Έχει ειπωθεί πολλές φορές ότι, όπου το ΔΝΤ έχει πατήσει το πόδι του έχουν πτωχεύσει οι κοινωνίες και τα κράτη, όχι μόνο σε οικονομικό επίπεδο αλλά πρωτίστως σε πολιτικό - κοινωνικό.
Έχουμε πει πολλές φορές ότι η κρίση, ανεξάρτητα του πως εκδηλώνεται, είναι κρίση πολιτική, κρίση συγκρότησης του Κράτους, κρίση ταυτότητας της κοινωνίας, κρίση σχέσεων Κράτους - κοινωνίας.
Οι συζητήσεις που διοχετεύονται από τα κεντρικά δελτία ειδήσεων και από τις κυβερνητικές δηλώσεις, περιστρέφονται γύρω από ζητήματα που απλώς αποτελούν παρονυχίδες ή που διογκώνονται ή που αποκτούν ιδιότητες που δεν έχουν.
Η Ελλάδα, δια της προδοτικής Κυβέρνησης Παπανδρέου, υπέγραψε ένα πλαίσιο κανόνων και εκχωρήσεων κυριαρχίας στους δανειστές της, με το οποίο επαναπροσδιόρισε την σχέση κυρίαρχης Κρατικής οντότητας και υπό κατοχή ( πλήρης) και δουλεία της επικράτειας.
Η Ελλάδα παραμένει στο εσωτερικό της ως κρατική οντότητα, σύμφωνα με το Διεθνές δίκαιο, αλλά έχει ανασταλεί η οντότητα της στα διεθνή φόρα.
Αλλά και στο εσωτερικό, η εκχώρηση της επικράτειας στην εξουσία του δανειστή, αδυνατίζει την δυνατότητα λήψεις αποφάσεων ακόμα και απλών διαχειριστικών πράξεων. Παραδείγματος χάριν, η συλλογή φόρων και η διάταξη των υπηρεσιών είσπραξης δεν αποτελεί προνόμιο εξουσίας του κράτους αλλά απόφαση ( ακόμα και στις λεπτομέρειες της) των δανειστών, στους οποίους έχει εκχωρηθεί η ιδιοκτησία της επικράτειας.
Δεύτερο παράδειγμα: Τα στελέχη της "Τρόικας", φθάνοντας στην Αθήνα, επισκέπτονται μια εκ των περιοχών ιδιοκτησία τους, την ΝΕΟΓΑΛ, ελέγχουν τόσο την επιχείρηση όσο και τους εργαζόμενους ( έμμεσα) γιατί η υπογραφή της επιχειρησιακής σύμβασης δεν τελεσφόρησε, παρα τις σαφείς εντολές τους, ότι οι εργασιακές σχέσεις επανακαθορίζονται σύμφωνα με το δικό τους σχεδιασμός και όχι με ότι ίσχυε, όπως η αρμοδιότητα των δικαστηρίων ή η δυνατότητα υπαναχώρησης των εργαζομένων ή η ορθή ερμηνεία του νόμου από τις υπηρεσίες του υπουργείου Εργασίας.
Η Τρόικα με την κίνηση αυτή κάνει ακόμη πιο σαφή την νέας διάσταση των πραγμάτων, καθώς αποσαφηνίζει το ιδιότυπο διεθνές καθεστώς στο οποίο έχει "οικειοθελώς' προσχωρήσει η Ελλάδα, ως Κρατική οντότητα, καθώς ούτε στο εσωτερικό της χώρας αναγνωρίζονται δικαιώματα κυριαρχίας και αυτοδιάθεσης.
Το ... παλιό χαστούκι, σήμερα επανέρχεται με πιο οδυνηρό τρόπο, που αντί να ξεσηκώσει τους εργαζόμενους αλλά και τις πολιτικές δυνάμεις, παρακολουθούμε ένα έντονα μαζοχιστικό χαμόγελο, ζωγραφισμένο στα πρόσωπα, δημοσιογράφων, πολιτικών, στελεχών εργατικών οργανώσεων αλλά και απλών πολιτών !!!
