( απόσπασμα εργασίας για το εργατικό κίνημα)
Υπάρχει η άποψη την οποία συμμερίζομαι, ότι η ανεργία και η φτώχεια είναι σύμφυτο φαινόμενο της ανάπτυξης.
Επιπλέον η ανεργία αποτελεί στρατηγική επιλογή της ανάπτυξης και λειτουργεί ως ανασχετικό μέσο στις διεκδικήσεις των κοινωνιών ενός Κράτους ή μιας ένωσης Κρατών, αλλά και μέσο εξάρτησης μεταξύ Κρατών ή μεταξυ Κοινωνιών ή μεταξύ των εργαζομένων στην αγορά του προίόντος - εμπόρευμα, που είναι η εργασία, όπως οριοθετείται σήμερα στον σύγρονο κόσμο.
Η φτώχεια συμβάλει σε δύο κατευθύνσεις. Η μία, την τρομοκράτηση των ανέργων για την μείωση των αντιστάσεων τους και την χρησιμοποίηση τους ως ανασχετικό μέσο. Η άλλη ως φόβητρο των εργαζομένων, ως προοπτική στην προβολή της και μέσον υποστολής των διεκδικήσεων και των αγώνων είτε για οικονομικούς στόχους είτε για πολιτικούς.
Τόσο η ανεργία όσο και η φτώχεια, ανάλογα το Κράτος και την συμμετοχή του στην παγκόσμια κατανομή πλούτου, ευημερίας και δύναμης ( Αναπτυγμένα, Υπανάπτυκτα, Αναπτυσσόμενα), προσδίδουν είτε την εικόνα της υπεροχής είτε την εικόνα της υποταγής.
Άλλη σημασία έχει στην Αμερικάνικη οικονομία το πολύ υψηλό ποσοστό φτώχεια και ανεργίας, άλλη σημασία έχει στην Ελλάδα και άλλη στο Αφγανιστάν.
Η ανεργία, αποτελεί κομμάτι του πολιτισμού που γέννησε η μισθωτή εργασία και ο καπιταλιστικός τρόπος παραγωγής της ύλης και η φτώχεια, αποτελεί την οριοθέτηση μεταξύ εκείνων που έχουν την «Θεία» ευσπλαχνία και προτίμηση έναντι όλων των άλλων, που ενσαρκώθηκαν πάνω στον άνθρωπο ως Κράτος και ως ένα σύμπλεγμα δομών, θεσμών και ηθικής.
Ο καπιταλιστικός τρόπος παραγωγής όμως δεν αυτό-γεννήθηκε ούτε αποτέλεσε εξελικτική διαδικασία ενός προϋπάρχοντος καθυστερημένου τρόπου παραγωγής, αλλά είναι δημιούργημα της προτεσταντικής θεολογικής σχολής, που επαναπροσδιόρισε την θέση του ανθρώπου με το Θείο.
Ο πλούτος και ο σκοπός που αγιάζει τα μέσα, αποτελούν το εργαλείο ή καλλίτερα το μέσο με το οποίο ο άνθρωπος – σύμφωνα με την νομοτελειακή ερμηνεία των σχέσεων μεταξύ ανθρώπου και θείου, όπως ορίζουν οι Προτεστάντες – αποτελεί τον ευεργετημένο από τον Θεό και την καλύτερη απόδειξη ότι αυτός ξεχωρίζει από τον Θεό ανάμεσα σ’ όλους τους ανθρώπους και αυτός έχει το δικαίωμα και την προτεραιότητα στην Βασιλεία των Ουρανών.
Ο πλούτος και η υπεροχή αποτελούν το θείο δώρο προς τον εκλεκτό του Θεού, άνθρωπο και μόνο όποιος τα κατέχει, προηγείται στην βασιλεία των Ουρανών,
Όμως, κατά την Ορθόδοξη Ελληνιστική εκδοχή του Χριστιανισμού, της θεϊκής ευσπλαχνίας προηγούνται οι φτωχοί και οι μη έχοντες στον ήλιο μοίρα έναντι των πλουσίων και των αρχόντων.
