ΤΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ

Το 1940 ένας Φασίστας, ο Ι. Μεταξάς, μεταξύ του ΝΑΙ στον Φασισμό και του ΟΧΙ υπέρ της Ελλάδας, προτίμησε την Ελλάδα, γιατί και ένας φασίστας με Ελληνική παιδεία πρώτα είναι Έλληνας.

Σήμερα μεταξύ του 4^ου Ράιχ και της Ελλάδας, ένας άλλος, Σοσιάλ-Πατριώτης, προτιμά το 4^ο Ράιχ, γιατί η Αμερικανό-εβραϊκή παιδεία του δεν του επιτρέπει να νιώσει Έλληνας, αλλά να προσποιείτε τον Έλληνα,  ως γιος και εγγονός Έλληνα πατέρα και Έλληνα παππού.

Όμως οι συμβολισμοί από μόνοι τους δεν μπορούν να δημιουργήσουν επαναστατική συνείδηση στον  λαό, αλλά ούτε και οι μεγαλοστομίες της ξύλινης γλώσσας του ΚΚΕ, περί απείθειας και αντεπίθεσης.

Ό,τι υποσχέθηκε ο Καραμανλής για την επανίδρυση του Κράτους το πραγματοποιεί ο Παπανδρέου, δημιουργώντας ένα οιονεί δορυφόρο του 4^ου Ράιχ και των αγορών.

Ένα κράτος ιδιοκτησία πολυεθνικών και υπερατλαντικών οικονομικών σχηματισμών, με συνταγματική κατοχύρωση της ιδιότητας, τα χαραχτήρα και της συγκρότησής του ως μια επένδυση ιδιωτών που υπάρχει εφόσον παράγει κέρδη και εργαλείο αυτοματοποιημένης  μηχανής παραγωγής κερδών.

Το νέο κράτος που δημιουργείται υπερβαίνει τα όρια μια αναδυόμενης οικονομίας και καταλαμβάνει ένα νέο χώρο,  της περιθωριακής οικονομίας,  και λειτουργεί όπως μια δορυφορική επιχείρηση φασόν,  μιας ή περισσοτέρων πολυεθνικών επιχειρήσεων.

Ότι παράγεται από το κράτος αποτελεί εμπόρευμα ιδιωτικών συμφερόντων και γι’ αυτό παρέχεται με όρους αγοράς.

Θα πρέπει δηλαδή να αντιληφθεί η Ελληνική κοινωνία, ότι στα πλαίσια της ελεύθερης αγοράς, δεν υπάρχει το «παρέχω» αλλά το «πουλώ».

   

Για να μπορεί όμως να υπηρετηθεί το νέο κράτος, γνωστό ως «λιγότερο κράτος» ή «παγκοσμιοποιημένη» αγορά, το παλιό Κράτος εξακολουθεί να υφίσταται ως δύναμη,  ως κατοχική των συμφερόντων που υπηρετεί το νέο κράτος. Για ένα ευδόκιμο διάστημα εξυπακούεται ότι  επιτρέπεται η διατήρηση του υφιστάμενου πολιτικού συστήματος με δικαιοδοσία περιορισμένης πολιτικής αυτονομίας, ως  εργαλείο είσπραξης φόρων και κατανομής φόρων σε τμήματα της επιχειρηματικής τάξης ανάλογα του προσανατολισμού που θα αποφασίζει το Διευθυντήριο κατοχής του Κράτους.

Οι φόροι δεν αποτελούν την συνεισφορά ανάλογα της δυναμικότητας του κάθε ατόμου χωριστά ώστε να συγκεντρώνονται τα  αναγκαία κεφάλαια που ανταποδοτικά επιστρέφουν με συγκεκριμένες παροχές στην κοινωνία, αλλά το «εισιτήριο», δηλαδή το διαπιστευτήριο με το οποίο το άτομο αποκτά δικαίωμα παραμονής και δραστηριότητας εντός της δεσπόζουσας επικράτειας.    

Ποια είναι όμως η δεσπόζουσα επικράτεια; Η Ευρωπαϊκή Ένωση αποτελεί ιδιοκτησία υπερεθνικών και πολυεθνικών κεφαλαίων. Η ιδιοκτησία δρομολογεί εναρμονισμένες παραδοχές εντός της επικράτειας της, ως δεσπόζουσα επικράτεια που εκτοπίζει την παλιά επικράτεια στην οποία δέσποζε το Κράτος είτε δια της κοινωνίας είτε επί της κοινωνίας.

Η συνταγματοποίηση  της δεσπόζουσας επικράτειας, όπου τα όρια της καθορίζονται από   το Διευθυντήριο  της ιδιοκτησίας, καταργεί κάθε διάταξη και αρχές που συγκροτούν, περιγράφουν και κατοχυρώνουν της εδαφικής και κυριαρχική ανεξαρτησία της επικράτειας της συγκεκριμένης εθνικής κοινωνίας καθώς και της κρατική οντότητα αυτής της κοινωνίας, δηλαδή  του κράτους ως κυρίαρχο,  ανεξάρτητο και ελεύθερο  έναντι τρίτων.

Ο Ελληνικός λαός, που από την πρώτη περίοδο ανεξαρτησίας του μέχρι και σήμερα, έχει πάρει οριστικό και αμετάκλητο διαζύγιο από την γνώση της δύναμης του και τον κόπο για απόκτηση γνώσης της θέσης του, των πραγμάτων που τον περιβάλλουν, της διάκρισης της πραγματικότητας από την προπαγάνδα που του σερβίρει η εξουσία, είναι αδύναμος και αδύνατο να αντισταθεί οργανωμένα και επαναστατικά.

Το πολιτικό σύστημα που έχει νομιμοποιηθεί δια μέσου των κομμάτων αποτελεί το κατάλληλο εργαλείο αποδέσμευσης του ατόμου από τις συλλογικές μορφές έκφρασης, οργάνωσης, διεκδίκησης, ευτυχίας και αξιοσύνης.

Η αποδέσμευση ενίοτε επέρχεται με νόμους ή διατάξεις καταναγκασμού, όπως η προσδοκώμενη σύνδεση μισθού και παραγωγικότητα ανά μονάδα προϊόντος που επιδιώκει η Μέρκελ., οι ατομικές συμβάσεις εργασίας κλπ.

Η κρίση του πολιτικού συστήματος, που επί της ουσίας αποτελεί κρίση ύπαρξης και κοινωνικής νομιμοποίησης των κομμάτων στο επίπεδο του κράτους – το κράτος εκλέγεται κάθε φορά – δεν επιτρέπει στα κόμματα ούτε να παράξουν  ένα όραμα που θα κινητοποιούσε τις πιο ριζοσπαστικές δυνάμεις της κοινωνίας και θα επέτρεπε την αυτενέργεια όλων εκείνων των δυνάμεων- και πρώτα απ’ όλες, της νεολαίας- που θα οργάνωνε και θα οχύρωνε την κοινωνία απέναντι στα κακόβουλα σχέδια αποποίησης της εθνικής και πατριωτικής ταυτότητας του ελληνικού λαού, όπως σχεδιάζονται και υλοποιούνται από την κυβέρνηση – ορντινάντσα  του  4^ου Ράιχ, αλλά ούτε και στον λαό να εμπιστευτεί την ζωή του, το παρόν και το μέλλον του στα κόμματα.

Να θυμηθούμε πως πέρυσι τον Μάρτιο στην βουλή ο Παπανδρέου, γνωρίζοντας τους περιορισμούς του Συντάγματος, προχώρησε στην εκτροπή του και αντί η ψήφιση του Μνημονίου να γίνει από 180 βουλευτές υπέρ, ψήφισαν μέσω μια ακροβατική ερμηνείας του συντάγματος 150 συν ένας.

Αυτό ερμηνεύτηκε από το ΠΑΣΟΚ ως πράξη ευθύνης. Όμως επί της ουσίας αποτελεί την αποκάλυψη ότι το κράτος είναι ιδιωτικό και αποκτά χαραχτήρα και δομές αντιστοιχισμένες με την φιλοσοφία, τις δομές, τις αντιλήψεις και την ικανότητα του κόμματος που εκλέγεται κυβέρνηση και μάλιστα της ελίτ εξουσίας του κόμματος αυτού. Δηλαδή το κράτος εκλέγεται κάθε φορά και κάθε φορά αντιπαρατίθεται στο προηγούμενο κράτος. 