Δυστυχώς ο ξεπεσμός της υπόστασης του κράτους και των διαχειριστών του ( Πολιτικό σύστημα) έχει μεταλαμπαδευτεί και στο επίπεδο της κοινωνίας που άβουλα δέχεται να άγεται και να φέρεται, χωρίς καμιά διάθεση αυτοδικίας, αυτό-προστασίας, αυτοπροσδιορισμού, αυτό-κυριαρχίας, αντίστασης !
Με σκανδαλώδη τρόπο, αποκαλύπτεται η ωμή πραγματικότητα της οντότητας του κράτους ως απολεσθείσα κραταιά αυτοκυριαρχία, αυτοδιάθεση, ανεξαρτησία, ελευθερία, αυτοκυβέρνηση.
Με τον ίδιο ωμό τρόπο, ο ιδιοκτήτης της επικράτειας, ορίζει τι και πότε αναγνωρίζεται η συλλογικότητα, τι και πότε εκχωρεί αρμοδιότητες της επικυριαρχίας τους σε όσους και υπό τους δικούς του όρους, να διαχειρίζονται τα της ιδιοκτησίας του, πάνω σε κάθετι που ορίζεται ως επικράτεια του.
Η Ελληνική επικράτεια, αναγνωρίζεται από το νέο διεθνές δίκαιο που η σύμβαση προσχώρησης διαμόρφωσε, σε επικράτεια των δανειστών υπό την ιδιότητά τους ως ιδιοκτήτες και απόλυτοι εξουσιαστές της ιδιοκτησίας τους.
Η Βουλή υπάρχει στο επίπεδο και στο ρόλο του εκτελεστή των αποφάσεων του ιδιοκτήτη, η δε διαβούλευση και η "ανεξαρτησία" των κομμάτων που συμμετέχουν σ' αυτήν, επιτρέπεται μόνο όσο ο ρόλος τους εξαντλείται ως μέσο καταστολής των μαζών.
Το ίδιο συμβαίνει, και επιτρέπεται, στην διατήρηση των θεσμοθετημένων δομών "αυτοέκφρασης" της κοινωνίας, όπως οι συνδικαλιστικές οργανώσεις ή άλλες κοινωνικές οργανωμένες εκφράσεις της κοινωνίας που δραστηριοποιούνται σε διάφορα ζητήματα ή συγκροτούνται στην βάση επίλυσης συγκεκριμένων προβλημάτων.
Όσο θα εξουσιάζονται οι οργανωμένες μορφές συγκρότησης των κοινωνικών ομάδων από τα κέντρα, τα υποταγμένα στις απαιτήσεις της τρόικας και, όσο η αμφισβήτηση της εξουσιαστικής δύναμης της τρόικας δεν αμφισβητείται με ενεργό τρόπο, όσο δηλαδή δεν υπάρχει οργανωμένη εναντίωση στις εξουσιαστικές δικαιοδοσίες της τρόικας, τόσο απομακρύνεται ο κίνδυνος οι οργανώσεις αυτές, αντίθετα από τα δικαιώματα, να τεθούν υπό καθεστώς αναστολής ή παρανομίας.
Είναι φανερό όμως πως τα δικαιώματα έχουν ανασταλεί και αυτά, όσα ακόμη βρίσκονται σε ισχύ είτε με την ανοχή είτε διότι δεν αποτελούν αντίθετα προς το κοινό συμφέρον όπως το προσδιορίζει η σύμβαση εκχώρησης, αναμένεται να τεθούν ή υπό κατηγορία ή υπό καθεστώς "παρανομίας".
Άλλωστε η επιχείρηση : τα άπλυτα των συνδικαλιστών στην φόρα, κατ' αρχή έχει δημιουργήσει ένα κέρδος χρόνου σε βάρος των συνδικάτων.
Το επιχείρημα, ως γνωστό, θα είναι η ...... μη καταβολή της επόμενης δόσης του δανείου ή η επιμήκυνση της αποπληρωμής του νέου χρέους, που θα υποτάξει για μια ακόμη φορά τα δικαιώματα και τους υπερασπιστές των.
Δυστυχώς ο ξεπεσμός της υπόστασης του κράτους και των διαχειριστών του ( Πολιτικό σύστημα) έχει μεταλαμπαδευτεί και στο επίπεδο της κοινωνίας που άβουλα δέχεται να άγεται και να φέρεται, χωρίς καμιά διάθεση αυτοδικίας, αυτό-προστασίας, αυτοπροσδιορισμού, αυτό-κυριαρχίας, αντίστασης !
Με σκανδαλώδη τρόπο, αποκαλύπτεται η ωμή πραγματικότητα της οντότητας του κράτους ως απολεσθείσα κραταιά αυτοκυριαρχία, αυτοδιάθεση, ανεξαρτησία, ελευθερία, αυτοκυβέρνηση.
Με τον ίδιο ωμό τρόπο, ο ιδιοκτήτης της επικράτειας, ορίζει τι και πότε αναγνωρίζεται η συλλογικότητα, τι και πότε εκχωρεί αρμοδιότητες της επικυριαρχίας τους σε όσους και υπό τους δικούς του όρους, να διαχειρίζονται τα της ιδιοκτησίας του, πάνω σε κάθετι που ορίζεται ως επικράτεια του.
Η Ελληνική επικράτεια, αναγνωρίζεται από το νέο διεθνές δίκαιο που η σύμβαση προσχώρησης διαμόρφωσε, σε επικράτεια των δανειστών υπό την ιδιότητά τους ως ιδιοκτήτες και απόλυτοι εξουσιαστές της ιδιοκτησίας τους.
Η Βουλή υπάρχει στο επίπεδο και στο ρόλο του εκτελεστή των αποφάσεων του ιδιοκτήτη, η δε διαβούλευση και η "ανεξαρτησία" των κομμάτων που συμμετέχουν σ' αυτήν, επιτρέπεται μόνο όσο ο ρόλος τους εξαντλείται ως μέσο καταστολής των μαζών.
Το ίδιο συμβαίνει, και επιτρέπεται, στην διατήρηση των θεσμοθετημένων δομών "αυτοέκφρασης" της κοινωνίας, όπως οι συνδικαλιστικές οργανώσεις ή άλλες κοινωνικές οργανωμένες εκφράσεις της κοινωνίας που δραστηριοποιούνται σε διάφορα ζητήματα ή συγκροτούνται στην βάση επίλυσης συγκεκριμένων προβλημάτων.
Όσο θα εξουσιάζονται οι οργανωμένες μορφές συγκρότησης των κοινωνικών ομάδων από τα κέντρα, τα υποταγμένα στις απαιτήσεις της τρόικας και, όσο η αμφισβήτηση της εξουσιαστικής δύναμης της τρόικας δεν αμφισβητείται με ενεργό τρόπο, όσο δηλαδή δεν υπάρχει οργανωμένη εναντίωση στις εξουσιαστικές δικαιοδοσίες της τρόικας, τόσο απομακρύνεται ο κίνδυνος οι οργανώσεις αυτές, αντίθετα από τα δικαιώματα, να τεθούν υπό καθεστώς αναστολής ή παρανομίας.
Είναι φανερό όμως πως τα δικαιώματα έχουν ανασταλεί και αυτά, όσα ακόμη βρίσκονται σε ισχύ είτε με την ανοχή είτε διότι δεν αποτελούν αντίθετα προς το κοινό συμφέρον όπως το προσδιορίζει η σύμβαση εκχώρησης, αναμένεται να τεθούν ή υπό κατηγορία ή υπό καθεστώς "παρανομίας".
Άλλωστε η επιχείρηση : τα άπλυτα των συνδικαλιστών στην φόρα, κατ' αρχή έχει δημιουργήσει ένα κέρδος χρόνου σε βάρος των συνδικάτων.
Το επιχείρημα, ως γνωστό, θα είναι η ...... μη καταβολή της επόμενης δόσης του δανείου ή η επιμήκυνση της αποπληρωμής του νέου χρέους, που θα υποτάξει για μια ακόμη φορά τα δικαιώματα και τους υπερασπιστές των.
