Δευτέρα 18 Απριλίου 2011

Σημειώσεις

….. δηλαδή στην Ελλάδα, από την πρωταρχική σύστασή της ως οργανωμένη οικονομία, εκείνο που  πάνω στο οποίο πάτησε, ήταν η μίμηση στην εξελιγμένη ( τελικής) μορφή καπιταλιστικών σχέσεων παραγωγής, όταν η χώρα κυριαρχούνταν από έντονες προκαπιταλιστικές – φεουδαλικές δομές.
Η αναγνώριση της Ελλάδας από την Ευρωπαϊκή Δύση έγινε μετά την απελευθέρωση από τους τούρκους, με όρους αποικιακού φεουδαλικού καπιταλισμού χωρίς να αποτελεί de jure αλλά de facto αποικία, με πολλές εξαιρέσεις λόγο της Ευρωπαϊκής της καταγωγής και θέση, αλλά και λόγω του χαρακτήρος της πάντα σε σύγκριση με την Ανατολή και κοντινότερα με  την  Μέση Ανατολή.
Γιατί φεουδαλικός; Επειδή η εισαγωγή των ξένων κεφαλαίων δεν έγινε με όρους επένδυσης σε ένα δοσμένο μοντέλο ανάπτυξης που το πολιτικό σύστημα είχε αποφασίσει, αλλά ως άσκηση δικαιώματος κατοχής επί της χώρας, συνέπεια των όρων αναγνώρισης της ως οντότητα.
Επομένως ο αποικιοκρατικός φεουδαλικός καπιταλισμός οδήγησε την χώρα στην υποταγή της , και από άποψη συσσώρευσης και από άποψη συγκρότησης, και στην εξέλιξή του  σε ένα τύπου  εμποροκρατικού αποικιοκρατισμού  με ψήγματα  βιομηχανικού κεφαλαίου σε ρόλο κομπάρσου,  ώστε να μοιάζει ως προς τα τυπικά χαρακτηριστικά,  σε μια τάχατε αναπτυγμένη χώρα, όπου όμως κυριαρχούσαν τα μονοπωλιακά  φεουδαλικά στοιχεία της υποταγής που είχε η  αποικιοκρατία στην οικονομία και στην διαμόρφωση δομών κοινωνικής συγκρότησης.
Αυτό αποτέλεσε, και σαν αιτία αλλά και σαν αποτέλεσμα της ανάγκης αναγνώρισης της κρατικής της οντότητας,  το αποφασιστικό βήμα στην οριοθέτηση της, και ως προς την παγκόσμια κατανομή κεφαλαίων, ως αποφασιστικής επιρροής υπανάπτυκτη χώρα στην κοντινή περιφέρεια του κέντρου των καπιταλιστικά αναπτυγμένων οικονομιών σε σύγκριση με τις χώρες δορυφόρους ή κλασικές αποικίες.
Η περίπτωση της Ελλάδας δεν μπορεί να την δει κανείς με όρους κλασικής αποικιοκρατίας, ούτε με όρους καπιταλιστικής υπανάπτυξης των χωρών της Λ. Αμερικής.
Η Ελλάδα ιστορικά δεν ήταν ούτε Ινδία, ούτε Αργεντινή και δεν εξελίχθηκε κατά τον ίδιο τρόπο. Γι’ αυτό δεν μπορούμε να δούμε την ιστορική προοδευτικότητα του καπιταλισμού στην Ελλάδα, όπως την αντιλαμβάνεται η Μαρξιστική θεωρία, γιατί προφανώς πρέπει να λάβουμε υπόψη πως δεν αναγνωρίστηκε η Ελλάδα ως χώρα υπό κατοχή που απελευθερώθηκε, αλλά ως χώρα-κράτος που δημιουργήθηκε.   
Η όποια εξέλιξη ως παράδειγμα ανάπτυξης, που λόγω φανατικού πατριωτισμού προσδιορίσαμε την χώρα και την οικονομία της ως αναπτυγμένη και ανεξάρτητη, πραγματοποιήθηκε στα πλαίσια της προσάρτησης της,  που αποτελεί την εξευμενισμένη επεξήγηση της υποταγής.
Την πιο αποσαφηνισμένη επεξήγηση της θέσης της Ελλάδα, την έδωσε στο κοινοβούλιο ο αείμνηστος Καραμανλής στον τότε Αρχηγό της Αξιωματικής αντιπολίτευσης, Α. Παπανδρέου, λέγοντας πως «….όπως κάποιοι ανήκουν στο ένα ή στον άλλο σχηματισμό έτσι και εμεί ανήκουμε στην Δύση». Η έννοια του «ανήκουμε» είναι ισότιμη και ισοδύναμη της έννοιας υποταγής και δουλείας.
Υπό τους όρους αυτούς πραγματοποιήθηκε η καπιταλιστική επέμβαση στην συγκρότηση του κράτους, της κοινωνίας και των δομών οικονομικής εξάρτησης.
Επομένως και η εξάρτηση της Ελλάδας δεν μπορεί να ερμηνευτεί από τις υπάρχουσες θεωρίες εξάρτησης, αφού τα δυναμικά τους παραδείγματα μελέτησαν την περίπτωση της υπανάπτυξης της Λ. Αμερικής. 
Σ’ αυτήν την καπιταλιστική υποταγή  ανάπτυξης, που πραγματοποιήθηκε με πολιτικούς – πολιτιστικούς όρους, τόσο στο εσωτερικό της   όσο και στο διεθνή καπιταλιστικό καταμερισμό, το πολιτικό σύστημα ήταν και είναι εξίσου ισοδύναμο της οικονομικής της εξάρτηση ( δουλείας).