Αντί λοιπόν πρωτεργάτες εναντίον της φτώχειας και του καπιταλισμού να ήταν η ορθόδοξη χριστιανική εκκλησία, αυτή σέρνεται στα πατώματα και να διατηρεί τα πλούτη και τα μεγαλεία των Αμφίων της.
Η δυναμική του ιμπεριαλισμού καθώς και η βαρβαρότητα της εξουσίας του συντηρούνται κατά πολύ από την τρομοκρατία που ασκεί ο ιμπεριαλισμός στις φτωχές οικονομίες.
Όταν κατηγορούμε τον ιμπεριαλισμό για τα δεινά που προκαλεί και την αναλγησία των οικονομικών του επιλογών, πάνω σε ένα Κράτος, αυτό δημιουργεί ευφορία στα οικονομικά τραστ εξουσίας, που φτιάχνουν μεγαλύτερες τσέπες για την νέα συγκομιδή που προοιωνίζεται.
Η άσκηση οικονομικών πολιτικών τρομοκρατίας, που επιχειρούνται είτε μέσα από επενδυτικά προγράμματα σε τομείς βέβαιης κερδοφορίας είτε μέσα από δανειοδοτήσεις της Παγκόσμιας Τράπεζας, αδιαφορούν για την αύξηση της ανεργίας, της φτώχειας ή της οικονομικής καταστροφή του Κράτους.
Ας δούμε λίγο το παράδειγμα του Μεξικού.
Μεταφέρω αυτούσιο ένα απόσπασμα από το βιβλίο του John Ralston Saul, διακεκριμένου Καναδού συγγραφέα, με τίτλο « Πολιτισμός χωρίς συνείδηση ».
«……… Μετά τις καθησυχαστικές διαβεβαιώσεις που παρείχαν οι αμερικάνικες και καναδικές ελίτ στους κατοίκους των χωρών τους, το Μεξικό οδηγήθηκε σε μια ολοένα και λιγότερο δεσμευτική συμφωνία με τα άλλα Βορειοαμερικάνικα κράτη, η οποία πρόβλεπε την σταδιακή απελευθέρωση του εμπορίου. Το Μεξικό, μας είπαν, ήταν μια αναπτυγμένη δημοκρατία η οποία, χάρη στην παρουσία ενός μεταρρυθμιστή και υπέρμαχου της ελεύθερης αγοράς Προέδρου, είχε ξεκαθαρίσει το νομοθετικό του πλαίσιο και ήταν σε θέση να λειτουργήσει ανταγωνιστικά με βάση τις δικές μας προδιαγραφές.
Μόλις δύο χρόνια αργότερα αυτός ο Πρόεδρος βρέθηκε ύποπτος για ανάμειξη στην δολοφονία του εκλεγμένου διαδόχου του. Ένας εμφύλιος πόλεμος ξέσπασε στις νότιες περιοχές της χώρας, εκεί όπου το 80% του πληθυσμού κερδίζει 7 δολάρια την ημέρα. Επιπλέον, ενώ πριν από δύο χρόνια οι ελίτ μας, αρνούνταν συστηματικά ότι γίνονταν βασανιστήρια με την ανοχή των αρχών, στις μέρες μας το έχουν παραδεχτεί κατ’ επανάληψη. Τέλος, μετά από ένα κύμα ριζοσπαστικών ιδιωτικοποιήσεων, οι οποίες αφορούσαν το 80% των επιχειρήσεων που βρίσκονταν υπό κρατικό έλεγχο, τα αποτελέσματα είναι τα ακόλουθα:
Το κράτος κέρδισε 21 δις δολάρια τα οποία, αντί να σταθεροποιήσουν την οικονομία, συνέβαλαν στην οικονομική κατάρρευση.
