ΑΝΑΔΗΜΟΣΊΕΥΣΉ

Τετάρτη, 14 Δεκεμβρίου 2011

Την Ποινική δίωξη του Πρωθυπουργού ζητά πρώην Πρόεδρος του Αρείου Πάγου

Δεκεμβρίου 14, 2011. Ένα πολύ ενδιαφέρον άρθρο του πρώην Προέδρου του Αρείου Πάγου Βασίλειου Κόκκινου, αναδημοσιεύουμε από την εφημερίδα «Αξία»: Έχει καταλυθεί η Δημοκρατία και το Σύνταγμα από την παρούσα Κυβέρνηση – Υπογραφές 30 βουλευτών της αντιπολίτευσης είναι αρκετές, για την ποινική δίωξη του Πρωθυπουργού βάσει του Συντάγματος:

Η ΕΞΑΠΑΤΗΣΗ ΤΟΥ ΛΑΟΥ ΕΙΝΑΙ ΤΙΜΩΡΗΤΕΑ

Κατά τον Ποινικό Κώδικα (άρθρο 162), όποιος........
εξαπατά εκλογέα, με οποιονδήποτε τρόπο, για να μεταβάλει το εκλογικό του φρόνημα, τιμωρείται με φυλάκιση μέχρι δύο ετών και με χρηματική ποινή. Ο πρωθυπουργός μας υποσχέθηκε στον ελληνικό λαό προεκλογικώς, κατά την ομιλία του στη Θεσσαλονίκη, στις αρχές Σεπτεμβρίου του 2009, ότι….υπάρχουν χρήματα και θα δώσει αυξήσεις σε μισθούς και συντάξεις, ανώτερες του πληθωρισμού.

Όμως αμέσως μετά τις εκλογές μείωσε μισθούς και συντάξεις, έπραξε δηλαδή το αντίθετο εκείνου που είχε υποσχεθεί. Ο αντιπρόεδρος του, για να δικαιολογήσει την εξαπάτηση του ελληνικού λαού, είπε ότι όλα τα κόμματα δεν τηρούν τις προεκλογικές τους υποσχέσεις. Άλλο είναι να προσπαθήσει ένα κόμμα να εκτελέσει το προεκλογικό του πρόγραμμα και να μην επιτύχει, και άλλο να μην επιχειρήσει καν την εφαρμογή του και από την πρώτη στιγμή να εφαρμόσει πολιτική αντίθετη του προγράμματος του.

Μετά τις εκλογές, προς δικαιολόγηση της καταφανούς εξαπατήσεως των Ελλήνων, ο πρωθυπουργός μας ισχυρίστηκε ότι δήθεν αγνοούσε την πραγματική οικονομική κατάσταση της χώρας. Ψεύδεται. Ένας πολιτικός που ήταν υπουργός όλων των κυβερνήσεων του πατρός του, εμπνευστού της υπερχρεώσεως της χώρας, όπως και των κυβερνήσεων του κ. Σημίτη, είναι αδύνατον να αγνοεί την οικονομική κατάσταση της χώρας.

Περαιτέρω, αποκαλύφθηκε πρόσφατα σε βιβλίο του πρώην υπουργού των Οικονομικών της Γερμανίας, κ. Steinmayer, ότι τον είχε ενημερώσει απολύτως για τα οικονομικά της Ελλάδος και ο κ. Παπανδρέου τού απήντησε ότι θα σκεφθεί αν θα διεκδικήσει την πρωθυπουργία. Εξάλλου, ο κ. Αλμούνια εδήλωσε ότι πολύ προ των εκλογών, είχε ενημερώσει τους αρχηγούς των δύο μεγάλων κομμάτων της Ελλάδος για την οικονομική της θέση. Το αυτό δήλωσε και ο κ. Προβόπουλος. των μηνιαίων εκθέσεων του οποίου αδύνατο να λαμβάνει, και ελάμβανε, γνώση ο κ. Παπανδρέου.

Πέραν τούτων, ο τελευταίος, σε συνέντευξή του προς τον κ. Κούλογλου, προ των εκλογών, είχε πει ότι όποια χώρα κατέφυγε στο ΔΝΤ καταστράφηκε και ο λαός της εξαθλιώθηκε. Όμως. από πρόσφατη συνέντευξη του πρώην επικεφαλής του ΔΝΤ, κ. Στρος-Καν, έγινε παγκοσμίους γνωστό ότι ο κ. Παπανδρέου, προ των εκλογών, συζητούσε μαζί του υπογείως, για το πώς θα υπαχθεί η Ελλάδα στο ΔΝΤ.

Υπογραμμίζεται ότι ο κ. Παπανδρέου δεν έδωσε καμία πειστική εξήγηση έως σήμερα αναφορικά με τον λόγο για τον οποίο παρέλειψε να δανεισθεί, αμέσως μετά την εκλογή του, όσα ποσά χρειαζόταν η χώρα. με χαμηλά επιτόκια, όπως όφειλε να πράξει. Αντί τούτου, εδήλωνε σε διεθνή ακροατήρια, ότι ο ελληνικός λαός είναι διεφθαρμένος και η οικονομία του πνέει τα λοίσθια, έχουσα την πορεία του «Τιτανικού». Μετά τις δηλώσεις του αυτές, για τις οποίες επίσης δεν έχει δώσει καμία εξήγηση, άρχισε η αύξηση των επιτοκίων δανεισμού της Ελλάδος και έφτασαν τα spreads από 250 μονάδες σε 3.200!

Επίσης, δεν εξήγησε έως τώρα, γιατί δεν δέχθηκε το δάνειο 20 δισ. ευρώ, που του προσφέρθηκαν επιπλέον των 7 δισ. που έλαβε η χώρα, με χαμηλό επιτόκιο. Από όλα αυτά προκύπτει κραυγαλέα η προσωπική ποινική ευθύνη του κ. πρωθυπουργού. Θα έπρεπε, επομένως, σύμφωνα με το Σύνταγμα τριάντα (30) βουλευτές της αντιπολιτεύσεως, αντί να φλυαρούν ασκόπως προς παραμυθίαν του πενομένου ελληνικού λαού, να ζητήσουν με έγγραφό τους την άσκηση της νομίμου ποινικής διώξεως κατά του υπαίτιου, σύμφωνα με το Σύνταγμα.

Συγχρόνως όμως, έχει καταστεί πασιφανές ότι η κυβέρνηση, μη εφαρμόσασα το προεκλογικό της πρόγραμμα και αθετήσασα τις υποσχέσεις της προς τον λαό, αποστέρησε εαυτήν του θεμελίου του δημοκρατικού πολιτεύματος, κατ’ άρθρον 1 παρ. 2 του Συντάγματος, ήτοι της λαϊκής κυριαρχίας. Ως εκ τούτου, οι αποφάσεις της και οι νόμοι της, ιδιαιτέρως δε αυτοί περί υπερφορολογήσεως των Ελλήνων και περί εκτάκτου εισφοράς και τέλους ακινήτων, είναι αντίθετοι προς το Σύνταγμα.

Τόσο για τον ως άνω λόγο. όσο και διότι παραβιάζουν τα άρθρα του Συντάγματος 78 παρ. 2, περί απαγορεύσεως της αναδρομικής φορολογίας. 5 παρ. 10 που καθιερώνει την αρχή της συμμετοχής των πολιτών στα δημόσια βάρη αναλόγως το)ν οικονομικών δυνάμεών των, δηλαδή των εισοδημάτων των, 4 παρ. 2, που επιβάλλει την αρχή της ίσης μεταχειρίσεως των πολιτών και 36 παρ. 1 περί παροχής εννόμου προστασίας.

Ένας πολίτης με ένα διαμέρισμα 150 τετραγωνικών και ετήσιο εισόδημα 5.000 ευρώ θα πληρώσει το ίδιο τέλος ακινήτου με εκείνον που είναι ιδιοκτήτης ομοίου ακριβώς διαμερίσματος, στην αυτή θέση, και έχει ετήσιο εισόδημα 200.000 ευρώ. Ανατίθεται η είσπραξη του τέλους τούτου στη ΔΕΗ, ενώ η Ολομέλεια του Συμβουλίου Επικρατείας έχει αποφανθεί, στην περίπτωση των παρκόμετρων του Δήμου, ότι δεν δύναται να ανατεθεί σε ανώνυμη εταιρεία εισπρακτική εξουσία του Δημοσίου.

Ο κ. Βενιζέλος χαρακτήρισε την έκτακτη φορολόγηση των ακινήτων ως τέλος, ενώ γνωρίζει ότι τούτο δεν είναι ανταποδοτικό και τα περί διασώσεως της περιουσίας των παιδιών και εγγονών μας διά της φορολογίας αυτής είναι απλώς μυθεύματα υπερβολικής φαντασίας. Καταργείται η δυνατότητα προσφυγής στη Διοικητική Δικαιοσύνη με την υποχρεωτική καταβολή του 50% της οφειλής και του δικαιώματος του εφόρου να ζητήσει τη μη αναστολή της πράξεως επιβολής φόρου.

