Υπό το πρίσμα της Βαρβαρότητας του Γερμανικού Ιμπεριαλισμού

Μέχρι σήμερα τόσο με πολιτικούς όρους όσο και με οικονομικούς, πολλοί είναι εκείνοι που υποστηρίζουν είτε την παραμονή της χώρας στο ευρό και στις πολιτικές στήριξης του, είτε την έξοδο από το ευρό και τις πολιτικές του και την επαναφορά της στο εθνικό νόμισμα.

Μέχρι σήμερα όμως δεν έχουν λυθεί βασικά προβλήματα όπως,  το πώς περιγράφεται, πως ορίζεται και ποιος ορίζει το κοινό καλό, το κοινό συμφέρον.

Όπως ακόμα, τι είναι το κοινό συμφέρον.

Πάλι μέχρι σήμερα, κάτι που θα έχει αρκετή διάρκεια ακόμη, δεν έχει απαντηθεί με  σαφήνεια αν το κοινό συμφέρον είναι και κοινωνικό ή μονοδιάστατα κοινωνικό.

Επομένως στο ερώτημα αν πρέπει να οδηγήσουμε την χώρα εκτός ευροζώνης   ( το γράφο με όμικρον, γιατί το «ευρό» δεν προσδιορίζει γεωγραφικά όρια αλλά προσδιορίζει την «ζώνη» ως νομισματικό χώρο) η απάντηση μπορεί να δοθεί από την Κοινωνία, εφ’ όσο η κοινωνία προσδιόρισε πως το κοινό καλό ή το κοινό συμφέρον είναι Κοινωνικό αγαθό ή εργαλείο που υπόκειται σε Κοινωνικό έλεγχο και κοινωνική υποταγή.

Η απάντηση όμως μπορεί να δοθεί και από την Ανώτατη Πολιτική και Οικονομική τάξη συμφερόντων, μέσα από την «αυθαιρεσία» της, αυθαιρεσία που της έχει παραχωρηθεί εξ αιτίας της κακής και της, με δόλο, χρησιμοποίησης μέρους των συμβόλων της Δημοκρατίας ως Πολίτευμα το οποίο ορίζεται από αυτούς, Δημοκρατία.

Υπάρχει όμως ένα κοινό πρόβλημα, ίσως κοινό μυστικό, πως και στις δύο περιπτώσεις η έλλειψη εργαλείων και η ύπαρξη σκοτεινών σημείων μπορεί να δώσει πλήθος απαντήσεων, τα οποία εν πολλοίς βασίζονται σε τόσα σενάρια όσα τα εργαλεία και οι πληροφορίες που λείπουν.

Με την δημόσια επιστολή μου αυτή, με την οποία κοινοποιώ βασικές θέσεις- ενστάσεις του Michael Schlecht, μέλους της Γερμανικής Ομοσπονδιακής Βουλής και επικεφαλής οικονομολόγος Κοινοβουλευτικής Ομάδας, προσφέρω μια σειρά εργαλείων και πληροφοριών ώστε να συμπληρωθεί ο προβληματισμός που αναπτύσσεται σχετικά με την στήριξη του ευρό και την έξοδο της Ελλάδας ή όχι, από την ευροζώνη.  

Όσο πιο πολλές πληροφορίες έχουμε υπόψη μας τόσο πιο ασφαλή συμπεράσματα εξάγουμε.

O Michael Schlecht ( Μιχαήλ Λέτ) μας πληροφορεί ότι, « με την θέσπιση του ευρό, οι ανισορροπίες του εμπορικού ισοζυγίου αυξήθηκαν εξαιρετικά. Η σημαντικότερη παράμετρος του ισοζυγίου τρεχουσών συναλλαγών είναι τα αγαθά, και ακολουθούν οι υπηρεσίες και οι τρέχουσες μεταβιβάσεις. Μια χώρα με πλεονασματικό ισοζύγιο συσσωρεύει απαιτήσεις στο εξωτερικό. Μια χώρα με ελλείμματα είναι υπόχρεη στο εξωτερικό»

                                                             

Θα πρέπει εδώ να σταθούμε σε κάτι σημαντικό της πιο πρόσφατης ιστορίας μας.

