Όπως στο ιντερνέτ για να αποκτήσεις πρόσβαση σε μια πληροφορία, χρησιμοποιείς μια λέξη «κλειδί», το ίδιο χρειάζεται για να επικοινωνήσεις με ένα συνάδελφό σου στο χώρο εργασίας, με ένα μέλος της οικογένεια σου στο σπίτι, με ένα πωλητή ή ένα αγοραστή εμπορεύματος, με το θεό μέσου του «επιτετραμμένου» του ή μέσω όσων σε δίδαξαν, με τον εργοδότη σου για μια αύξηση του μισθού σου, με τον εργαζόμενο στην επιχείρησή σου για να επιτύχεις μεγαλύτερο αποτέλεσμα, με τον πολιτικό για να ικανοποιήσει μιας σου επιθυμίας και ο πολιτικός για να σε πειθαναγκάσει να πιστέψεις και να υποταχθείς στην αλήθεια που σου προσφέρει.
Ομοίως λέξεις κλειδιά χρησιμοποιεί η προπαγάνδα ιδεών και η διαφήμιση προϊόντων.
Οι λέξεις κλειδιά, είναι τα εργαλεία μέσου των οποίων είτε δημιουργείται μια ανάγκη, είτε υπηρετείται μια ανάγκη, είτε αποκαθίσταται μια ανάγκη.
Τα εργαλεία αυτά στοχεύουν, για να είναι χρήσιμα, στην εκπαίδευση του ατόμου και άρα στην προσαρμοστικότητα του σε συνθήκες και απαιτήσεις, σύμφωνα με τις ανάγκες της συσσώρευσης πλούτου και δύναμης.
Να λοιπόν τέσσερις λέξεις κλειδιά: ανάγκη, δημιουργία αναγκών, αποκατάσταση και το «υπηρετείν» την ανάγκη.
Το «υπηρετείν» την ανάγκη, είναι και αρχή και ζητούμενο. Είναι διττή ως έννοια. Η υποταγή από την μια, δηλαδή η καθαίρεση από αυτό που είσαι σε αυτό που υπηρετεί και η ύπαρξη υπηρετούμενη από την άλλη..
Η ύπαρξή σου προϋποθέτει την εκπλήρωση της ανάγκης «δημιουργία» ζωής και η «ζωή», το γεγονός, προϋποθέτει υλοποίηση της ανάγκης ύπαρξή σου, που είναι η δημιουργία. .
Επομένως η ύπαρξή σου «υπηρετείται» από την ανάγκη της δημιουργίας και η δημιουργία «υπηρετεί» τις ανάγκες να υπάρχεις.
Θα μπορούσε να εξαχθεί το συμπέρασμα από αυτόν τον συλλογισμό, ότι οι ανάγκες υπάρχουν και ως αιτίες που δημιουργούν ανώτερες ανάγκες και υπηρετούνται από τις ανάγκες που βοηθούν να υπάρχεις;
Καμιά αιτία δεν υπάρχει ως τέτοια, δηλαδή κατάσταση, χωρίς να κρύβει μέσα της την ύπαρξή της ως ανάγκη που υπηρετεί την ανάγκη της ως μέσο ύπαρξής της .
Θα μπορούσε επίσης να εξαχθεί το συμπέρασμα ότι χωρίς την αιτία η δημιουργία ζωής παύει να αποτελεί γεγονός και η ύπαρξη σου ως γεγονός παύει να υπάρχει ακόμα και ως ανάγκη όταν απουσιάζει η αιτία; Δηλαδή γεγονός χωρίς προϋπάρχουσα αιτία;
Στα παραπάνω πρέπει να προσθέσουμε και το ερώτημα, γιατί στην συμπαντικότητα της φύσης, όπου επενεργούν δυνάμεις συμφωνίας ( αρμονίας), στον ζωτικό κύκλο, μέρους του οποίου είναι και ο άνθρωπος, ο τελευταίος εισάγει κατά βίαιο τρόπο δυνάμεις που διαταράσσουν την αρμονία του ζωτικού κύκλου και δημιουργούν εκρηκτικές καταστάσεις αναίρεσης και καταστροφής;
Πουθενά μέσα στον ζωτικό κύκλο, της αρμονικής σχέσης ζωής και θανάτου, δηλαδή αιτίας - δημιουργίας - αναδημιουργίας, δεν λαμβάνουν χώρα μη αρμονικές συνθήκες ούτε και συγκρουσιακές καταστάσεις.