Στον αδυνατούντα να καταβάλει το τέλος ακινήτου δεν επιβάλλεται η συνήθης συνέπεια των φορολογικών παραβάσεων, αλλά η διακοπή της παροχής του ρεύματος, με συνέπεια να κοπεί τούτο σε μια πτωχή οικογένεια της Χίου με έξι (6) παιδιά, την ώρα που κοινωνικοί φορείς ζητούν από τους Έλληνες τον περιορισμό της υπογεννητικότητας. Αλλά η σημερινή κυβέρνηση δεν ενδιαφέρεται για το μέλλον της Ελλάδος. Για αυτό και διευκολύνει και συνιστά τη μετάβαση των νέων σε άλλες χώρες για να εργασθούν. Θα μείνουν έτσι στην Ελλάδα οι γέροντες συνταξιούχοι με τη γνωστή μοίρα τους. Αυτό δεν είναι έγκλημα κατά της χώρας;

Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, αντί να συνιστά επιείκεια προς τους μη έχοντες, θα έπρεπε, κατά τα άρθρα 35 παρ. 2 εδ. δ’ και 42 του Συντάγματος, να αναπέμψει στη Βουλή τους άνω αντισυνταγματικούς νόμους της κυβερνήσεως, η οποία έχει απολέσει το θεμέλιο της Δημοκρατίας, μη εφαρμόσασα το προεκλογικό πρόγραμμά της.

Ναι μεν έχει κακώς καταργηθεί το προνόμιο του ανωτάτου άρχοντος να προκηρύσσει εκλογές σε περίπτωση δυσαρμονίας μεταξύ κυβερνήσεως και λαϊκού φρονήματος, παραμένει όμως το άνω προνόμιο της αναπομπής στη Βουλή αντισυνταγματικών νομοσχεδίων. Αν αυτό δεν ασκηθεί τώρα, πότε θα εφαρμοστούν οι άνω διατάξεις;

Το κράτος στην ουσία έχει καταλυθεί. Καταλαμβάνονται τα υπουργεία από πολίτες και οι υπουργοί αναζητούν καταλλήλους χώρους για να συναντήσουν τους εκπροσώπους της τρόικας. Εμποδίζεται η λειτουργία των χειρουργείων του Αντικαρκινικού Νοσοκομείου «ΑΓΙΟΣ ΣΑΒΒΑΣ» και η Διοίκηση δεν αποτολμά να ζητήσει την επέμβαση της Εισαγγελίας. Και ο υπουργός των Οικονομικών καλεί τους Έλληνες να πληρώσουν φόρους για να καταβληθούν μισθοί και συντάξεις του Νοεμβρίου.

Ώστε το δάνειο των 110 δισ. ευρώ του Μνημονίου έγινε μόνο για να πληρωθούν οι τοκογλύφοι δανειστές μας; Και χάριν αυτών το δημόσιο χρέος μας μέσα σε δύο χρόνια έφθασε το 150% του ΑΕΠ;

Από την Από-Κοινωνικοποίηση στην ... Κοινωνικοποίηση

Η έκπτωση του ανθρώπου σε σχέση με τα πράγματα.

Όταν θέλουμε να προσεγγίσουμε ένα ζήτημα ή μια κατάσταση δεν ξεκινάμε από μια υπόθεση αλλά από μια βεβαιότητα.
Συνήθως ορίζουμε το μηδέν χωρίς να μας απασχολεί η βάση που ορίζεται το μηδέν.
Λέμε παραδείγματος χάρη ότι, «κατά την διάρκεια της εξέλιξης του ανθρώπου, ο άνθρωπος ανακάλυψε τα εργαλεία…» ξεχνώντας ότι για να ανακαλύψει κάτι αυτό το κάτι προϋπήρχε της ανακάλυψής του.
Ξεχνώντας όμως αυτό ή προσπερνώντας το, έχουμε χάσει κάτι πολύ πιο σημαντικό από αυτή καθ’ εαυτή την ανακάλυψη.
Όταν λέμε ότι ο άνθρωπος ανακάλυψε τα εργαλεία, και ότι τα πρώτα εργαλεία ήταν η χρήση του ξύλου και της πέτρας, μας διαφεύγει το γεγονός ότι αυτά προϋπήρχαν με τις βασικές τους ιδιότητες, που κατά την χρήση τους ο άνθρωπος άρχιζε να τις απελευθερώνει.
Κατά τον ίδιο τρόπο ταυτίζουμε την απελευθέρωση με τον προσδιορισμό.
Αν κάνουμε μια πολύ κοντινή προς την πραγματικότητα υπόθεση, η ανακάλυψη της πέτρας ως εργαλείο, ουσιαστικά προήλθε από κάποιο τυχαίο γεγονός, γιατί η πέτρα προϋπήρχε ως εργαλείο ως συνείδηση της δημιουργίας της.
Η επαφή της με τον άνθρωπο απελευθέρωσε την συνείδηση αυτή – όπου συνείδηση ερμηνεύεται ως δυνάμεις του αισθητού και της αίσθησης- και στην συνέχεια ο ανθρώπινος νους ερμήνευσε αυτή την συνείδηση ως εργαλειακές ενέργειες που τον διευκόλυναν. 
Κάνοντας χρήση αυτής της υπόθεσης, η πέτρα έκρυβε δύο βασικές δυνάμεις που πάλι κατά τυχαίο τρόπο, δηλαδή όχι επιστημονικό, προκάλεσε την έκπληξη και την παρατηρητικότητα στον άνθρωπο.
Πρώτα του μάτωσε το χέρι, μετά του προκάλεσε πόνο, διαπίστωσε τότε τραυματισμό και μειώθηκαν οι ικανότητές του και στην συνέχεια αλλάζοντας θέση στην παλάμη του, η πέτρα το βοήθησε να σπάσει έναν καρπό, να προστατεύσει την σωματική του ακεραιότητα από κάποιο επιτιθέμενο ζώο, προκαλώντας του τις ίδιες επιπτώσεις που πριν λίγο είχε ο ίδιος διαπιστώσει. 
Εκείνο όμως που δεν μπόρεσε να ανακαλύψει έγκαιρα, παρότι οι πολλαπλές χρήσεις της πέτρας, όπως και του ξύλου ή του χαλκού και του σιδήρου, τον διευκόλυναν και καλυτέρευαν την ζωή του, ήταν το γεγονός ότι μετά την απελευθέρωση τους από την ουδετερότητα στην χρησιμότητα και την μετατροπή τους σε εργαλεία, απελευθέρωναν και δυνάμεις που η συνείδησή τους, θα τον καθιστούσαν αιχμάλωτο της χρησιμότητας τους. 
Μπορεί να περιορίζουμε την συνείδηση στα έμψυχα όντα , οι δυνάμεις όμως που απελευθερώνονται από την η ύλη εμπεριέχουν συνείδηση. 
Μια βασική ατέλεια στον άνθρωπο είναι ότι κάθε φορά που ανακαλύπτει καινούργια πράγματα βρίσκεται σε τρομακτική αδυναμία να κατανοήσει έγκαιρα την υποδούλωσή του από καθετί νέο που ανακαλύπτει και αυτό δεν αποτελεί συνέπεια την διαδικασίας ανακάλυψης ούτε των υποβοηθητικών εργαλείων που χρησιμοποιεί.
Η υπεροψία του ανθρώπου έναντι της φύσης που τον περιβάλλει τον οδηγεί αμετάκλητα στην άρνηση της φύσης του, να αντιλαμβάνεται τα πράγματα, ακόμα και την ζωή του στην πραγματική τους διάσταση. 
Η πραγματική διάσταση των πραγμάτων καθώς και όσων ανακαλύπτονται από τον άνθρωπο, δεν περιορίζεται σε ότι ο άνθρωπος επιλέγει αλλά από την φύση τους, αφού εντός της φύσης που συντελείτε η ύπαρξη του ανθρώπου, και τα έργα του είναι απόλυτα εξαρτημένα από την φύση που τα γέννησε. Την ίδια την φύση του ανθρώπου. Στο παράδειγμα με την πέτρα, οι διαστάσεις, αυτές που δεν φαίνονται αλλά που ενυπάρχουν και προκαλούν την απελευθέρωση τους ο άνθρωπος δεν μπορεί να τις υποβάλει σε έλεγχο. Απεναντίας οι διαστάσεις αυτές ή οι ιδιότητες για κάποιους άλλους, είναι εκείνες που υποβάλουν τον άνθρωπο σε εξάρτηση και καθοδηγούν την σκέψη και την εφαρμογή της. 
Ένα πιο κοντινό παράδειγμα είναι η πυρηνική ενέργεια όπου ο άνθρωπος ακόμα δεν μπορεί να ελέγξει τις επιπτώσεις από ένα ατύχημα ή να μηδενίσει τις δυνάμεις της σχάσης του ατόμου που ο ίδιος προκάλεσε. 
Πριν προβάλλεται την εναντίωσή σας σε αυτό το συμπέρασμα, θα πρέπει να εξηγηθεί πρώτα η θεϊκή υπόσταση που οι άνθρωποι προσέθεσαν πάνω στην φύση αλλά και σε ότι η φύση τους προμήθευε. 
Επίσης θα πρέπει να αιτιολογηθεί αυτή η υπόσταση ως μια διάσταση πλέον όσων ο άνθρωπος είχε ανακαλύψει και είχε απελευθερώσει, αλλά δεν μπόρεσε ούτε να ελέγξει τις απελευθερούμενες δυνάμεις ούτε πολύ περισσότερο να τις υποτάξει.
Η υπόσταση αυτή ξεπηδά από το αναπάντητο μέχρι και σήμερα ερώτημα της δημιουργίας της γης, των πλανητών και της ζωής. 
Κατά την θεολογική ερμηνεία της ζωής και των πλανητών, ενώ η ψυχή απελευθερώνεται στο περιβάλλοντα χώρο ή «ανεβαίνει σε ανώτερα επίπεδα μετά την απελευθέρωσή της, η ύλη, το σώμα, επιστρέφει στην πρότερη κατάστασή του, στην ουδέτερη ύλη ή την μη-έμψυχη. Θα μπορούσε λοιπόν ο άνθρωπος να «συλλάβει» εκ νέου την ψυχή και να την επαναεισάγει στην ύλη ώστε να συνεχιστεί ένα ακόμα διάστημα ζωής; 
Μέχρι σήμερα το μόνο που ερευνάται είναι η δυνατότητα παράτασης της παραμονής της ψυχής στο σώμα και η «επικράτηση» της ζωής έναντι του θανάτου, στο εν ζωή ζώντα οργανισμό. 
Όλες οι ανακαλύψεις κινούνται πάνω σε μια υπόθεση και όλες προσπαθούν να την επιβεβαιώσουν, έτσι ώστε να αποδείξουν την ορθότητα της υπόθεσης αλλά και την ορθότητα των αιτιών που έσπρωξαν τον άνθρωπο να ανακαλύπτει καινούργια πράγματα και να εφαρμόζει καινούργιες σκέψεις και καινούργια εργαλεία. 
Αυτό όμως έχει οδηγήσει τον άνθρωπο σε υποδεέστερη θέση των ανακαλύψεών και των εργαλείων που δημιουργεί για να ανακαλύπτει καινούργια πράγματα.
Από την ανάγνωση της ιστορίας των πρώτων απλών κοινωνιών μέχρι στις σημερινές σύνθετες , από την ανακάλυψη των εργαλείων και την εξέλιξη της χρήσης των, οι οργάνωση των ατόμων μέσα σε κάθε κοινωνία ακολουθούσε την ανάγκη παραγωγής εργαλείων και αγαθών. Δηλαδή την ανάγκη παραγωγής και διαχείρισης των συντελεστών και των αγαθών που ικανοποιούσαν τις βασικές ανάγκες βιοπορισμού και ασφάλειας της ζωής και της αναπαραγωγής. 
Στην εξέλιξή τους, τα ίδια τα μέσα που απελευθερώθηκαν από τον άνθρωπο και που του παρείχαν την ασφάλεια ζωής και αναπαραγωγής, απελευθέρωσαν δυνάμεις που ξεπερνούσαν ό,τι ο άνθρωπος όρισε. Ενώ δηλαδή κατ’ αρχάς τα πράγματα ορίστηκαν από τον άνθρωπο ως προς αυτόν στην συνέχεια της εξέλιξης ο άνθρωπος εκτοπίστηκε από τα πράγματα και εκείνα όρισαν τον άνθρωπο ως προς αυτά. 
Όταν ο άνθρωπος ξεπέρασε την χρήση των εργαλείων και των αγαθών και τους έδωσε υπεραξία τότε ο άνθρωπος ορίστηκε ως προς τα πράγματα από την υπεραξία που τους έδωσε. Χάριν παραδείγματος αναφέρω το χρήμα με οποιαδήποτε μορφή. 
Όταν τώρα στον ίδιο χρόνο εργασίας με τις ίδιες πρώτες ύλες η παραγωγή, η υποστηριζόμενη από νέα και πιο σύγχρονα εργαλεία, αποκάλυπτε την δυνατότητα συσσώρευσης και διεύρυνσης των δυνατοτήτων και των εργαλείων και του ανθρώπου, τα σύγχρονα εργαλεία και κυρίως η συσσώρευση όρισαν τον άνθρωπο. 
Η οργάνωση των ατόμων σύμφωνα με την εξυπηρέτηση των βασικών αναγκών, έδωσε την θέση της σε μια άλλη οργάνωση κοινωνίας που υποστηριζόταν από την αποκαλυπτόμενη υπερδύναμη των απελευθερωμένων δυνάμεων των εργαλείων και της συσσωρευμένης παραγωγής, η οποία ( συσσώρευση) εξύψωσε τις ανάγκες του ανθρώπου πάνω από τον άνθρωπο. 
Όσο διευρύνονταν αυτές οι δυνατότητες στην εξέλιξη των εργαλείων κατά κύριο λόγο και όσο αυτό προκαλούσε υπερσυσσώρευση προϊόντων, τόσο μεταβαλλόταν σε βάρος των βασικών αναγκών η θέση του ανθρώπου σε σχέση με τα εργαλεία και την παραγωγή. 
Ενώ δηλαδή δεν ταξικοποιούσε τα άτομα και την εργασία τους ο καταμερισμός της παραγωγής για την κάλυψη των αναγκαίων εργαλείων και αγαθών που υπηρετούσαν τις βασικές ανάγκες, στο πέρασμα τους στο επίπεδο της απελευθέρωσης των δυνάμεων που έκρυβαν μέσα τους τα εργαλεία ( απόρροια της γνώσης επ’ αυτών) η θέση τους στην οργάνωση της κοινωνίας δεν πραγματοποιούταν με βάση την βασικές ανάγκες αλλά με την υπεραξία που δίνονταν στα υποπροϊόντα αυτών των απελευθερωμένων δυνάμεων. Δηλαδή στης συσσώρευσης και αμέσως μετά στο σφετερισμό της. 
Σήμερα ας πούμε ο άνθρωπος, είναι αντιμέτωπος τόσο με την έλλειψη ενέργειας στην παραγωγή προϊόντων όσο και με την διαχείριση των σκουπιδιών. Εάν ο άνθρωπος επέστρεφε στην φύση του, τότε θα μίκραινε ο όγκος των σκουπιδιών στα φυσιολογικά του μεγέθη και ο όγκος της ενέργειας που παράγεται σήμερα θα ήταν άχρηστος. 