Η ένταξη της Ελλάδας στην ΕΟΚ που την ακολούθησε το πρόγραμμα ΜΟΠ, η Κοινή Αγροτική  Πολιτική, τα προγράμματα στήριξης, συμφωνήθηκε και οδήγησε την χώρα στην απεξάρτησή της από τα εγχώρια παραγόμενα προϊόντα,  αυξάνοντας έτσι την εξάρτησή της από εισαγόμενα αντίστοιχα και επιπλέον από συνοδευτικά υπηρεσιών και οπλικών συστημάτων  που μάλλον ήταν άχρηστα, εκτοπίζοντας παράλληλα την χώρα από τις Διεθνείς αγορές και οδηγώντας την στην όλο και αυξανόμενη έλλειψη εισροών συναλλάγματος.

Απεναντίας, η χώρα ξόδευε περισσότερα για εισαγωγές από ότι εισέπραττε από εξαγωγές. Είναι αυτό το περίφημο που ακούμε ως κατηγορία εναντίων μας : « Μάθαμε να ξοδεύουμε περισσότερα από όσα παράγουμε».

 Στο πίνακα παρακάτω βλέπουμε τις μεγάλες ανισότητες σε σύντομο χρόνο:

Η Γερμανία καταγράφει θετικό ισοζύγιο της τάξης του +41% ( + 1021 δις ε.)

Την ίδια στιγμή που η Ιρλανδία πέφτει στο -26% ( -41 δις ε.), η Ισπανία στο -58% ( -615 δις ε.), η Ελλάδα στο -91% ( -209 δις ε.) και η Πορτογαλία στο -98%  ( - 168 δις ε.).

Ας δούμε όμως την αύξηση του Δημόσιου χρέους  ( Δ.Χ. σε δις ευρό)  σε σχέση με το Ακαθάριστο Εθνικό Προϊόν ( ΑΕΠ σε δις ευρό)

Πηγή: ΔΝΤ, eurostat :

Από το 2006 που το Δ.Χ. σε δις  ε. ήταν της τάξης των 224 δις  το ΑΕΠ ήταν στα 210 δις . Το 2007 το Δ.Χ. ανήλθε στα 239 δις και το ΑΕΠ στα 226 δις. Το 2008 το Δ.Χ. ανήλθε στα 262 δις. Και το ΑΕΠ στα 237 δις. Το 2009 το Δ.Χ. ανήλθε στα 299 δις. Και το ΑΕΠ  έπεσε στα 235 δις.

Τώρα, και εδώ έχει ιδιαίτερη αξία, η απαρχή της δανειακής σύμβασης  το 2010, οδήγησε το Δημόσιο Χρέος στα 329δις ρίχνοντας το ΑΕΠ στα 230 δις. Το 2011 υπολογίζεται ότι θα κλείσει με Δ.Χ. στα 260δις και το ΑΕΠ στο 232 δις. Για το 2012 υπολογίζεται ότι το Δ.Χ. θα σκαρφαλώσει στα 380 δις και το ΑΕΠ θα πέσει στα 221 δις.

Μπορούμε να εξάγουμε το συμπέρασμα, πως όσο η χώρα δανείζεται από τους μηχανισμούς στήριξης τόσο αδυνατίζει το ΑΕΠ και άλλο τόσο απομακρύνεται από την δυνατότητα να ξανά- αποκτήσει θετική δυναμική. 

Μια άλλη χρήσιμη παραδοχή με πηγή την eurostat.

Από την θέσπιση του ευρό, η Ελληνική Βιομηχανική παραγωγή έχει μειωθεί κατά 22%. Η σύντομη άνθηση μεταξύ των ετών 2006 – 2007, οφείλεται στην διεύρυνση εξ ανατολών της Ε.Ε.. 

