Περι εσχατης προδοσίας του ΠΑΣΟΚ και της Κυβέρνησης ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ

<object width="425" height="344"><param name="movie" value="http://www.youtube.com/v/8X1JSfwUKlg?fs=1&amp;hl=el_GR&amp;rel=0"></param><param name="allowFullScreen" value="true"></param><param name="allowscriptaccess" value="always"></param><embed src="http://www.youtube.com/v/8X1JSfwUKlg?fs=1&amp;hl=el_GR&amp;rel=0" type="application/x-shockwave-flash" allowscriptaccess="always" allowfullscreen="true" width="425" height="344"></embed></object>

Με κάθε μέσο αντίσταση στο αποικιακό κράτος και τους προδότες που κυβερνούν την χώρα

Αντίσταση εναντίον του αποικιακού Κράτους και των αχυράνθρωπων επιτετραμμένων του ΔΝΤ και της Ε. Ε.

                                                                                      Αθήνα 23 Δεκεμβρίου 2010

Προς                                                                       

1. τον Πρόεδρο του Ελληνικού Κοινοβουλίου
2. τον Πρόεδρο του κόμματος της Ν.Δ.
3. την Γεν. Γραμματέα του ΚΚΕ
4. τον Πρόεδρο του κόμματος του ΛΑΟΣ
5. τον Πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ

    Σε εκείνους που έχουν ένοχη την συνείδησή τους και σε όσους σφυρίζουν αδιάφορα και συμπράττουν καθ οιονδήποτε τρόπο ακόμα και με την παρουσία τους, νομιμοποιώντας το πολιτικό σύστημα που εκτρέφει τέτοιες Κυβερνήσεις και αυτό το επαίσχυντο είδος Δημοκρατία.

Την χώρα μας,   αφού της στερήσατε την ιδιαιτερότητα της, ως χώρα ενός ιδιαίτερου πολιτισμού,  που γέννησε ένα  κοινωνικοπολιτικό σύστημα γνωστό σε όλους τους άλλους λαούς , την  Δημοκρατία,

Αυτή,  που με την παρουσία σας στα κοινά, τον δήθεν πολιτικό σας λόγο, τις συναλλαγές σας με κάθε λογής οργανωμένα οικονομικά συμφέροντα,  τους διθυράμβους για τον Πατριωτισμό και το Έθνος, για το παρόν και το μέλλον αυτής της χώρας, την υπεράσπιση της από εξωτερικούς εχθρούς, τους όρκους σας προς το Σύνταγμα και στον «κυρίαρχο» λαό, χλευάζετε.

 

Κάθε φασιστικό ολιγαρχισμό και κάθε μεθόδευση απολυταρχισμού που μέσω αυτών επιβουλεύεστε  την θέληση και την συνείδηση του Ελληνικού λαού, ονομάζετε Δημοκρατία ή Δημοκρατικό Πολίτευμα ή  Δημοκρατικούς θεσμούς.

Αυτή την χώρα,  που την αγαπάτε τόσο όσο ένα αστείρευτο πηγάδι στην αυλή του σπιτιού σας γεμάτο χρυσό, που φουσκώνει τις τσέπες σας, που θεραπεύει τις φαντασιώσεις σας,  που χάρη σ’ αυτήν αποκτάτε τεράστιες περιουσίες, που χάρη σ’ αυτήν δεν πάτε ποτέ φυλακή, που χάριν αυτής  εξουσιάζετε,  που χάρη σ’ αυτή φορτώνετε δυσβάστακτα βάρη στους Έλληνες Πολίτες, που χάρη σ’ αυτήν ξεθάβετε τους μικρούς δικτάτορες που καθένας σας καταπιέζει μέσα του,

Αυτής της χώρας μεθοδεύσατε την υποθήκευση της σε ένα αποικιακό καθεστώς υποτέλειας και εκποίησης , για να ικανοποιήσετε την  μωροφιλοδοξία σας για να είστε και πάλι κυβερνητική εξουσία με όποιο τίμημα.

Ο Παπανδρέου, ως υποτακτικός των φαντασιώσεων του που την περίοδο του Πατέρα του αποτελούσαν το πιο σύντομο ανέκδοτο, προσέφερε ως λιανοπώλης στην «Λαϊκή αγορά» της εξουσίας το όνειρό του ( όνειρο και της μαμάς) με αντάλλαγμα την πατρίδα μας, ως να ήταν περιουσιακή του προίκα .

Η εκπλήρωση του Ονείρου αυτού έγινε υπό την χυδαία συμφωνία με τους ταγούς της Λέσχης Μπιλντερμπέργκ, για άνευ όρων παράδοσης της χώρας μας στο ΔΝΤ, στην πτώχευση του Λαού, την καταστροφή της οικονομίας και την εκποίηση όλων των εδαφικών, εναέριων, θαλάσσιων, υποθαλάσσιων πλουτοπαραγωγικών της πηγών καθώς και κάθε Δημόσιας και Κρατικής επιχείρησης, από τους γύπες και τα τσακάλια της παγκόσμιας οικονομικής δύναμης. ( να θυμηθείτε τη δήλωση Πεταλωτή, από πότε είχατε ως  ΠΑΣΟΚ αποφασίσει την πτώχευση της χώρας και την ένταξή της στον αποικιακό μονοκρατισμό του ΔΝΤ και πολιτευτήκατε λέγοντας απύθμενα ψέματα στον ελληνικό Λαό).  

Ξεπουλώντας την γη των πατέρων μας ( Πατριωτισμός είναι να υπερασπιζόμαστε την αυτό-κυριαρχία, την εδαφική και οικονομική ανεξαρτησία της γης που μας κληροδότησε ο Πατέρας μας, ακόμη και με το αίμα μας)  επιβάλλετε φόρους επί φόρων για τις τσέπες των δανειστών, επιλέγοντας αντί να πτωχεύσουν οι δανειστές να πτωχεύσει ο Λαός και η οικονομία της πατρίδας μας.

Όσο οι κατακτητές θα πατούν τα ιερά μας χώματα, την γη των πατέρων μας και όσο εσείς οι δωσίλογοι και οι προδότες του Λαού, οι διώκτες του Σοσιαλισμού, οι υπονομευτές των αγώνων μας,  οι μειοδότες της ιστορίας μας, οι βρικόλακες του αίματος που ποτίσθηκε αυτή η γης, βρίσκεστε στο τιμόνι αυτής της χώρας,

Όσο η «Δημοκρατία» σας θα βασιλεύει με χημικά εναντίον των απεργών, διωγμούς, λεηλασία ιδεών, κυνήγημα εργαζομένων, αθρόες απολύσεις και καταργήσεις δικαιωμάτων, εκτοπισμούς και ξεπούλημα των δημόσιων επιχειρήσεων, των υποδομών της χώρας, των πλουτοπαραγωγικών πηγών , του υπερπλουτισμού των πολυεθνικών  και των τραπεζών, με τρομοκρατία και εκφοβισμό των μαζών,

Τόσο κάθε Έλληνας που αγάπησε αυτή την χώρα, που αγαπά αυτή την χώρα, την ιστορία της, την γέννηση της, τις μάχες που δόθηκαν  για την ανεξαρτησία και την κυριαρχία της, οφείλει στο όνομα του αίματος που χύθηκε να προβάλλει με κάθε τρόπο αντίσταση κατά της κατοχικής κυβέρνησης των προδοτών και της Χούντας του ΔΝΤ και της Ε.Ε.