Ενώ στα αρχικά του βήματα ο άνθρωπος ήταν υπόδουλος των εμποδίων που έθεταν σε κίνδυνο την ζωή και την αναπαραγωγή του στην συνέχεια υποδουλώθηκε από τα ίδια τα εργαλεία και τις δυνάμεις των στην προσπάθεια να υποτάξει τα εμπόδια. 
Αυτή η εξέλιξη των εργαλείων και της παραγωγής δεν άφησε το άτομο στην καθυστερημένη του διάσταση αλλά του αποκάλυψε και του απελευθέρωσε δυνάμεις που μεν προϋπήρχαν, ως ικανότητες πάνω στα εργαλεία κατ’ αρχή και αμέσως μετά πάνω στην φύση που τα γέννησε. 
Μπορούμε , και με βάση την ιστορία της εξέλιξης του ανθρώπου, να διαπιστώσουμε για μια ακόμα φορά ότι προηγήθηκα του ανθρώπου οι δυνάμεις των εργαλείων και αυτές συνετέλεσαν αποφασιστικά στην απελευθέρωση των δυνάμεων που κρατούσαν υπανάπτυκτο και φοβικό τον άνθρωπο. 
Σε αυτό συνέτεινε περισσότερο και από την απελευθέρωση των κρυμμένων δυνάμεων, η δυναμική της φύσης του ανθρώπου, που όσο έλειπαν τα εργαλεία από την ζωή του δεν γίνονταν κατορθωτό, να αποκαλυφτούν οι φυσικές του δυνάμεις, όπως η δεσποτική θέση του πάνω στην φύση. 
Αλλά η δεσποτική θέση του ανθρώπου πάνω στην φύση, επειδή αποκαλύφθηκε εξαιτίας της τριβή του με τα εργαλεία και την απελευθέρωση των δυνάμενων που αυτά έκρυβαν, υποδούλωσε τον άνθρωπο σε αυτές τις δυνάμεις γιατί ο σκοπός της απελευθέρωση των εργαλειακών δυνάμεων δεν περιορίστηκε στην ιδιότητα τους ως μέσα αλλά έγιναν σκοπός που πλησίαζαν τον σκοπό για τον οποίο είχαν απελευθερωθεί. Δηλαδή παρήγαγαν ολοένα και περισσότερες δυνάμεις άχρηστες μεν για τον σκοπό που υπήρχαν αλλά πολύ χρήσιμες, καθώς μας διδάσκει η ιστορία, για να αποκτήσει ο άνθρωπος την ψευδαίσθηση ότι τα κατέχει και ασκεί πάνω τους δεσποτικό ρόλο. Αυτό είχε σαν συνέπεια την υποδούλωση του και στα εργαλεία και στις δυνάμεις που απελευθέρωσε και στον σκοπό αυτών των δυνάμεων, μιας και ο σκοπός τους περιγραφόταν όχι σαν μέσο επιβίωσης και εξέλιξης αλλά σαν σκοπός αποκοινωνικοποίηση του ανθρώπου από την φύση του.
Παράδειγμα, η ανακάλυψη της πυρηνικής ενέργειας τσίγκλησε την αλαζονεία του ανθρώπου ώστε πρώτα την χρησιμοποίησε ως όπλων εναντίον της φύσης που τον γέννησε και ταυτόχρονα πάνω στον ίδιο τον εαυτό του και κατόπιν ως ωφέλιμη για τον άνθρωπο. 
Συνειδητοποίησε ο άνθρωπος ότι οι δυνάμεις των εργαλείων πλέον, ναι μεν υπηρετούσαν ως μέσα την επιβίωση του σε ολοένα και πιο ασφαλή επίπεδα αλλά, ο σκοπός τους υπερέβαινε του σκοπού για τον οποίο είχαν εφευρεθεί. Του παρείχαν δυνάμεις που αύξαναν την θέση ισχύος τους πάνω στην φύση, στις ανάγκες, στα ζώα, στην ίδια της ζωή του μέχρι και πάνω στους άλλους ανταγωνιστές του που τώρα εμφανίζονταν εξαιτίας της ιδιοκτησίας και χρήσης των ίδιων εργαλείων. 
Στην τελική τα εργαλεία από την στιγμή που τους απελευθερώθηκαν οι δυνάμεις τους, έδειξαν στον άνθρωπο ότι και ο ίδιος πλέον ως απελευθερωτής είχε απεριόριστες δυνάμεις που ήταν καταχωνιασμένες επειδή μέχρι τότε κυριαρχούσαν άλλα στοιχεία πάνω του, όπως ο φόβος, η αδυναμία του, οι συνθήκες διαβίωσης κλπ.
Ταυτόχρονα όμως ενώ απελευθέρωναν στον άνθρωπο την πεποίθηση του ελέγχου του φόβου, της αδυναμίας, της δύναμης και της ελευθερίας, μετατόπιζαν τον σκοπό από μέσο σε σκοπό δύναμης.
Αυτό μπορούμε να το διαπιστώσουμε πολύ πιο κατανοητά από τον Αριστοτέλη, όταν, αφού μελέτησε τις σχέσεις ανθρώπων- κοινωνίας – παραγωγής – ανταλλαγών – εμπορίου και χρήματος, κατέληξε ότι, τα πράγματα έχουν διττή χρήση την φυσική του και την μη φυσική. Η μη φυσική χρήση δεν αποσκοπεί στην αξία χρήσης τους αλλά στο χρήμα και αυτό από μέσο μετατρέπεται σε σκοπό που προσπαθεί να φτάσει τον τελικό του σκοπό που είναι ο συνεχής πλουτισμός.
Παραθέτω ένα απόσπασμα από τα Πολιτικά , βιβλίο1, κεφ.9: «Εκάστου γαρ κτήματος διττή η χρήσις εστίν, η μεν οικεία η δ’ ούκ οικεία του πράγματος, οίον υποδήματος η δε υπόθεσις και η μεταβλητική αμφότεραι γαρ υποδήματος χρήσεις, και γαρ ο αλλαττόμενος τω δεομένω υποδήματος αντι νομίσματος ή τροφής χρήται τω υποδήματι ή υπόδημα, αλλ’ ου την οικείαν ου γαρ αλλαγής ένεκεν γέγονε» 
« Γιατί διπλή είναι η χρήση κάθε πράγματος. Η μια χαρακτηρίζει το πράγμα σαν τέτοιο, η άλλη όχι, όπως ένα σανδάλι από την μια χρησιμεύει για την υπόδεση και από την άλλη για την ανταλλαγή. Και τα δύο είναι αξία χρήσης του σανδαλιού, γιατί αυτός που ανταλλάσσει το σανδάλι μ’ αυτόν που χρειάζεται σανδάλι και παίρνει σε αντάλλαγμα νόμισμα ή τροφή χρησιμοποιεί το σανδάλι σαν σανδάλι, όχι όμως με τον φυσικό τρόπο χρήσης του, γιατί το σανδάλι δεν φτιάχτηκε για ανταλλαγή». 
Τι αποκαλύπτεται εδώ; Ο άνθρωπος που βρίσκεται στην ανάγκη εξεύρεσης τροφής εκποιεί τα περιουσιακά τους στοιχεία όχι για χρήση που αυτά δημιουργήθηκαν αλλά ως μέσο ανταλλαγής πέρα από την χρήση τους. Ταυτόχρονα και οι δύο υποτάσσονται κατά διαφορετικό τρόπο στην ίδια δύναμη των πραγμάτων όταν αυτά απολέσουν την φυσική τους διάσταση και αποκτήσουν μια τεχνητή που ο άνθρωπος κατασκεύασε γι’ αυτά. Ο μεν πρώτος υποτάσσεται στην ανέχεια, απότοκου της απώλειας των πραγμάτων ο δε δεύτερος στην υπεροχή τους, ως απόκτημα πέραν της φυσικής τους χρήσης, έναντι των αναγκών του άλλου. 