Στο ίδιο όμως διάστημα το αθροιστικό έλλειμμα του ισοζυγίου τρεχουσών συναλλαγών αυξήθηκε. ( Πίνακας: Ελληνική Πτωτική πορεία)

Ο Nouriel Roubini, καθηγητής οικονομικών στο Stern School of Business της Νέας Υόρκης, στις 15 Μάρτη του 2010, στην εφημερίδα Handelsblatt  ορίζει αυτό που και άλλοι οικονομολόγοι ονομάζουν το «παράδοξο της Φειδούς» παρατηρώντας την ανισορροπία ανάμεσα στην αύξηση του Δ.Χ. που παράγεται από την χρηματοπιστωτική βοήθεια  και την επιδείνωση του Ακαθάριστου Εθνικού Προϊόντος, την στιγμή μάλιστα που προικοδοτούνται με περικοπές δικαιωμάτων, αύξηση φόρων και μείωση μισθών. « Η σκληρότερη λιτότητα, λέει ο Roubini, οδηγεί στο παράδοξο της Φειδούς». 

Η Ελλάδα, περιόρισε το αναπροσαρμοσμένο από τις κυκλικές διακυμάνσεις έλλειμμα της κατά 7,5%, επιβάλλοντας σκλρές περικοπές δαπανών εφαρμόζοντας την «σκληρότερη δημοσιονομική προσαρμογή» σύμφωνα με την Berenberg Bank, κάτι που στα επίπεδα της Γερμανίας θα ισοδυναμούσε με διαγραφή ολόκληρου του ομοσπονδιακού προϋπολογισμού, ύψους 300 δις. ε.   

Έτσι το επίπεδο χρέους, δηλαδή ο λόγος του χρέους προς το ακαθάριστο εθνικό προϊόν, να αυξάνεται από το 110% σχεδόν στο 160%  μέσα στο 2011.

Ας δούμε τώρα το ζήτημα, ανεργία, μισθοί, απολύσεις στον Ιδιωτικό και απολύσεις στο Δημόσιο τομέα, σε συνάρτηση με τα 3δις που πρέπει να εξασφαλίσει για την χρηματοδότηση των προϋπολογισμών η χώρα του διαστήματος 2012 -2013.

Θα πρέπει να έχουμε υπόψη τις δεσμεύσεις της Κυβέρνησης για το διάστημα 2011 -2015 για την εκχώρηση του Δημόσιου πλούτου της χώρας ύψους 83 δις. ευρό.

Δηλαδή για ένα κομμάτι ψωμί, κατά προτίμηση Γερμανικό, η Ελλάδα θα χάσει τα πλεονεκτήματα της έναντι 83 δις ευρό.

«Ήδη, πριν ξεσπάσει η κρίση η Ελλάδα ήταν χώρα με την μεγαλύτερη μισθολογική ανισότητα στην ΕΕ των 25. Το μισθολογικό επίπεδο της χώρας αντιστοιχούσε στο 75% του μέσου όρου της ευροζώνης, το ένα τέταρτο των απασχολουμένων αμειβόταν με λιγότερα από 750 ευρό το μην, ο Έλληνα δάσκαλος με 15ετή θητεία αμειβόταν κατά 40% λιγότερο από τον αντίστοιχό του Γερμανό συνάδελφο.

Σύμφωνα με τα στοιχεία της eurostat, το 20% των Ελλήνων βρισκόταν στο όρια της φτώχειας και το ένα τέταρτο του πληθυσμού διαβιούσε σε συνωστισμένες κατοικίες».

Ήδη το ποσοστό της ανεργίας με τα επίσημα στοιχεία βρίσκεται στο 20% ενώ το πραγματικό έχει ξεπεράσει το 28%

Στους νέους το αντίστοιχο ποσοστό έχει φτάσει στο 43%.

Πρέπει να προσέξουμε εδώ πως ένα μέρος της φοροκρατικής καταιγίδας προσπαθεί να μειώσει το έλλειμμα εσόδων λόγω απωλειών από την αύξηση της ανεργίας και της δραστικής μείωσης των μισθών.

Το κράτος είναι, παράλληλα με την οικονομική υποστήριξη από την Τρόικα, υποχρεωμένο να δανείζεται για να ισοφαρίσει το κόστος ( απώλεια εσόδων) της ανεργίας, ασκώντας παράλληλα προστατευτισμό στους επιχειρηματίες οι οποίοι ενώ συνεισφέρουν στην επιδείνωση, λόγω συνεχών απολύσεων και κατάργηση θέσεων, των εσόδων του κράτους ταυτοχρόνως οδηγούν την χώρα σε διόγκωση του εξωτερικού χρέους.