Ας κάνουμε ένα άλμα στο σήμερα, παίρνοντας τον ανάποδο δρόμο.
Ποιο είναι το επιχείρημα σήμερα για να δικαιολογήσουν τη οικονομική κρίση ; να προσδιορίσουν την κρίση ως αδυναμία διεύθυνσης ή διευθυντικής ικανότητας κυρίως του ιδιωτικού επιχειρηματικού τομέα, για τον οποίον σχίζουν τα ιμάτια τους στις πολιτικές αντιπαραθέσεις μεταξύ των κομμάτων εξουσίας, ισχυριζόμενοι ότι σ’ αυτό συντέλεσε αποφασιστικά το κράτος το οποίο διατήρησε για τον εαυτό του το δικαίωμα διεύθυνσης της οικονομίας και της παραγωγής κεφαλαίων ( συσσώρευση) χωρίς να έχει την ικανότητα να παράξει ένα ανταγωνιστικό αποτέλεσμα που να συγκρίνεται στο διεθνές καταμερισμό και ως εκ τούτο να χειροτερεύουν οι δείκτες οικονομικής σταθερότητας, παραγωγής πλεονάσματος και συσσώρευσης,  αφού οι παραγωγικές επιχειρήσεις υπό το δημόσιο έλεγχο ή ιδιοκτησία, παρουσιάζουν εκτεταμένα ελλείμματα και διαφθορά.
Επομένως κυρίως το κράτος αλλά, και κατά συνέπεια αυτού, και η ντόπια επιχειρηματικότητα ήταν αδύναμοι να διαχειριστούν τον καπιταλιστικό τρόπο παραγωγής και τις ευκαιρίες που του δόθηκαν εξ αιτίας της βοήθειας στην οποία προσέτρεξαν οι ξένοι επενδυτές, καθώς και τα κεφάλαια που δόθηκαν από χρηματοδοτήσεις για την ντόπια ανάπτυξη,   άρα είναι αναγκαίο όπως λέει και o Nove, ένας ξένος που χρησιμοποιεί τα κεφάλαια της χώρας αυτής η οποία φάνηκε αδύναμη σε επιχειρηματική και διευθυντική ικανότητα, να πετύχει περισσότερα και πραγματικά αποτελέσματα για το οποία οι ντόπιοι αποτυγχάνουν. 
Βλέπουμε δηλαδή την διαμάχη που έχει ξεσπάσει ανάμεσα στα δύο κυβερνητικά μπλοκ  για τις αποκρατικοποιήσεις και το αν πρέπει να εκχωρηθεί η διεύθυνση των επιχειρήσεων ή όχι σε ξένους, όπου το δημόσιο θα πρέπει να έχει μια μικρή συμμετοχή, ώστε να προετοιμάζει τις μάζες στην αποδοχή και υποταγή τους στις αποφάσεις και στην διαμόρφωση τιμών των νέων επιχειρηματικών μορφωμάτων.
Από την επιχειρηματολογία των δυο μπλοκ εξουσία βγαίνει αβίαστα το συμπέρασμα  ότι ( έτσι νομίζουν ή κατ’ αυτόν τον τρόπο διασκεδάσουν την διαφθορά τους) η αδυναμία του κράτους σε συνδυασμό με την επέκτασή του ( πολύ κράτος) να διαχειριστεί αποτελεσματικά την άσκηση ορθολογικής διεύθυνσης των δημοσίων επιχειρήσεων και των δημοσίων επενδύσεων, δεν βοήθησε την ιδιωτική επιχειρηματικότητα να αναπτυχθεί και να παράγει συγκριτικά πλεονάσματα στο πεδίο του διεθνούς ανταγωνισμού, και ως εκ τούτου, οι συνέπειες ήταν να εμποδιστεί η ανάπτυξη εξ ιδίων και όχι από την ληστρική εκμετάλλευση του εισαγόμενου ιμπεριαλισμού εξάρτησης (υποταγής).
Η, κατά την περίοδο Καραμανλή, οικονομική πολιτική των εκχωρήσεων των δημόσιων επενδύσεων σε ξένους ιδιώτες ή σε κοινοπραξίες ξένων και ντόπιων κατασκευαστικών επιχειρήσεων, πραγματοποιήθηκαν στην βάση της παραπάνω λογικής ερμηνείας των αιτιών καθυστέρησης, μιας και πίστευαν , και εξακολουθούν να πιστεύουν έστω με μια μικρή – επί τεχνικών θεμάτων-  διαφοροποίηση, ότι η ιδιωτικοποίηση των δημόσιων επενδύσεων θα ωθούσε την ανάπτυξη της επιχειρηματικότητας καθώς η εισαγόμενη τεχνογνωσία κυρίως στο τομέα διεύθυνσης θα έδινε πλεονεκτήματα τέτοια που δεν μπορούσε, και δεν μπορεί,  το κράτος ούτε να παράγει αλλά ούτε και να διαχειριστεί, εξ αιτίας της εκτεταμένης γραφειοκρατίας, φοροδιαφυγής και διαφθοράς.
Θα πρέπει όμως να αποσαφηνίσουμε ότι το τρίπτυχο : γραφειοκρατία – διαφθορά και φοροδιαφυγή, αποτέλεσαν τα εργαλεία εγκαθίδρυσης και διαιώνισης του  καπιταλιστικού πρότυπου του δουλοκτητικού φεουδαλικού καπιταλισμού, σε μια δηλαδή and hoc περίπτωση εξωκαπιταλιστικής εμπόδισης της ανάπτυξης.
Επιμένω στον όρο δουλοκτητικός φεουδαλικός καπιταλισμός, γιατί η αναγνώριση του Νέο-Ελληνικού Κράτους πραγματοποιήθηκε υπό την προϋπόθεση της διαιώνισης του προηγούμενου καθεστώτος δουλείας, όπου τώρα την θέση της Οθωμανικής αυτοκρατορίας κατέχει ο Δυτικοευρωπαϊκός επεκτατικός καπιταλισμός ο οποίος από την μια διεκδικεί φθηνές πρώτες ύλες και από την άλλη μέσω δανεισμών στην δημιουργία μια κατά το δυνατό εύρωστης εξωτερικής αγοράς που θα διευκόλυνε την εξαγωγή πλεονασμάτων είτε με την μορφή έτοιμων προϊόντων είτε με την μορφή επενδύσεων σε επιλεγμένους τομείς οικονομικής δραστηριότητας.
Προς τούτο χρειάστηκε ένας τύπος ανεξάρτητου πολιτικούς συστήματος επί κηδεμονία.  
Η πολιτική ανεξαρτησία του νεοσύστατου κράτους διακόπηκε ξαφνικά με την δολοφονία του Καποδίστρια. Έκτοτε ξεκίνησε του δουλοκτητικό καθεστώς της πολιτικής εξουσίας και ως μέσο υποταγής,  η διαφθορά του πολιτικού προσωπικού που είχε σαν αποτέλεσμα την δουλεία σε ολόκληρη την επικράτεια με κύρια χαρακτηριστικά  την διαφθορά όλων των παραγόντων που συνέβαλαν στην εγκαθίδρυση του φεουδαλικού δουλοκτητικού καπιταλισμού.
Με άλλα λόγια, η διαφθορά του συστήματος δεν είναι αποτέλεσμα της ιδιοσυγκρασίας των Ελλήνων, αλλά εισήχθη ως εργαλείο  προσεταιρισμού των κυρίαρχων συντελεστών στο καθεστώς ληστρικής δουλείας που υπέβαλλε την Ελλάδα η αναπτυγμένη Δύση, καθώς και η προσπάθεια να διασκεδαστεί  το νέο δουλοκτητικό καθεστώς από την προτέρα του κατάσταση, ώστε συγκρινόμενο με την Οθωμανική δουλεία να μην μοιάζει σε αυτή.  
Η κατάσταση αυτή που περιέβαλλε την χώρα διαμόρφωσε και το  αντίστοιχο περιβάλλον πολιτισμού της φαυλότητας  μέσα στην οποία γεννήθηκε η Ελληνική επιχειρηματικότητα και η συγκρότηση του Κράτους ως αναπτυγμένη οικονομία.
