Δεν ξέρω ποιο θα είναι το τέλος του δρόμου, αλλά ακούς, βλέπεις,
σου διηγούνται ιστορίες και πράγματα που συνέβησαν,
που συμβαίνουν αυτήν την στιγμή μερικές χιλιάδες μέτρα γης παραπέρα.
Στο ίδιο δωμάτιο, στο ένα τραπέζι,
η φτώχεια, ο υποσιτισμός, ο θάνατος, η ανεργία και λαοί χωρίς μέλλον, χωρίς παρόν χωρίς φως, χωρίς χρώματα, χωρίς σκοτάδι, χωρίς αντιθέσεις.
Στο άλλο τραπέζι, πολυέλαιοι να αστράφτουν, χρώματα στο χρώμα του δολαρίου, στο χρώμα του ευρώ, στο χρώμα του πετρελαίου, στο χρώμα του αίματος.
Πάνω σε σωρούς από διαμάντια, πάνω σε σωρούς από διαμελισμένα σώματα, πάνω σε σωρούς από χρυσό, πάνω σε σωρούς από πυραύλους, πάνω σε σωρούς από πετρέλαιο, ενέργεια, εργαλεία και αμύθητους όγκους χρήματος, που γεμίζουν τα μαξιλάρια που πάνω τους ξαπλώνουν οι άλλοι άνθρωποι.
Οι άλλοι, ίδιοι με εμάς άνθρωποι.
Εμείς οι ίδιοι μέσα στον άλλο άνθρωπο,
εκείνον που πολεμάμε αλλά και που θέλουμε να του μοιάσουμε
Οι ίδιοι με μας άνθρωποι, οι Άλλοι!
Σ’ αυτή την "θεϊκή" αρμονία του τρόμου και του φόβου των πεινασμένων αντικρίζω,
τον ίδιο τρόμο, τον ίδιο φόβο των υπερτραφών που ο πλούτος και η εξουσία τους
δεν μπορούν να κρύψουν την ζωγραφισμένη στα μάτια τους φρίκη,
στη μια και μόνη σκέψη,
την καρφωμένη στο μυαλό τους χρόνια τώρα να τους σπρώχνει να υψώνουν όλο και μεγαλύτερα τείχη γύρω τους.
Με χιλιάδες στρατιώτες, μπάτσους, δημοσιογράφους, καθηγητές πανεπιστημίων, ιερείς και ανθρώπου των θεών τους, συνδικαλιστές και δημάρχους, χρηματιστές και τραπεζίτες. Προέδρους, Πρωθυπουργούς, Πολιτικούς, Δικαστές και Στρατηγούς να τους προστατεύουν και εκείνοι να φοβούνται την ώρα της Κρίσης.
Θα μπορέσουν άραγε κάποια στιγμή οι πεινασμένοι να συμμαχήσουν με την πείνα τους; Θα μπορέσουν κάποια στιγμή να συμμαχήσουν με τον θάνατο; Θα μπορέσουν να κάνουν την φτώχεια όπλα, την πείνα τους πυραύλους, το σκοτάδι κρεβάτι τους, το φως πολεμική μηχανή, τον θάνατο αίμα που ρέει στις φλέβες τους;
Πρέπει να μεγαλώσουν τα παραμύθια, να πληρωθούν καλλίτερα οι χαφιέδες και τα ψυχοπαίδια της προπαγάνδας, να φτιάξουνε τείχη μέσα στα τείχη τους,
πρέπει να βρεθούν καινούργιοι ένοχοι, περισσότεροι ένοχοι,
γι’ αυτό χρειάζονται περισσότερους μπάτσους, περισσότερα χημικά, περισσότερα όπλα, περισσότερο τρόμο, περισσότερα παραδείγματα, περισσότερη τηλεόραση, περισσότερη προπαγάνδα, περισσότερη αλήθεια, μια νέα πραγματική ΑΛΉΘΕΙΑ.
και .....
λιγότερα σχολεία, λιγότερα νοσοκομεία, λιγότερους εργαζόμενους, λιγότερη τροφή, λιγότερα δικαιώματα.
Τα πάντα σε υπερθετικό βαθμό.
Ως πότε θα μαθαίνουμε το μέλλον μας, θα βλέπουμε το μέλλον που μας έφτιαξαν και εμείς θα περιμένουμε καρτερικά να έρθει.
Ως πότε θα είμαστε πιστοί στο ραντεβού με τον φόβο και τον τρόμο που μας όρισαν.
Ως πότε θα σκύβουμε το κεφάλι και θα κρυβόμαστε για να μην μας δουν, να αφήνουμε σε κάποιον άλλον να αποφασίζει για εμάς, χωρίς τύψεις, χωρίς ενοχές μα με την επιθυμία να γίνουμε σαν και αυτούς για να σωθούμε, όταν κανείς δεν σώθηκε γιατί κανείς δεν επιλέγει να σωθεί.
Η ώρα της κρίσης είναι η στιγμή που θα αποφασίσουμε να μην πάμε στο ραντεβού.
Είναι η στιγμή που θα αδειάσουμε από αίμα, και στις φλέβες μας θα κυλάει ο θάνατος.
Είναι η στιγμή, που το σκοτάδι θα γίνει προσκεφάλι μας και το φως το φονικό όπλο στα χέρια μας.
Είναι η στιγμή που θα πάρουμε το πινέλο και την παλέτα και θα ξαναβάψουμε την γη με τα χρώματα μας.
Είναι η στιγμή που θα γίνουμε όλοι Ένας, χωρίς Αρχηγούς και Δεσποτάδες.
Είναι η στιγμή που θα αποφασίσουμε όχι να κυβερνήσουμε αλλά να θυσιαστούμε για την ζωή και το άνθρωπο.
Είναι η στιγμή που την θέση της Κυβέρνησης θα πάρει το Θυσιαστήριο.
Είναι η στιγμή που η Δημοκρατία θα χάσει τις αλυσίδες της και η Γη τα αφεντικά της.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου