Ας τολμήσουμε

Η κρίση στη Δεύτερη Παρουσία του ανθρώπου.

Δεν ξέρω ποιο θα είναι το τέλος του δρόμου, δεν ξέρω αν υπάρχει ο δρόμος,

Αλλά τους ακούς και τους ακούω,

τους βλέπεις και τους βλέπω.  

Σου διηγούνται ιστορίες και πράγματα θαυμαστά που συνέβησαν, συμβαίνουν αυτήν την στιγμή μερικές χιλιάδες μέτρα γης παραπέρα, δίπλα σου.

Μέσα στο σπίτι σου, στην οικογένεια σου, στην δουλειά σους, στους φίλους και στους συγγενείς σου.

Αυτό το παρόν είναι το μέλλον που φτιάχνουν για σένα. Για σένα και για τα παιδιά σου.

Σε ένα δωμάτιο,

στο ίδιο δικό μας και δικό τους δωμάτιο,

σε ένα κοινό τραπέζι κληρονομιάς  από την μια,

Η φτώχεια, ο υποσιτισμός και ο θάνατος,

Η ανεργία συνώνυμη της εργασίας  και οι  λαοί χωρίς μέλλον,

Μας κλέβουν το παρόν,  μας κλέβουν το φως, μας κλέβουν τα χρώματα, μας κλέβουν το σκοτάδι, μας κλέβουν τις αντιθέσεις, μας κλέβουν το όνειρο.

Παιδιά λιπόθυμα στις αυλές του σύγχρονου πολιτισμού τους από την πείνα.

Ανάπηροι γιατί γεννήθηκαν ή γιατί έγιναν ή γιατί τους έλαχε η μοίρα εκλιπαρώντας την ελεημοσύνη τους.

Εργαζόμενοι να συνθλίβονται κάτω από το βάρος ενός χαρτονομίσματος.

Λαοί να σκοτώνονται για την ελευθερία τους.

Τόνοι σκουπιδιών να σαρκάζουν την ύπαρξή τους πάνω από πτώματα παιδιών που πέθαναν για ένα κόκκο σταριού.

  

Στο ίδιο τραπέζι από την άλλη,

Πολυέλαιοι να αστράφτουν, τραπεζαρίες να γεμίζουν τεράστιους κάδους σκουπιδιών, Οι κυρίες απαστράπτουσες να λανσάρουν τα πανάκριβα μοντελάκια τους, τον χρυσό ή τα φο μπιζού  στολίδια πάνω στον μπούστο τους, να μοιράζουν, χαμόγελα, συμπάθεια και ίσως και ένα πιάτο συσσίτιο. 

Οι κύριοι χαμογελαστοί, ικανοποιημένοι από τον «κάματο» της μέρας,  

να σοκάρονται από την φτώχεια σου,

Τα φλας των μηχανών να «ζωγραφίζουν» στο μακιγιαρισμένο τους πρόσωπο το όνειρό σου στα χρώματα του δολαρίου, στα χρώματα του ευρώ, στα χρώματα του πετρελαίου, στα χρώματα του αίματος για τα ….δικαιώματά σου, για την …ελευθερία σου, για να σωθεί  η …πατρίδα, για να μεγαλώσουν τα θησαυροφυλάκια τους.

Ο θάνατος.

Πάνω σε σωρούς από διαμάντια, πάνω σε σωρούς από χρυσό, πάνω σε σωρούς από διαμελισμένα σώματα, πάνω σε σωρούς από ξεριζωμένους, από άστεγους, από παιδιά που σπρώχνονται για ένα κουλούρι ή για λίγο σουσάμι από ένα κουλούρι να ικανοποιήσουν την χυδαιότητα της ύπαρξής τους,

πάνω σε σωρούς από πυραύλους, πάνω σε σωρούς από πετρέλαιο, πάνω σε σωρούς από ναρκωτικά, ένας  αμύθητος όγκος χρήματος,

ένας τεράστιος φόρος αίματος να  πλημμυρίζει τις μπανιέρες τους,

ένα πινέλο αίματος  να χρωματίζει τα παλάτια τους,

στρατιές ειλώτων να γιομίζουν με χρυσαφένια πούπουλα  τα μαξιλάρια τους,

θίασοι από κόλακες και οσφιοκάμπτες, από φρόνιμους και εθελόδουλους να διασκεδάζουν τις ατέλειωτες ώρες χειμώνα των άγριων ενστίκτων τους,

τεράστια κτίρια και ορκισμένους στρατόμπατσους να προστατεύουν  τις φυλακές τους, να προστατεύουν την ματαιοδοξία τους,

Είναι οι άλλοι άνθρωποι.

Οι άλλοι, ίδιοι με εμάς άνθρωποι.

Οι άλλοι που μοιάζουν με μας, άνθρωποι.

