Όπως στο ιντερνετ για να αποκτήσεις πρόσβαση σε μια πληροφορία, χρησιμοποιείς μια λέξη «κλειδί», το ίδιο χρειάζεται για να επικοινωνήσεις με ένα συνάδελφό σου στο χώρο εργασίας, με ένα μέλος της οικογένεια σου στο σπίτι, με ένα πωλητή ή ένα αγοραστή εμπορεύματος, με το θεό μέσου του «επιτετραμμένου» του ή μέσω όσων σε δίδαξαν, με τον εργοδότη σου για μια αύξηση του μισθού σου, με τον εργαζόμενο στην επιχείρησή σου για να επιτύχεις μεγαλύτερο αποτέλεσμα, με τον πολιτικό για να ικανοποιήσει μιας σου επιθυμίας και ο πολιτικός για να σε πειθαναγκάσει να πιστέψεις και να υποταχθείς στην αλήθεια που σου προσφέρει.
Ομοίως λέξεις κλειδιά χρησιμοποιεί η προπαγάνδα ιδεών και η διαφήμιση προϊόντων.
Οι λέξεις κλειδιά, είναι τα εργαλεία μέσου των οποίων είτε δημιουργείται μια ανάγκη, είτε υπηρετείται μια ανάγκη, είτε αποκαθίσταται μια ανάγκη.
Τα εργαλεία αυτά στοχεύουν, για να είναι χρήσιμα, στην εκπαίδευση του ατόμου και άρα στην προσαρμοστικότητα του σε συνθήκες και απαιτήσεις, σύμφωνα με τις ανάγκες της συσσώρευσης πλούτου και δύναμης.
Να λοιπόν τέσσερις λέξεις κλειδιά: ανάγκη, δημιουργία, αποκατάσταση ( υλοποίηση).
Αυτές είναι τρεις λέξεις και όχι τέσσερις. Η τέταρτη, δηλαδή το «υπηρετείν» την ανάγκη, είναι και αρχή και ζητούμενο. Είναι δισυπόστατη. Η υποταγή, δηλαδή η καθαίρεση από αυτό που είσαι, σε αυτό που υπηρετεί τις άλλες τρεις λέξεις αλλά και εσένα ως ύπαρξη.
Η ύπαρξή σου προϋποθέτει την εκπλήρωση της ανάγκης «δημιουργία» ζωής και η «ζωή», το γεγονός, προϋποθέτει υλοποίηση της ανάγκης ύπαρξή σου, που είναι η δημιουργία. .
Επομένως η ύπαρξή σου «υπηρετείται» από την ανάγκη της δημιουργίας και η δημιουργία «υπηρετεί» τις ανάγκες να υπάρχεις.
Το πρώτο συμπέρασμα που μπορεί να εξαχθεί από αυτόν τον συλλογισμό, είναι ότι οι ανάγκες υπάρχουν ως αιτίες που δημιουργούν ανώτερες ανάγκες και υπηρετούνται από την ανάγκη της ύπαρξής τους.
Καμιά αιτία δεν υπάρχει ως τέτοια, δηλαδή κατάσταση, χωρίς να κρύβει μέσα της την ύπαρξή της ως ανάγκη καθώς και ένα πλήθος τρίτων αναγκών και ταυτόχρονα να μην υπηρετεί την ίδια την ανάγκη ύπαρξής της και ένα πλήθος άλλων αναγκών.
Το δεύτερο συμπέρασμα που μπορεί να εξαχθεί είναι ότι χωρίς την ανάγκη της δημιουργίας, η ζωή παύει να αποτελεί γεγονός και η ύπαρξη σου ως γεγονός παύει να υπάρχει. Αντικαθίσταται ως κατάσταση χωρίς γεγονός.
Στα παραπάνω πρέπει να προσθέσουμε και το ερώτημα, γιατί στην συμπαντότητα της φύσης, όπου επενεργούν δυνάμεις συμφωνίας ( αρμονίας) στον ζωτικό κύκλο, μέρους του οποίου είναι και ο άνθρωπος, ο τελευταίος εισάγει κατά βίαιο τρόπο δυνάμεις που διαταράσσουν την αρμονία του ζωτικού κύκλου και δημιουργούν εκρηκτικές καταστάσεις.
Πουθενά μέσα στον ζωτικό κύκλο, μεταξύ ζωής και θανάτου, δηλαδή δημιουργίας και αναδημιουργίας, δεν λαμβάνουν χώρα μη αρμονικές συνθήκες ούτε και συγκρουσιακές καταστάσεις.