Το πολιτικό σύστημα που έχει οικοδομηθεί και νομιμοποιηθεί  δια της κομματοκρατίας, που έχει αφαιρέσει το δικαίωμα αυτό- εκπροσώπησης της κοινωνίας και κάθε ατόμου εκτός των τειχών της κομματοκρατίας, ενοχοποιεί κάθε απόπειρα αυτό- οργάνωση των ατόμων σε κοινωνία διεκδίκησης και αμφισβήτησης της καθεστηκυίας τάξης και της εξέλιξής του. 

Έτσι παρακολουθούμε τα κόμματα της καθεστηκυίας αριστεράς, να καλούν τον λαό να αντιπαλέψει με αγώνες ή με αντεπίθεση τις «λεγεώνες» του 4^ου Ράιχ και την κατοχική κυβέρνηση – που δεν τολμά να την ονομάσει δημόσια – κρύβοντας  ότι υφίσταται σε νομιμότητα  εντός της επικράτειας έχοντας αποσπάσει τα διαπιστευτήρια της νομιμοφροσύνης της όχι διότι αμφισβητεί την καθολικότητα της δύναμης και της εξουσίας του κράτους, αλλά γιατί υπάρχει και «πολιτεύεται» εντός των ορίων νομιμότητας που το Κράτος επιτρέπει.

Στην συνείδηση του λαού, στην συντριπτική πλειοψηφία, όπως φάνηκε και στις τελευταίες εκλογές  έχει ενοχοποιηθεί το πολιτικό σύστημα  δια των κομμάτων και τα κόμματα δια του πολιτικού συστήματος.

Επομένως κάθε πρόσκληση αντίστασης από τα κόμματα αποτελεί προσκλητήριο υποταγής στην «νομιμότητα» που το κράτος επιτρέπει. Δηλαδή διαμέσου των κομμάτων και όπως τα κόμματα ορίζουν, περιγράφουν, σχεδιάζουν και προτείνουν.

Ότι αποτελεί κίνδυνος για το πολιτικό σύστημα, αποτελεί κίνδυνος για το κράτος και ταυτίζεται με το κίνδυνο για τα κόμματα.

Η αυτό-οργάνωση των πολιτών και η συγκρότηση κοινωνικών συλλογικοτήτων απαντά στην κρίση του πολιτικού συστήματος, που αντιπαλεύουν το κράτος και επί της ουσίας αντιπαλεύουν την, δια του κόμματος,  ασκούμενη κρατική εξουσία.

Η διαμάχη μεταξύ ΠΑΣΟΚ και Ν.Δ. είναι καθ’ ολοκληρία διαμάχη κατοχής του Κράτους και όχι το αδυνάτισμα του κράτους σε σχέση με την  κοινωνία.

Η κοινωνία ούτως ή αλλιώς βρίσκεται εκτός Κράτους υποταγμένη και κηδεμονευόμενη σ' αυτό. Επομένως , και αφού το κράτος αποκτά υπόσταση μέσω της ενσάρκωση του κόμματος που το κυβερνά πάνω σε αυτό, η κοινωνία βρίσκεται υπό κατοχή και κηδεμονία από το κόμμα που ασκεί κυβέρνηση – κατοχή του κράτους.

Ακούμε πολλές φορές ότι η αντιπολίτευση ή οι κοινωνικές ομάδες δεν έχουν αντιπροτάσεις προς την ασκούμενη κυβερνητική πολιτική. Ακούμε δηλαδή ότι δεν αποτελεί αντιπρόταση κάθε θέση που δεν εκπονείται από το κόμμα που κυβερνά ή που δεν υποτάσσεται στις θέσεις του κόμματος που κυβερνά.