Αντίστοιχα το ίδιο περιβάλλον διαμόρφωσε και την μέση συνείδηση της κοινωνία των πόλεων που λειτούργησε ανταγωνιστικά στο εσωτερικό της ενδοχώρας, εκτοπίζοντάς την σε μια διαρκή καθυστέρηση. Κάτι που επαναλήφθηκε αργότερα, κατά το μέσον της πρόσφατης τελευταίας τριαντακονταετίας, όπου η διαφθορά πήρε την μορφή της δωροδοκία κυρίως των εργαζομένων στο Δημόσιο και τις επιχειρήσεις κοινής ωφέλειας, μόνο που εδώ δεν έφτασε η καταλήστευση του πλεονάσματος και το κράτος επιδόθηκε σε ένα γιγάντιο δανεισμό.
Το ίδιο συνέβη και στις πολυεθνικές επιχειρήσεις αλλά και σε όσες μπήκαν υπό δημόσιο έλεγχο βιομηχανικές ( Νόμος Αρσένη), στις οποίες λόγω του όγκου τους και των αριθμό των απασχολουμένων, αλλά και της πολιτικής εκτόπισης και υπερχρέωσης των ντόπιων βιομηχανικών ανταγωνιστικών μονάδων προς τις πολυεθνικές, βοηθήθηκε η σύσταση ισχυρών συνδικαλιστικών οργανώσεων, που με την σειρά τους  ακολούθησαν την επίσημη πολιτική παροχών του κράτους προς το Δημόσιο και τις ΔΕΚΟ, υπερχρεώνοντας τις αδύναμες ανταγωνίστριές τους.
Έτσι ανάμεσα το κέντρο και την περιφέρεια μεγάλωσε το χάσμα, αλλά ταυτόχρονα δημιουργήθηκε ένα προνομιακός χώρος απορρόφησης των πλεονασμάτων καθώς και των εισαγόμενων προϊόντων από τις αναπτυγμένες οικονομίες, στις οποίες κατευθύνθηκαν τα πλεονάσματα, αντί να προωθηθούν στην ανάπτυξη της οικονομίας και της χώρας.
Με τα παραπάνω, προτείνω δηλαδή να ξαναδούν οι θεωρητικοί της κοινωνιολογίας της οικονομίας την Ελλάδα ως ιδιαίτερο παράδειγμα Ευρωπαϊκής υπόστασης, το οποίο κυριαρχείται από στοιχεία δουλοκτητικού φεουδαλισμού  καπιταλιστικής συσσώρευσης χωρίς ανάπτυξη. Γιατί άλλο πράγμα είναι η υπανάπτυξη και η καθυστέρηση της οικονομίας εξαιτίας της υπανάπτυξης της, που μπορεί να ισχυριστεί κανείς ( υπάρχουν και οι αντίστοιχες θεωρίες) ότι αποτελεί μια αναγκαία διαδικασία περάσματος στην καπιταλιστική ανάπτυξη και άλλο πράγμα είναι η συσσώρευση πλεονάσματος χωρίς ανάπτυξη. Το τελευταίο έχει να κάνει με ληστρική κλεπτοκρατική κατάσταση του παραγόμενου πλεονάσματος, αδιαφορώντας για τις συνέπειες μιας τέτοιας διαδικασίας, κατά την οποία η ντόπια επιχειρηματικότητα ανθεί μόνο όσο βρίσκεται σε κατάσταση κυρίαρχης ( μονοπωλιακής)  λειτουργίας ο ξένος επενδυτής. Στο διάστημα αυτό, μέρους του παραγόμενου πλεονάσματος δεν διοχετεύεται στην ανάπτυξη αλλά προωθείται στην δημιουργία μιας ειδικής μέσης καταναλωτικής τάξης, η οποία επιδίδεται στην αγορά πολυτελών αγαθών προς ανάδειξη της «ευρωστίας» όλων των συντελεστών και άρα την αποτίναξη των κόμπλεξ κατωτερότητας προς τους ομότυπους τους, των αναπτυγμένων οικονομιών.
Ένα άλλο μέρος του παραγόμενου πλεονάσματος διοχετεύεται ως πληρωμή «λύτρων» προς την υπερδύναμη που έχει αναλάβει την διατήρηση του καθεστωτικού τύπου ανάπτυξης παρέχοντας δια του τύπου αυτού προστασία στο ντόπιο και ξένο κεφάλαιο με την μορφή του εξαναγκασμού σερ αγορές δαπανηρών πολεμικών εξοπλισμών και ένα τρίτο εκ του πλεονάσματος κατευθύνεται στην παραγωγή «επενδύσεων» μέσω την διαφθοράς του πολιτικού προσωπικού αλλά και της ντόπιας  οικονομικής και πολιτικής ολιγαρχίας.
Όλα τα παραπάνω μπορεί σήμερα να φαίνεται ότι ανατρέπονται, στην ουσία όμως αυτό που γίνεται είναι η αναπροσαρμογή των όρων παροχής καθεστώτος εξωκαπιταλιστικής ασφάλειας και βίαιη ανακοπή των «χαλαρών» μέτρων και προϋποθέσεων καπιταλιστικής ανάπτυξης.
Διότι με το πέρασμα των χρόνων η δουλική καπιταλιστική διεισδυτικότητα εμπόδισε την ανάπτυξη προβάλλοντας με μια μονομέρια την μεγέθυνση της οικονομίας, και ταυτόχρονα παραχώρησε  χρόνο μιας ιδιότυπης αυτόνομης προσαρμογής της χώρας και της δυνατότητας αυτοδύναμης ανάπτυξης που κατέληξε εξαιτίας των δομών που άφησε πίσω του ο φεουδαλικός δουλοκτητικός καπιταλισμός, σε μια κατάσταση ενδο-αλληλοεξόντωση. Αποτέλεσμα φτωχή ανάπτυξη αγροτικής οινομίας, μεσαίου και μικρού μεγέθους μεταποιητική βιομηχανία, τεράστιο όγκο μικρομάγαζων και βιοετεχιών και  αύξηση του εξωτερικού χρέους, καταστροφή των δομών παραγωγής κεφαλαίων, πολυ δε περισσότερο αδυναμία δημιουργίας πλεονάσματος.
Άλλωστε η ένταξη της Ελλάδας στο ιμπεριαλιστικό μηχανισμό της ΕΟΚ και αργότερα στην μετεξέλιξή του σε προνομιακή εξουσιαστική δύναμη κοινού νομίσματος και οικονομικής στρατηγικής (ΟΝΕ) έγινε με του ίδιους όρους δουλοκτητικού φεουδαλικού καπιταλισμού, που απαιτούσε την προοδευτική καταστροφή όλων των δομών ανταγωνιστικού ντόπιου καπιταλισμού και καταστροφή της δυνατότητας παραγωγής πλεονάσματος από την πρωτογενή και δευτερογενή παραγωγή κεφαλαίων.
Σήμερα τόσο το ΔΝΤ, όσο και η ευρωπαϊκή τρόικα ( ΕΚΤ, Γερμανία, Γαλλία) επανακαθορίζουν τους όρους και το μέγεθος υποταγής της Ελληνικής οικονομίας στον νέο σχεδιασμό, που περιλαμβάνει όλες τις νέες χώρες που διεύρυναν το μέγεθος της Ε.Ε. με προαλειφόμενο σε δεσποτικό ρόλο ενδιάμεσου την Ισπανία, ή και την Ιταλία, της οποίας επιφυλάσσουν ειδική μεταχείριση λόγω κοινών αλλά και ιδιαίτερων συνεισφορών στην ιστορικότητας της εξέλιξης της Δυτικής Ευρώπης και Λ. Αμερικής, αφήνοντας ίσως την Ιταλία εκτός σχεδιασμών  μετά την  ενεργή συμμετοχή της στον πόλεμο κατά της Λιβύης, ή το αντίθετο.     