Πράξη αντίστασης είναι και η άρνηση πληρωμής φόρων και όλων των άλλων εισπρακτικών μέτρων, προς το αποικιακό κράτος,  τους αφεντάδες  και τους αχυράνθρωπους επιτετραμμένους  που διακοσμούν το Μέγαρο Μαξίμου, τα Υπουργεία και τον «Ναό» της «Δημοκρατίας» σας.

Δεν θα πληρώσω τα Τέλη Κυκλοφορίας ως ελάχιστη εισφορά στην αντίσταση και στον πόλεμο εναντίον του ολοκληρωτισμού και του φασισμού της προδοτικής κυβέρνησης των επίορκων,  απατρίδων, των συκοφαντών του Λαού και της χώρας και των κατοχικών εκπροσώπων του ΔΝΤ, της Ε.Ε. και των τοκογλύφων.  

Υπάρχουν πολλοί που δεν πληρώνουν Τέλη Κυκλοφορίας και φόρους νομίζοντας ότι είναι έξυπνοι και κλέβουν το Κράτος κλέφτη, το Κράτος απατεώνα , εσάς,  που κανείς από εσάς,  παρά τις εξεταστικές επιτροπές και την διαπλοκή σας, ποτέ δεν καταλήξατε  στην φυλακή.

Εγώ δεν πληρώνω επειδή δεν αναγνωρίζω αυτή την Κυβέρνηση ως νόμιμη Κυβέρνηση αυτού του Τόπου, δεν αναγνωρίζω το αποικιακό κράτος που κατασκευάσατε με τους ομότιμους σας της Τρόικας, δεν σας αναγνωρίζω την ιδιότητα του Έλληνα και του Πατριώτη και  δεν  θα γίνω συνεργός με οιονδήποτε τρόπο και με τις δικές μου δυνάμεις, στο έγκλημα εναντίον της Πατρίδας μου.

Ήδη γνωρίζετε πως ο Εισαγγελέας Εφετών Αθηνών κίνησε ποινική δίωξη για Εσχάτη Προδοσία ( ΠΚ 134) κατά της Κυβέρνησης και των Βουλευτών που ψήφισαν το Μνημόνιο, μετά από μήνυση πολίτη  η οποία υπεβλήθη στις 27/10/2010

Κωνσταντίνου Ευάγγελος

Δήλεσι, Δήμου Οινοφύτων

ΑΝΕΡΓΙΑ

( απόσπασμα εργασίας για το εργατικό κίνημα)

Υπάρχει η άποψη την οποία συμμερίζομαι, ότι η ανεργία και η φτώχεια είναι σύμφυτο φαινόμενο της ανάπτυξης.

Επιπλέον η ανεργία αποτελεί στρατηγική επιλογή της ανάπτυξης και λειτουργεί ως ανασχετικό μέσο στις διεκδικήσεις των κοινωνιών ενός Κράτους ή μιας ένωσης Κρατών, αλλά και μέσο εξάρτησης μεταξύ Κρατών ή μεταξυ Κοινωνιών ή μεταξύ των εργαζομένων στην αγορά του προίόντος - εμπόρευμα, που είναι η εργασία, όπως οριοθετείται σήμερα στον σύγρονο κόσμο.  

Η φτώχεια συμβάλει σε δύο κατευθύνσεις. Η μία, την τρομοκράτηση των ανέργων για την μείωση των αντιστάσεων τους και την χρησιμοποίηση τους ως ανασχετικό μέσο. Η άλλη ως φόβητρο των εργαζομένων, ως προοπτική στην προβολή της και μέσον υποστολής των διεκδικήσεων και των αγώνων είτε για οικονομικούς στόχους είτε για πολιτικούς.

Τόσο η ανεργία όσο και η φτώχεια, ανάλογα το Κράτος και την συμμετοχή του στην παγκόσμια κατανομή πλούτου, ευημερίας και δύναμης ( Αναπτυγμένα, Υπανάπτυκτα,  Αναπτυσσόμενα),  προσδίδουν είτε την εικόνα της υπεροχής είτε την εικόνα της υποταγής.  

Άλλη σημασία έχει στην Αμερικάνικη οικονομία το πολύ υψηλό ποσοστό φτώχεια και ανεργίας,  άλλη σημασία έχει στην Ελλάδα και άλλη στο Αφγανιστάν. 

Η ανεργία, αποτελεί κομμάτι του πολιτισμού που γέννησε η μισθωτή εργασία και ο καπιταλιστικός τρόπος παραγωγής της ύλης και η φτώχεια, αποτελεί την οριοθέτηση μεταξύ εκείνων που έχουν την «Θεία» ευσπλαχνία και προτίμηση έναντι όλων των άλλων,  που ενσαρκώθηκαν πάνω στον άνθρωπο ως Κράτος και ως  ένα σύμπλεγμα δομών, θεσμών και ηθικής.  

Ο καπιταλιστικός τρόπος παραγωγής όμως δεν αυτό-γεννήθηκε ούτε αποτέλεσε εξελικτική διαδικασία ενός προϋπάρχοντος καθυστερημένου τρόπου παραγωγής, αλλά είναι δημιούργημα της προτεσταντικής θεολογικής σχολής, που επαναπροσδιόρισε την θέση του ανθρώπου με το Θείο.

Ο πλούτος και ο σκοπός που αγιάζει τα μέσα, αποτελούν το εργαλείο ή καλλίτερα το μέσο με το οποίο ο άνθρωπος – σύμφωνα με την νομοτελειακή ερμηνεία των σχέσεων μεταξύ ανθρώπου και θείου, όπως ορίζουν οι Προτεστάντες – αποτελεί τον ευεργετημένο από τον Θεό και την καλύτερη απόδειξη ότι αυτός ξεχωρίζει από τον Θεό ανάμεσα σ’ όλους τους ανθρώπους και αυτός έχει το δικαίωμα και την προτεραιότητα στην Βασιλεία των Ουρανών.

Ο πλούτος και η υπεροχή αποτελούν το θείο δώρο προς τον εκλεκτό του Θεού, άνθρωπο και μόνο όποιος τα κατέχει, προηγείται  στην βασιλεία των Ουρανών,

Όμως, κατά την Ορθόδοξη Ελληνιστική εκδοχή του Χριστιανισμού,  της θεϊκής ευσπλαχνίας προηγούνται οι φτωχοί και οι μη έχοντες στον ήλιο μοίρα έναντι των πλουσίων και των αρχόντων.

Αντί λοιπόν πρωτεργάτες εναντίον της φτώχειας και του καπιταλισμού να ήταν η ορθόδοξη χριστιανική εκκλησία, αυτή σέρνεται στα πατώματα και να διατηρεί τα πλούτη και τα μεγαλεία των Αμφίων της.

Η δυναμική του ιμπεριαλισμού καθώς και η βαρβαρότητα της εξουσίας του συντηρούνται κατά πολύ από την τρομοκρατία που ασκεί ο ιμπεριαλισμός στις φτωχές οικονομίες.