Οφείλουμε εδώ να παρατηρήσουμε ότι ενώ ο δεύτερος «υπερηφανεύεται» για την υπεροχή του απέναντι στον πρώτο τώρα, στην πραγματικότητα ο ίδιος έχει αποκτήσει υπόσταση υπεροχής διαμέσου των πραγμάτων, που η ενδεχόμενη απώλεια θα το καταστήσει στην μοίρα του πρώτου, η δεν αύξηση της κατοχή περισσοτέρων θα τον διατηρήσει σε κατάσταση υπεροχής. Ξεχνώντας πάντοτε όμως ότι πλέον αποτελεί ο ίδιος υποκατάστατο των πραγμάτων, μιας και η διαφορά του από τους άλλου έγκειται στο γεγονός ότι η αφύσικη ιδιότητα των πραγμάτων είναι εκείνη που τον αναγορεύει σε ανώτερο. Επομένως έχει χαθεί ο σκοπός της φυσικής υπόστασης των πραγμάτων και πλέον σκοπός των πραγμάτων είναι ο σκοπός ( η δύναμης ) που υποτάσσει τον άνθρωπο στην προσπάθειά τους να φτάσουν τον άνθρωπο και διαμέσου της δύναμης αυτής ο άνθρωπος υποτάσσει τα πράγματα και τον ίδιο τον άνθρωπο. 
Εάν θέλουμε να κατανοήσουμε τον δουλοκτητικό τρόπο παραγωγής θα τον δούμε μέσα από αυτήν την διάσταση, όπου η δια των δυνάμεων που ασκούν τα πράγματα πάνω στον καθορισμό της προσωπικότητας και στην οριοθέτηση της ανωτερότητα, δηλαδή της υπεροχής, υποδουλώνοντας πρώτα το άτομο στις δυνάμεις των στην συνέχεια αποκαλύπτοντας το μέγεθός των στο άτομο επέβαλαν μια αντίστοιχη συμπεριφορά. Όσο συσσωρευόταν μεγαλύτερος όγκος πραγμάτων σε λιγότερα χέρια τόσο μεγάλωνε η αξία του χρήματος, έχανε παράλληλα αξία η ανταλλαγή χρήσης και τόσο η υπεροχή μετατρεπόταν σε δύναμη που ξεπερνούσε και την κοινωνία, που η κορύφωσή της ήταν η εξουσία πάνω στα πράγματα και πάνω στον άνθρωπο. 
Αυτή η ανάγκη συνεχούς εξάρτησης από τις δυνάμεις και της οικειοποίησης των πραγμάτων ισοδυναμεί με την συνεχή αναζήτηση μεγαλύτερης συσσώρευσης , χωρίς τα μέσα να παίζουν κάποιο σπουδαιότερο ρόλο απ’ αυτόν για τον οποίο χρησιμοποιούνται, αρκεί να υπακούουν τον στόχο που ξεπερνά την φυσική του διάσταση, δηλαδή να υπηρετούν ανάγκες που ξεπερνούν τις βασικές ανάγκες του ανθρώπου, της κοινωνίας και του Κράτους. Ως αντίστοιχο μέσο, δηλαδή ως εργαλείο, χρησιμοποιείται και ο άνθρωπος, υπό την οποιαδήποτε κατάσταση έκπτωσης σε εργαλείο, είτε μιλώντας για το δουλοκτητικό σύστημα, είτε για την εξαρτημένη μισθωτή εργασία. 
Εάν στο δουλοκτητικό σύστημα ο άνθρωπος – δούλος ήταν απλώς μια ομιλούσα έμψυχη μηχανή, στην εξαρτημένη μισθωτή εργασία είναι επί μισθό έμψυχη μηχανή που βιώνει την ελευθερία της δουλείας του κατ’ επιλογή του και εξαναγκαζόμενος.
Δηλαδή η έκπτωση του σε εργαλείο πραγματοποιείτε οικειοθελώς μέσα σε ένα καταναγκαστικό σύστημα δουλείας των αναγκών και στην υπόθεση ότι η κάλυψη των βασικών αναγκών διαβίωσης του δεν τελεί σε καθεστώς ανελευθερίας, παρότι υφίσταται το ίδιο σύστημα, και του παρέχεται η δυνατότητα της επιλογής, τότε δεν επιφέρει έκπτωση ή τουλάχιστον δεν φαίνεται. Αυτή είναι και η ουσιώδης διαφορά μεταξύ της εξαρτημένης μισθωτής δουλείας ( εργασίας) και της ελεύθερης εργασίας ( ελεύθερο επάγγελμα). 
Από όλα όσα μέχρι σήμερα ισχυρίζονται ως διαφορετικό από το δουλοκτητικό σύστημα η διαφορά έγκειται στο γεγονός ότι παρέχεται η επιλογή ανάμεσα στην έκπτωση και στην, εν ελευθερία εργασία. Το σύγχρονο της παραδοσιακής δουλείας είναι ότι η έκπτωση τιμολογείτε σε χρήμα και είδος αλλά είναι χειρότερη της «μητέρας» της. 
Είπαμε παραπάνω για την διττή φύση των πραγμάτων. Μπορούμε ίσως τώρα να κατανοήσουμε και την παρούσα πραγματικότητα όπου το κράτος καταχρηστικά οικειοποιείται στο κάθε πράγμα την δεύτερη του υπόσταση, όπως η ιδιοκατοίκηση, ισχυριζόμενο πως η κατοικία που έχει μονοδιάστατη φυσική χρήση, ως ανάγκη δεν ανήκει στον άνθρωπο λιγότερο από εμπόρευμα και δεν υφίσταται η ανάγκη ως μονοδιάστατη κατάσταση που ωφελεί τον χρήστη ιδιοκτήτη της, ταυτίζοντας την χρήση της με την ουσία, και την αντιλαμβάνεται ως εμπόρευμα που ξεπερνά την ουσία, δηλαδή την ανάγκη, στερώντας από το κράτος έσοδα φόρου και για τον λόγο αυτό υπολογίζει ένα τεκμαρτό εισόδημα, που ισοδυναμεί με ένα ετήσιο ενοίκιο που δεν πληρώνει ο ιδιοκτήτης της κατοικίας, αλλά το «επωφελείται», κατά το κράτος, σε βάρος και αυτών που πληρώνουν ενοίκιο και σε βάρος του κράτους, που ως διττό μέσο κατά το άλλο σκέλος αποκρύπτει φόρους. Αυτή η υπερβατική ερμηνεία της χρήσης του μέσου και η ταύτισή του με την ανάγκη, εξωθεί το μέσο σε μεγαλύτερη διάσταση από αυτήν που έχει, υποδουλώνοντας όχι το μέσο στον άνθρωπο αλλά τον άνθρωπο στις ανάγκες του, εξυψώνοντας τες σε εμπόρευμα. Η εναντίωση στην εμπορευματοποίηση των αναγκών θα οδηγούσε στην από-κοινωνικοποίηση του ατόμου από την κοινωνία των εμπορευμάτων και θα τον οδηγούσε στην κοινωνικοποίηση του ανθρώπου μέσω της κοινωνικοποίησης των αναγκών. Αυτή η εναντίωση μπορεί να πάρει χαρακτηριστικά ρήξης με το κράτος και ρήξη με το πολιτικό κατασκεύασμα που επιτρέπει στο κράτος την εμπορευματοποίηση των αναγκών. 
Προς αυτήν την κατεύθυνση θα έπρεπε να στρατεύονταν τα συνδικάτα αλλά και προς αυτήν την κατεύθυνση θα έπρεπε να εκπαιδεύονταν με γνώσεις τα άτομα και οι κοινωνίες. Και αυτό αποτελεί την αιτιολογημένη, ως ύπαρξη, δημιουργία οργανώσεων Λαϊκού κινήματος. 