Να κάνω μια διόρθωση. Όσο ο άνθρωπος διατελούσε υπό την αρμονία των νόμων της φύσης, οι δυνάμεις αρμονίας διατηρούσαν εν ζωή αρμονίας τον ζωτικό κύκλο, που η κορύφωση της δημιουργικότητας του ως συμπαντικής ήταν η αρμονία ανάμεσα στην δημιουργία και την αναδημιουργία. Ανάμεσα στην ζωή και τον θάνατο.
Από την στιγμή που ο άνθρωπος κατακρημνίσθηκε από την συμπαντική διάσταση της φύσης του και τέθηκε εκτός των νόμων αρμονίας, προσπάθησε να δημιουργήσει μια άλλη «φύση» όπου, ότι όρισε ως αρμονικό ή φυσικό βρισκόταν εκ διαμέτρου αντίθετα, και επομένως σε εμπόλεμη σχέση, με την συμπαντική αρμονία της φύσης και του ζωτικού κύκλου.
Ο πρώτος νόμος του ανθρώπου, ήταν ο νόμος της υπεροχής. Δηλαδή η παραγωγή δυναμικών σχέσεων που διέπονται από κανόνες ανωτερότητας και δουλείας πάνω σε ότι είχε είτε «φυσική» διάσταση είτε «φυσική» δύναμη.
Ακόμη και η μήτρα που τον γέννησε, αντιμετωπίσθηκε από ένα σημείο και μετά ως κατώτερη οντότητα, που τον υπηρετεί σε ότι ορίζεται από τον ίδιο ωφέλιμο, γι’ αυτό βλέπουμε με πόση ευκολία καταστρέφει το περιβάλλον, με πόση ευκολία υποδουλώνει την φύση του σε ανάγκες που τον ξεπερνούν, μιας και δεν μπορεί να προβάλει εαυτό ισότιμο και ισοδύναμο της συμπαντικής ταυτότητας της φύσης και των συμπαντικών συμφωνιών που υπάρχουν και που διατηρούν εν ζωή τον ζωτικό κύκλο. Για τον λόγο αυτό επιδίδεται σε μια συνεχή παραγωγή σχέσεων δημιουργίας και καταστροφής, ως επιβεβαίωση ταυτότητας ανώτατης ζώσας ύπαρξης, πάνω στην φύση και τον ζωτικό κύκλο δημιουργίας, ώστε δι αυτής να υψώσει τείχη δύναμης που τον οδηγούν στην ψευδαίσθηση, πως αφού είναι μέρος της συμπαντικής οντότητας της φύσης και αφού κατέχει την γνώση και την δύναμη της δημιουργίας αρά είναι στον αντίστοιχο βαθμό το σύμπαν επί της γης τουλάχιστον.
Όμως τα δισεκατομμύρια που ξοδεύονται για την εξερεύνηση άλλων πλανητών καθώς και για την ανακάλυψη ζωής εκτός της γήινης ύλης, αποτελούν μέρος της ενοχής του, μιας και νιώθει ότι η ανωτερότητα του απέναντι στην συμπαντική οντότητα της φύσης, δεν έχει επαληθευθεί από κάποια τρίτη συμπαντική οντότητα και αποζητά ένα ασφαλές καταφύγιο διατήρησής του όταν και αν στο τέλος ανακαλύψει την βεβαιότητα που τον γέννησε, να μπορεί να αποδείξει όχι την ισότητά του ως προς αυτό, αλλά την ανωτερότητά του.
Στο «εν αρχή ην ο λόγος» δηλαδή ο νους, στο τέλος του δρόμου είναι ο άνθρωπος που θα συνεχίζει να αναζητά την επιστροφή του στην «Αρχή» πριν τον «Λόγο».
Από την «Παλαιά Διαθήκη» γνωρίζουμε πρώιμα το αποτέλεσμα της ψευδαίσθησης που κυριάρχησε πάνω στον λόγο. Αλλά είναι τόσο μακρινό όσο και τόσο μυθοπλαστικό που πρέπει να το αποδείξουμε. Να το κάνουμε πράξη πέραν της αδυναμίας της φύσης μας.
Η έννοια του κύκλου που αναφέρω παραπάνω, το αντίθετο της «γραμμικής», συναντιέται ως πηγή δημιουργίας και έμπνευσης της Αρχαιοελληνική και Νεοελληνικής φιλοσοφίας, που δεν υπάρχει σε άλλες φιλοσοφίες. Άλλωστε στην καθημερινότητά μας ακούμε πολλές φορές μια βασική φιλοσοφική ιεραρχία σχέσεων της γραμμικής θεώρησης, πάνω στην οποία έχει δημιουργηθεί, αναπτυχθεί και εξελιχθεί η Δυτική φιλοσοφία και ο δυτικός τρόπος ζωής. Αρχή, Μέση και Τέλος.
Αλλά η ζωή δημιουργήθηκε από το σημείο 0 που συμπίπτει με το τέλος. Δεν θα υπήρχε «Τέλος» αν δεν προϋπήρχε η « Αρχή» και δεν υπάρχει Αρχή χωρίς να υπάρχει Τέλος.
Ας επανέλθω πάλι στις «ανάγκες».
Σε κάθε ιστορική εξέλιξη της ανθρωπότητας, κυριαρχούσε ένα αντίστοιχο της εποχής οικονομικό πρότυπο αναγκών.
Με βάση το κάθε φορά πρότυπο οργανώθηκε η κοινωνία, τα κράτη, οι πόλεμοι, οι διαιρέσεις και οι συμπράξεις, οι νόμοι και διεθνείς συμβάσεις, τα πολιτικά συστήματα, η οικονομία ως εργαλείο ανάπτυξης και ευημερίας, αλλά και ως εργαλείο υπανάπτυξης, εξάρτησης, καθυστέρησης, υποταγής και εξαθλίωσης.
Οι θεωρητικοί του καπιταλισμού αντιλαμβάνονται το οικονομικό σύστημα αναγκών ως οικονομικό σύστημα παραγωγής και αναπαραγωγής προϊόντων, δύναμης και επικυριαρχίας.
Δηλαδή μια καθ’ ολοκληρία αντιϋλιστικής (θεοκρατικής) αντίληψης της ύλης, απαλλαγμένη όμως από τον πυρήνα της, δηλαδή τον άνθρωπο, τις ανάγκες του, την ζωή και τα οντολογικά συστατικά στοιχεία της φύσης που την ταυτοποιούν ως συμπαντικό μέρος του Όλου.
Θεοκρατική γιατί, αντίθετα της θεολογική παραδοχής της δημιουργίας, η ύλη που έχει εκπέσει στην «θεότητας» της ως χρήμα, κέρδος, δύναμη και πλούτος, καταλαμβάνει θεϊκή υπόσταση που δεν την περιορίζουν νόμοι και κανόνες της φύσης, αλλά παράγονται ως κανόνες και νόμους που υποτάσσουν την φύση και ό,τι σχετίζεται μ’ αυτή στον άνθρωπο και προφανώς και τον άνθρωπο στους νόμους της.
Οι θεωρητικοί του καπιταλισμού αντιλαμβάνονται την συνέχεια – ως παρών και μέλλον- σαν μια αέναη, ανεξαρτήτως επιπτώσεων καταστροφών της φύσης, διαδικασία παραγωγής εμπορευμάτων που κατασκευάζει συνεχώς καταναλωτές –απορροφητήρες και παραγωγούς σκουπιδιών και εκπαιδεύει τα άτομα σε καταναλωτές - απορροφητήρες, δημιουργώντας αναγκαία εργαλεία της συνέχειας παραγωγής εμπορευμάτων, όπως η παραγωγή αναγκών, η συσσώρευσης πλούτου και δύναμης, η δημιουργία κρίσεων, η εκτόπιση κοινωνιών, η υποταγή του ατόμου στις ανάγκες του κλπ.
Προπαγανδίζεται ότι μια συνεχώς αυξημένη κατανάλωση αγαθών δημιουργεί σταθερές βάσεις ανάπτυξης που παράγουν νέα επιπλέον χρήσιμα αγαθά, που προκαλούν ευημερία και ευτυχία στους καταναλωτές.