Όταν κατηγορούμε τον ιμπεριαλισμό για τα δεινά που προκαλεί και την αναλγησία των οικονομικών του επιλογών, πάνω σε ένα Κράτος, αυτό δημιουργεί ευφορία στα οικονομικά τραστ εξουσίας, που φτιάχνουν μεγαλύτερες τσέπες για την νέα συγκομιδή που προοιωνίζεται.  

Η άσκηση οικονομικών πολιτικών τρομοκρατίας, που επιχειρούνται είτε μέσα από επενδυτικά προγράμματα σε τομείς βέβαιης κερδοφορίας είτε μέσα από δανειοδοτήσεις της Παγκόσμιας Τράπεζας, αδιαφορούν για την αύξηση της ανεργίας, της φτώχειας ή της οικονομικής καταστροφή του Κράτους.

Ας δούμε λίγο το παράδειγμα του Μεξικού.

Μεταφέρω αυτούσιο ένα απόσπασμα από το βιβλίο του John Ralston Saul, διακεκριμένου Καναδού συγγραφέα, με τίτλο « Πολιτισμός χωρίς συνείδηση ».

«……… Μετά τις καθησυχαστικές διαβεβαιώσεις που παρείχαν οι αμερικάνικες και καναδικές ελίτ στους κατοίκους των χωρών τους,  το Μεξικό οδηγήθηκε σε μια ολοένα και λιγότερο δεσμευτική συμφωνία με τα άλλα Βορειοαμερικάνικα κράτη, η οποία πρόβλεπε την σταδιακή απελευθέρωση του εμπορίου. Το Μεξικό, μας είπαν, ήταν μια αναπτυγμένη δημοκρατία η οποία, χάρη στην παρουσία ενός μεταρρυθμιστή και υπέρμαχου της ελεύθερης αγοράς Προέδρου, είχε ξεκαθαρίσει το νομοθετικό του πλαίσιο και ήταν σε θέση να λειτουργήσει ανταγωνιστικά με βάση τις δικές μας προδιαγραφές.

Μόλις δύο χρόνια αργότερα αυτός ο Πρόεδρος βρέθηκε ύποπτος για ανάμειξη στην δολοφονία του εκλεγμένου διαδόχου του. Ένας εμφύλιος πόλεμος ξέσπασε στις νότιες περιοχές της χώρας, εκεί όπου το 80% του πληθυσμού κερδίζει 7 δολάρια την ημέρα. Επιπλέον, ενώ πριν από δύο χρόνια οι ελίτ μας, αρνούνταν   συστηματικά ότι γίνονταν βασανιστήρια με την ανοχή των αρχών, στις μέρες μας το έχουν παραδεχτεί κατ’ επανάληψη. Τέλος, μετά από ένα κύμα ριζοσπαστικών ιδιωτικοποιήσεων, οι οποίες αφορούσαν το 80% των επιχειρήσεων που βρίσκονταν υπό κρατικό έλεγχο, τα αποτελέσματα είναι τα ακόλουθα:

Το κράτος κέρδισε 21 δις δολάρια τα οποία, αντί να σταθεροποιήσουν την οικονομία, συνέβαλαν στην οικονομική κατάρρευση.

Όσο αφορά τις θετικές συνέπειες, αυτές δεν ήταν άλλες πέρα από την δημιουργία 30δισεκατομμυριούχων που όλοι ήταν φίλοι του Προέδρου ή φίλοι του κυβερνώντος κόμματος.

…… όσοι δεν άνηκαν σ’ αυτούς είδαν το ύψος των πραγματικών τους αποδοχών να μειώνεται κατά 52% μεταξύ του 1980 και του 1994.

…… σήμερα όλοι οι δείκτες είναι πολύ χειρότεροι».

  Η καταστροφή της Μεξικάνικης οικονομίας, ο δεκαπλασιασμός της φτώχειας και της ανεργίας,  δεν είχε καμιά επίπτωση στην αμερικάνικη και καναδική οικονομία.

Πάμε τώρα στην περίοδο την πρόσφατη, με την κυβέρνηση Καραμανλή και την οικονομική απογραφή Αλογοσκούφη.

Παρουσιάστηκε αλματώδη αύξηση της ανεργίας που με χάλκευση των στοιχείων και την προώθηση της ανασφάλιστης εργασίας των νέων έφτασε στο 10% του ενεργού πληθυσμού, στον οποίον συμπεριλαμβάνονται οι εκπαιδευόμενοι στα κέντρα κατάρτισης,  οι εργαζόμενοι με προγράμματα ανασφάλιστης εργασίας του ΟΑΕΔ, οι εργαζόμενοι περιστασιακά και κυρίως οι ημι-απασχολούμενοι.

Στην δεκαετία 1996 και 2006, λίγες οικογένειες απέκτησαν περιουσίες δισεκατομμυρίων ευρω κυρίως από την αποκρατικοποίηση τραπεζών και βιομηχανικών επιχειρήσεων ή Δημόσιων οργανισμών , αλλά ότι εισέπραξε το Κράτος δεν κατάφερε να σταθεροποιήσει την οικονομία ούτε να αντιμετωπίσει τουλάχιστον την φτώχεια ή να επιδοτήσει την βιοτεχνική οικονομία.

Οι μεταρρυθμίσεις , δηλαδή το ξεπούλημα ενός μέρους της κρατικής και δημόσιας ιδιοκτησίας το μόνο που μπορεί να κάνει είναι να αυξήσει δραματικά την ανεργία και να καταστρέψει συνολικά όλες τις δομές οικονομικής και βιομηχανικής ανάπτυξης.

Ο στόχος δεν είναι η ανάπτυξη αλά η αύξησης της εξάρτησης μέσω του δανεισμού και της εκχώρησης του παραγόμενου πλούτου σε οικονομικές δυνάμεις υποταγής του Λαού, του Έθνους και της χώρας.

Η δανειακή σύμβαση μεταξύ Ελλάδας και ΔΝΤ με την σύμπραξη των χωρών της Ε.Ε., δεν έχει στόχο την ανάπτυξη ούτε έστω την συντήρηση των σταθερών της Ελληνικής οικονομίας, ούτε έχει να κάνει με την αντιμετώπιση προβλημάτων της Κοινωνίας, αλλά με την μείωση της έντασης δανεισμού και αύξησης της εξάρτησης μέσω της αύξησης του εξωτερικού χρέους.

Όταν τα πραγματικά στοιχεία της ανεργίας στις χώρες της Δυτικής οικονομίας είναι πολύ πιο πάνω από τους 50.000.000 ανέργους αντί των 37.000.000 που ανακοινώνει ο ΟΟΣΑ,  όταν παρακολουθούμε τα οδυνηρά παραδείγματα πολλών χωρών από την απελευθέρωση του εμπορίου και την εφαρμογή των εκσυγχρονιστικών  και νεοφιλελεύθερων οικονομικών μοντέλων , που προωθεί ο ιμπεριαλισμός, η οποιαδήποτε ανεκτικότητα ή αποδοχή ή εκλογή κομμάτων και πολιτικών που προωθούν αυτά τα μοντέλα ανάπτυξης, αποτελούν κινήσεις αυτοκτονίας του ίδιου του Λαού.