Παρασκευή 15 Απριλίου 2011

Γιατί διαλύεται η Λιβύη; (Η άλλη άποψη)

Στη Λιβύη ζούν που λιγότεροι άνθρωποι κάτω από το όριο της φτώχειας από ότι στην Ολλανδία…
του David Rothscum
Πώς περνούσε η Λιβύη επι Γκαντάφι; Πως περνούσε ο κόσμος; Ήταν καταπιεσμένος, όπως γενικά μαθαίνουμε; Ας ρίξουμε μια ματιά στα γεγονότα.Πριν ξεσπάσει το χάος, η Λιβύη είχε ένα χαμηλότερο ποσοστό κρατουμένων από την Τσεχική Δημοκρατία. Βρισκόταν στην 61η θέση. Η Λιβύη είχε το χαμηλότερο ποσοστό βρεφικής θνησιμότητας στην Αφρική. Λιγότερο από το 5% των κατοίκων της πεινούσαν. Ενω στον υπόλοιπο κόσμο οι τιμές των τροφίμων συνεχώς αυξάνονταν, η κυβέρνηση της Λιβύης είχε καταργήσει όλους τους φόρους επί των τροφίμων.

Οι Λίβυοι ήσαν πλούσιοι. Η Λιβύη είχε το μεγαλύτερο κατά κεφαλή εισόδημα στην Αφρική. Η κυβέρνηση φρόντιζε, ώστε ο καθένας να μπορεί να συμμετάσχει στην ευημερία. Ο πλούτος ήταν μοιρασμένος δίκαια. Στη Λιβύη ζούσαν λιγότεροι άνθρωποι κάτω από το όριο της φτώχειας από ότι στην Ολλανδία.
Πως έγινε η Λιβύη τόσο πλούσια; Γιατί έχει πετρέλαιο και δεν επέτρεπε σε ξένες εταιρείες να της το κλέβουν, όπως συμβαίνει στη Νιγηρία, μια χώρα, που σε μεγάλο βαθμό ελέγχεται από την Shell.
Όπως κάθε χώρα, έτσι και η Λιβύη υποφέρει από μια κυβέρνηση διεφθαρμένων γραφειοκρατών, που προσπαθούν να κόψουν ένα ολο και μεγαλύτερο κομμάτι απο την πίτα. Ως απάντηση, ο Γκαντάφι θέσπισε νόμους, με τους οποίους τα έσοδα από το πετρέλαιο να διανέμονται απευθείας στον πληθυσμό της χώρας, γιατί ήταν της γνώμης, ότι η κυβέρνηση δεν ήταν δίκαιη στο λαό, αν και ο Γκαντάφι δεν κατείχε μια επίσημη θέση στην κυβέρνηση. Δεν είναι ο πρόεδρος της Λιβύης, όπως γραφουν οι εφημερίδες. Η θέση του μοιάζει περισσότερο με εκείνη των ιδρυτών των ΗΠΑ και έχει περισσότερο έναν εθιμοτυπικό χαρακτήρα.
Ο σωστός αρχηγός του κράτους στη Λιβύη είναι ο σημερινός πρωθυπουργός της Baghdadi Mahmudi. Όποιος αναφέρει τον Γκαντάφι σαν ηγέτη της Λιβύης, είναι σαν να αποκαλεί τον Χιροχίτο ηγέτη της Ιαπωνίας. Σε αντίθεση με την εικόνα που εμφανίζουν για την Λιβύη τα Μαζικά Μέσα Επιρροής (ΜΜΕ), στην κυβέρνηση της υπάρχουν διαφορετικές απόψεις. Μερικοί είναι οπαδοί του Γκαντάφι και θέλουν να απαλλαγούν από τον πρωθυπουργό. Άλλοι θέλουν να απαλλαγούν και από τους δύο. Και άλλοι θέλουν μόνο ειρήνη. Γίνονται όμως προσπάθειες, να εμφανισθεί η εικόνα μιας λαϊκής εξέγερσης κατά του δήθεν ηγέτη, του Γκαντάφι, παρα το ότι ο Γκαντάφι τελικά είναι μόνο ο αρχιτέκτονας του σημερινου πολιτικού συστήματος της Λιβύης, που είναι ένα μείγμα απο παναραβισμό, σοσιαλισμό και κάποιων ισλαμικών στοιχείων.
Τα βίντεο με διαμαρτυρίες υπερ του Γκαντάφι εξαφανίζονται αμέσως από το Internet. Το “Pro Gaddafi Anti Baghdadi Mahmudi demonstrations in” στο www.youtube.com/watch?v=Ce5fLGNg0sk εξαφανίσθηκε…Το “Pro Gaddafi protests in front of Libyan embassy London”, επίσης στο www.youtube.com/watch?v=pRwv0Ac8qbc
εξαφανίστηκε κι‘ αυτό…
Μπορούμε να παρομοιάσουμε τους διαδηλωτές στη Λιβύη με εκείνους στην Αίγυπτο ή την Τυνησία; Οχι, καθόλου. Η αντίδραση της κυβέρνησης είναι βίαια και προφανώς ασκείται υπερβολική βία. Ας εξετάσουμε όμως εν συντομία τις δράσεις των διαδηλωτών. Το κτίριο του Λαικού Συνεδρίου πυρπολήθηκε από εξαγριωμένους διαδηλωτές. Αυτό θα έμοιαζε με την πυρπόληση του Καπιτωλίου απο αμερικανούς διαδηλωτές. Πιστεύει κανείς, ότι η κυβέρνηση των ΗΠΑ θα επέτρεπε κατι τέτοιο;