Η συνεχή και εντεινόμενη κατανάλωση αγαθών, δεν είναι πάντα σε θέση να θρέψει το σύνολο των ανθρώπων, γι’ αυτό το λόγο υπάρχουν οι φτωχοί ή επιλέγεται η δημιουργία νέων φτωχών, που θα εκτοπισθούν από την σφαίρα της ευδαιμονίας κατανάλωσης αγαθών για να χρησιμεύσουν στο κτίσιμο μιας ασπίδας προστασίας των δικαιούχων την δυνατότητα κατανάλωσης αγαθών. Δικαιούχοι στην κατανάλωση αγαθών ( προϊόντων) είναι μόνο οι δυνάμενοι να πωληθούν για να έχουν την δύναμη αγοράς και δια μέσου αυτής την ευδαιμονία ( δια της αγοράς) που τους προσφέρει η κατανάλωση.
Θυμηθείτε τον Σμίθ. «Η φύση δεν μπορεί να θρέψει όλους τους ανθρώπους, γι’ αυτό οι φτωχοί για να ζήσουν πρέπει να σκοτώσουν τα παιδιά τους». Ο Σμίθ θεωρούσε ότι, αφού «εξημερώθηκε» η φύση από τον άνθρωπο, αυτή του ανήκει και επομένως η δυνατότητα της, όπως προσδιορίζεται από τον άνθρωπο, δεν παρέχει σε όλους την ικανότητα να τραφούν. Κατά παραλληλισμό οι Έλληνες είναι πολλοί σε σχέση με ό,τι παράγει η Ελλάδα, οπότε ή θα πρέπει να εργάζονται με μισθούς πείνας ή να πάνε οι μισοί μετανάστες ή να μειωθεί το ευδόκιμο της ζώσας ύπαρξης.
Μπορεί οι σιταποθήκες των Αμερικανών και των Ρώσων να γεμίζουν και να σαπίζουν μέσα σε αυτές τα σιτηρά, όμως στην Αφρική τα παιδιά πεθαίνουν από ασιτία, επειδή η «φύση» δεν μπορεί να θρέψει όλους τους ανθρώπους.
Ως συνέχεια αυτής της αντίληψης, οι κρίσεις που δημιουργούνται δεν αποτελούν «αφύσικα» φαινόμενα αλλά συμβατά, αναγκαία και αρμονικά με την ανάγκη παραγωγής και αναπαραγωγής αγαθών ως υποπροϊόντα χρήματος, δύναμης και εξουσίας καθώς και ο προσανατολισμός στην εκπαίδευση των καταναλωτών για την αγορά και κατανάλωση προϊόντων, μιας και κανείς δεν μπορεί να σταματήσει την μηχανή της εξέλιξης και της ανάπτυξης.
Οι κρίσεις δημιουργούνται ώστε να αποφεύγονται οι κίνδυνοι χαλάρωσης και να δημιουργούνται καινούργια άνισα δυναμικά, τα οποία προκαλούν άνισες κινήσεις κεφαλαίων, άνισες νέες επενδύσεις, άνιση δυναμική στην παραγωγή αγαθών, νέες αγορές και νέα καταναλωτικά πρότυπα ανισότητας.
Από την άποψη αυτή, η προκαλούμενη από εξωτερικούς παράγοντες κρίσης της Ελληνικής οικονομίας, σκοπεύει στην δημιουργία ενός νέου άνισου δυναμικού που θα προσελκύσει επενδύσεις νέων κεφαλαίων, θα δημιουργήσει νέου τύπου συντελεστές παραγωγής, θα επιβάλει καινούργια πρότυπα συγκρότησης κοινωνιών, θα επιφέρει καινούργιες κοινωνικές – εργασιακές σχέσεις, θα αυξήσει την παραγωγή προϊόντων φθηνού κόστους και φθηνιάρικου ρίσκου και τεράστια και εύκολη συσσώρευση κερδών και πλούτου, τα οποία όμως θα αδυνατούν να καταναλώσουν οι Έλληνες και να τα καρπωθεί η χώρα.
Το παραγωγικό πρότυπο της χώρας, όπως διαμορφώνεται από το εξωτερικό, θα παράγει προϊόντα που θα καταναλώνονται σε τρίτες αγορές , ενώ η χώρα θα έχει δυνατότητες κατανάλωσης προϊόντων χαμηλής ποιότητας ή εκτός ανταγωνισμού των πλουσίων χωρών.