Η αντιστάσεις των οργανωμένων κοινωνιών χαρακτηρίζονται με πάρα πολλά κοσμητικά επίθετα που στοχεύουν στην ενοχοποίηση της αυθεντικότητας και της αγωνιστικότητας κυρίως των εργαζομένων.

Κρύβουν όμως και το γεγονός ότι καμιά κυβέρνηση από την Δεξιά έως την Αριστερά δεν έχει ιδέα πώς να αντιμετωπίσει την ανεργία, πώς να δημιουργήσει θέσεις απασχόλησης.

Η κύρια αιτία είναι ότι οι Έλληνες επιχειρηματίες έχουν βολευτεί στον προστατευτισμό του κράτους το οποίο ποτέ δεν άσκησε προστατευτισμό στην παραγωγή, στα Ελληνικά προϊόντα και την κοινωνία. Όλοι οι σχεδιασμοί και οι πολιτικές «ανάπτυξης» έχουν μονοδιάστατο προσανατολισμό, τις Αγορές, δηλαδή την διασφάλιση του κέρδους όσων με καθ’ οιονδήποτε τρόπο έχουν υποθηκεύσει το παρόν και το μέλλον της ελληνικής οικονομίας και των πλουτοπαραγωγικών της πηγών, και επομένως, και των συντελεστών – εργαζόμενων κοινωνιών της Ελληνικής Επικράτειας.

Μια  πραγματική επένδυση, καπιταλιστική ή όχι καπιταλιστική,  προϋποθέτει να την έρευνα αγοράς, τον  σχεδιασμό  αναπτυξιακών πλάνων, το ρίσκο των ιδίων κεφαλαίων , την αγορά οικοπέδων, την οικοδόμηση κτηριακών εγκαταστάσεων, την εγκατάσταση των απαιτούμενων βιομηχανικών υποδομών παραγωγής, και τέλος την οικοδόμηση έντιμων σχέσεων ανταλλαγής  με την κοινωνία καταναλωτή και τον άνθρωπο.

Γνωρίζουμε λοιπόν αυτόν τον «Ελληναρά» επιχειρηματία που ακολούθησε αυτή την κατά Σμίθ επενδυτική διαδρομή; Γνωρίζουμε ποιοι απ’ αυτούς επένδυσαν τα καθαρά τους κέρδη και εκσυγχρόνισαν τα πάγια κεφάλαια τους ώστε να κάνουν ανταγωνιστικά τα προϊόντα τους; Γνωρίζουμε κάποιον που ρισκάρισε τα κεφάλαια του, που επένδυσε τα κέρδη του από το χρηματιστήριο  και παράλληλα βελτίωσε τις μεθόδους και την τεχνολογία των παραγόμενων προϊόντων και της παραγωγής τους, που βελτίωσε τις ανταλλακτικές σχέσεις του με την κοινωνία-καταναλωτή και με τον εργαζόμενο- παραγωγό των προϊόντων του ή  δεσμεύτηκε για την διατήρηση των θέσεων εργασία και που αύξησε αυτές τις θέσεις.  

Αν δεν έκανε αυτά ή αν δεν δεσμεύτηκε γι’ αυτά πως λοιπόν του εγκρίθηκε ο δανεισμός για την επένδυση που επιθυμούσε;

Τα παραπάνω δεν θα έπρεπε να αποτελούν τα αναγκαία πειστήρια που η ανάπτυξη παράγεται με κέντρο τον άνθρωπο και την κοινωνία;

Πάμε παρακάτω, με ποια κριτήρια αποκρατικοποιείται μια επιχείρηση; Με την αύξηση των θέσεων απασχόλησης; Με την αύξηση των εισφορών υπέρ της μείωσης των έμμεσων φόρων; Με την δεσμευτική υποχρέωση της ανάληψης των χρεών και των υποχρεώσεων της; Με την δέσμευση ότι το παραγόμενο προϊόν που ως δημόσια επιχείρηση παρήγαγε, δηλαδή ως κοινωνικό αγαθό,  δεν θα χάσει τον κοινωνικό του χαρακτήρα, δηλαδή δεν θα απολέσει την κοινωνική του ιδιότητα; 

Τι ακούμε μέχρι σήμερα να διατυμπανίζεται σε όλους τους τόνους; Ότι η αγορά, το ελεύθερο εμπόριο, η ανταγωνιστικότητα και η ιδιωτική επένδυση θα δημιουργήσει πλούτο και άρα αυτοί εγγυώνται και τις θέσεις απασχόλησης.

Στην « Μέκκα »  του Ιμπεριαλισμού, το εισόδημα 75.000.000 αμερικανών είναι κάτω από τα επίπεδα του 1996.  5.000.000 αμερικανοί βρίσκονται στην φυλακή.  Το 20% του πληθυσμού βρίσκεται κάτω από το όριο φτώχειας. Οι ρυθμοί ανάπτυξης στις ΗΠΑ θα την οδηγήσουν μέχρι το 2020, σύμφωνα με τον Edward Luttwak, στις αγκάλες των τριτοκοσμικών χωρών.

Αυτή την ανάπτυξη των ΗΠΑ που έχει βρει «εμπνευσμένους»  υποστηρικτές την Ευρώπη της Δύσης, την έχουν υπό την ασφυκτική προστασία τους οι κ.κ. Τεχνοκράτες.  Μία διευθυντική ελίτ  που διοικεί χωρίς κρίση και χωρίς ρίσκο. Που διοικεί το Κράτος αλλά και τις επιχειρήσεις.  Που το πρώτο που κάνει είναι να αμείβει τον εαυτόν της πλουσιοπάροχα. Είναι αυτή η ελίτ που δημιουργεί τα δεινά των επιχειρήσεων, των Κρατών, της Κοινωνίας.  Άλλωστε το σύγχρονο, το μοντέρνο μάνατζμεντ δεν έχει την υποχρέωση της σκέψη, της νόησης, των κοινωνικών σχέσεων,  του ρίσκου. Το σύγχρονο μάνατζμεντ πρέπει να έχει μια ικανότητα. Να διοικεί. 

Η καινούργια τάση που διαμορφώνεται και στην πολιτική, είναι η υιοθέτηση του σύγχρονου μάνατζμεντ για την διοίκηση των Νοσοκομείων , των Δημόσιων επιχειρήσεων, αλλά και της κυβερνητικής πολιτικής.

Οι Πρωθυπουργοί και οι κυβερνήσεις τους προσλαμβάνουν μάνατζερ συμβούλους και υποβάλλουν την πολιτική τους, το λόγο τους, τις πράξεις τους, τις σχέσεις τους με την κοινωνία, με τις ανάγκες  και τα προβλήματα, μέσα από τις καθοδηγήσεις των μάνατζερ που ουσιαστικά αυτοί ασκούν κυβερνητική διοίκηση της χώρας.   

Η σύγχρονη αυτή στάση του Δυτικού τρόπου διεύθυνση της οικονομίας και η αντίληψη για την λειτουργία και την αποδοτικότητα της, έχει οδηγήσει σε οικονομικά αδιέξοδα και ευθύνεται για την διάρρηξη της συνοχής των κοινωνιών αλλά και την υποτίμηση των Κρατών και της εθνικής τους οικονομίας.