ΟΙ ΑΝΑΓΚΕΣ ΥΠΕΡΤΕΡΕΣ ΤΟΥ ΑΤΟΜΟΥ

Όπως στο ιντερνέτ για να αποκτήσεις πρόσβαση σε μια πληροφορία, χρησιμοποιείς μια λέξη «κλειδί», το ίδιο χρειάζεται για να επικοινωνήσεις με ένα συνάδελφό σου στο χώρο εργασίας, με ένα μέλος της οικογένεια σου στο σπίτι, με ένα πωλητή ή ένα αγοραστή εμπορεύματος, με το θεό μέσου του «επιτετραμμένου» του ή μέσω όσων σε δίδαξαν, με τον εργοδότη σου για μια αύξηση του μισθού σου, με τον εργαζόμενο στην επιχείρησή σου για να επιτύχεις μεγαλύτερο αποτέλεσμα, με τον πολιτικό για να ικανοποιήσει μιας σου επιθυμίας και ο πολιτικός για να σε πειθαναγκάσει να πιστέψεις και να υποταχθείς στην αλήθεια που σου προσφέρει. 
Ομοίως λέξεις κλειδιά χρησιμοποιεί η προπαγάνδα ιδεών και η διαφήμιση προϊόντων. 
Οι λέξεις κλειδιά, είναι τα εργαλεία μέσου των οποίων είτε δημιουργείται μια ανάγκη, είτε υπηρετείται μια ανάγκη, είτε αποκαθίσταται μια ανάγκη. 
Τα εργαλεία αυτά στοχεύουν, για να είναι χρήσιμα, στην εκπαίδευση του ατόμου και άρα στην προσαρμοστικότητα του σε συνθήκες και απαιτήσεις, σύμφωνα με τις ανάγκες της συσσώρευσης πλούτου και δύναμης.
Να λοιπόν τέσσερις λέξεις κλειδιά: ανάγκη, δημιουργία αναγκών, αποκατάσταση και το «υπηρετείν» την ανάγκη. 
Το «υπηρετείν» την ανάγκη, είναι και αρχή και ζητούμενο. Είναι διττή ως έννοια. Η υποταγή από την μια, δηλαδή η καθαίρεση από αυτό που είσαι σε αυτό που υπηρετεί και η ύπαρξη υπηρετούμενη από την άλλη..
Η ύπαρξή σου προϋποθέτει την εκπλήρωση της ανάγκης «δημιουργία» ζωής και η «ζωή», το γεγονός, προϋποθέτει υλοποίηση της ανάγκης ύπαρξή σου, που είναι η δημιουργία. . 
Επομένως η ύπαρξή σου «υπηρετείται» από την ανάγκη της δημιουργίας και η δημιουργία «υπηρετεί» τις ανάγκες να υπάρχεις.
Θα μπορούσε να εξαχθεί το συμπέρασμα από αυτόν τον συλλογισμό, ότι οι ανάγκες υπάρχουν και ως αιτίες που δημιουργούν ανώτερες ανάγκες και υπηρετούνται από τις ανάγκες που βοηθούν να υπάρχεις; 
Καμιά αιτία δεν υπάρχει ως τέτοια, δηλαδή κατάσταση, χωρίς να κρύβει μέσα της την ύπαρξή της ως ανάγκη που υπηρετεί την ανάγκη της ως μέσο ύπαρξής της .
Θα μπορούσε επίσης να εξαχθεί το συμπέρασμα ότι χωρίς την αιτία η δημιουργία ζωής παύει να αποτελεί γεγονός και η ύπαρξη σου ως γεγονός παύει να υπάρχει ακόμα και ως ανάγκη όταν απουσιάζει η αιτία; Δηλαδή γεγονός χωρίς προϋπάρχουσα αιτία;
Στα παραπάνω πρέπει να προσθέσουμε και το ερώτημα, γιατί στην συμπαντικότητα της φύσης, όπου επενεργούν δυνάμεις συμφωνίας ( αρμονίας), στον ζωτικό κύκλο, μέρους του οποίου είναι και ο άνθρωπος, ο τελευταίος εισάγει κατά βίαιο τρόπο δυνάμεις που διαταράσσουν την αρμονία του ζωτικού κύκλου και δημιουργούν εκρηκτικές καταστάσεις αναίρεσης και καταστροφής; 
Πουθενά μέσα στον ζωτικό κύκλο, της αρμονικής σχέσης ζωής και θανάτου, δηλαδή αιτίας - δημιουργίας - αναδημιουργίας, δεν λαμβάνουν χώρα μη αρμονικές συνθήκες ούτε και συγκρουσιακές καταστάσεις.
Να κάνω μια διόρθωση. Όσο ο άνθρωπος διατελούσε υπό την αρμονία των νόμων της φύσης, οι δυνάμεις αρμονίας διατηρούσαν εν ζωή αρμονίας τον ζωτικό κύκλο, που η κορύφωση της δημιουργικότητας του ως συμπαντικής ήταν η αρμονία ανάμεσα στην δημιουργία και την αναδημιουργία. Ανάμεσα στην ζωή και τον θάνατο. 
Από την στιγμή που ο άνθρωπος κατακρημνίσθηκε από την συμπαντική διάσταση της φύσης του και τέθηκε εκτός των νόμων αρμονίας, προσπάθησε να δημιουργήσει μια άλλη «φύση» όπου, ότι όρισε ως αρμονικό ή φυσικό βρισκόταν εκ διαμέτρου αντίθετα, και επομένως σε εμπόλεμη σχέση, με την συμπαντική αρμονία της φύσης και του ζωτικού κύκλου. 
Ο πρώτος νόμος του ανθρώπου, ήταν ο νόμος της υπεροχής. Δηλαδή η παραγωγή δυναμικών σχέσεων που διέπονται από κανόνες ανωτερότητας και δουλείας πάνω σε ότι είχε είτε «φυσική» διάσταση είτε «φυσική» δύναμη. 
Ακόμη και η μήτρα που τον γέννησε, αντιμετωπίσθηκε από ένα σημείο και μετά ως κατώτερη οντότητα, που τον υπηρετεί σε ότι ορίζεται από τον ίδιο ωφέλιμο, γι’ αυτό βλέπουμε με πόση ευκολία καταστρέφει το περιβάλλον, με πόση ευκολία υποδουλώνει την φύση του σε ανάγκες που τον ξεπερνούν, μιας και δεν μπορεί να προβάλει εαυτό ισότιμο και ισοδύναμο της συμπαντικής ταυτότητας της φύσης και των συμπαντικών συμφωνιών που υπάρχουν και που διατηρούν εν ζωή τον ζωτικό κύκλο. Για τον λόγο αυτό επιδίδεται σε μια συνεχή παραγωγή σχέσεων δημιουργίας και καταστροφής, ως επιβεβαίωση ταυτότητας ανώτατης ζώσας ύπαρξης, πάνω στην φύση και τον ζωτικό κύκλο δημιουργίας, ώστε δι αυτής να υψώσει τείχη δύναμης που τον οδηγούν στην ψευδαίσθηση, πως αφού είναι μέρος της συμπαντικής οντότητας της φύσης και αφού κατέχει την γνώση και την δύναμη της δημιουργίας αρά είναι στον αντίστοιχο βαθμό το σύμπαν επί της γης τουλάχιστον. 
Όμως τα δισεκατομμύρια που ξοδεύονται για την εξερεύνηση άλλων πλανητών καθώς και για την ανακάλυψη ζωής εκτός της γήινης ύλης, αποτελούν μέρος της ενοχής του, μιας και νιώθει ότι η ανωτερότητα του απέναντι στην συμπαντική οντότητα της φύσης, δεν έχει επαληθευθεί από κάποια τρίτη συμπαντική οντότητα και αποζητά ένα ασφαλές καταφύγιο διατήρησής του όταν και αν στο τέλος ανακαλύψει την βεβαιότητα που τον γέννησε, να μπορεί να αποδείξει όχι την ισότητά του ως προς αυτό, αλλά την ανωτερότητά του. 
Στο «εν αρχή ην ο λόγος» δηλαδή ο νους, στο τέλος του δρόμου είναι ο άνθρωπος που θα συνεχίζει να αναζητά την επιστροφή του στην «Αρχή» πριν τον «Λόγο». 
Από την «Παλαιά Διαθήκη» γνωρίζουμε πρώιμα το αποτέλεσμα της ψευδαίσθησης που κυριάρχησε πάνω στον λόγο. Αλλά είναι τόσο μακρινό όσο και τόσο μυθοπλαστικό που πρέπει να το αποδείξουμε. Να το κάνουμε πράξη πέραν της αδυναμίας της φύσης μας. 
Η έννοια του κύκλου που αναφέρω παραπάνω, το αντίθετο της «γραμμικής», συναντιέται ως πηγή δημιουργίας και έμπνευσης της Αρχαιοελληνική και Νεοελληνικής φιλοσοφίας, που δεν υπάρχει σε άλλες φιλοσοφίες. Άλλωστε στην καθημερινότητά μας ακούμε πολλές φορές μια βασική φιλοσοφική ιεραρχία σχέσεων της γραμμικής θεώρησης, πάνω στην οποία έχει δημιουργηθεί, αναπτυχθεί και εξελιχθεί η Δυτική φιλοσοφία και ο δυτικός τρόπος ζωής. Αρχή, Μέση και Τέλος. 
Αλλά η ζωή δημιουργήθηκε από το σημείο 0 που συμπίπτει με το τέλος. Δεν θα υπήρχε «Τέλος» αν δεν προϋπήρχε η « Αρχή» και δεν υπάρχει Αρχή χωρίς να υπάρχει Τέλος. 

Ας επανέλθω πάλι στις «ανάγκες». 
Σε κάθε ιστορική εξέλιξη της ανθρωπότητας, κυριαρχούσε ένα αντίστοιχο της εποχής οικονομικό πρότυπο αναγκών. 
Με βάση το κάθε φορά πρότυπο οργανώθηκε η κοινωνία, τα κράτη, οι πόλεμοι, οι διαιρέσεις και οι συμπράξεις, οι νόμοι και διεθνείς συμβάσεις, τα πολιτικά συστήματα, η οικονομία ως εργαλείο ανάπτυξης και ευημερίας, αλλά και ως εργαλείο υπανάπτυξης, εξάρτησης, καθυστέρησης, υποταγής και εξαθλίωσης.
Οι θεωρητικοί του καπιταλισμού αντιλαμβάνονται το οικονομικό σύστημα αναγκών ως οικονομικό σύστημα παραγωγής και αναπαραγωγής προϊόντων, δύναμης και επικυριαρχίας. 
Δηλαδή μια καθ’ ολοκληρία αντιϋλιστικής (θεοκρατικής) αντίληψης της ύλης, απαλλαγμένη όμως από τον πυρήνα της, δηλαδή τον άνθρωπο, τις ανάγκες του, την ζωή και τα οντολογικά συστατικά στοιχεία της φύσης που την ταυτοποιούν ως συμπαντικό μέρος του Όλου.
Θεοκρατική γιατί, αντίθετα της θεολογική παραδοχής της δημιουργίας, η ύλη που έχει εκπέσει στην «θεότητας» της ως χρήμα, κέρδος, δύναμη και πλούτος, καταλαμβάνει θεϊκή υπόσταση που δεν την περιορίζουν νόμοι και κανόνες της φύσης, αλλά παράγονται ως κανόνες και νόμους που υποτάσσουν την φύση και ό,τι σχετίζεται μ’ αυτή στον άνθρωπο και προφανώς και τον άνθρωπο στους νόμους της. 
Οι θεωρητικοί του καπιταλισμού αντιλαμβάνονται την συνέχεια – ως παρών και μέλλον- σαν μια αέναη, ανεξαρτήτως επιπτώσεων καταστροφών της φύσης, διαδικασία παραγωγής εμπορευμάτων που κατασκευάζει συνεχώς καταναλωτές –απορροφητήρες και παραγωγούς σκουπιδιών και εκπαιδεύει τα άτομα σε καταναλωτές - απορροφητήρες, δημιουργώντας αναγκαία εργαλεία της συνέχειας παραγωγής εμπορευμάτων, όπως η παραγωγή αναγκών, η συσσώρευσης πλούτου και δύναμης, η δημιουργία κρίσεων, η εκτόπιση κοινωνιών, η υποταγή του ατόμου στις ανάγκες του κλπ.
Προπαγανδίζεται ότι μια συνεχώς αυξημένη κατανάλωση αγαθών δημιουργεί σταθερές βάσεις ανάπτυξης που παράγουν νέα επιπλέον χρήσιμα αγαθά, που προκαλούν ευημερία και ευτυχία στους καταναλωτές. 
Η συνεχή και εντεινόμενη κατανάλωση αγαθών, δεν είναι πάντα σε θέση να θρέψει το σύνολο των ανθρώπων, γι’ αυτό το λόγο υπάρχουν οι φτωχοί ή επιλέγεται η δημιουργία νέων φτωχών, που θα εκτοπισθούν από την σφαίρα της ευδαιμονίας κατανάλωσης αγαθών για να χρησιμεύσουν στο κτίσιμο μιας ασπίδας προστασίας των δικαιούχων την δυνατότητα κατανάλωσης αγαθών. Δικαιούχοι στην κατανάλωση αγαθών ( προϊόντων) είναι μόνο οι δυνάμενοι να πωληθούν για να έχουν την δύναμη αγοράς και δια μέσου αυτής την ευδαιμονία ( δια της αγοράς) που τους προσφέρει η κατανάλωση. 
Θυμηθείτε τον Σμίθ. «Η φύση δεν μπορεί να θρέψει όλους τους ανθρώπους, γι’ αυτό οι φτωχοί για να ζήσουν πρέπει να σκοτώσουν τα παιδιά τους». Ο Σμίθ θεωρούσε ότι, αφού «εξημερώθηκε» η φύση από τον άνθρωπο, αυτή του ανήκει και επομένως η δυνατότητα της, όπως προσδιορίζεται από τον άνθρωπο, δεν παρέχει σε όλους την ικανότητα να τραφούν. Κατά παραλληλισμό οι Έλληνες είναι πολλοί σε σχέση με ό,τι παράγει η Ελλάδα, οπότε ή θα πρέπει να εργάζονται με μισθούς πείνας ή να πάνε οι μισοί μετανάστες ή να μειωθεί το ευδόκιμο της ζώσας ύπαρξης. 
Μπορεί οι σιταποθήκες των Αμερικανών και των Ρώσων να γεμίζουν και να σαπίζουν μέσα σε αυτές τα σιτηρά, όμως στην Αφρική τα παιδιά πεθαίνουν από ασιτία, επειδή η «φύση» δεν μπορεί να θρέψει όλους τους ανθρώπους. 

