ΠΟΥ ΣΤΟΧΕΥΟΥΜΕ ;

Η σύλληψη μιας ιδέας, αποτελεί μια αναγκαία ουτοπία που αποτελεί ως τέτοια το πρόπλασμα μιας δράσης.

Αν έχουμε ωριμάσει στην ιδέα ότι το μοναδικό σύστημα μέσα από το οποίο το άτομο μπορεί να απελευθερωθεί δημιουργικά μέσα στο περιβάλλον που ζει, εργάζεται, παράγει, συνδιαλέγεται, είναι η Δημοκρατία τότε θα πρέπει να αναζητήσουμε το υποκείμενο υλοποίησης της ουτοπίας μας.

Το υποκείμενο προφανώς βρίσκεται στο στάδιο της διαμόρφωσης και βασικό του γνώρισμα είναι και ο διάλογος που αναπτύσσεται σε διάφορα φόρουμ και οι συγκεντρώσεις και οι συνελεύσεις στις πλατείες και οι αποδοκιμασίες των Βουλευτών.

Έχω την εντύπωση όμως πως η «ευχέρεια» με την οποία καταπιάνονται οι περισσότεροι, να επιμένουν σε βατά μονοπάτια, όπως η λειτουργία στο επίπεδο του κεντρικού κράτους, στο σύστημα διακυβέρνησης, στο σύστημα λήψης αποφάσεων, εκφυλίζεται σε μια έκθεση ιδεών αρκετά ανίσχυρη και καθησυχαστική για το ίδιο το Πολιτικό- Οικονομικό Σύστημα.

Ο κίνδυνος που ήχησε ως απειλή τρομοκρατίας στα αυτιά των τρομοκρατών, στις πρώτες μέρες των μεγάλων συγκεντρώσεων, που ενισχύθηκε από την παρουσία μιας μερίδας πανεπιστημιακών, που κάποιοι βιάστηκαν να τους αποδοκιμάσουν, ξεφούσκωσε και η μόνη απειλή που αισθάνονται οι θιασώτες του Συστήματος, είναι οι αποδοκιμασίες που εισπράττουν όπου και αν εμφανιστούν. Αλλά και πάλι οι αποδοκιμασίες τείνουν να πάρουν χαρακτηριστικά αγέλης πεινασμένων λύκων τον χειμώνα. 

Για να λειτουργήσει όμως η Δημοκρατία, πρέπει να συμφωνήσουμε στις αρχές που την διέπουν αλλά και ότι λείπει το υποκείμενο που ενέχεται για την ύπαρξη της.

Βασικά σε μια διαδικασία απελευθέρωσης του ατόμου, δημιουργίας λόγου και συγκρότησης κοινωνίας διαβούλευσης  γίνονται πολλά και παράλληλα ίσως πράγματα, αν είναι απολύτως αναγκαία ως τέτοια.

Το τι είναι άμεσα αναγκαίο προϋποθέτει κατ’ αρχή σχεδιασμό και κατά δευτέρης συλλογική απόφαση.

Η δημιουργία σκηνικών,  λαϊκών συνελεύσεων, σε Δήμους χωρίς να έχει αποσαφηνισθεί ο στρατηγικός ή ο ενδιάμεσος λειτουργικός στόχος είναι παρά πολύ καλό δρώμενο, αλλά απλά δρώμενο.

Όλα αυτά βέβαια μπορεί να έχουν έναν παιδευτικό χαρακτήρα στο επίπεδο της νεολαίας, αλλά κινδυνεύει να πάρει φολκλορική υπόσταση το όλο εγχείρημα.

Παραμένει ωστόσο άξια απορίας η αναστολή της δράσης της μερίδας εκείνης της διανόησης, που ενώ θα έπρεπε να δημιουργεί σε όλη την Ελλάδα φόρουμ συζητήσεων, εκλαΐκευσης και  εστίες προπλασμάτων συγκροτημένων κοινωνιών πολιτών, η όλη κατ’ αρχή προσπάθεια έχει ατονήσει σε εγκληματικό βαθμό.

Προϋπόθεση δημιουργίας προπλασμάτων Δημοκρατικής συγκρότησης των τοπικών κοινωνιών, αποτελεί η σύγκρουση στο επίπεδο των Δήμων, της εξουσίας των Δημοτικών Συμβουλίων και Δημάρχων, η σύγκρουση με τον «Καλλικράτη». Η σύγκρουση στο τοπικό επίπεδο με την δημιουργία λειτουργικών σχημάτων των πολιτών απέναντι σε κεντρικές αποφάσεις που λαμβάνονται στο επίπεδο του Δήμου ή της Νομαρχίας ή της Περιφέρειας.

Η επαναφορά στις μικρές κοινότητες, στους μικρούς Δήμους, αποτελεί την αχίλλειο φτέρνα του Πολιτικού Συστήματος, γιατί τότε μπορεί να δημιουργηθεί και η δημοκρατία και η ελευθερία του λόγου και η διαβούλευση και η συναπόφαση.

Επομένως σ’ αυτό που πρέπει να πειραματισθεί κανείς είναι η οργάνωση της γειτονιάς, οι λήψεις αποφάσεων για την γειτονιά και η κλήση σε διαπραγμάτευση με την Δημοτική Αρχή για την εφαρμογή αυτών των αποφάσεων.

Τότε θα διαπιστωθεί, ότι η Δημοτική Αρχή δεν είναι ούτε σε θέση αλλά ούτε και έτοιμη να αποδεχτεί «κούρεμα» των εξουσιών της .

Όμως πρέπει πρακτικά κάθε πείραμα αυτό-οργάνωσης των πολιτών σε οργανωμένες τοπικές συλλογικότητες κοινωνίας, να λάβει χώρα Πανελλαδικά, χωρίς βιασύνες, στο τοπικό επίπεδο ώστε η επιλογή των συγκρούσεων να στοχεύει το θεσμικό μανδύα προστασίας του Συστήματος και όχι το Σύστημα για το οποίο δεν διαθέτουμε ούτε «στρατό» ούτε «όπλα».