Επομένως η αντιμετώπιση της ανεργίας  δεν μπορεί να βρει τις  λύσεις χωρίς να καταστραφεί το νεοτερικό μοντέλο των μάνατζερ ή χωρίς να ξοδευτούν τα αποθέματα υπερσυγκεντρωτισμού των κεφαλαίων σε όλο και λιγότερα κέντρα οικονομικής δύναμης. Η εκδίωξη από την πολιτική των τεχνοκρατών και της κομματοκρατίας, αποτελούν την μονοδρομική κατεύθυνση για την δημιουργία διεξόδων και άμυνας των εθνικών οικονομιών και  την πρόοδο των κοινωνιών.

Σε τι συνίσταται η Ελληνική κρίση.

Μια εκ των περιπτώσεων..

Κάθε πολιτική πράξη της κυβέρνησης εντάσσεται , πέρα από του προσχηματικούς λόγους που επικαλείται, όπως ΔΝΤ, Μνημόνιο, σωτηρία της «πατρίδας», στην μετάβαση του Ελληνικού πολιτισμού, της κοινωνίας και των παραγωγικών σχέσεων, κατά κυριολεξία σε αυτό που είχαμε συνηθήσει να ακούμε από το παρελθόν και κατά περιπτώσεις να επιβεβαιώνεται και σήμερα, στην Δύση και στο ανθρωποκεντρικό σύστημα που έχει δομηθεί και που πυρήνας του αποτελεί η ατομικότητα, η υποταγμένη  στην χρηματοοικονομική ανάπτυξη και στο πισωγύρισμα των σχέσεων επί  δουλοπαροικίας που επικράτησε κατά την περίοδο του φεουδαρχισμού.

Η σύγχρονη πολιτική σκέψη, συνεπικουρούμενη από τις ελίτ των υποταγμένων στο κρατικοδίαιτο σύστημα διανοουμένων, μηρυκάζει τα υφιστάμενα και όπως εξελίσσονται στην Δυτική Ευρώπη, εφαρμόζοντας την προκρούστια μεθοδολογία.

Εκείνο που επικράτησε κατά την έναρξη της κρισεολογίας για την Ελληνική οικονομία, και που προπομπός της ήταν η «διαφήμιση» της από τον Ελληνικό παράγωντα,  και την φύση της ανάπτυξης της κοινωνίας και του κράτους, ήταν, και κυρίως από τους Γερμανούς, η αποδοχή ή η προπαγάνδα για εσωτερική τους κατανάλωση που όμως πέρασε ως «συγκρουσιακή συνείδηση» μεταξύ των εργαζομένων και στην χώρα μας, ότι οι Έλληνες δεν εργάζονται.

Πιο παλιά ο Ανδρέας Παπανδρέου μας είχε κατηγορήσει ότι συνηθίσαμε να καταναλώνουμε περισσότερα από όσα παράγουμε.

Εκείνο που δεν μπόρεσε ούτε ο Παπανδρέου αλλά ούτε και η δύση, και που σοκάρονται από την συμπεριφορά μας, να καταλάβουν ήταν πως οι Έλληνες έχοντας άλλη παιδεία από τις δυτικοευρωπαϊκές κοινωνίες αντιλαμβάνονται την εργασία μέσα από την συλλογικότητα του βίου, τον συλλογικό τρόπο που εκφράζεται η κοινωνία. Μέσα από τον συλλογικό τρόπο όπου γεννήθηκε το έθνος ως κοινωνία και που βρίσκεται σε μια συνεχή σύγκρουση με το «έθνος» όπως το αντιλαμβάνεται το κράτος. 

Η αντίληψη της Δύσης για την εργασία και το πολιτιστικό πρότυπο που απορρέει εξ’ αιτίας της εργασίας, είναι ότι η κοινωνία που βιώνει την εξάρτηση της μέσα από την ανελευθερία και τον συμβιβασμό στην  «ασφάλεια» που της παρέχει η εξαρτημένη εργασία, προσκρούει στην κουλτούρα περί ατομικότητας, ατομικισμού, ελευθερία , δικαιωμάτων και ανάπτυξης όπως αυτή δομήθηκε σε όλη την μακρόχρονη πορεία των κοινωνιών της Δύσης, από το πέρασμα τους από την φεουδαρχική πολιτικό-κοινωνικο-οικονομική πραγματικότητα στην δημιουργία ενός νέου ανθρωποκεντρικού κοσμοσυστήματος, βασισμένο στην αφετηριακής του υπόσταση. Δηλαδή στην Ελληνικότητα του ως μια προβολή του όμως στην ήδη διαμορφωμένη Δυτικο-Ευρωπαϊκή κουλτούρα.

Η μετακκένωση του Ελληνικού ανθρωποκεντρικού κοσμοσυστήματος στην Δύση, προσαρμόσθηκε στις διαστάσεις που είχε ορίσει η φεουδαρχία και ο μοναρχισμός  ως πολιτισμός συμπεριφορών, ηθικής, σύστασης κοινωνιών και δημιουργία έθνους και κράτους.

Οι επαναστάσεις κατά της μοναρχίας και του φεουδαρχισμού  υπέκρυπταν επαναστάσεις εναντίον της δουλείας και της ανελευθερίας στο εμπόριο, την βιομηχανία, την επιστήμη,  στην παραγωγή, που μέσα σε αυτές τις αιχμές των επαναστάσεων έβρισκε καταφύγιο ή μάλλον χρησιμοποιήθηκαν,  η ελευθερία στην ατομικότητα και στον λόγο και στην αυτοδιάθεση.

Για να κατανοήσουμε πέρα από όσα έχουν εξιστορηθεί για το πέρασμα από την φεουδαρχία στην Αστικού τύπου ελευθερία ή όπως ονομάζουνε «Αστική Δημοκρατία» θα πρέπει κατ αναλογία να συγκριθούν ή επανάσταση εναντίον του φεουδαρχικού κοσμοσυστήματος με εκείνο που οδήγησε στον Αμερικάνικο εμφύλιο.

Αλλά αυτό είναι ένα άλλο κεφάλαιο. Η μόνη κατ αρχή παρατήρηση είναι, και αυτό μας βοηθά να κατανοήσουμε τι πραγματώνεται σήμερα εναντίον την Ελληνικής κοινωνίας, είναι η χρησιμοποίηση την «ελευθερίας» των «μαύρων» από την χρησικτησία τους στον Νότο και την μετατροπή τους σε ελεύθερους δούλους του Βορρά, ως βαστάζοντες επί μισθό την ανάπτυξη του κεφαλαίου, τηρουμένων των διαχωρισμών αίματος, χρώματος και θέσης στο οικονομικό-πολιτικό γίγνεσθαι.

Το νέο ανθρωποκεντρικό κοσμοσύστημα δεν διέλυσε τις παραδοσιακές κατατμήσεις των κοινωνιών, αλλά τις ενέταξε στην νέα δομή του κράτους υπό την μορφή των τάξεων, τις οποίες, προσδιόρισε η εξαρτημένη εργασία και το τίμημα της ελευθερίας.