Οι μισθοί στον δημόσιο τομέα θα περισταλούν κατά 800 εκ. ευρό μέχρι το τέλος του 2011 και κατά 660 εκ. ευρό, το 2012. Ο μέσος μισθός θα μειωθεί κατά 17%. ( Οι  Ελληνικές προβλέψεις μιλούν για 40%).

Για την αποκομιδή των 3δις, θα σημειωθούν επιπλέον δραστικές περικοπές σε σχολεία, Πανεπιστήμια, γενικές κοινωνικές δαπάνες, νοσοκομεία, συντάξεις κλπ.

Θα πρέπει ακόμα να προσέξουμε πως τόσο η επίσπευση όσο και η μεθοδολογία αποκρατικοποιήσεων επαναφέρει αυτό που προηγήθηκε κατά την «εισβολή» της Δυτικής Γερμανίας στην Ανατολική μετά το γκρέμισμα του τείχους.

Το Δυτικό Γερμανικό κεφάλαιο προχώρησε σε μια φτηνού κόστους εξαγορά των επιχειρήσεων της Ανατολικής Γερμανίας που κατόπιν τις έκλεισε.

Αυτό είναι και το επόμενο βήμα. Ο φόβος, που μάλλον θα επαληθευθεί π.χ. για την ΔΕΗ με δεδομένη την μονοπωλιακή εκμετάλλευση της κατοχικής «επένδυσης»  Ήλιος, είναι βάσιμος  σε σχέση με όσα προηγήθηκαν της Ανατολικής Γερμανίας, ώστε να υποχρεωθεί η Ελλάδα, μετά την καταστροφή της ενδογενής παραγωγή πρώτων υλών και τροφίμων, να οδηγηθεί σε πλήρη ενεργειακή εξάρτηση από την Γερμανία και το Ελληνικό ήλιο που θα έχει περάσει στην ιδιοκτησία των Γερμανικών συμφερόντων.

Μιλάμε για το μοντέλο Treuhand, το οποίο υποστήριξε και ο πρόεδρος του Σοσιαλδημοκρατικού κόμματος Sigmar Gabriel.  

Ας δούμε τώρα πως δημιουργήθηκε και που πάτησε η βαρβαρότητα του Γερμανικού Ιμπεριαλισμού, εναντίον των οικονομιών των χωρών της περιφέρειας της ευροζώνης.  

Σύμφωνα με τον Michael Schlecht  « Δομικά, η κρίση του ευρώ οφείλεται στο γερμανικό μισθολογικό ντάμπινγκ, το οποίο καθιστά τα γερμανικά αγαθά φθηνότερα, αυξάνοντας τον  τζίρο στο εξωτερικό.

Έτσι η Γερμανία καταγράφει από το 2000 πλεονασματικό ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών που υπερβαίνει το 1 τρις ε. την ίδια ακριβώς περίοδο που η συσσώρευση ελλειμμάτων στην Ισπανία, Πορτογαλία, Ιρλανδία και Ελλάδα, επιβαρύνει το ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών κατά 1 τρις. ε …..».

«….από την έναρξη της νέας χιλιετίας μέχρι σήμερα η αύξηση των μισθών στην Γερμανία περιορίζονται στο 6% όταν στις αντίστοιχες  χώρες αυτό διαμορφώνεται στο 27%».

Μια προφανή αντίδραση προς την επιθετικότητα του Γερμανικού Κεφαλαίου από τις παραπάνω χώρες θα ήταν η υποτίμηση των νομισμάτων τους.

Στην οικογένεια του ευρώ η μόνη δυνατή υποτίμηση είναι το μέγεθος της απασχόλησης, η αύξηση του εξωτερικού δανεισμού,   η μείωση των κοινωνικών παροχών, η μείωση των μισθών και των συντάξεων.