Αλλά τι μπορεί να υπάρξει εκτός των πλαισίων αυτής της νομιμότητας όπως την έχει καθορίσει και περιγράψει με θεσμούς , διατάξεις, νόμους «ήθη» και «έθιμα» το κράτος, όταν στην ευφυΐα του εντάσσονται και παρακρατικές οργανώσεις που άλλοτε εμφανίζονται ως δήθεν τρομοκρατικές, που στόχο έχουν την «αποσταθεροποίηση»  του πολιτικού συστήματος και της «δημοκρατίας» που η κομματοκρατία έχει εφεύρει, και άλλοτε ως «εξ αριστερών»  ορμώμενες, τύπου αντί-εξουσιαστών,  που χρησιμοποιούνται για να προβοκάρουν κάθε δυνατότητα της κοινωνίας να αυτό- οργανώνεται, να αυτό- προσδιορίζεται  και να διεκδικεί όσα τις ανήκουν;

Όμως τι είναι εκείνο που σήμερα έχει τρομοκρατήσει το κράτος και δια του κράτους έχει τρομοκρατήσει το ΠΑΣΟΚ, την Νέα Δημοκρατία, το ΛΑ.Ο.Σ. του ΚΚΕ που κάνει προσπάθεια κομματικού καπελώματος ή του ΣΥΡΙΖΑ που στέκεται κριτικά σε απόσταση ασφαλείας;

Τι μας διδάσκουν οι πληροφορίες που διοχετεύονται για τα γεγονότα που διαδραματίζονται στην Αίγυπτο;

Οι αυξήσει των τιμών στα τρόφιμα δεν αποτελούν την αιτία εξέγερσης εναντίον του Μουμπάρακ. Οι αυξήσεις των τιμών είναι η μύγα μέσα στο ξινισμένο γάλα που ο καπιταλιστής προσφέρει στους εργάτες του, όπως έλεγε ο Λένιν.   Δηλαδή, οι αυξήσει των τιμών ήταν απλώς η αφορμή για την αυτό-οργάνωση των πολιτών της Αιγύπτου αλλά και της αντιπολίτευσης που παραιτήθηκε της νομιμότητας που το Κράτος Μουμπάρακ εχει επιβάλει, εναντίον της κρατικής εξουσίας που ενσαρκώνετε μέσα από την εξουσία του Μουμπάρακ πάνω στην κοινωνία και τα άτομα.

Επομένως εκείνο που φοβάται το πολιτικό σύστημα, είναι η εκτός των τειχών νομιμότητας,  εμφάνιση αυτό - προσδιοριζόμενων κοινωνικών  κινημάτων.

Το κίνημα αυτό-οργάνωσης των πολιτών τύπου  «Δεν πληρώνω», αποτελεί τον υπαρκτό κίνδυνο για το πολιτικό σύστημα και τους τροφίμους του. Δηλαδή τους Βουλευτές, τα κόμματα, τους δημοσιογράφους, τις θεσμοποιημένες οργανώσεις τύπου ΜΚΟ ή τις ηγεσίες των συνδικάτων κλπ.

Το κίνημα αυτό προβοκάρεται από τους νεοφασίστες της «Σοσιάλ» έκδοσης, είτε ως μάστιγα είτε ως τσαμπατζήδες.

Γίνεται φανερό ότι η αυτό-οργάνωση των πολιτών και η δημιουργία μιας συλλογικότητας που βρίσκεται εκτός της εμβέλειας που φτάνει η κομματοκρατία, είναι εκείνο το μέσο που μπορεί και να αμφισβητήσει και να περιορίσει την «καθολικότητα» της εξουσίας που εκδηλώνεται ως κράτος εξουσιών δια του κόμματος που κυβερνά χρησιμοποιώντας το κράτος ως λάφυρο ή ως ιδιοκτησία του.  

Δεν θα πρέπει να μας διαφεύγει από την μνήμη μας ότι το φοιτητικό κίνημα που δημιουργήθηκε την περίοδο της χούντας,  επειδή δεν πατροναρίστηκε από καμιά κομματική ή ιδεοληπτική αυθεντία,  καθώς και δεν συστήθηκε ως τέτοιο εντός της νομιμότητας του κράτους, κατάφερε να δημιουργήσει την έναρξη κατεδάφισης της χούντας.  

Διέξοδο λοιπόν για την αυτοάμυνα της κοινωνίας μας, αποτελεί η παραίτηση της από τον ατομικισμό, από τα κόμματα , από την εντός της νομιμότητας,  που το κράτος περιορίζει, δράση  και η αυτό-επιστράτευσή μας σε νέες συλλογικότητες όπως η συλλογικότητα των πολιτών του «Δεν Πληρώνω».