Η ελευθερία, η ασφάλεια και η ευημερία του ατόμου ως συστατικό της μάζας, δηλαδή ως το αντίθετο της πολιτικής ατομικότητας που βιώνεται στο Ελληνικό περιβάλλον,   περνούσαν μέσα από την προστασία των βασικών αξιώσεων που υποστηρίχτηκαν ως αξιακές Αρχές της επανάστασης και που είχε επί της ουσίας να κάνει με την απελευθέρωση κατ’ αρχή και την ισοτιμία της στην συνέχεια με τα κρατούντα στον μοναρχισμό, της απελευθέρωσης του τρόπου παραγωγής, διάθεσης και ανταλλαγή στην βιομηχανία, στο εμπόριο και την αγροτική παραγωγή, καθώς και την απελευθέρωση της ατομικής ιδιοκτησίας.

Η απελευθέρωση της βιομηχανίας και του εμπορίου καθώς και τη αγροτικής παραγωγής των ελεύθερων εδαφών, πρώτον δεν αποκατάστησε τις ανισότητες, δεύτερον δεν απελευθέρωσε την κοινωνία , τρίτον δεν δημιούργησε το συλλογικό υποκείμενο της συνατομικότητας και τέλος διακήρυξε ότι η απελευθέρωση του ατόμου περνά μέσα από την ελευθερία στην εμπορευματικό-βιομηχανική παραγωγή και την οικονομική ανάπτυξη. Επομένως και η μείωση των ατομικών ελευθεριών ή η υποταγή τους στην ελευθερία της ανάπτυξης και του εμπορίου δεν ήταν ενάντια στις αρχές της επανάστασης, αφού η ασφάλεια του καινούργιου κοσμοσυστήματος παρείχε τις εγγυήσεις ατομικών ελευθεριών  και ελεύθερης συμμετοχής του ατόμου στην ανάπτυξη, εξαρτημένου όμως από την ανάπτυξη και το οικονομικό περιβάλλον που αυτή συντελείται.  

Συνείδηση αυτής της διακήρυξης αρχών, είναι η γέννηση του έθνους-κράτους της Δύσης.   

Τι έλλειπε στο νέο ανθρωποκεντρικό κοσμοσύστημα των λαών της Δύσης; Η συλλογικότητα που μπορούσε να δημιουργήσει την Κοινωνία-έθνος, αλλά και να εγγυηθεί την ελευθερία της εργασίας ως κοινωνικό αγαθό και όχι ως μέσο εκμετάλλευσης.

Αυτό εξακολουθεί και σήμερα και μάλιστα με δικαιολογία της κρίσης επιδεινώνεται σε έσχατα σημεία.

Όπως για παράδειγμα. Ενώ οι ιδιώτες καπιταλιστές ης Δύσης παρά τις αρχικές ή τις ύστερες αντιρρήσεις του Κράτους – καπιταλιστή, δημιούργησαν ένα ελκυστικό περιβάλλον αθρόας μετανάστευσης, στην αρχή φάνηκε  πως εκείνο που επεδίωκαν ήταν η ανεύρεση φθηνών εργατικών χεριών. Στην Ελλάδα με το πρόσχημα  της πατριωτικής ευθύνης απέναντι στην Ελληνική μειονότητα της Αλβανίας προσελκύστηκε ή αθρόα εισαγωγή πάσης φύσεως εθνικοτήτων με δεσπόζουσα θέση τους Αλβανούς.

Τι πραγματικά συνέβη με την αθρόα εισαγωγή μεταναστών στις Δυτικοευρωπαϊκές χώρες και κυρίως Ισπανία, Πορτογαλία, Ιταλία και στην Ελλάδα;

Το κυριότερο, ήταν πως μεταβλήθηκε η «εργασία» από μέσο σε εμπόρευμα.
Το ζήτημα δεν είναι αν η εργασία - εμπόρευμα έχει προαναφερθεί από τον Μάρξ και άλλους θεωρητικούς, σημασία έχει πως παρ’ ότι το Ελληνικό κράτος επιβλήθηκε απο τα έξω, οι εργαζόμενοι επέβαλαν την αντίληψη της εργασίας ως δημόσιο αγαθό και την υποχρέωση στο κράτος, ως συνταγματικό τους δικαίωμα,  να διασφαλίζει και να παρέχει αυτό το δημόσιο αγαθό.
Σήμερα επανέρχεται η εργασία σε εμπόρευμα κατά την δυτικοευρωπαϊκή εκδοχή και μηρυκάζεται από τους πολιτικούς μας, οι οποίοι ξεχνούν την ιδιαιτερότητα της Ελληνικής υπόστασης. Η Ελλάδα έχει σταματήσει κάθε παραγωγή των ιδιαίτερων της γνωρισμάτων στη παγκόσμια κοινωνία και πιθηκίζει προς τρίτους, νομίζοντας ότι κατ’ αυτό τον τρόπο δημιουργεί πολιτισμό, προσχωρώντας στον πολιτισμό των άλλων.  Έτσι ετεροκαθορίζεται με τα μάτια των άλλων.
Η εργασία λοιπόν ως εμπόρευμα προσφέρεται σε πολύ χαμηλή και χωρίς δικαιώματα προς κάθε ενδιαφερόμενο για να το αγοράσει. Δεν προσφέρεται όμως ως ένα τσουβάλι πατάτες, αλλά ως ένα σύνολο κοινωνικο-οικονομικών και πολιτικών σχέσεων που πραγματώνεται σε όλα τα επίπεδα οικονομικής, κοινωνικής και πολιτικής ενσωμάτωσης.

Το προσφερόμενο εμπόρευμα μπορεί να ήταν δελεαστικό για τους οικονομικούς μετανάστες, αλλά δραματικό για τους πολίτες

Ο πολίτης έχασε το διαπραγματευτικό του δικαίωμα και την πολιτική του ταυτότητα και  έπρεπε για να καλύψει τις βιοποριστικές του ανάγκες, τις δικές του στο ατομικό επίπεδο αλλά και της οικογένειας του, να χαμηλώσει στο επίπεδο των μεταναστών και να ενταχθεί στο ίδιο καθεστώς. Δηλαδή να χάσει το δικαίωμα του «Πολίτη» και να αποκτήσει το προνόμιο του μετανάστη. Να γίνει μετανάστης.

Αυτό είναι και το μείζον ζήτημα  για τις Εργασιακές σχέσεις, και καλά θα κάνουν οι κρατικοδίαιτοι συνδαιτυμόνες της επίσημης διανόησης να ασχοληθούν, επισταμένα.

Ευτυχώς υπάρχουν κάποιες μια ή δύο εξαιρέσεις, στις οποίες θα έπρεπε τα συνδικάτα, και πρώτη η ΓΣΕΕ, να προσφύγουν για να γνωρίσουν και να διαφωτιστούν  για την πραγματική πραγματικότητα και όχι να εξακολουθούν να ζουν στο σκότος της εικονικής και της κομματοκρατίας.

Τα αποτελέσματα αυτού του σχεδιασμού, σε μια κοινωνία που αποικιοκρατείται από το κεφάλαιο και που η ευημερία της λιγοστή σημασία έχει μπρος την ευημερία του ατόμου δια της ευημερίας του κεφαλαίου ή όπως καθορίζεται η ευημερία από αυτό, δεν δημιουργούν σοβαρά προβλήματα , γιατί η στέρηση κοινωνικών και πολιτικών δικαιωμάτων δεν είναι υπαρκτή από την στιγμή που δεν γεννήθηκαν παράλληλα με την γέννηση του αστικού κράτους-έθνους. 