Σ’ αυτή την θεϊκή αρμονία του τρόμου και του φόβου των πεινασμένων αντικρίζω

τον ίδιο τρόμο, τον ίδιο φόβο των υπερτραφών μας, που ο πλούτος και η εξουσία τους

δεν μπορούν να κρύψουν την ζωγραφισμένη  στα μάτια τους φρίκη, το μίσος και τον τρόμο για την ώρα που θέλει να ‘ρθει,

Η μια και μόνη σκέψη, η  καρφωμένη στο μυαλό τους χρόνια τώρα

να τους σπρώχνει να υψώνουν όλο και μεγαλύτερα τείχη γύρω τους.

Να φυλακίζονται στις φυλακές τους για να νιώθουν ασφαλείς. 

Με χιλιάδες στρατιώτες, μπάτσους, δημοσιογράφους, καθηγητές πανεπιστημίων, ιερείς και υπηρέτες των θεών τους,

συνδικαλιστές και δημάρχους, χρηματιστές και τραπεζίτες.

Προέδρους, Πρωθυπουργούς, Πολιτικούς, Δικαστές, Στρατηγούς.

Δημοκρατία και Φασισμός, Χούντα και Λαϊκές εξεγέρσεις, γενοκτονίες και δικαιώματα των Πολιτών,

Η προστασία της πατρίδας, η προστασία των Τραπεζών, η προστασία των θέσεων εργασίας, η ανάπτυξη, όλα.

Ό,τι υπάρχει και ό,τι φαντάζεσαι πως υπάρχει  να τους προστατεύουν και εκείνοι να φοβούνται, να τρέμουν την ώρα της Κρίσης στη Δεύτερη Παρουσία του ανθρώπου.

Θα μπορέσουν άραγε κάποια στιγμή οι πεινασμένοι να συμμαχήσουν με την πείνα τους;

Θα μπορέσουν κάποια στιγμή να συμμαχήσουν με τον θάνατο;

Θα μπορέσουν να κάνουν την φτώχεια όπλο, την πείνα τους πυραύλους, το σκοτάδι κρεβάτι τους, το φως πολεμική μηχανή, τον θάνατο αίμα που ρέει στις φλέβες τους;

Πρέπει να μεγαλώσουν τα παραμύθια, να  πληρωθούν καλλίτερα οι χαφιέδες να πληρωθούν με περισσότερα τα ψυχοπαίδια της προπαγάνδας,

Πρέπει να βρεθούν καινούργιοι ένοχοι, περισσότεροι ένοχοι, περισσότερος θάνατος.

Γι’ αυτό χρειαζόμαστε περισσότερους μπάτσους, περισσότερα  χημικά, περισσότερα όπλα, περισσότερο τρόμο, περισσότερα παραδείγματα, περισσότερη τηλεόραση, περισσότερη προπαγάνδα και,

Λιγότερα σχολεία, λιγότερα βιβλία, λιγότερα νοσοκομεία, λιγότερους εργαζόμενους, λιγότερη τροφή, λιγότερα δικαιώματα, λιγότερους πλούσιους, λιγότερα αφεντικά και περισσότερα νεκροταφεία.

Τα πάντα υπερθετικά προς την αντίθεση τους.

Ως πότε θα μας μαθαίνουν το  μέλλον μας, θα αγωνιούμε για το μέλλον που μας έφτιαξαν και εμείς θα περιμένουμε καρτερικά να έρθει.

Ως πότε θα τρέχουμε να προκάνουμε πρώτοι, να φιλήσουμε τα χέρια και τα πόδια του Μεσσία τους, εκείνου που μας δείχνουν, πους μας επέλεξαν για να μας σώσει.

Ως πότε θα είμαστε πιστοί στο ραντεβού με τον φόβο και τον τρόμο που μας όρισαν.

Ως πότε θα σκύβουμε το κεφάλι, θα καμπουριάζουμε, θα κρυβόμαστε για να μην μας δουν,  

Να περνάμε απαρατήρητοι για να μας ξεχάσουν και να αφήνουμε σε κάποιον άλλον, στον δικό τους άλλον, να αποφασίζει για εμάς;

Χωρίς τύψεις, χωρίς ενοχές, μα με την επιθυμία να γίνουμε σαν και αυτούς μήπως και σωθούμε;

Όταν κανείς δεν σώθηκε γιατί κανείς δεν επελέγη από μας για να σωθεί.  

Η ώρα της Δεύτερης παρουσίας είναι η στιγμή που θα αποφασίσουμε να μην πάμε στο ραντεβού.

Είναι η στιγμή που θα ανακαλύψουμε πως δεν υπάρχει Μεσσίας.

Είναι η στιγμή που θα αδειάσουμε από αίμα, και στις φλέβες μας θα κυλάει ο θάνατος.

Είναι η στιγμή, που το σκοτάδι μας θα γίνει προσκεφάλι τους και το φως τους,  το φονικό όπλο στα χέρια μας.

Είναι η στιγμή που θα πάρουμε το πινέλο και την παλέτα και θα ξαναβάψουμε την γη με τα χρώματα μας.

Θα ζωγραφίσουμε ξανά τον άνθρωπο.

Είναι η στιγμή που θα γίνουμε όλοι Ένας, χωρίς αρχηγούς και Δεσποτάδες.

Γι’ αυτό το όραμα ο θάνατος είναι ευλογία και όχι κατάρα.