Όσο αφορά τις θετικές συνέπειες, αυτές δεν ήταν άλλες πέρα από την δημιουργία 30δισεκατομμυριούχων που όλοι ήταν φίλοι του Προέδρου ή φίλοι του κυβερνώντος κόμματος.
…… όσοι δεν άνηκαν σ’ αυτούς είδαν το ύψος των πραγματικών τους αποδοχών να μειώνεται κατά 52% μεταξύ του 1980 και του 1994.
…… σήμερα όλοι οι δείκτες είναι πολύ χειρότεροι».
Η καταστροφή της Μεξικάνικης οικονομίας, ο δεκαπλασιασμός της φτώχειας και της ανεργίας, δεν είχε καμιά επίπτωση στην αμερικάνικη και καναδική οικονομία.
Πάμε τώρα στην περίοδο την πρόσφατη, με την κυβέρνηση Καραμανλή και την οικονομική απογραφή Αλογοσκούφη.
Παρουσιάστηκε αλματώδη αύξηση της ανεργίας που με χάλκευση των στοιχείων και την προώθηση της ανασφάλιστης εργασίας των νέων έφτασε στο 10% του ενεργού πληθυσμού, στον οποίον συμπεριλαμβάνονται οι εκπαιδευόμενοι στα κέντρα κατάρτισης, οι εργαζόμενοι με προγράμματα ανασφάλιστης εργασίας του ΟΑΕΔ, οι εργαζόμενοι περιστασιακά και κυρίως οι ημι-απασχολούμενοι.
Στην δεκαετία 1996 και 2006, λίγες οικογένειες απέκτησαν περιουσίες δισεκατομμυρίων ευρω κυρίως από την αποκρατικοποίηση τραπεζών και βιομηχανικών επιχειρήσεων ή Δημόσιων οργανισμών , αλλά ότι εισέπραξε το Κράτος δεν κατάφερε να σταθεροποιήσει την οικονομία ούτε να αντιμετωπίσει τουλάχιστον την φτώχεια ή να επιδοτήσει την βιοτεχνική οικονομία.
Οι μεταρρυθμίσεις , δηλαδή το ξεπούλημα ενός μέρους της κρατικής και δημόσιας ιδιοκτησίας το μόνο που μπορεί να κάνει είναι να αυξήσει δραματικά την ανεργία και να καταστρέψει συνολικά όλες τις δομές οικονομικής και βιομηχανικής ανάπτυξης.
Ο στόχος δεν είναι η ανάπτυξη αλά η αύξησης της εξάρτησης μέσω του δανεισμού και της εκχώρησης του παραγόμενου πλούτου σε οικονομικές δυνάμεις υποταγής του Λαού, του Έθνους και της χώρας.
Η δανειακή σύμβαση μεταξύ Ελλάδας και ΔΝΤ με την σύμπραξη των χωρών της Ε.Ε., δεν έχει στόχο την ανάπτυξη ούτε έστω την συντήρηση των σταθερών της Ελληνικής οικονομίας, ούτε έχει να κάνει με την αντιμετώπιση προβλημάτων της Κοινωνίας, αλλά με την μείωση της έντασης δανεισμού και αύξησης της εξάρτησης μέσω της αύξησης του εξωτερικού χρέους.
Όταν τα πραγματικά στοιχεία της ανεργίας στις χώρες της Δυτικής οικονομίας είναι πολύ πιο πάνω από τους 50.000.000 ανέργους αντί των 37.000.000 που ανακοινώνει ο ΟΟΣΑ, όταν παρακολουθούμε τα οδυνηρά παραδείγματα πολλών χωρών από την απελευθέρωση του εμπορίου και την εφαρμογή των εκσυγχρονιστικών και νεοφιλελεύθερων οικονομικών μοντέλων , που προωθεί ο ιμπεριαλισμός, η οποιαδήποτε ανεκτικότητα ή αποδοχή ή εκλογή κομμάτων και πολιτικών που προωθούν αυτά τα μοντέλα ανάπτυξης, αποτελούν κινήσεις αυτοκτονίας του ίδιου του Λαού.