Απεναντίας, σε ότι αφορά τους Έλληνες οι οποίοι συγκροτήθηκαν σε κράτος όντας ελεύθεροι και  οι οποίοι αντιλαμβάνονται με ένα ορθόδοξο θρησκευτισμό την συλλογικότητα, το έθνος, τα κοινωνικά και πολιτικά δικαιώματα , την ελευθερία, την δικαιοσύνη και την ανεξαρτησία, ο σχεδιασμός αυτός στην εφαρμογή του προϋπόθετε έναν σοβαρός κίνδυνο ή μια απειλή κινδύνου, όπως ένας πόλεμος, για να υποχωρήσουν έναντι των θεμελιωδών αρχών  του αξιακού συστήματος που  συγκροτείται η κοινωνία. 

Οι μέντορες του σχεδιασμού αυτού, που στην ολοκλήρωση του τίποτε δεν θα διαφέρει στην «Ευρώπη» και παντού όλα ίδια θα είναι έστω και να μόνο μοιάζουν, επένδυσαν πάνω σε πολιτικά σχήματα που είχαν προσηλυτισθεί στην κεντρική ιδέα.

Τελευταία επένδυση τους αποτελεί ο Παπανδρέου και όλο το σινάφι των εκσυγχρονιστών, οπαδών του διαφωτισμού και του μεσαίωνα, ο οποίος επανέρχεται με τον πιο τραγελαφικό τρόπο.

Ο σχεδιασμός αυτός κατατείνει στην δημιουργία καθεστώτος ανελευθερίας της ατομικότητας και βίαιης προσαρμογής σε καθεστώς εξάρτησης.

Δεν είναι τυχαίο πως η αίσθηση της ελευθερίας είναι τόσο αναπτυγμένη που  έχει δημιουργήσει ένα περιβάλλον αντί-εξαρτημένης εργασίας με πάνω από 900 χιλιάδες ατομικές επιχειρήσεις και ελεύθερα επαγγέλματα.

Όμως μέσα από το καθεστώς της εξαρτημένης εργασίας ο εργαζόμενος χάνει την ελευθερία στην ατομικότητα και μεταβάλλεται σε δούλο. Όμως μέσα απο αυτήν την ελεγχόμενη διαδικασία πραγματώνεται η οικονομική και κοινωνική ενσωμάτωση. Άλλωστε η "απελευθέρωση" των "κλειστών" επαγγελμάτων εντάσσεται σ' αυτή την προοπτική. κάθε τι που κινείται εκτός των τειχών της εξαρτημένης εργασίας έχει πλέον στοχοποιηθεί και αποτελεί αγκάθι στην καπιταλιστική ανάπτυξη όπως έχει σχεδιαστεί και όπως σ' αυτήν έχει προσχωρήσει κάθε δυτικοευρωπαϊκή κοινωνία.

Ένα άλλο χαρακτηριστικό του σχεδιασμού αυτού.

Θυμάμαι την κα. Διαμαντοπούλου, ως Επίτροπο της Ευρωπαϊκής Ένωσης, να μας προτείνει ως επίσημη Ελληνική γλώσσα, τα Αγγλικά. Σήμερα η εν λόγω κυρία είναι επίλεκτο μέλος της κυβέρνησης εκτελώντας καθήκοντα Υπουργού Παιδείας..

Ένα από τα πρώτα εκτρωματικά σχέδια διαζυγίου της Πανεπιστημιακής εκπαίδευσης από την Ελληνική παιδεία θα τεθεί «υπό δημόσιο διάλογο» με τους πρυτάνεις και τους προέδρους των ΤΕΙ να έχουν εκ των πρότερων προσχωρήσει στην Δυτικοποίηση της Ανώτερης και Ανώτατης εκπαίδευσης, θέτοντας υπό καθεστώς δουλείας από τα καπιταλιστικά κέντρα  του κέρδους και της εκμετάλλευσης, το σύνολο της εκπαίδευσης και των ανθρώπων, τα οποία  θα ετοιμάζουν τα αναγκαία και σύγχρονα γρανάζια των μηχανών κέρδους και χρήματος..

Καταργούνται όλα τα δικαιώματα της πανεπιστημιακής κοινότητας και ειδικά εκείνο της συλλογικότητας, το δικαίωμα λόγου ( σύμφωνα με την αρχαιοελληνική γραμματεία, ο λόγο είναι μέσο συμμετοχής στην απόφαση ), το δικαίωμα διαχείρισης και άσκησης διοίκησης.  

ΠΕΛΑΤΕΙΑΚΕΣ ΣΧΕΣΕΙΣ. Μια απάντηση στον Αντιπρόεδρο της Κυβέρνησης

Η άνιση σχέση μεταξύ του κατέχοντος την εξουσία και του εντελλόμενου των νόμων της εξουσίας, γεννά πλήθος εκφυλιστικών φαινομένων όπως λόγου χάρη το  πελατειακό κράτος. Γιατί; Επειδή δεν υπάρχει εκείνο το συλλογικό υποκείμενο, η κοινωνία με δομή οργανωμένου Δήμου,  που θα εκφράσει το συλλογικό ακόμα και εάν αυτό εξατομικεύεται σε μια ή δυο περιπτώσεις, αλλά και γιατί το ψέμα που έχει κατασκευάσει την λεγόμενη δημοκρατία ή το αντιπροσωπευτικό σύστημα έχει κοντά ποδάρια.

Ο άνθρωπος που θέλει να βρει δουλειά στο παιδί του αντιλαμβάνεται μεν ότι αυτό αποτελεί συλλογικό –πρόβλημα, εξατομικευμένο όμως έχει μια μονοδιάστατη περιοριστική θέση έναντι του συλλογικού και, εφ όσον λοιπόν δεν υπάρχει εκείνο το συλλογικό υποκείμενο που θα προτάξει και θα συναντηθεί με την εξουσία  στο πρόβλημα της ανεργίας , αυτός ο άνθρωπος καταφεύγει από μόνος του στην δημιουργία μιας πελατειακής σχέσης με τον πολιτικό, ή τον παράγοντα δημόσιο λειτουργού ή εκπρόσωπο του πολιτικού ( κομματάρχη).

Ομοίως το ίδιο συμβαίνει και στον χώρο των οργανωμένων ομάδων εργαζομένων, όπου η πελατειακή σχέση παρατηρείται ανάμεσα στον εργοδότη ή τον εκπρόσωπό του και στην ηγεσία της ομάδας. Μια σχέση εξυπηρέτησης ατομικών αναγκών των ηγετικών στελεχών παρ’ ότι θα μπορούσε κανείς να ισχυριστεί ότι υφίσταται το συλλογικό υποκείμενο.

Αυτή η σχέση αποκτά μεγαλύτερο ενδιαφέρον όσο το εργατικό στέλεχος βρίσκεται πιο κοντά στα κέντρα αποφάσεων και εξουσίας, όπως και αν αυτά εμφανίζονται. Είτε ως κράτος – εξουσία, είτε ως κόμμα- εξουσία.