Οι ταραχές στη Λιβύη δεν ξέσπασαν εξ αιτίας μερικών νεαρών, που ζητούσαν Αλλαγή, όπως έγινε στην Αίγυπτο ή την Τυνησία. Ξεκίνησε, όταν μια ομάδα με το όνομα “Ισλαμικό Εμιράτο του Μπάρκα” (το όνομα της πρώην βορειοδυτικής περιοχής της Λιβύης) έπιασε μερικούς ομήρους και σκότωσε δύο αστυνομικούς. Η εξέλιξη αυτή έχει την ιστορία της. Στις 18. Φεβρουαρίου 2011 μια ομάδα έκλεψε 70 στρατιωτικά οχήματα, αφού προηγουμένως είχε κάνει επίθεση στο λιμάνι και σκότωσε τέσσερις στρατιώτες. Η εξέγερση ξεκίνησε στην πόλη της Βεγγάζης στην ανατολική Λιβύη, κοντα στην Αίγυπτο που βρισκόταν σε αναβρασμό και τα σύνορα δεν ελέγχονταν πλέον. Ο ιταλός υπουργός Εξωτερικών εξέφρασε την ανησυχία του για την δημιουργία ενός “Ισλαμικού Εμιράτου της Βεγγάζης”, το οποίο θα μπορούσε να κηρύξει την ανεξαρτησία του.
Απο που λοιπόν προέρχονται οι ξαφνικές διαμαρτυρίες; Η απάντηση βρίσκεται στο γεγονός, ότι οι ομάδες αυτές, που χρηματοδοτούνται εδώ και δεκαετίες από τις Ηνωμένες Πολιτείες, βρήκαν μετα την Τυνησία και την Αίγυπτο την ευκαιρία, να θέσουν ολόκληρη τη Λιβύη υπό τον έλεγχό τους. Μια τέτοια ομάδα, που συνελήφθη πρόσφατα, αποτελούνταν από δεκάδες άτομα αλλοδαπής υπηκοότητας, που είχαν λάβει μέρος σε λεηλασίες και δολιοφθορές. Η λιβυκή κυβέρνηση δεν απέκλεισε το ενδεχόμενο, να έχουν σχέση με το Ισραήλ.
Η Μεγάλη Βρετανία χρηματοδοτούσε έναν πυρήνα της Αλ Κάιντα στη Λιβύη για να δολοφονήσει τον Γκαντάφι. Η κύρια ομάδα της αντιπολίτευσης είναι σήμερα το «Εθνικό Μέτωπο Σωτηρίας της Λιβύης» που χρηματοδοτείται από τη Σαουδική Αραβία, τη CIA και μυστικές υπηρεσίες της Γαλλίας, και συμπορεύτηκε μαζί με άλλες αντιπολιτευτικές ομάδες που τελικά απετέλεσαν το «Εθνικό Συνέδριο της λιβυκής Αντιπολίτευσης». Το Συνέδριο αυτό ανακήρυξε την «Ημέρα της οργής», η οποία βούτηξε στις 17. Φεβρουαρίου την Λιβύη στο χάος. Ξεκίνησε στη Βεγγάζη, μια συντηρητική πόλη, που παραδοσιακά ήταν κατά του Γκαντάφι. Είναι αξιοσημείωτο το γεγονός, ότι το «Εθνικό Μέτωπο Σωτηρίας της Λιβύης” διαθέτει εναν αξιόλογο οπλισμό. Ήδη κατα το 1996 είχαν προσπαθήσει να υποδαυλίσουν στην ανατολική Λιβύη μια επανάσταση.
Γιατί είναι οι ΗΠΑ τόσο εναντίον του Γκαντάφι; Γιατί ο Γκαντάφι είναι η κύρια απειλή για την ηγεμονία των ΗΠΑ στην Αφρική, επειδή προσπαθεί να ενώσει την ήπειρο και να την φέρει σε αντίθεση με τις ΗΠΑ.
Πράγματι, ο Γκαντάφι έχει πολλές, που είναι εκ διαμέτρου αντίθετες στα συμφέροντα των Ηνωμένων Πολιτειών.
Κατηγορεί τις ΗΠΑ, ότι δημιούργησαν τον ιό HIV. Ισχυρίζεται, ότι το Ισραήλ βρίσκεται πίσω από την δολοφονία του Matin Luther King και του John F. Kennedy. Λέει ότι απαγωγείς των αεροπλάνων της 9/11 είχαν εκπαιδευτεί στις Ηνωμένες Πολιτείες. Κάλεσε τους Λίβυους να δώσουν αίμα για τα θύματα του 9/11. Ο Γκαντάφι είναι επίσης ο τελευταίος ηγέτης μιας γενιάς μετρίων σοσιαλιστικών και παναραβικών επαναστατών που παραμένουν στην εξουσία μετά απο την εξάλειψη του Nasser και του Χουσεΐν και η Συρία τάχθηκε στο πλευρό του Ιράν.
Οι ΗΠΑ και το Ισραήλ δεν έχουν κανένα συμφέρον για την δημιουργία ενός ισχυρού αραβικού κόσμου. Εξ αντιθέτου, φαίνεται στα σχέδιά τους να έχουν ενα θεμελιώδες συμφέρον, να εξαναγκάσουν την Λιβύη με την αναρχία και το χάος να γονατίσει.
Προς το τέλος του 2010 η Μεγάλη Βρετανία εξόπλιζε την Λιβύη με προσοδοφόρες πωλήσεις όπλων. Ένας αιματηρός εμφύλιος πόλεμος είναι η καλύτερη εγγύηση για την καταστροφή της Λιβύης. Η φυλετική δομή της λιβυκής κοινωνίας εξακολουθεί να είναι πολύ ισχυρή και πολύ χρήσιμη για την πυροδότηση και αξιοποίηση ενός τέτοιου πολέμου, και η αξιοποίηση, διότι η Λιβύη χωρίζεται ιστορικά σε διαφορετικές εθνοτικές ομάδες.