Να κάνω μια διόρθωση. Όσο ο άνθρωπος διατελούσε υπό την αρμονία των νόμων της φύσης, οι δυνάμεις αρμονίας διατηρούσαν εν ζωή αρμονίας τον ζωτικό κύκλο, που η κορύφωση της δημιουργικότητας του ως συμπαντικής ήταν η αρμονία ανάμεσα στην δημιουργία και την αναδημιουργία. Ανάμεσα στην ζωή και τον θάνατο.
Από την στιγμή που ο άνθρωπος κατακρημνίσθηκε από την συμπαντική διάσταση της φύσης και τέθηκε εκτός των νόμων αρμονίας, προσπάθησε να δημιουργήσει μια άλλη «φύση» όπου, ότι όρισε ως αρμονικό ή φυσικό βρισκόταν εκ διαμέτρου αντίθετα, και επομένως σε εμπόλεμη σχέση, με την συμπαντική αρμονία της φύσης και του ζωτικού κύκλου.
Ο πρώτος νόμος του ανθρώπου, ήταν ο νόμος της υπεροχής. Δηλαδή η «αρμονία» σχέσεων που διέπονται από κανόνες ανωτερότητας και άσκησης επιρροή πάνω σε ότι είχε αδύναμη «φυσική» διάσταση ή «φυσική» δύναμη.
Ακόμη και η μήτρα που τον γέννησε, αντιμετωπίσθηκε ως κατώτερη οντότητα, γι’ αυτό βλέπουμε με πόση ευκολία καταστρέφει το περιβάλλον, μιας και δεν μπορεί να προβάλει εαυτό ισότιμο και ισοδύναμο της συμπαντικής ταυτότητας της φύσης και των συμπαντικών συμφωνιών που υπάρχουν και που διατηρούν εν ζωή τον ζωτικό κύκλο. Για τον λόγο αυτό επιδίδεται σε μια συνεχή καταστροφή ώστε δι αυτής να ζήσει την ψευδαίσθηση, πως αφού είναι μέρος της συμπαντικής οντότητας της φύσης αρά είναι σύμπαν.
Τα δισεκατομμύρια που ξοδεύονται για την εξερεύνηση άλλων πλανητών καθώς και την ανακάλυψη ζωής εκτός της γήινης ύλης, αποτελούν μέρος της ενοχής του, μιας και νιώθει την κατωτερότητα του απέναντι στην συμπαντική οντότητα της φύσης, και αποζητά ένα ασφαλές καταφύγιο διατήρησής του όταν στο τέλος καταστρέψει την μήτρα που τον γέννησε, για να αποδείξει όχι την ισότητά του αλλά την ανωτερότητά του. Στο «εν αρχή ην ο λόγος» στο τέλος του διαδρόμου είναι ο άνθρωπος.
Από την «Παλαιά Διαθήκη» γνωρίζουμε πρώιμα το αποτέλεσμα της ψευδαίσθησης που κυριάρχησε πάνω στον λόγο. Αλλά είναι τόσο μακρινό όσο και τόσο μυθοπλαστικό που πρέπει να το αποδείξουμε. Να το κάνουμε πράξη.
Η έννοια του κύκλου που αναφέρω παραπάνω, το αντίθετο της «γραμμικής», συναντιέται ως πηγή δημιουργίας και έμπνευσης της Αρχαιοελληνική και Νεοελληνικής φιλοσοφίας, που δεν υπάρχει σε άλλες φιλοσοφίες. Άλλωστε στην καθημερινότητά μας ακούμε πολλές φορές μια βασική φιλοσοφική ιεραρχία σχέσεων της γραμμικής θεώρησης, πάνω στην οποία έχει δημιουργηθεί, αναπτυχθεί και εξελιχθεί η Δυτική φιλοσοφία και ο δυτικός τρόπος ζωής. Αρχή, Μέση και Τέλος.
Ας επανέλθω πάλι στις «ανάγκες».
Σε κάθε ιστορική εξέλιξη της ανθρωπότητας, κυριαρχούσε ένα αντίστοιχο της εποχής οικονομικό πρότυπο αναγκών.
Με βάση το κάθε φορά πρότυπο οργανώθηκε η κοινωνία, τα κράτη, οι πόλεμοι, οι διαιρέσεις και οι συμπράξεις, οι νόμοι και διεθνείς συμβάσεις, τα πολιτικά συστήματα, η οικονομία ως εργαλείο ανάπτυξης και ευημερίας, αλλά και ως εργαλείο υπανάπτυξης, εξάρτησης, καθυστέρησης, υποταγής και εξαθλίωσης.
Οι θεωρητικοί του καπιταλισμού αντιλαμβάνονται το οικονομικό σύστημα αναγκών ως οικονομικό σύστημα παραγωγής και αναπαραγωγής αγαθών.