Η επιδείνωση της οικονομίας αυτών των χωρών από την επιθετικότητα του Γερμανικού κεφαλαίου, οφείλεται όπως στην δική μας περίπτωση και στις συμφωνίες είτε για την απορύθμιση των εργασιακών σχέσεων, είτε μέσω της κοινής αγροτικής πολιτικής είτε μέσω άλλων συμφωνιών, όπως η αυστηρότητα στην δημοσιονομική πειθαρχία.

Θα πρέπει να θυμηθούμε πως « με την εισαγωγή του ευρώ το 1999, το κοινοτικό νόμισμα διασφάλισε στις ελληνικές επιχειρήσεις ευνοϊκούς όρους χρηματοδότησης, και η Ελλάδα λειτουργούσε ως εφαλτήριο για τις δυτικοευρωπαϊκές επιχειρήσεις στις αγορές της νοτιοανατολικής Ευρώπης» αφού η Ελλάδα είχε διεισδύσει σε αυτές τις αγορές και με εξαγορά κρατικών επιχειρήσεων, όπως οι τηλεπικοινωνίες.

Έτσι οι ελληνικές επιχειρήσεις έπαιξαν τον δρόμο διευκόλυνσης στην διείσδυση των δυτικοευρωπαϊκών κεφαλαίων στις ανατολικοευρωπαϊκές αγορές. 

Από το 2000 έως το 2007 ενώ η Ελληνική οικονομία πραγματοποιεί πραγματική αύξηση στο 4,3%, όμως το δημόσιο χρέος αυξάνεται παράλληλα προς τις οικονομικές επιδόσεις.

«Το 2009, ένα χρόνο μετά την κορύφωση της χρηματοπιστωτικής κρίσης και της κατάρρευσης της Lehman Brothers, η ελληνική  οικονομία είχε ή αρχίσει να συρρικνώνεται ….. με έμφαση στα ελλείμματα των τρεχουσών συναλλαγών , τα οποία μέσα στην ευρωζώνη κατέγραφαν σε τακτική βάση αρνητικά ρεκόρ ως προς τις οικονομικές επιδόσεις».

Επί της συναλλαγματικής ισοτιμίας ευρώ-δολαρίου.

«Το γερμανικό ντάμπινγκ των μισθών επηρεάζει έμμεσα την ανταγωνιστικότητα των μελών της ευρωζώνης.

Το γερμανικό πλεόνασμα των εμπορικών συναλλαγών αυξάνει την συναλλαγματική ισοτιμία του ευρώ έναντι των άλλων νομισμάτων και κυρίως του δολαρίου.

Διαμέσου αυτής της οδού το γερμανικό ντάμπινγκ στους μισθούς επιδρά εμμέσως αρνητικά και επί της ελληνικής ανταγωνιστικότητα»

Θυμάστε και θυμόμαστε τις επιθέσεις Μίχαλου και Εκσυγχρονιστικών Σιμητάνθρωπων για πάγωμα μισθών και πάγωμα συλλογικών συμβάσεων.

Παρακάτω, στις «επιπτώσεις στις εμπορευματικές συναλλαγές» θα δούμε τι έγινε στην Γερμανία.

Ο Michael Schlecht  ισχυρίζεται ότι,« Στο διάστημα 2000 – 2008, το γερμανικό πλεόνασμα από τις εξαγωγές προς τις –εκτός ευρωζώνης- χώρες αυξήθηκε κατά 265%.

Το μεγαλύτερο τμήμα της εμπορίας αγαθών εκτός της ευρωζώνης συνεχίζει να διεκπεραιώνεται σε δολάρια. Τα πλεονάσματα οδηγούν σε άνοδο της συναλλαγματικής ισοτιμίας ευρώ-δολαρίου διότι οι γερμανικές επιχειρήσει μετατρέπουν τα δολαριακά έσοδα, από τις εξαγωγές, σε ευρώ.

Θέλουν με άλλα λόγια να πουλήσουν δολάρια και να αγοράσουν ευρώ».

Να μια σημαντική παρατήρηση:

«Όσο πιο ακριβό γινόταν το ευρώ έναντι του δολαρίου τόσο πιο ακριβά γίνονταν τα ελληνικά προϊόντα για τους αγοραστές εκτός ευρωζώνης».