 Όμως το αντίτιμο της πελατειακής σχέσης καθορίζεται από τους νόμους της αγοράς, δηλαδή της προσφορά, της ζήτηση, της εξάρτησης, της ανταλλαγής  και της  κεφαλαιοποίησης του ωφελήματος προς τον πολιτικό, περισσότερο δε  αν ενέχει μέσα της αυτή η πελατειακή σχέση πολλαπλασιαστικά ευεργετήματα. Γιατί η πελατειακή σχέση στο επόμενο διάστημα από την γέννησή της ανάμεσα στον πολίτη και τον εξουσιάζοντα, μεταβάλλεται σε εμπόρευμα αποκτώντας τιμή συγκεκριμένης αξίας που είναι ανάλογη της ανταλλαγής και της εξάρτησης.

Επομένως η περίπτωση να ικανοποιηθεί ο πελάτης του Πολιτικού και γενικά του ασκούντος εξουσία,  έχει άμεση σχέση με την ποιότητα και την ποσότητα του ανταλλάξιμου προϊόντος που δεν είναι το παιδί του πελάτη, αλλά η υποταγή, η υποστήριξη, η εξάρτηση  και ο αριθμός των ψήφων του οικογενειακού – συγγενικού περιβάλλοντος ή της δυναμικής που έχει ο πελάτης, είτε εκ της θέσεώς του – οικονομική ή θέση λειτουργού- είτε εκ του εισοδήματός του, να επηρεάζει την συνείδηση των ομόγυρων συγγενών και φίλων και να κατευθύνει την δήλωση ( ψήφο) νομιμοποίησης του Πολιτικού ή του οποιοδήποτε ασκεί εξουσία.

Ακόμα πιο συγκεκριμένα, ο ασκών εξουσία, πωλεί το εμπόρευμα εργασία σε μια συγκεκριμένη τιμή αξίας ισοδύναμη    με την αξία της υποταγής και της εξάρτησης, δηλαδή ενός ανταγωνιστικού προϊόντος., το οποίο προσδιορίζει την αξία υπεροχής του ιδιοκτήτη του.

Όσο πιο ισχυρή θέση κατέχει στο κράτος ο ιδιοκτήτης του προϊόντος εξάρτηση και υποταγή, τόσο μεγαλύτερη αξία αποκτά το εμπόρευμα προς διάθεση και αναλόγως τόσο  διευρύνονται οι απαιτήσεις και οι προϋποθέσεις συναλλαγής με τους πολίτες.

Τι άλλο παρατηρούμε  εδώ;

Το διαζύγιο μεταξύ πολίτη και πολιτικού.

Δηλαδή ο πολιτικός ανεξαρτητοποιείται από τον πολίτη, δεν δίνει λογαριασμό στον πολίτη για τις πράξεις του, δεν ελέγχεται ούτε αναγνωρίζει σύμφωνα και με το σύνταγμα, ότι η νομιμοποίηση τους βρίσκεται σε συνεχή αμφισβήτηση, πράγμα που σύμφωνα με το σύνταγμα και τον εκλογικό νόμο τοποθετείται χρονικά και ουσιαστικά μια φορά κάθε τέσσερα χρόνια.

 Ο Τρικούπης έλεγε πως για να εκσυγχρονιστεί η Ελληνική κοινωνία πρέπει ο Πολιτικός να απελευθερωθεί από τον Πολίτη.

Αυτό από μόνο του δημιουργεί μια άλλου τύπου συνάντηση του πολιτικού με τον πολίτη. Η συνάντηση επί του προσωπικού προβλήματος που αντιμετωπίζει ο πολίτης και η αναζήτηση του διαμεσολαβητή, που στην προκειμένη περίπτωση είναι ο πολιτικός, σε άλλη περίπτωση ο εύφορος, ή σε άλλη ο πολεοδόμος κοκ.

Εξυπακούεται, ότι το ίδιο συμβαίνει στις σχέσεις πολιτικού με την κοινωνία.

Ο πολιτικός δρα συμφώνως με το σύνταγμα, κατά συνείδηση, διαμορφώνει και προσδιορίζει την συνείδησή του ως ιδιωτικό αισθηματολογικό αξίωμα, ως ηθική που καθορίζεται από το ιδιωτικό συμφέρον του Πολιτικού,   το οποίο υπόκειται όχι στην ηθική που αναγνωρίζει η  κοινωνίας, ούτε στις υποχρεώσεις , τον πατριωτισμό, το δημόσιο συμφέρον, το κοινό καλό, το δίκαιο και το δίκιο όπως το αντιλαμβάνεται και το προσδιορίζει η κοινωνία, αλλά στην ηθική απέναντι στο κράτος και το κόμμα, του οποίου είναι ταυτόχρονα υπηρέτης αλλά και ιδιοκτήτης. Δηλαδή την υποχρέωση του έναντι του ιδιωτικού του συμφέροντος που το διασφαλίζει η εξάρτησή του από το κόμμα και το Κράτος.

Εξ αυτού του δυϊσμού, που γεννά η σχέση εξάρτησης και η σχέση ιδιοκτησίας,   ο πολιτικός αποκτά την εξουσία να ορίζει το γενικό καλό, το δημόσιο συμφέρον, τον πατριωτισμό, του δίκιο και να διαμορφώνει το δίκαιο μέσο του οποίου απονέμεται δικαιοσύνη.  

 Η διαμορφωμένη κατάσταση αυτή παρέχει στο Πολιτικό το δικαίωμα ή καλλίτερα το αξιακό δίκαιο της πελατειακής σχέσης με έναν ή δεκάδες ή εκατοντάδες πολίτες, στους οποίους προσφέρει ειδική μεταχείριση – εξυπηρέτηση, ώστε από την μια να τους έχει υπό κατοχική ομηρία και από την άλλη ως δύναμη υπεροχής έναντι του ανταγωνιστή του Πολιτικού, ή του επιδιώκοντος να τον αντικαταστήσει στο κοινοβούλιο.  

Σύμφωνα με τον καθηγητή Καραγιώργη, οι πελατειακές σχέσεις είναι οι πρακτικές του κόμματος να αποσυνθέσει την κοινωνία, να μην έχει συλλογικό ιστό, ώστε να μπορεί να επενδυθεί εξολοκλήρου το κράτος και να το μεταβάλει σε δικό του πολιτικό σύστημα, σε δικό του ομοίωμα. Δηλαδή να το ιδιοποιηθεί.

Αυτό όμως οφείλεται στο γεγονός ότι το πολιτικό σύστημα ενσαρκώνεται αποκλειστικά από το κράτος και την κοινωνία την θέλει ιδιώτη.

Επομένως για να κλείσω αυτή την απάντηση προς τον κ. Πάγκαλο, η πελατειακή σχέση των πολιτικών , ή οποία διαχέεται σε ολόκληρη την σφαίρα συνάντησης των πολιτών με το κοινωνικό-οικονομικό περιβάλλον όπου μιμητές αυτής της ηθικής βρίσκονται διασκορπισμένοι σε όλος τις δημόσιες και ιδιωτικές επιχειρήσεις και υπηρεσίες, δεν μπορεί να ενοχοποιεί τους πολίτες για να αισθάνεται ο πολιτικός συνέταιρος ή αμοιβαία συνένοχος και άρα εξιλεωμένος κατά τι.