Μια καθ’ ολοκληρία θεοκρατικής αντίληψης της ύλης απαλλαγμένη όμως από τον πυρήνα της, δηλαδή τον άνθρωπο, τις ανάγκες του, την ζωή και τα οντολογικά συστατικά στοιχεία που ταυτοποιούν την φύση ως συμπαντικό μέρος του όλου.
Θεοκρατική γιατί, αντίθετα της θεοκρατικής παραδοχής της δημιουργίας, η ύλη που έχει εκπέσει σε χρήμα, κέρδος, δύναμη και πλούτος, καταλαμβάνει θεϊκή υπόσταση με αυτά τα τέσσερα χαρακτηριστικά που δεν περιορίζεται από νόμους και κανόνες της φύσης, αλλά παράγονται ως κανόνες και νόμους που υποτάσσουν την φύση και προφανώς τον άνθρωπο.
Οι θεωρητικοί του καπιταλισμού αντιλαμβάνονται την συνέχεια – ως παρών και μέλλον- σαν μια αέναη, ανεξαρτήτως επιπτώσεων καταστροφών της φύσης, διαδικασία παραγωγής «αγαθών» που κατασκευάζει συνεχώς καταναλωτές αγαθών, εκπαιδεύει τα άτομα σε καταναλωτές, δημιουργεί αναγκαία εργαλεία της συνέχειας και της συσσώρευσης πλούτου και δύναμης.
Προπαγανδίζεται ότι μια συνεχώς αυξημένη κατανάλωση αγαθών δημιουργεί σταθερές βάσεις ανάπτυξης που παράγουν νέα επιπλέον χρήσιμα αγαθά, που προκαλούν ευημερία και ευτυχία στους καταναλωτές.
Η συνεχή και εντεινόμενη κατανάλωση αγαθών, δεν είναι πάντα σε θέση να θρέψει το σύνολο των ανθρώπων, γι’ αυτό το λόγο υπάρχουν οι φτωχοί ή επιλέγεται η δημιουργία νέων φτωχών, που θα εκτοπισθούν από την σφαίρα της ευδαιμονίας των αγαθών και θα χρησιμεύσουν στην προστασία μέρους του συνόλου στην δυνατότητα κατανάλωσης αγαθών.
Θυμηθείτε τον Σμίθ. Η φύση δεν μπορεί να θρέψει όλους τους ανθρώπους, γι’ αυτό οι φτωχοί για να ζήσουν πρέπει να σκοτώσουν τα παιδιά τους.
Ως συνέχεια αυτής της αντίληψης, οι κρίσεις που δημιουργούνται δεν αποτελούν «αφύσικα» φαινόμενα αλλά συμβατά, αναγκαία και αρμονικά με την ανάγκη παραγωγής και αναπαραγωγής αγαθών καθώς και ο επαναεκσυγχρονισμός στην εκπαίδευση των καταναλωτών στην αγορά αγαθών, καθώς κανείς δεν μπορεί να σταματήσει την μηχανή της εξέλιξης και της ανάπτυξης.
Οι κρίσεις δημιουργούνται ώστε να αποφεύγονται οι κίνδυνοι τελμάτωσης και να δημιουργούνται καινούργια άνισα δυναμικά, τα οποία προκαλούν κινήσεις κεφαλαίων, νέες επενδύσεις, δυναμική παραγωγή αγαθών, νέες αγορές και νέα καταναλωτικά πρότυπα.
Από την άποψη αυτή, η προκαλούμενη από εξωτερικούς παράγοντες κρίσης της Ελληνικής οικονομίας, σκοπεύει στην δημιουργία ενός νέου άνισου δυναμικού που θα προσελκύσει επενδύσεις νέων κεφαλαίων, θα δημιουργήσει νέου τύπου συντελεστές παραγωγής, θα επιβάλει καινούργια πρότυπα συγκρότησης κοινωνιών, θα επιφέρει καινούργιες κοινωνικές – εργασιακές σχέσεις, θα αυξήσει την παραγωγή προϊόντων φθηνού κόστους και φθηνιάρικου ρίσκου και τεράστια και εύκολη συσσώρευση κερδών και πλούτου.
Προκαλούμενη από εξωτερικούς παράγοντες, γιατί δεν έχουν ευθύνη οι πολιτικές των κυβερνήσεων, αλλά εκείνοι που χρηματοδότησαν τις πολιτικές όλων των κυβερνήσεων, αρχόμενες από τον Α. Παπανδρέου και μετά στον Μητσοτάκη, μετά πάλι στον Παπανδρέου, μετά στον Σημίτη, μετά στον Καραμανλή και τώρα στον υιό Παπανδρέου.
