέλλον του. Υποθήκευσαν το μέλλον ακόμα και των Ελλήνων, οι οποίοι δεν έχουν γεννηθεί ακόμα. Όλα αυτά γιατί; Για να γίνουν πλούσιοι οι ίδιοι.
Δεν χρειάζεται και πολύ μυαλό, για να καταλάβει κάποιος το πώς έγινε αυτό. Η "καλοσύνη" του Μητσοτάκη, η "ομορφιά" του Σημίτη, η "κορμοστασιά" του Κωστάκη ή η "ευφυία" του Γιωργάκη μπορούν να δώσουν τις κατάλληλες απαντήσεις. Για να μπορούν αυτά τα άθλια και δύσμορφα ανθρωποειδή να μας κυβερνούν, μας "πουλούσαν" στους διαπλεκόμενους. Τους έκαναν δισεκατομμυριούχους με την εξουσία που είχαν στα χέρια τους. Για να μπορούν λοιπόν αυτοί οι "δισεκατομμυριούχοι" διαπλεκόμενοι να έχουν τις ανάλογα "μεγάλες" δουλειές, ως προμηθευτές και εργολάβοι ενός μικρού και φτωχού κράτους, το έβαζαν να δανείζεται σε βαθμό αυτοκτονικό, εκδίδοντας ομόλογα. Γι' αυτό "μαγείρευαν" τα δημοσιονομικά στοιχεία οι υπάλληλοι, οι φίλοι και οι συμμαθητές των Βαρδινογιάννηδων …Για να μπορεί να δανείζεται το κράτος πέρα από τις δυνάμεις του και πέρα από κάθε λογική.
Αυτό ήταν το όλο κόλπο. Όλοι αυτοί παρίσταναν τους εθνικούς προμηθευτές και εργολάβους αυτού του κράτους, παίρνοντας ως αμοιβή αυτά τα ομόλογα. Στη συνέχεια οι ίδιοι άνθρωποι μάς έβαλαν στο ΔΝΤ. Γιατί; Για να πληρωθούν σε πραγματικό χρήμα αυτά τα "πέτσινα" ομόλογα, τα οποία είχαν ήδη στην κατοχή τους. Ναι μεν αυτοί οι ίδιοι πληρώνονταν με τα ομόλογα, αλλά με το ΔΝΤ πληρώνονται τα ίδια τα ομόλογα. Κατάλαβε ο αναγνώστης τι έγινε; Υποθήκευσαν το σύνολο της πατρίδας μας, για να πληρωθούν τα "κατορθώματά" τους. Καταστρέφουν έναν ολόκληρο λαό, για να συνεχίσουν να κάνουν με τα γιώτ τους βόλτες στο Αιγαίο και να παριστάνουν τους Celebrities.
Όλα αυτά θα πληρωθούν. Είναι "σεσημασμένοι" πλέον. Είναι "σεσημασμένοι" σαν επιχειρηματίες, ως πολιτικοί αλλά και ως μηχανισμός. Όπως είπαμε και πιο πάνω, δεν είναι περισσότερες από πενήντα οικογένειες αυτές, οι οποίες έχουν πραγματικά κέρδος από την είσοδό μας στο ΔΝΤ και άρα από την απόλυτη καταστροφή του ελληνικού λαού …Οικογένειες γνωστές. Δεν χρειάζεται καν να κάνει κάποιος τον ντετέκτιβ, για να τις ανακαλύψει. Οι ίδιοι μάς αποκαλύπτονται. Πώς είχε πει το κουτορνίθι η Ντόρα, όταν στην εποχή της παντοδυναμίας της γιόρταζε την επέτειό της; …Στην επέτειό τους παρευρίσκονταν σχεδόν όλο το ελληνικό ΑΕΠ. Δεν χρειάζεται τίποτε παραπάνω. Τη λίστα των προσκεκλημένων της να δει κάποιος και θα καταλάβει ποιοι λεηλάτησαν την Ελλάδα. Κοντά σ' αυτούς βάζει και το "δουλοστάσιο" του Αμερικανικού Κολεγίου Αθηνών και εντόπισε όλη τη "συμμορία".
Αυτός είναι ο σύγχρονος "κόπρος του Αυγείου", ο οποίος απειλεί να καταστρέψει την Ελλάδα, μετατρέποντάς την σε έναν "βόθρο" των διεθνών τοκογλύφων. Αλίμονό τους αν αλλάξει χέρια η εξουσία. Αλίμονό τους αν αντιληφθούν οι Έλληνες τι έγινε, από ποιους έγινε και γιατί έγινε …Θα τους λυντσάρουν στον δρόμο …Με τα δόντια τους θα ισοπεδώσουν το Αμερικανικό Κολέγιο Προδοτών.
Εμείς ένα πράγμα έχουμε να πούμε σ' αυτά τα κουτορνίθια. Ούτε που φαντάζονται σε πόσο ΛΑΘΟΣ χρόνο επέλεξαν να κάνουν τα πιο ΛΑΘΟΣ πράγματα. Ζούμε τις έσχατες ώρες της ανθρωπότητας και ούτε που φαντάζονται εναντίον ποιου εγκλημάτησαν. Ούτε που φαντάζονται ποιες και πόσες δυνάμεις φροντίζουν για την ασφάλεια και την επιβίωση των Ελλήνων. Θέμα χρόνου είναι να "εξατμιστούν" από τον Πλανήτη.στις 8:56 μ.μ.

Αναρτήθηκε από THOUREIOS στις 7/31/2011 10:21:00 μμ