«Στην περίπτωση της Ελλάδας, αυτό απέβη μοιραίο, επειδή η χώρα, ως επί το πλείστον, εξάγει απλά προϊόντα των οποίων η ζήτηση είναι εξαιρετικά επιρρεπής στις αλλαγές των τιμών».

Να μην ξεχνάμε ποτέ πως από την εποχή Α. Παπανδρέου μέχρι και την εποχή Κώστα Καραμανλή, οι πολιτικές του ελληνικού πολιτικού συστήματος καθοδήγησαν την καταστροφή της εγχώρια παραγωγής με αντίτιμο ως λάφυρο την κυβερνητική εξουσία και το μαύρο πολιτικό – μαύρο οικονομικό- χρήμα.

Αυτό είχε ως αποτέλεσμα – και αργότερα με την αθρόα εισαγωγή φτηνού χρήματος- να μην πραγματοποιηθούν επενδύσεις εκσυγχρονισμού και νέας τεχνολογίας στην εγχώρια παραγωγή αλλά να προωθηθούν στο χρηματιστήριο ή σε επενδύσεις εμπορίου και υπηρεσιών. 

Επιπτώσεις στις εμπορευματικές συναλλαγές

« Λίγο μετά την εισαγωγή του ευρώ, το 2000, το μεγαλύτερο ποσοστό του ελλείμματος στο ισοζύγιο εμπορικών συναλλαγών της Ελλάδας οφειλόταν ακόμη στο εμπόριο με την Ιταλία». Στα αμέσως επόμενα χρόνια η Ελλάδα γίνεται όσο καμιά άλλη χώρα επιρρεπής στις εμπορευματικές σχέσεις με την Γερμανία. «Στο διάστημα 2000 – 2008 το έλλειμμα αυξάνεται κατά 2,1 δις. ευρώ με επακόλουθο το εμπόριο με την Γερμανία να ευθύνεται κατά κύριο λόγο για το μεγαλύτερο ποσοστό του ελληνικού ελλείμματος εμπορικών συναλλαγών».

Τα κεφαλαιουχικά αγαθά «αυξάνονται προς την Ελλάδα κατά 22%  ενώ τα γεωργικά και χημικά σε πολλαπλάσιο ποσοστό».

Εν τω μεταξύ στην Γερμανία συμβαίνει το εξής. Με το μισθολογικό ντάμπινγκ καταργούνται οι συλλογικέ συμβάσεις ακόμα και οι επιχειρησιακές. « Η τελευταία συλλογική σύμβαση σε περιφερειακό επίπεδο έληξε το 1996 στην Σαξωνία».

« Εκείνη την εποχή είχε συμφωνηθεί για την κατώτερη μισθολογική κατηγορία στον βιοτεχνικό κλάδο κρέατος αμοιβή σημερινής ισοτιμίας 4,50 ευρώ μεροκάματο. Οι εργαζόμενοι στα κέντρα πάχυνσης ζώων και κοπής και τεμαχισμού κρέατος απασχολούνταν φτηνό εργατικό προσωπικό που εργαζόταν 16 ώρες την ημέρα για μεροκάματα κάτω των 5 ευρώ, όταν τα αντίστοιχα των εταιριών προσωρινής απασχόλησης ήταν στα 7,50 ευρώ». 

Ας μην ξεχνάμε την περιβόητη κοινοτική οδηγία   για τις αμοιβές των εργαζομένων από τρίτες χώρες που εργάζονταν σε κοινοτικές με μεροκάματα της χώρας προέλευσης.

Είναι η οδηγία που χρησιμοποιήθηκε και στην  Ελλάδα σε βάρος των μεταναστών για να εκβιάσουν τους Έλληνες εργαζόμενους στην παραίτηση από τις συλλογικές συμβάσεις.