Η χρηματοδότηση αυτών των πολιτικών πραγματοποιήθηκε από αυτούς που σήμερα μας εγκαλούν, που σήμερα έχουν αποσπάσει εξ αιτίας της προδοτικής πολιτικής της κυβέρνησης, τον απόλυτο έλεγχο και διαχείρισης της κυριαρχίας, της ανεξαρτησίας και της ελευθερίας της χώρας μας.
Θυμάμαι, από την εποχή που όντας μέλος του Δ.Σ. της κίνησης ειρήνης συνδικαλιστικών οργανώσεων, σε μια συνάντηση με έναν απόστρατο Ιταλό αξιωματούχο του ΝΑΤΟ ( υπαρχηγό της νοτιο-ανατολικής πτέρυγας του ΝΑΤΟ), μας είχε αποκαλύψει, πως η Βορειοατλαντική συμμαχία και οι Αμερικανοί, χρηματοδοτούσαν σχεδιασμούς ανάφλεξης παλαιών ερίδων και μειονοτικών οργανώσεων, ώστε την επιθυμητή στιγμή να ενεργοποιούταν συμφώνως των συμφερόντων που θα εξυπηρετούνταν κατά την στιγμή αυτή.
Από το 87 γνωρίζαμε για τον διαμελισμό της Γιουγκοσλαβίας και της δημιουργίας του Σκοπιανού Κράτους και της ….Μακεδονικής μειονότητας καθώς και την χρηματοδότηση μειονοτήτων εντός της Ελληνικής επικράτειας και την πρόκληση θερμών επεισοδίων με ενδιαφερόμενους αποσταθεροποιητικούς παράγοντες – κράτη.
Αυτό το αποκαλύπτω σήμερα ισχυροποιώντας τον ισχυρισμό μου, ότι η χρηματοδότηση των πολιτικών των κυβερνήσεων, σχεδιάστηκε και πάνω σ’ αυτούς τους σχεδιασμούς επενδύθηκαν τεράστια κεφάλαια, ώστε την στιγμή που θα γινόταν η επιλογή που θα εξυπηρετούσε μια καινούργια πολιτική συσσώρευσης, θα ενεργοποιούταν προς εξυπηρέτηση αυτής της επιλογής. Έτσι η υπερχρέωση της χώρα από εξωτερικά δάνεια με την ταυτόχρονη υποδούλωσή της σε νέους διεθνείς μηχανισμούς υπέρ-συσσώρευσης και ελέγχου της παγκόσμιας οικονομίας ( ΕΟΚ) πραγματοποιήθηκε με την σύμφωνη γνώμη των Κομμάτων και του Πολιτικού Συστήματος αλλά και με το χρηματισμό των ηγεσιών του πολιτικού συστήματος.
Ότι βιώνουμε και ότι θα βιώσουμε στο άμεσο μέλλον, αποτελεί μέρος του σχεδιασμού και των επενδυμένων κεφαλαίων στήριξης αυτού του σχεδιασμού, κάτι που είχε και έχει συμφωνηθεί με το πολιτικό προσωπικό, και τα εφευρήματα τύπου τεμπέληδες ή λαμόγια ή τιτανικός ή διεφθαρμένο δημόσιο ή συντεχνίες προνομίων κλπ. είναι απλώς καρυκεύματα συσκότισης της πραγματικότητας και μέρος του σχεδιασμού τρομοκράτησης του Λαού.
Ελπίζω αυτή την κατάθεση απόψεων να την διαβάσουν ορισμένα άτομα, κυρίως σε ότι αφορά την αναφορά μου στο ΝΑΤΟ, όπως κάποιος υψηλά ιστάμενος την κομματικής ιεραρχίας της Ν.Δ., και να αναρωτηθεί πως ενώ γνωρίζει πως και το κόμμα του, είτε ως κυβέρνηση είτε ως αντιπολίτευση χρηματοδοτήθηκε για την συμφωνία του στο σχεδιασμό καταστροφής της χώρας, παραμένει υποστηριχτής και κομματικό μέλος. Πως υπηρέτησε ως Βουλευτής την κυβέρνηση Καραμανλή.
Η εναντίωση σε όλα αυτά που συμβαίνουν δεν είναι δυνατό να δημιουργήσει σήμερα επαναστατικό λαϊκό κίνημα που θα ανατρέψει το σάπιο πολιτικό σύστημα και θα εγκαθιδρύσει ένα καινούργιο, γιατί η εκπαίδευση και ο τρόπος αντίδρασης που το ίδιο το σύστημα εισήγαγε τόσο στο χώρο της παιδείας, όσο και στο χώρο της καθημερινότητας και πολιτικής δράσης των πολιτών, του εξασφαλίζει ακόμη και μακροζωία και προστασία και την εξουσία να υποτάσσει τις μάζες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου