ΠΕΛΑΤΕΙΑΚΕΣ ΣΧΕΣΕΙΣ. Μια απάντηση στον Αντιπρόεδρο της Κυβέρνησης

Η άνιση σχέση μεταξύ του κατέχοντος την εξουσία και του εντελλόμενου των νόμων της εξουσίας, γεννά πλήθος εκφυλιστικών φαινομένων όπως λόγου χάρη το  πελατειακό κράτος. Γιατί; Επειδή δεν υπάρχει εκείνο το συλλογικό υποκείμενο, η κοινωνία με δομή οργανωμένου Δήμου,  που θα εκφράσει το συλλογικό ακόμα και εάν αυτό εξατομικεύεται σε μια ή δυο περιπτώσεις, αλλά και γιατί το ψέμα που έχει κατασκευάσει την λεγόμενη δημοκρατία ή το αντιπροσωπευτικό σύστημα έχει κοντά ποδάρια.

Ο άνθρωπος που θέλει να βρει δουλειά στο παιδί του αντιλαμβάνεται μεν ότι αυτό αποτελεί συλλογικό –πρόβλημα, εξατομικευμένο όμως έχει μια μονοδιάστατη περιοριστική θέση έναντι του συλλογικού και, εφ όσον λοιπόν δεν υπάρχει εκείνο το συλλογικό υποκείμενο που θα προτάξει και θα συναντηθεί με την εξουσία  στο πρόβλημα της ανεργίας , αυτός ο άνθρωπος καταφεύγει από μόνος του στην δημιουργία μιας πελατειακής σχέσης με τον πολιτικό, ή τον παράγοντα δημόσιο λειτουργού ή εκπρόσωπο του πολιτικού ( κομματάρχη).

Ομοίως το ίδιο συμβαίνει και στον χώρο των οργανωμένων ομάδων εργαζομένων, όπου η πελατειακή σχέση παρατηρείται ανάμεσα στον εργοδότη ή τον εκπρόσωπό του και στην ηγεσία της ομάδας. Μια σχέση εξυπηρέτησης ατομικών αναγκών των ηγετικών στελεχών παρ’ ότι θα μπορούσε κανείς να ισχυριστεί ότι υφίσταται το συλλογικό υποκείμενο.

Αυτή η σχέση αποκτά μεγαλύτερο ενδιαφέρον όσο το εργατικό στέλεχος βρίσκεται πιο κοντά στα κέντρα αποφάσεων και εξουσίας, όπως και αν αυτά εμφανίζονται. Είτε ως κράτος – εξουσία, είτε ως κόμμα- εξουσία.

 Όμως το αντίτιμο της πελατειακής σχέσης καθορίζεται από τους νόμους της αγοράς, δηλαδή της προσφορά, της ζήτηση, της εξάρτησης, της ανταλλαγής  και της  κεφαλαιοποίησης του ωφελήματος προς τον πολιτικό, περισσότερο δε  αν ενέχει μέσα της αυτή η πελατειακή σχέση πολλαπλασιαστικά ευεργετήματα. Γιατί η πελατειακή σχέση στο επόμενο διάστημα από την γέννησή της ανάμεσα στον πολίτη και τον εξουσιάζοντα, μεταβάλλεται σε εμπόρευμα αποκτώντας τιμή συγκεκριμένης αξίας που είναι ανάλογη της ανταλλαγής και της εξάρτησης.

Επομένως η περίπτωση να ικανοποιηθεί ο πελάτης του Πολιτικού και γενικά του ασκούντος εξουσία,  έχει άμεση σχέση με την ποιότητα και την ποσότητα του ανταλλάξιμου προϊόντος που δεν είναι το παιδί του πελάτη, αλλά η υποταγή, η υποστήριξη, η εξάρτηση  και ο αριθμός των ψήφων του οικογενειακού – συγγενικού περιβάλλοντος ή της δυναμικής που έχει ο πελάτης, είτε εκ της θέσεώς του – οικονομική ή θέση λειτουργού- είτε εκ του εισοδήματός του, να επηρεάζει την συνείδηση των ομόγυρων συγγενών και φίλων και να κατευθύνει την δήλωση ( ψήφο) νομιμοποίησης του Πολιτικού ή του οποιοδήποτε ασκεί εξουσία.

Ακόμα πιο συγκεκριμένα, ο ασκών εξουσία, πωλεί το εμπόρευμα εργασία σε μια συγκεκριμένη τιμή αξίας ισοδύναμη    με την αξία της υποταγής και της εξάρτησης, δηλαδή ενός ανταγωνιστικού προϊόντος., το οποίο προσδιορίζει την αξία υπεροχής του ιδιοκτήτη του.

Όσο πιο ισχυρή θέση κατέχει στο κράτος ο ιδιοκτήτης του προϊόντος εξάρτηση και υποταγή, τόσο μεγαλύτερη αξία αποκτά το εμπόρευμα προς διάθεση και αναλόγως τόσο  διευρύνονται οι απαιτήσεις και οι προϋποθέσεις συναλλαγής με τους πολίτες.

Τι άλλο παρατηρούμε  εδώ;

Το διαζύγιο μεταξύ πολίτη και πολιτικού.

Δηλαδή ο πολιτικός ανεξαρτητοποιείται από τον πολίτη, δεν δίνει λογαριασμό στον πολίτη για τις πράξεις του, δεν ελέγχεται ούτε αναγνωρίζει σύμφωνα και με το σύνταγμα, ότι η νομιμοποίηση τους βρίσκεται σε συνεχή αμφισβήτηση, πράγμα που σύμφωνα με το σύνταγμα και τον εκλογικό νόμο τοποθετείται χρονικά και ουσιαστικά μια φορά κάθε τέσσερα χρόνια.

 Ο Τρικούπης έλεγε πως για να εκσυγχρονιστεί η Ελληνική κοινωνία πρέπει ο Πολιτικός να απελευθερωθεί από τον Πολίτη.

Αυτό από μόνο του δημιουργεί μια άλλου τύπου συνάντηση του πολιτικού με τον πολίτη. Η συνάντηση επί του προσωπικού προβλήματος που αντιμετωπίζει ο πολίτης και η αναζήτηση του διαμεσολαβητή, που στην προκειμένη περίπτωση είναι ο πολιτικός, σε άλλη περίπτωση ο εύφορος, ή σε άλλη ο πολεοδόμος κοκ.

Εξυπακούεται, ότι το ίδιο συμβαίνει στις σχέσεις πολιτικού με την κοινωνία.

Ο πολιτικός δρα συμφώνως με το σύνταγμα, κατά συνείδηση, διαμορφώνει και προσδιορίζει την συνείδησή του ως ιδιωτικό αισθηματολογικό αξίωμα, ως ηθική που καθορίζεται από το ιδιωτικό συμφέρον του Πολιτικού,   το οποίο υπόκειται όχι στην ηθική που αναγνωρίζει η  κοινωνίας, ούτε στις υποχρεώσεις , τον πατριωτισμό, το δημόσιο συμφέρον, το κοινό καλό, το δίκαιο και το δίκιο όπως το αντιλαμβάνεται και το προσδιορίζει η κοινωνία, αλλά στην ηθική απέναντι στο κράτος και το κόμμα, του οποίου είναι ταυτόχρονα υπηρέτης αλλά και ιδιοκτήτης. Δηλαδή την υποχρέωση του έναντι του ιδιωτικού του συμφέροντος που το διασφαλίζει η εξάρτησή του από το κόμμα και το Κράτος.

Εξ αυτού του δυϊσμού, που γεννά η σχέση εξάρτησης και η σχέση ιδιοκτησίας,   ο πολιτικός αποκτά την εξουσία να ορίζει το γενικό καλό, το δημόσιο συμφέρον, τον πατριωτισμό, του δίκιο και να διαμορφώνει το δίκαιο μέσο του οποίου απονέμεται δικαιοσύνη.  

 Η διαμορφωμένη κατάσταση αυτή παρέχει στο Πολιτικό το δικαίωμα ή καλλίτερα το αξιακό δίκαιο της πελατειακής σχέσης με έναν ή δεκάδες ή εκατοντάδες πολίτες, στους οποίους προσφέρει ειδική μεταχείριση – εξυπηρέτηση, ώστε από την μια να τους έχει υπό κατοχική ομηρία και από την άλλη ως δύναμη υπεροχής έναντι του ανταγωνιστή του Πολιτικού, ή του επιδιώκοντος να τον αντικαταστήσει στο κοινοβούλιο.  

Σύμφωνα με τον καθηγητή Καραγιώργη, οι πελατειακές σχέσεις είναι οι πρακτικές του κόμματος να αποσυνθέσει την κοινωνία, να μην έχει συλλογικό ιστό, ώστε να μπορεί να επενδυθεί εξολοκλήρου το κράτος και να το μεταβάλει σε δικό του πολιτικό σύστημα, σε δικό του ομοίωμα. Δηλαδή να το ιδιοποιηθεί.

Αυτό όμως οφείλεται στο γεγονός ότι το πολιτικό σύστημα ενσαρκώνεται αποκλειστικά από το κράτος και την κοινωνία την θέλει ιδιώτη.

Επομένως για να κλείσω αυτή την απάντηση προς τον κ. Πάγκαλο, η πελατειακή σχέση των πολιτικών , ή οποία διαχέεται σε ολόκληρη την σφαίρα συνάντησης των πολιτών με το κοινωνικό-οικονομικό περιβάλλον όπου μιμητές αυτής της ηθικής βρίσκονται διασκορπισμένοι σε όλος τις δημόσιες και ιδιωτικές επιχειρήσεις και υπηρεσίες, δεν μπορεί να ενοχοποιεί τους πολίτες για να αισθάνεται ο πολιτικός συνέταιρος ή αμοιβαία συνένοχος και άρα εξιλεωμένος κατά τι.