Μετάφραση: Εμμανουήλ Σαρίδης

Ἀναρτήθηκε στὶς ἀπὸ τὸν/τὴν filologos10

Δευτέρα 11 Απριλίου 2011

Μια άδικη τιμωρία ( ή μια δίκαιη τιμωρία ενός άδικου δικονομικού συστήματος)

Γράφει ο Δημήτρης Κακογιάννης
kafeneio-gr.blogspot.com

Μια είδηση την προηγούμενη εβδομάδα, δημιούργησε απορίες και ερωτηματικά που θα ήταν χρήσιμο σε κάθε αρμόδιο από τον υπουργό κύριο Καστανίδη ως καθ ύλη αρμόδιο, αλλά και σε κάθε Δικαστή να ξεκαθαρίσει την θέση της δικαιοσύνης και να κατατοπισθούμε και μείς οι μειωμένης αντίληψης πολίτες περί του «πρακτέου».
Η είδηση ήταν ότι:
«Σε δέκα χρόνια φυλακή γιατί τραυμάτισε θανάσιμα ένα ληστή και ένα χρόνο φυλάκιση για οπλοχρησία καταδικάστηκε από το Μικτό Ορκωτό Δικαστήριο Πύργου ένας 77χρονος από το Διακοφτό Αχαΐας.
Μετά τη δίκη που κράτησε περίπου 13 ώρες, ο κατηγορούμενος οδηγήθηκε στη φυλακή, αφού προηγουμένως άσκησε έφεση.
Στις 24 Νοεμβρίου 2011 ένας 30χρονος μαζί με το συνεργό του μπήκαν στο σπίτι του ηλικιωμένου και έκλεψαν 1.050 ευρώ.  Ο 77χρονος προσπάθησε να αντιδράσει και τραυμάτισε με....... μαχαίρι στο μηρό τον έναν από τους δύο κλέφτες. Το τραύμα υπήρξε αρκετά σοβαρό με αποτέλεσμα ο ένας από τους ληστές να υποκύψει μετά από 9 μέρες.
Το δικαστήριο δεν αναγνώρισε κανένα ελαφρυντικό στον 77χρονο παρά μόνο τον ισχυρισμό περί άμυνας
».
Η απορία που γεννήθηκε σε μένα αλλά πιστεύω και σε κάθε πολίτη είναι:
Τι έπρεπε δηλαδή να κάνει ο 77χρονος;
Να καλωσορίσει τους ληστές, να τους τρατάρει κανένα φοντανάκι, να τους ρωτήσει ευγενέστατα τι επιθυμούν να κλέψουν, να τους δώσει τα κλειδιά του σπιτιού του και να σηκωθεί να φύγει ή να τους αφήσει να τον σφάξουν ;
Αντί να τον συγχαρούν τον άνθρωπο που σ αυτή την ηλικία βρήκε το κουράγιο να αντιμετωπίσει τους κακοποιούς αυτοί τον τιμωρήσανε;;
Μήπως πρέπει δηλαδή να συνειδητοποιήσουμε ότι το κράτος μας και οι νόμοι του λειτουργούν μόνο υπέρ των εγκληματιών και των κάθε λογής ιθαγενών και μη παραβατικών και οι νόμιμοι πολίτες θα πρέπει να ζουν με το άγχος πότε θα σημάνει γι αυτούς η καμπάνα;;
Τι σημαίνει δηλαδή ότι «.Το δικαστήριο δεν αναγνώρισε κανένα ελαφρυντικό στον 77χρονο παρά μόνο τον ισχυρισμό περί άμυνας;;»
Και αφού του αναγνώρισε τον ισχυρισμό της άμυνας, αφού μόνο αυτό έκανε ο 77χρονος και αφού η ενέργειά του και το αποτέλεσμά της ήταν της δικαιολογημένης πράξης του γιατί του έριξαν δέκα χρόνια φυλακή;;
Τέτοια αλλοπρόσαλλη δικαστική απόφαση προκαλεί το κοινωνικό σύνολο κύριε Καστανίδη και κύριοι δικαστές.
Γνωρίζεται ότι αν αυτό συνέβαινε σε άλλη χώρα ο εν λόγω πολίτης ούτε στο αστυνομικό τμήμα δεν θα είχε κληθεί;;
Να θυμηθούμε επί του προκειμένου και τρία σχετικά άρθρα του Συντάγματος που μάλλον τα αγνοείτε:

Άρθρο 9
Η κατοικία του καθενός είναι άσυλο. Η ιδιωτική και οικογενειακή ζωή του ατόμου είναι απαραβίαστη. Καμία έρευνα δεν γίνεται σε κατοικία, παρά μόνο όταν και όπως ορίζει ο νόμος και πάντοτε με την παρουσία εκπροσώπων της δικαστικής εξουσίας.
Άρθρο 17
Η ιδιοκτησία τελεί υπό την προστασία του Κράτους, τα δικαιώματα όμως που απορρέουν από αυτή δεν μπορούν να ασκούνται σε βάρος του γενικού συμφέροντος.
Άρθρο 21
Η οικογένεια, ως θεμέλιο της συντήρησης και προαγωγής του Έθνους, καθώς και ο γάμος, η μητρότητα και η παιδική ηλικία τελούν υπό την προστασία του Κράτους.

Αφού λοιπόν το κράτος δεν είναι σε θέση λόγω αδυναμίας ή μάλλον ανικανότητας να προστατεύσει την ιδιοκτησία και την οικογένεια ο πολίτης έχει κάθε δικαίωμα να το πράξει μόνος του πόσο μάλλον όταν απειλείται μέσα στο ίδιο του το σπίτι.
Στο κάτω - κάτω αν υπάρχει άλλη επίσημη άποψη από την πολιτεία ας βγούνε και να μας την πούνε και να μας δώσουνε οδηγίες για να συμπεριφερόμαστε ανάλογα.
Άλλωστε τα κρούσματα της βίας στη χώρα μας δόξα τω Θεώ είναι καθημερινά και ανεξάντλητα οι ληστείες έχουν πια φτάσει σε απίθανο αριθμό, από τσάντες περαστικών, περίπτερα, σπίτια, Τράπεζες, αφού και στους σταθμούς του Μετρό καθημερινά οι ανακοινώσεις για «προσοχή στα προσωπικά σας είδη» είναι επαναλαμβανόμενες.
Έτσι εξηγείται και το γεγονός ότι η σοσιαληστρική χώρα μας κατάντησε «μπάτε σκύλοι αλέστε» καθώς επίσης όνειρο και προορισμός του κάθε λαθρόβιου.

Ετσι κτίζεται ο Δωσιλογικός Πατριωτισμός!!!


Ανώνυμος είπε...

Ολέθριο σφάλμα του Πρωθυπουργού στη Θράκη, ο οποίος από την πλέον ευαίσθητη περιοχή της χώρας, εξήγγειλε κατά την επίσκεψή του στο ακριτικό Δημάριο της Ξάνθης, ότι οι προφορικές εξετάσεις των οδηγών θα γίνονται πλέον και στην Τουρκική γλώσσα, ενώ και στα Κέντρα Εξυπηρέτησης Πολιτών (ΚΕΠ) θα προσληφθούν υπάλληλοι που θα γνωρίζουν Τουρκικά!!!
Κρατικές δηλαδή υπηρεσίες, μέσα στο ελληνικό έδαφος, θα συναλλάσσονται με τους Έλληνες πολίτες στην τουρκική γλώσσα και όχι στην επίσημη μέχρι τώρα ελληνική, αλλάζοντας δεδομένα και ισορροπίες, προσφέροντας γόνιμο έδαφος στην προπαγάνδα του Προξενείου και της Άγκυρας! .»

Για πρώτη φορά επίσης, εξαγγέλλεται ότι κρατικές εξετάσεις, όπως είναι οι εξετάσεις οδήγησης, δεν θα γίνονται στα Ελληνικά, αλλά και στα Τουρκικά, που σημαίνει ότι παραβιάζεται η μοναδικότητα της Ελληνικής γλώσσας, όταν αυτή έχει να κάνει με Έλληνες πολίτες και αναγνωρίζεται έτσι και η Τουρκική σαν κρατική γλώσσα συναλλαγών, δηλαδή σαν ντε φάκτο επίσημη κρατική γλώσσα, παράλληλα με την Ελληνική!
Το χειρότερο είναι, πως ο Πρωθυπουργός πήγε σε Πομακοχώρι, όχι σε "τουρκοχώρι" και αντί να μιλήσει στους Πομάκους, τους ακραιφνείς ορεσίβιους Έλληνες της Ροδόπης για την Πομακική διάλεκτο, εκείνος τους μίλησε για την ξένη προς εκείνους Τουρκική γλώσσα!!!
Την ώρα που οι Πομάκοι καταπιέζονται και τρομοκρατούνται από τους ανθρώπους της Άγκυρας, ο Έλληνας Πρωθυπουργός πήγε πάνω στα Πομακοχώρια, κρατώντας όχι την "ελληνική σημαία", αλλά την "τουρκική"! Μιλώντας όχι για "Ελλάδα", αλλά για "Τουρκία"!
Σαν να λέει σε Έλληνες πολίτες, απογόνους των θρυλικών Αγριάνων του Μεγάλου Αλεξάνδρου, "μάθετε Τουρκικά και εμείς εδώ είμαστε, θα διορίζουμε τουρκόγλωσσους να σας καταλαβαίνουν και να σας εξυπηρετούν".
Σαν να τους αναγνωρίζει έτσι πως είναι "Τούρκοι"!!!
Αντί να τους ενθαρρύνει να μάθουν Ελληνικά, αντί να ζεστάνει τις καρδιές τους πως είναι Έλληνες, αντί να ζητήσει συγνώμη για τον παραμελισμό των Πομάκων, αντί να ανακοινώσει πως στα σχολεία θα μπει η Πομακική διάλεκτος και θα βγει η αυθαίρετη και ξενική Τουρκική γλώσσα, εκείνος ενθάρρυνε, έσπρωξε όλη την Θράκη να μάθει Τουρκικά, μια και αυτά πλέον θα αναγνωρίζονται σε ΚΕΠ και εξετάσεις οδήγησης για αρχή.

Όπως λέει και το ρητό "οι μεγάλες ανοησίες, ξεκινούν από πολλές μικρές".

Και φαίνεται πως έχουν ήδη ξεκινήσει.

- Δεν θα μου στερήσουν να ονειρεύομαι -


Δεν ξέρω ποιο θα είναι το τέλος του δρόμου, αλλά ακούς, βλέπεις,
σου διηγούνται ιστορίες και πράγματα που συνέβησαν,
που συμβαίνουν αυτήν την στιγμή μερικές χιλιάδες μέτρα γης παραπέρα.

Στο ίδιο δωμάτιο, στο ένα τραπέζι,
η φτώχεια, ο υποσιτισμός, ο θάνατος, η ανεργία και λαοί χωρίς μέλλον, χωρίς παρόν χωρίς φως, χωρίς χρώματα, χωρίς σκοτάδι, χωρίς αντιθέσεις.
Στο άλλο τραπέζι, πολυέλαιοι να αστράφτουν, χρώματα στο χρώμα του δολαρίου, στο χρώμα του ευρώ, στο χρώμα του πετρελαίου, στο χρώμα του αίματος.

Πάνω σε σωρούς από διαμάντια, πάνω σε σωρούς από διαμελισμένα σώματα, πάνω σε σωρούς από χρυσό, πάνω σε σωρούς από πυραύλους, πάνω σε σωρούς από πετρέλαιο, ενέργεια, εργαλεία και αμύθητους όγκους χρήματος, που γεμίζουν τα μαξιλάρια που πάνω τους ξαπλώνουν οι άλλοι άνθρωποι.

Οι άλλοι, ίδιοι με εμάς άνθρωποι.
Εμείς οι ίδιοι μέσα στον άλλο άνθρωπο, 
εκείνον που πολεμάμε αλλά και που θέλουμε να του μοιάσουμε
Οι ίδιοι με μας άνθρωποι, οι Άλλοι!  

Σ’ αυτή την "θεϊκή" αρμονία του τρόμου και του φόβου των πεινασμένων αντικρίζω,
τον ίδιο τρόμο, τον ίδιο φόβο των υπερτραφών που ο πλούτος και η εξουσία τους
δεν μπορούν να κρύψουν την ζωγραφισμένη στα μάτια τους φρίκη,
στη μια και μόνη σκέψη,
την καρφωμένη στο μυαλό τους χρόνια τώρα να τους σπρώχνει να υψώνουν όλο και μεγαλύτερα τείχη γύρω τους.

Με χιλιάδες στρατιώτες, μπάτσους, δημοσιογράφους, καθηγητές πανεπιστημίων, ιερείς και ανθρώπου των θεών τους, συνδικαλιστές και δημάρχους, χρηματιστές και τραπεζίτες. Προέδρους, Πρωθυπουργούς, Πολιτικούς, Δικαστές και Στρατηγούς να τους προστατεύουν και εκείνοι να φοβούνται την ώρα της Κρίσης.

 
Θα μπορέσουν άραγε κάποια στιγμή οι πεινασμένοι να συμμαχήσουν με την πείνα τους; Θα μπορέσουν κάποια στιγμή να συμμαχήσουν με τον θάνατο; Θα μπορέσουν να κάνουν την φτώχεια όπλα, την πείνα τους πυραύλους, το σκοτάδι κρεβάτι τους, το φως πολεμική μηχανή, τον θάνατο αίμα που ρέει στις φλέβες τους;

Πρέπει να μεγαλώσουν τα παραμύθια, να πληρωθούν καλλίτερα οι χαφιέδες και τα ψυχοπαίδια της προπαγάνδας, να φτιάξουνε τείχη μέσα στα τείχη τους,
πρέπει να βρεθούν καινούργιοι ένοχοι, περισσότεροι ένοχοι,
γι’ αυτό χρειάζονται περισσότερους μπάτσους, περισσότερα χημικά, περισσότερα όπλα, περισσότερο τρόμο, περισσότερα παραδείγματα, περισσότερη τηλεόραση, περισσότερη προπαγάνδα, περισσότερη αλήθεια, μια νέα πραγματική ΑΛΉΘΕΙΑ. 
και .....
λιγότερα σχολεία, λιγότερα νοσοκομεία, λιγότερους εργαζόμενους, λιγότερη τροφή, λιγότερα δικαιώματα.
Τα πάντα σε υπερθετικό βαθμό.

Ως πότε θα μαθαίνουμε το μέλλον μας, θα βλέπουμε το μέλλον που μας έφτιαξαν και εμείς θα περιμένουμε καρτερικά να έρθει.
Ως πότε θα είμαστε πιστοί στο ραντεβού με τον φόβο και τον τρόμο που μας όρισαν.
Ως πότε θα σκύβουμε το κεφάλι και θα κρυβόμαστε για να μην μας δουν, να αφήνουμε σε κάποιον άλλον να αποφασίζει για εμάς, χωρίς τύψεις, χωρίς ενοχές μα με την επιθυμία να γίνουμε σαν και αυτούς για να σωθούμε, όταν κανείς δεν σώθηκε γιατί κανείς δεν επιλέγει να σωθεί.

Η ώρα της κρίσης είναι η στιγμή που θα αποφασίσουμε να μην πάμε στο ραντεβού.
Είναι η στιγμή που θα αδειάσουμε από αίμα, και στις φλέβες μας θα κυλάει ο θάνατος.
Είναι η στιγμή, που το σκοτάδι θα γίνει προσκεφάλι μας και το φως το φονικό όπλο στα χέρια μας.
Είναι η στιγμή που θα πάρουμε το πινέλο και την παλέτα και θα ξαναβάψουμε την γη με τα χρώματα μας.
Είναι η στιγμή που θα γίνουμε όλοι Ένας, χωρίς Αρχηγούς και Δεσποτάδες.
Είναι η στιγμή που θα αποφασίσουμε όχι να κυβερνήσουμε αλλά να θυσιαστούμε για την ζωή και το άνθρωπο.
Είναι η στιγμή που την θέση της Κυβέρνησης θα πάρει το Θυσιαστήριο.
Είναι η στιγμή που η Δημοκρατία θα χάσει τις αλυσίδες της και η Γη τα αφεντικά της.