Η αντιστάσεις των οργανωμένων κοινωνιών χαρακτηρίζονται με πάρα πολλά κοσμητικά επίθετα που στοχεύουν στην ενοχοποίηση της αυθεντικότητας και της αγωνιστικότητας κυρίως των εργαζομένων.
Κρύβουν όμως και το γεγονός ότι καμιά κυβέρνηση από την Δεξιά έως την Αριστερά δεν έχει ιδέα πώς να αντιμετωπίσει την ανεργία, πώς να δημιουργήσει θέσεις απασχόλησης.
Η κύρια αιτία είναι ότι οι Έλληνες επιχειρηματίες έχουν βολευτεί στον προστατευτισμό του κράτους το οποίο ποτέ δεν άσκησε προστατευτισμό στην παραγωγή, στα Ελληνικά προϊόντα και την κοινωνία. Όλοι οι σχεδιασμοί και οι πολιτικές «ανάπτυξης» έχουν μονοδιάστατο προσανατολισμό, τις Αγορές, δηλαδή την διασφάλιση του κέρδους όσων με καθ’ οιονδήποτε τρόπο έχουν υποθηκεύσει το παρόν και το μέλλον της ελληνικής οικονομίας και των πλουτοπαραγωγικών της πηγών, και επομένως, και των συντελεστών – εργαζόμενων κοινωνιών της Ελληνικής Επικράτειας.
Μια πραγματική επένδυση, καπιταλιστική ή όχι καπιταλιστική, προϋποθέτει να την έρευνα αγοράς, τον σχεδιασμό αναπτυξιακών πλάνων, το ρίσκο των ιδίων κεφαλαίων , την αγορά οικοπέδων, την οικοδόμηση κτηριακών εγκαταστάσεων, την εγκατάσταση των απαιτούμενων βιομηχανικών υποδομών παραγωγής, και τέλος την οικοδόμηση έντιμων σχέσεων ανταλλαγής με την κοινωνία καταναλωτή και τον άνθρωπο.
Γνωρίζουμε λοιπόν αυτόν τον «Ελληναρά» επιχειρηματία που ακολούθησε αυτή την κατά Σμίθ επενδυτική διαδρομή; Γνωρίζουμε ποιοι απ’ αυτούς επένδυσαν τα καθαρά τους κέρδη και εκσυγχρόνισαν τα πάγια κεφάλαια τους ώστε να κάνουν ανταγωνιστικά τα προϊόντα τους; Γνωρίζουμε κάποιον που ρισκάρισε τα κεφάλαια του, που επένδυσε τα κέρδη του από το χρηματιστήριο και παράλληλα βελτίωσε τις μεθόδους και την τεχνολογία των παραγόμενων προϊόντων και της παραγωγής τους, που βελτίωσε τις ανταλλακτικές σχέσεις του με την κοινωνία-καταναλωτή και με τον εργαζόμενο- παραγωγό των προϊόντων του ή δεσμεύτηκε για την διατήρηση των θέσεων εργασία και που αύξησε αυτές τις θέσεις.
Αν δεν έκανε αυτά ή αν δεν δεσμεύτηκε γι’ αυτά πως λοιπόν του εγκρίθηκε ο δανεισμός για την επένδυση που επιθυμούσε;
Τα παραπάνω δεν θα έπρεπε να αποτελούν τα αναγκαία πειστήρια που η ανάπτυξη παράγεται με κέντρο τον άνθρωπο και την κοινωνία;
Πάμε παρακάτω, με ποια κριτήρια αποκρατικοποιείται μια επιχείρηση; Με την αύξηση των θέσεων απασχόλησης; Με την αύξηση των εισφορών υπέρ της μείωσης των έμμεσων φόρων; Με την δεσμευτική υποχρέωση της ανάληψης των χρεών και των υποχρεώσεων της; Με την δέσμευση ότι το παραγόμενο προϊόν που ως δημόσια επιχείρηση παρήγαγε, δηλαδή ως κοινωνικό αγαθό, δεν θα χάσει τον κοινωνικό του χαρακτήρα, δηλαδή δεν θα απολέσει την κοινωνική του ιδιότητα;
Τι ακούμε μέχρι σήμερα να διατυμπανίζεται σε όλους τους τόνους; Ότι η αγορά, το ελεύθερο εμπόριο, η ανταγωνιστικότητα και η ιδιωτική επένδυση θα δημιουργήσει πλούτο και άρα αυτοί εγγυώνται και τις θέσεις απασχόλησης.