Ως συνέχεια αυτής της αντίληψης, οι κρίσεις που δημιουργούνται δεν αποτελούν «αφύσικα» φαινόμενα αλλά συμβατά, αναγκαία και αρμονικά με την ανάγκη παραγωγής και αναπαραγωγής αγαθών ως υποπροϊόντα χρήματος, δύναμης και εξουσίας καθώς και ο προσανατολισμός στην εκπαίδευση των καταναλωτών για την αγορά και κατανάλωση προϊόντων, μιας και κανείς δεν μπορεί να σταματήσει την μηχανή της εξέλιξης και της ανάπτυξης. 
Οι κρίσεις δημιουργούνται ώστε να αποφεύγονται οι κίνδυνοι χαλάρωσης και να δημιουργούνται καινούργια άνισα δυναμικά, τα οποία προκαλούν άνισες κινήσεις κεφαλαίων, άνισες νέες επενδύσεις, άνιση δυναμική στην παραγωγή αγαθών, νέες αγορές και νέα καταναλωτικά πρότυπα ανισότητας. 
Από την άποψη αυτή, η προκαλούμενη από εξωτερικούς παράγοντες κρίσης της Ελληνικής οικονομίας, σκοπεύει στην δημιουργία ενός νέου άνισου δυναμικού που θα προσελκύσει επενδύσεις νέων κεφαλαίων, θα δημιουργήσει νέου τύπου συντελεστές παραγωγής, θα επιβάλει καινούργια πρότυπα συγκρότησης κοινωνιών, θα επιφέρει καινούργιες κοινωνικές – εργασιακές σχέσεις, θα αυξήσει την παραγωγή προϊόντων φθηνού κόστους και φθηνιάρικου ρίσκου και τεράστια και εύκολη συσσώρευση κερδών και πλούτου, τα οποία όμως θα αδυνατούν να καταναλώσουν οι Έλληνες και να τα καρπωθεί η χώρα. 
Το παραγωγικό πρότυπο της χώρας, όπως διαμορφώνεται από το εξωτερικό, θα παράγει προϊόντα που θα καταναλώνονται σε τρίτες αγορές , ενώ η χώρα θα έχει δυνατότητες κατανάλωσης προϊόντων χαμηλής ποιότητας ή εκτός ανταγωνισμού των πλουσίων χωρών. 
Να δείτε πως δεν θα αργήσει πολύ να ενοχοποιηθούν οι φυσικές τροφές από τις γενετικά τροποποιημένες, μιας και οι τελευταίες θα παρέχουν ευρωστία , δύναμη, μακροζωία και ένα ασφαλέστατο πεδίο παραγωγής για τους νεόδουλους της Δύσης. 

Καλίλ Γκιμπράν

Το έθνος να λυπάστε,αν φορεί ένδυμα που δεν το ύφανε.
Ψωμί αν τρώει αλλά όχι απ’ τη σοδειά του.
Κρασί αν πίνει, αλλά όχι από το πατητήρι του.
Το έθνος να λυπάστεπου δεν υψώνει τη φωνή παρά μονάχα στη πομπή της κηδείας.
Που δεν συμφιλιώνεται παρά μονάχα μες τα ερείπιά του.
Που δεν επαναστατεί παρά μονάχα σαν βρεθεί ο λαιμός του ανάμεσα στο σπαθί και την πέτρα.
Το έθνος να λυπάστε που έχει αλεπού για πολιτικό, απατεώνα για φιλόσοφο, μπαλώματα και απομιμήσεις είναι η τέχνη του.
Το έθνος να λυπάστεπου έχει σοφούς από χρόνια βουβαμένους.

Kαλίλ Γκιμπράν, “ ο Κήπος του Προφήτη” – 1923

ΑΝΑΔΗΜΟΣΊΕΥΣΗ από το " ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΚΑΦΕΝΕΙΟ"

Ελληνες φοιτητές τα έψαλλαν σε Πρετεντέρη και Μπακογιάννη στη Γαλλία!

Αντιμέτωποι με Έλληνες φοιτητές και εργαζομένους βρέθηκαν κατά τη διάρκεια φόρουμ της εφημερίδας Liberation, στη Λυών η ...Ντόρα Μπακογιάννη και ο δημοσιογράφος Γιάννης Πρετεντέρης.
Θέμα του φόρουμ που έγινε το Σάββατο 26 Νοεμβρίου ήταν "Η Ελλάδα υπό ευρωπαϊκή κηδεμονία;".
Ομάδα Ελλήνων φοιτητών και εργαζομένων αποφάσισε να παρέμβει με κείμενο της κατά την διάρκεια της ομιλίας.
Μάλιστα όπως καταγγέλλουν οι φοιτητές ο συντονιστής της συζήτησης τους ζήτησε τρεις φορές να είναι σύντομοι ενώ στην έναρξη της παρέμβασης τους ένας άνδρας εταιρείας σεκιούριτι ήρθε προς την πλευρά του ατόμου που έκανε την παρέμβαση.
Δείτε το βίντεο:...

Ολόκληρη η δήλωση των φοιτητών
"Ως φοιτητές και εργαζόμενοι της Λυών, θα θέλαμε να εκφράσουμε την έκπληξή μας για το γεγονός ότι η Liberation, μία ιστορική εφημερίδα της αριστεράς, κάλεσε αυτά τα δύο άτομα να μιλήσουν για την τρέχουσα κατάσταση στην Ελλάδα.
Για εμάς αλλά και για ένα μεγάλο κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας, πρόκειται για δύο προσωπικότητες οι οποίες αντιπροσωπεύουν πλήρως την πολιτική που οδήγησε τη χώρα στο αδιέξοδο στο οποίο βρίσκεται σήμερα.
Καθώς η έννοια της Δημοκρατίας στην Ελλάδα συρρικνώνεται όλο και περισσότερο, μιας που η φωνή του λαού έχει πάψει να ακούγεται, αποφασίσαμε να κάνουμε σήμερα αυτήν την παρέμβαση εκφράζοντας με αυτόν τον τρόπο τη δυσαρέσκεια και την αντίθεσή μας στα τρέχοντα πολιτικά γεγονότα στην Ελλάδα.
Την παρούσα χρονική περίοδο ένα καινούργιο νεοφιλελεύθερο μέτωπο δημιουργείται στο εσωτερικό της χώρας μετά από το σχηματισμό της κυβέρνησης συνεργασίας μεταξύ σοσιαλιστικού κόμματος, δεξιάς κι άκρας δεξιάς, -στηριζόμενη βέβαια από τα μεγάλα μέσα ενημέρωσης-. Οι σημερινοί καλεσμένοι αποτελούν αντιπροσώπους αυτού του νέου μετώπου.
Από τη μία, βρίσκουμε τον κ. Πρετεντέρη, συμπαρουσιαστή δελτίου ειδήσεων μεγάλου τηλεοπτικού καναλιού, ο οποίος αντιτίθεται συστηματικά σε κάθε είδους αγωνιστική εκδήλωση υποστηρίζοντας παράλληλα τις αποφάσεις της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ. Η τηλεοπτική ομάδα στην οποία συμμετέχει ο κ.Πρετεντέρης δε διστάζει να διαστρεβλώνει ειδήσεις και εικόνες. Παραθέτουμε τα εξής δύο χαρακτηριστικά παραδείγματα:
Την ημέρα του εορτασμού της 17 Νοέμβρη και κατά την αναμετάδοση του ρεπορτάζ της σχετικά ήρεμης πορείας που έλαβε χώρα εκείνη την ημέρα, προστέθηκαν εικόνες από αναταραχές σε πορεία του καλοκαιριού. Δεύτερο χαρακτηριστικό παράδειγμα ανάλογης διαστρέβλωσης μπορούμε να βρούμε σε ρεπορτάζ σχετικό με τη δολοφονία του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου από την αστυνομία το Δεκέμβρη του 2008.
Από την άλλη βρίσκουμε την κ. Μπακογιάννη, μέλος ενός συστήματος οικογενειοκρατίας που κυβερνά την Ελλάδα εδώ και πολλά χρόνια. Σήμερα, ως πρόεδρος του κόμματος που η ίδια ίδρυσε, καταδικάζει τις συγκεντρώσεις των αγανακτισμένων, τους οποίους θεωρεί "μεγάλο πρόβλημα". Αυτό βέβαια δεν την εμποδίζει να αναγνωρίζει με καθαρά λαϊκιστικό τρόπο τις αδικίες εις βάρος του λαού.
Εν ολίγοις ο κ. Πρετεντέρης και η κ. Μπακογιάννη βρίσκονται ανάμεσα στους υποστηρικτές της κυβέρνησης συνεργασίας, η οποία σχηματίστηκε την τελευταία περίοδο με αντισυνταγματικό τρόπο.
Η κυβέρνηση αυτή δεν εκλέχτηκε από τον ελληνικό λαό και κατ'επέκταση δε χρήζει καμίας νομιμότητας. Για παράδειγμα, τοποθετείται Υπουργός Μεταφορών ο Μ. Βορίδης, γνωστός για τις σχέσεις του με τον Jean Marie Lepen και τον Carl Lang, ο οποίος διετέλεσε πρόεδρος του κόμματος του πρώην δικτάτορα Γ. Παπαδόπουλου κι είναι εξίσου γνωστός για τις βίαιες φασιστικές του δράσεις κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 80.
Σημειώνουμε στο σημείο αυτό ότι κανείς βουλευτής που οδήγησε την Ελλάδα στη χρεωκοπία, όχι μόνο δεν έχει τιμωρηθεί αλλά ούτε καν παραιτηθεί των καθηκόντων του.
Κλείνοντας αυτό το κείμενο θα θέλαμε να συνοψίσουμε τα εξής: η παρούσα Κυβέρνηση, η οποία απαρτίζεται από μέλη της ακροδεξιάς, με έναν πρωθυπουργό τεχνοκράτη και τιθέμενη στην εξουσία εξυπηρετώντας κατά βάση οικονομικά και πολιτικά συμφέροντα των μεγάλων τραπεζιτών, είναι το αποτέλεσμα ενός καπιταλιστικού συστήματος που καταλύει τις δημοκρατικές αρχές κι εντείνει τις κοινωνικές ανισότητες. Η ελπίδα για έξοδο από την κρίση για ένα μεγάλο μέρος Ελλήνων κι Ευρωπαίων βρίσκεται στην αλληλεγγύη και τους κοινωνικούς αγώνες".