«Εργάτες από την Ανατολική Ευρώπη μπήκαν στα γερμανικές επιχειρήσεις με σύμβαση έργου για παροχή υπηρεσιών, όπως στην κοπή κρέατος και αλλαντικών. Για τους εργαζόμενους αυτούς ισχύει ο χαμηλός φόρος και οι χαμηλές αμοιβές της χώρας προέλευσής». « Από το 2001 μέχρι σήμερα έχουν καταστραφεί στην Γερμανία 26000 τακτικές ( μόνιμες) θέσεις εργασίας».

 Αντιλαμβανόμαστε τώρα ότι με τόσο χαμηλές μισθολογικές σχέσεις εργασίας καθώς και με υψηλές επενδύσεις νέας τεχνολογίας τα παραγόμενα στην Γερμανία γεωργικά και κτηνοτροφικά προϊόντα έχουν την  απεριόριστη δύναμη να εκτοπίζουν τα αντίστοιχα στις χώρες προώθησης.

«Από το 1995 έως το 2007 η παραγωγή πουλερικών διπλασιάσθηκε στην Γερμανία, στο επίπεδο του 1,3 εκατομμύρια τόνους. Στα σύγχρονα σφαγεία πουλερικών γίνεται επεξεργασία ενός εκατομμυρίου ζώων σε προϊόντα κρέατος την εβδομάδα».

Η μεγάλη ιδέα της Γερμανικής βαρβαρότητας του Δ’ Ράιχ, είναι η δημιουργία μιας αντίστοιχης υπερδύναμης στην Ευρώπη όπως οι ΗΠΑ και μια περιφερειακή ευροζώνη Ευρωπαϊκής Λατινικής Αμερικής.

Θα πρέπει να σημειωθεί ότι η σημερινή κατάσταση στην χώρα μας χρηματοδοτήθηκε με φθηνό χρήμα σε επιχειρήσεις και σε δημιουργία μεγάλων ελλειμμάτων στις εμπορευματικές σχέσεις, με διόγκωση του εξωτερικού χρέους και μέσα από μυστικές συμφωνίες της ελίτ της Βιομηχανικής, Επιχειρηματικής,  Εφοπλιστικής Τάξης και του Πολιτικού Προσωπικού  ( ΠΑΣΟΚ και Ν.Δ) και συνεχίζονται οι πολιτικές στήριξης της Γερμανικής Ιμπεριαλιστικής Βαρβαρότητας με την στήριξη του ευρό και της Ευρωδουλικής προοπτικής της Χώρας.

Τέλος «στο διάστημα 2000 με 2008 το ποσοστό του παραδοσιακού Γερμανικού εξαγωγικού τομέα – μηχανήματα και οχήματα- επι του πλεονάσματος του εμπορικού ισοζυγίου έναντι της Ελλάδας μειώθηκε αισθητά κατά σχεδόν 25%, Συγχρόνως αυξήθηκε το μερίδιο των τροφίμων και των ποτών καθώς και των παραγόμενων προϊόντων κατά 20%» εκτοπίζοντας τα Ελληνικά παραγόμενα προϊόντα σε βαθμό που να ισχυρίζεται στις 13 Σεπτέμβρη η γερμανική εφημερίδα Frankfurter Allgemeine Zeitung, ότι «αν η Ελλάδα φύγει από το ευρώ θα αντιμετωπίσει δυσκολίες στις εισαγωγές και ελλείψεις τροφίμων».

Αυτή είναι η Πολιτική της καταστροφής της χώρας μας, των δύο μεγάλων κομμάτων και των σημερινών τους εξαπτέρυγων  που οδήγησα την χώρα μας στο σφαγείο της Ιμπεριαλιστικής Βαρβαρότητας της Γερμανίας, το γνωστό Δ’ Ράιχ.΄

Δεύτερο συμπέρασμα είναι, πως όσο η χώρα μας ενσωματώνεται σε αποικιακό δορυφόρο της Γερμανικής βαρβαρότητας, τόσο οδηγείται σε στραγγαλισμό και οικονομικό αποκλεισμό.

Τρίτο συμπέρασμα, οι προπαγανδιστές της υποστήριξης του ευρό υπηρετούν την Ιμπεριαλιστική Γερμανική Βαρβαρότητα και την μόνιμη υποδούλωση της χώρας στο Δ΄ Ράιχ.