Να δείτε πως δεν θα αργήσει πολύ να ενοχοποιηθούν οι φυσικές τροφές από τις γενετικά τροποποιημένες, μιας και οι τελευταίες θα παρέχουν ευρωστία , δύναμη, μακροζωία και ένα ασφαλέστατο πεδίο παραγωγής για τους νεόδουλους της Δύσης.
Ομοίως λέξεις κλειδιά χρησιμοποιεί η προπαγάνδα ιδεών και η διαφήμιση προϊόντων.
Οι λέξεις κλειδιά, είναι τα εργαλεία μέσου των οποίων είτε δημιουργείται μια ανάγκη, είτε υπηρετείται μια ανάγκη, είτε αποκαθίσταται μια ανάγκη.
Τα εργαλεία αυτά στοχεύουν, για να είναι χρήσιμα, στην εκπαίδευση του ατόμου και άρα στην προσαρμοστικότητα του σε συνθήκες και απαιτήσεις, σύμφωνα με τις ανάγκες της συσσώρευσης πλούτου και δύναμης.
Να λοιπόν τέσσερις λέξεις κλειδιά: ανάγκη, δημιουργία αναγκών, αποκατάσταση και το «υπηρετείν» την ανάγκη.
Το «υπηρετείν» την ανάγκη, είναι και αρχή και ζητούμενο. Είναι διττή ως έννοια. Η υποταγή από την μια, δηλαδή η καθαίρεση από αυτό που είσαι σε αυτό που υπηρετεί και η ύπαρξη υπηρετούμενη από την άλλη..
Η ύπαρξή σου προϋποθέτει την εκπλήρωση της ανάγκης «δημιουργία» ζωής και η «ζωή», το γεγονός, προϋποθέτει υλοποίηση της ανάγκης ύπαρξή σου, που είναι η δημιουργία. .
Επομένως η ύπαρξή σου «υπηρετείται» από την ανάγκη της δημιουργίας και η δημιουργία «υπηρετεί» τις ανάγκες να υπάρχεις.
Θα μπορούσε να εξαχθεί το συμπέρασμα από αυτόν τον συλλογισμό, ότι οι ανάγκες υπάρχουν και ως αιτίες που δημιουργούν ανώτερες ανάγκες και υπηρετούνται από τις ανάγκες που βοηθούν να υπάρχεις;
Καμιά αιτία δεν υπάρχει ως τέτοια, δηλαδή κατάσταση, χωρίς να κρύβει μέσα της την ύπαρξή της ως ανάγκη που υπηρετεί την ανάγκη της ως μέσο ύπαρξής της .
Θα μπορούσε επίσης να εξαχθεί το συμπέρασμα ότι χωρίς την αιτία η δημιουργία ζωής παύει να αποτελεί γεγονός και η ύπαρξη σου ως γεγονός παύει να υπάρχει ακόμα και ως ανάγκη όταν απουσιάζει η αιτία; Δηλαδή γεγονός χωρίς προϋπάρχουσα αιτία;
Στα παραπάνω πρέπει να προσθέσουμε και το ερώτημα, γιατί στην συμπαντικότητα της φύσης, όπου επενεργούν δυνάμεις συμφωνίας ( αρμονίας), στον ζωτικό κύκλο, μέρους του οποίου είναι και ο άνθρωπος, ο τελευταίος εισάγει κατά βίαιο τρόπο δυνάμεις που διαταράσσουν την αρμονία του ζωτικού κύκλου και δημιουργούν εκρηκτικές καταστάσεις αναίρεσης και καταστροφής;
Πουθενά μέσα στον ζωτικό κύκλο, της αρμονικής σχέσης ζωής και θανάτου, δηλαδή αιτίας - δημιουργίας - αναδημιουργίας, δεν λαμβάνουν χώρα μη αρμονικές συνθήκες ούτε και συγκρουσιακές καταστάσεις.
Να κάνω μια διόρθωση. Όσο ο άνθρωπος διατελούσε υπό την αρμονία των νόμων της φύσης, οι δυνάμεις αρμονίας διατηρούσαν εν ζωή αρμονίας τον ζωτικό κύκλο, που η κορύφωση της δημιουργικότητας του ως συμπαντικής ήταν η αρμονία ανάμεσα στην δημιουργία και την αναδημιουργία. Ανάμεσα στην ζωή και τον θάνατο.
Από την στιγμή που ο άνθρωπος κατακρημνίσθηκε από την συμπαντική διάσταση της φύσης του και τέθηκε εκτός των νόμων αρμονίας, προσπάθησε να δημιουργήσει μια άλλη «φύση» όπου, ότι όρισε ως αρμονικό ή φυσικό βρισκόταν εκ διαμέτρου αντίθετα, και επομένως σε εμπόλεμη σχέση, με την συμπαντική αρμονία της φύσης και του ζωτικού κύκλου.
Ο πρώτος νόμος του ανθρώπου, ήταν ο νόμος της υπεροχής. Δηλαδή η παραγωγή δυναμικών σχέσεων που διέπονται από κανόνες ανωτερότητας και δουλείας πάνω σε ότι είχε είτε «φυσική» διάσταση είτε «φυσική» δύναμη.
Ακόμη και η μήτρα που τον γέννησε, αντιμετωπίσθηκε από ένα σημείο και μετά ως κατώτερη οντότητα, που τον υπηρετεί σε ότι ορίζεται από τον ίδιο ωφέλιμο, γι’ αυτό βλέπουμε με πόση ευκολία καταστρέφει το περιβάλλον, με πόση ευκολία υποδουλώνει την φύση του σε ανάγκες που τον ξεπερνούν, μιας και δεν μπορεί να προβάλει εαυτό ισότιμο και ισοδύναμο της συμπαντικής ταυτότητας της φύσης και των συμπαντικών συμφωνιών που υπάρχουν και που διατηρούν εν ζωή τον ζωτικό κύκλο. Για τον λόγο αυτό επιδίδεται σε μια συνεχή παραγωγή σχέσεων δημιουργίας και καταστροφής, ως επιβεβαίωση ταυτότητας ανώτατης ζώσας ύπαρξης, πάνω στην φύση και τον ζωτικό κύκλο δημιουργίας, ώστε δι αυτής να υψώσει τείχη δύναμης που τον οδηγούν στην ψευδαίσθηση, πως αφού είναι μέρος της συμπαντικής οντότητας της φύσης και αφού κατέχει την γνώση και την δύναμη της δημιουργίας αρά είναι στον αντίστοιχο βαθμό το σύμπαν επί της γης τουλάχιστον.
Όμως τα δισεκατομμύρια που ξοδεύονται για την εξερεύνηση άλλων πλανητών καθώς και για την ανακάλυψη ζωής εκτός της γήινης ύλης, αποτελούν μέρος της ενοχής του, μιας και νιώθει ότι η ανωτερότητα του απέναντι στην συμπαντική οντότητα της φύσης, δεν έχει επαληθευθεί από κάποια τρίτη συμπαντική οντότητα και αποζητά ένα ασφαλές καταφύγιο διατήρησής του όταν και αν στο τέλος ανακαλύψει την βεβαιότητα που τον γέννησε, να μπορεί να αποδείξει όχι την ισότητά του ως προς αυτό, αλλά την ανωτερότητά του.
Στο «εν αρχή ην ο λόγος» δηλαδή ο νους, στο τέλος του δρόμου είναι ο άνθρωπος που θα συνεχίζει να αναζητά την επιστροφή του στην «Αρχή» πριν τον «Λόγο».
Από την «Παλαιά Διαθήκη» γνωρίζουμε πρώιμα το αποτέλεσμα της ψευδαίσθησης που κυριάρχησε πάνω στον λόγο. Αλλά είναι τόσο μακρινό όσο και τόσο μυθοπλαστικό που πρέπει να το αποδείξουμε. Να το κάνουμε πράξη πέραν της αδυναμίας της φύσης μας.
Η έννοια του κύκλου που αναφέρω παραπάνω, το αντίθετο της «γραμμικής», συναντιέται ως πηγή δημιουργίας και έμπνευσης της Αρχαιοελληνική και Νεοελληνικής φιλοσοφίας, που δεν υπάρχει σε άλλες φιλοσοφίες. Άλλωστε στην καθημερινότητά μας ακούμε πολλές φορές μια βασική φιλοσοφική ιεραρχία σχέσεων της γραμμικής θεώρησης, πάνω στην οποία έχει δημιουργηθεί, αναπτυχθεί και εξελιχθεί η Δυτική φιλοσοφία και ο δυτικός τρόπος ζωής. Αρχή, Μέση και Τέλος.