mediagate.gr

ΑΝΑΔΗΜΟΣΊΕΥΣΗ από το http://filologos10.wordpress.com

Η Γαλλία κατά της Γερμανίας;

Ἀναρτήθηκε στὶς 6 Δεκεμβρίου 2011 ἀπὸ τὸν/τὴν filologos10

 

 

 

 

 

 

Rate This

ΓΙΩΡΓΟΣ ΔΕΛΑΣΤΙΚ

Ωραίες είναι αυτές οι εντυπωσιακές αναλύσεις ή πολιτικές θέσεις βάσει των οποίων το ευρώ απειλείται με εξαφάνιση λόγω διάλυσης της Ευρωζώνης σε μία εβδομάδα, σε δέκα μέρες ή μέχρι τα Χριστούγεννα! Πέρα όμως από το γεγονός ότι αποκαλύπτουν με έμμεσο τρόπο την απόγνωση στην οποία έχει οδηγήσει τους Ευρωπαίους η γερμανική πολιτική γύρω από το ευρώ, το δημόσιο χρέος και τα ελλείμματα, οι αναλύσεις αυτές αποφεύγουν να ασχοληθούν με ένα θεμελιώδες ζήτημα: αν η Ευρωζώνη δεν διαλυθεί λόγω αποχώρησης της Γερμανίας, ποια χώρα μπορεί να ηγηθεί πολιτικά του μετώπου κατάργησης της Ευρωζώνης; Γιατί φυσικά οι πάντες αντιλαμβάνονται ότι οικειοθελής ή πειθαναγκαστική αποχώρηση της Ελλάδας, της Πορτογαλίας ή της Ισπανίας από το ευρώ κατ’ ουδενί τρόπο ισοδυναμεί με κατάρρευση του κοινού ευρωπαϊκού νομίσματος.

Για να θέσουμε το θέμα χωρίς διπλωματικές περιστροφές, το πραγματικό ερώτημα είναι: η Γαλλία έχει τη θέληση και την ικανότητα να αντιταχθεί στην πολιτική του Βερολίνου, συσπειρώνοντας γύρω της τις χώρες του ευρωπαϊκού Νότου (Ιταλία, Ισπανία, Ελλάδα, Πορτογαλία) και αποχωρώντας μαζί τους από το ευρώ, αν η γερμανική κυβέρνηση αρνηθεί να αλλάξει γραμμή και να εγκαταλείψει τη φιλοδοξία της να μετατρέψει όλες τις χώρες της Ευρωζώνης και της ΕΕ σε επαρχίες του Ράιχ, χρησιμοποιώντας ως όπλο το κοινό νόμισμα; Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι στους κόλπους της γαλλικής ελίτ διεξάγεται σοβαρότατη διαπάλη γύρω από το ζήτημα αυτό. Ο ίδιος ο Νικολά Σαρκοζί εξελέγη πρόεδρος, υποσχόμενος ουσιαστικά ότι θα αντικαθιστούσε σχέσεις λειτουργικής συμμαχίας με τις ΗΠΑ και δευτερευόντως με τη Βρετανία, ώστε ενισχύοντας έτσι τη θέση του γαλλικού καπιταλισμού στην παγκόσμια σκακιέρα, να διαπραγματευθεί από καλύτερες θέσεις και πιο αποτελεσματικά με τη Γερμανία, μειώνοντας κατά τι την εξάρτηση της Γαλλίας από το Βερολίνο. Επί περίπου δύο χρόνια το προσπάθησε. Απέτυχε όμως παταγωδώς, καθώς αρχικά έπεσε πάνω στην ακροδεξιά αμερικανική κυβέρνηση του Τζορτζ Μπους και στη συνέχεια ξέσπασε στις ΗΠΑ η τραπεζική κρίση, η οποία αποδυνάμωσε δραματικά τόσο την υπερατλαντική πλανητική υπερδύναμη όσο και την πλήρως εξαρτώμενη από το χρηματοπιστωτικό σύστημα Βρετανία.

Βάζοντας την ουρά στα σκέλια, ο Σαρκοζί υποχρεώθηκε να ξαναγυρίσει από πολύ χειρότερες θέσεις στην επιρροή της Μέρκελ, η οποία φυσικά ποτέ δεν του συγχώρησε το αμερικανοβρετανικό φλερτ του. Εκβιάζοντάς τον ωμά, η Γερμανίδα καγκελάριος τον υποχρέωσε να μετατρέψει τη Γαλλία σε υποχείριο του Βερολίνου. Ο υποτιθέμενος γαλλογερμανικός άξονας έχει πλέον καταστεί ανέκδοτο. Η Γερμανία αποφασίζει, ανακοινώνει στον Σαρκοζί τις αποφάσεις της και η Γαλλία υποτίθεται ότι συμφωνεί. Κατόπιν οι γερμανικές αποφάσεις με την ψευδεπίγραφη γερμανογαλλική σφραγίδα συμφωνίας επιβάλλονται άνευ όρων και άνευ αλλαγών στους υπόλοιπους ηγέτες είτε των «17» της Ευρωζώνης είτε των «27» της ΕΕ. Ο Σαρκοζί μετατράπηκε έτσι σε πολιτικό εκπρόσωπο των δυνάμεων του γαλλικού κατεστημένου, που είναι πρόθυμο να υποταχθεί στη Γερμανία, όπως αποδεικνύεται περίτρανα το τελευταίο διάστημα. Οσο δηλαδή είναι ο Σαρκοζί πρόεδρος της Γαλλίας, αποκλείεται το Παρίσι να αναλάβει τον ρόλο του ηγέτη των χωρών του Νότου της ΕΕ και της Ευρωζώνης που θα ήθελαν να αντιπαρατεθούν ή και να συγκρουστούν με το Βερολίνο.

Η στάση αυτή «έκαψε» πολιτικά τον Σαρκοζί και προδιαγράφει την ήττα του στις γαλλικές προεδρικές εκλογές έπειτα από πέντε μήνες. Παράλληλα, δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η πλειοψηφία του γαλλικού κατεστημένου τη στιγμή αυτή συναινεί με τη γραμμή της υποταγής στο Τέταρτο Ράιχ.

Αντιστάσεις υπάρχουν τόσο μέσα στους κόλπους της γαλλικής Δεξιάς, αν και η γκολική παράδοση έχει αποδυναμωθεί πολύ, όσο και στους κόλπους της Αριστεράς και της Κεντροαριστεράς αλλά και της Ακροδεξιάς. Με δεδομένες μάλιστα τις επικείμενες προεδρικές εκλογές, ο καιροσκοπισμός της Κεντροαριστεράς υψώνει τους τόνους, αφού μόνο με τέτοια γραμμή είναι εφικτή η κατάκτηση της εξουσίας από τους σοσιαλιστές έπειτα από δεκαπέντε ολόκληρα χρόνια. Ακόμη και ο «νερόβραστος κεντρώος» σοσιαλιστής υποψήφιος Φρανσουά Ολάντ εμφανίζεται σκληρός απέναντι στα σχέδια γερμανικής επικυριαρχίας σε όλες τις χώρες της Ευρωζώνης και της ΕΕ.

Αν μάλιστα οι σοσιαλιστές νικήσουν την άνοιξη, όπως είναι και το πιθανότατο, το κλίμα αντίστασης στη Γερμανία θα κυριαρχήσει μέσα στη Γαλλία, διαμορφώνοντας άλλες συνθήκες σε πανευρωπαϊκό επίπεδο.

Α. ΜΟΝΤΕΜΠΟΥΡ
«Δεν είμαστε μόνοι, έχουμε τους λαούς»

Η ΑΡΙΣΤΕΡΗ πτέρυγα του Γαλλικού Σοσιαλιστικού Κόμματος, με επικεφαλής τον βουλευτή Αρνό Μοντεμπούρ, εκφράζει τον αντιγερμανισμό της Κεντροαριστεράς στη Γαλλία. Παίρνοντας ένα απροσδόκητο 17% στις προκριματικές εκλογές για το χρίσμα του υποψηφίου προέδρου της Δημοκρατίας εκ μέρους των σοσιαλιστών και στη συνέχεια τασσόμενος υπέρ της εκλογής ως υποψηφίου του Φρανσουά Ολάντ, ο Μοντεμπούρ είναι το ανερχόμενο αστέρι στη γαλλική πολιτική σκηνή. «Μπορεί η Γαλλία να διακινδυνεύσει να τα σπάσει με τη Γερμανία και να βρεθεί μόνη της;», ερωτήθηκε από τη «Μοντ». Δεν πιστεύω ότι η Γαλλία είναι μόνη της. Εχει την υποστήριξη όλων των λαών που σήμερα βιώνουν την κρίση με επικίνδυνους όρους… Ηρθε η ώρα να αναλάβουμε την πολιτική αναμέτρηση κατά της Γερμανίας και να υπερασπιστούμε τις αξίες μας», απάντησε.