Στην « Μέκκα » του Ιμπεριαλισμού, το εισόδημα 75.000.000 αμερικανών είναι κάτω από τα επίπεδα του 1996. 5.000.000 αμερικανοί βρίσκονται στην φυλακή. Το 20% του πληθυσμού βρίσκεται κάτω από το όριο φτώχειας. Οι ρυθμοί ανάπτυξης στις ΗΠΑ θα την οδηγήσουν μέχρι το 2020, σύμφωνα με τον Edward Luttwak, στις αγκάλες των τριτοκοσμικών χωρών.
Αυτή την ανάπτυξη των ΗΠΑ που έχει βρει «εμπνευσμένους» υποστηρικτές την Ευρώπη της Δύσης, την έχουν υπό την ασφυκτική προστασία τους οι κ.κ. Τεχνοκράτες. Μία διευθυντική ελίτ που διοικεί χωρίς κρίση και χωρίς ρίσκο. Που διοικεί το Κράτος αλλά και τις επιχειρήσεις. Που το πρώτο που κάνει είναι να αμείβει τον εαυτόν της πλουσιοπάροχα. Είναι αυτή η ελίτ που δημιουργεί τα δεινά των επιχειρήσεων, των Κρατών, της Κοινωνίας. Άλλωστε το σύγχρονο, το μοντέρνο μάνατζμεντ δεν έχει την υποχρέωση της σκέψη, της νόησης, των κοινωνικών σχέσεων, του ρίσκου. Το σύγχρονο μάνατζμεντ πρέπει να έχει μια ικανότητα. Να διοικεί.
Η καινούργια τάση που διαμορφώνεται και στην πολιτική, είναι η υιοθέτηση του σύγχρονου μάνατζμεντ για την διοίκηση των Νοσοκομείων , των Δημόσιων επιχειρήσεων, αλλά και της κυβερνητικής πολιτικής.
Οι Πρωθυπουργοί και οι κυβερνήσεις τους προσλαμβάνουν μάνατζερ συμβούλους και υποβάλλουν την πολιτική τους, το λόγο τους, τις πράξεις τους, τις σχέσεις τους με την κοινωνία, με τις ανάγκες και τα προβλήματα, μέσα από τις καθοδηγήσεις των μάνατζερ που ουσιαστικά αυτοί ασκούν κυβερνητική διοίκηση της χώρας.
Η σύγχρονη αυτή στάση του Δυτικού τρόπου διεύθυνση της οικονομίας και η αντίληψη για την λειτουργία και την αποδοτικότητα της, έχει οδηγήσει σε οικονομικά αδιέξοδα και ευθύνεται για την διάρρηξη της συνοχής των κοινωνιών αλλά και την υποτίμηση των Κρατών και της εθνικής τους οικονομίας.
Επομένως η αντιμετώπιση της ανεργίας δεν μπορεί να βρει τις λύσεις χωρίς να καταστραφεί το νεοτερικό μοντέλο των μάνατζερ ή χωρίς να ξοδευτούν τα αποθέματα υπερσυγκεντρωτισμού των κεφαλαίων σε όλο και λιγότερα κέντρα οικονομικής δύναμης. Η εκδίωξη από την πολιτική των τεχνοκρατών και της κομματοκρατίας, αποτελούν την μονοδρομική κατεύθυνση για την δημιουργία διεξόδων και άμυνας των εθνικών οικονομιών και την πρόοδο των κοινωνιών.