Αλλά η ζωή δημιουργήθηκε από το σημείο 0 που συμπίπτει με το τέλος. Δεν θα υπήρχε «Τέλος» αν δεν προϋπήρχε η « Αρχή» και δεν υπάρχει Αρχή χωρίς να υπάρχει Τέλος.
Ας επανέλθω πάλι στις «ανάγκες».
Σε κάθε ιστορική εξέλιξη της ανθρωπότητας, κυριαρχούσε ένα αντίστοιχο της εποχής οικονομικό πρότυπο αναγκών.
Με βάση το κάθε φορά πρότυπο οργανώθηκε η κοινωνία, τα κράτη, οι πόλεμοι, οι διαιρέσεις και οι συμπράξεις, οι νόμοι και διεθνείς συμβάσεις, τα πολιτικά συστήματα, η οικονομία ως εργαλείο ανάπτυξης και ευημερίας, αλλά και ως εργαλείο υπανάπτυξης, εξάρτησης, καθυστέρησης, υποταγής και εξαθλίωσης.
Οι θεωρητικοί του καπιταλισμού αντιλαμβάνονται το οικονομικό σύστημα αναγκών ως οικονομικό σύστημα παραγωγής και αναπαραγωγής προϊόντων, δύναμης και επικυριαρχίας.
Δηλαδή μια καθ’ ολοκληρία αντιϋλιστικής (θεοκρατικής) αντίληψης της ύλης, απαλλαγμένη όμως από τον πυρήνα της, δηλαδή τον άνθρωπο, τις ανάγκες του, την ζωή και τα οντολογικά συστατικά στοιχεία της φύσης που την ταυτοποιούν ως συμπαντικό μέρος του Όλου.
Θεοκρατική γιατί, αντίθετα της θεολογική παραδοχής της δημιουργίας, η ύλη που έχει εκπέσει στην «θεότητας» της ως χρήμα, κέρδος, δύναμη και πλούτος, καταλαμβάνει θεϊκή υπόσταση που δεν την περιορίζουν νόμοι και κανόνες της φύσης, αλλά παράγονται ως κανόνες και νόμους που υποτάσσουν την φύση και ό,τι σχετίζεται μ’ αυτή στον άνθρωπο και προφανώς και τον άνθρωπο στους νόμους της.
Οι θεωρητικοί του καπιταλισμού αντιλαμβάνονται την συνέχεια – ως παρών και μέλλον- σαν μια αέναη, ανεξαρτήτως επιπτώσεων καταστροφών της φύσης, διαδικασία παραγωγής εμπορευμάτων που κατασκευάζει συνεχώς καταναλωτές –απορροφητήρες και παραγωγούς σκουπιδιών και εκπαιδεύει τα άτομα σε καταναλωτές - απορροφητήρες, δημιουργώντας αναγκαία εργαλεία της συνέχειας παραγωγής εμπορευμάτων, όπως η παραγωγή αναγκών, η συσσώρευσης πλούτου και δύναμης, η δημιουργία κρίσεων, η εκτόπιση κοινωνιών, η υποταγή του ατόμου στις ανάγκες του κλπ.
Προπαγανδίζεται ότι μια συνεχώς αυξημένη κατανάλωση αγαθών δημιουργεί σταθερές βάσεις ανάπτυξης που παράγουν νέα επιπλέον χρήσιμα αγαθά, που προκαλούν ευημερία και ευτυχία στους καταναλωτές.
Η συνεχή και εντεινόμενη κατανάλωση αγαθών, δεν είναι πάντα σε θέση να θρέψει το σύνολο των ανθρώπων, γι’ αυτό το λόγο υπάρχουν οι φτωχοί ή επιλέγεται η δημιουργία νέων φτωχών, που θα εκτοπισθούν από την σφαίρα της ευδαιμονίας κατανάλωσης αγαθών για να χρησιμεύσουν στο κτίσιμο μιας ασπίδας προστασίας των δικαιούχων την δυνατότητα κατανάλωσης αγαθών. Δικαιούχοι στην κατανάλωση αγαθών ( προϊόντων) είναι μόνο οι δυνάμενοι να πωληθούν για να έχουν την δύναμη αγοράς και δια μέσου αυτής την ευδαιμονία ( δια της αγοράς) που τους προσφέρει η κατανάλωση.
Θυμηθείτε τον Σμίθ. «Η φύση δεν μπορεί να θρέψει όλους τους ανθρώπους, γι’ αυτό οι φτωχοί για να ζήσουν πρέπει να σκοτώσουν τα παιδιά τους». Ο Σμίθ θεωρούσε ότι, αφού «εξημερώθηκε» η φύση από τον άνθρωπο, αυτή του ανήκει και επομένως η δυνατότητα της, όπως προσδιορίζεται από τον άνθρωπο, δεν παρέχει σε όλους την ικανότητα να τραφούν. Κατά παραλληλισμό οι Έλληνες είναι πολλοί σε σχέση με ό,τι παράγει η Ελλάδα, οπότε ή θα πρέπει να εργάζονται με μισθούς πείνας ή να πάνε οι μισοί μετανάστες ή να μειωθεί το ευδόκιμο της ζώσας ύπαρξης.
Μπορεί οι σιταποθήκες των Αμερικανών και των Ρώσων να γεμίζουν και να σαπίζουν μέσα σε αυτές τα σιτηρά, όμως στην Αφρική τα παιδιά πεθαίνουν από ασιτία, επειδή η «φύση» δεν μπορεί να θρέψει όλους τους ανθρώπους.
Ως συνέχεια αυτής της αντίληψης, οι κρίσεις που δημιουργούνται δεν αποτελούν «αφύσικα» φαινόμενα αλλά συμβατά, αναγκαία και αρμονικά με την ανάγκη παραγωγής και αναπαραγωγής αγαθών ως υποπροϊόντα χρήματος, δύναμης και εξουσίας καθώς και ο προσανατολισμός στην εκπαίδευση των καταναλωτών για την αγορά και κατανάλωση προϊόντων, μιας και κανείς δεν μπορεί να σταματήσει την μηχανή της εξέλιξης και της ανάπτυξης.
Οι κρίσεις δημιουργούνται ώστε να αποφεύγονται οι κίνδυνοι χαλάρωσης και να δημιουργούνται καινούργια άνισα δυναμικά, τα οποία προκαλούν άνισες κινήσεις κεφαλαίων, άνισες νέες επενδύσεις, άνιση δυναμική στην παραγωγή αγαθών, νέες αγορές και νέα καταναλωτικά πρότυπα ανισότητας.
Από την άποψη αυτή, η προκαλούμενη από εξωτερικούς παράγοντες κρίσης της Ελληνικής οικονομίας, σκοπεύει στην δημιουργία ενός νέου άνισου δυναμικού που θα προσελκύσει επενδύσεις νέων κεφαλαίων, θα δημιουργήσει νέου τύπου συντελεστές παραγωγής, θα επιβάλει καινούργια πρότυπα συγκρότησης κοινωνιών, θα επιφέρει καινούργιες κοινωνικές – εργασιακές σχέσεις, θα αυξήσει την παραγωγή προϊόντων φθηνού κόστους και φθηνιάρικου ρίσκου και τεράστια και εύκολη συσσώρευση κερδών και πλούτου, τα οποία όμως θα αδυνατούν να καταναλώσουν οι Έλληνες και να τα καρπωθεί η χώρα.
Το παραγωγικό πρότυπο της χώρας, όπως διαμορφώνεται από το εξωτερικό, θα παράγει προϊόντα που θα καταναλώνονται σε τρίτες αγορές , ενώ η χώρα θα έχει δυνατότητες κατανάλωσης προϊόντων χαμηλής ποιότητας ή εκτός ανταγωνισμού των πλουσίων χωρών.
Να δείτε πως δεν θα αργήσει πολύ να ενοχοποιηθούν οι φυσικές τροφές από τις γενετικά τροποποιημένες, μιας και οι τελευταίες θα παρέχουν ευρωστία , δύναμη, μακροζωία και ένα ασφαλέστατο πεδίο παραγωγής για τους νεόδουλους της Δύσης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου