1η του Μάη , τι είχαμε τι ......χάσαμε

Όπως σε κάθε άνοιξη όλα ανθίζουν, μεταξύ αυτών και το παράταιρο,  εκείνο που καταρρέει, σαπίζει και τα άνθη του μυρίζουν πτωμαΐνη.

Είθισται, διότι έτσι έλαχε κατά τον πατροπαράδοτο εθισμό σε σύμβολα των οποίων κατά κύριο λόγο αγνοούμαι την προέλευσής τους ή στην δικής μας γωνιά της γης, τα έχουμε αντικαταστήσει μόνο με μνήμες και αυτές ξεθωριασμένες.  

Η γιορτή των λέλουδων που προπαγάνδισε και καθιέρωσε ως μέση συνείδηση το πολιτικό σύστημα από το παλαιό παρελθόν μέχρι και σήμερα, που οι εργάτες ανέτρεψαν και πάνω του έστησαν ανταγωνιστικά προς την «αέρινη ψυχή» των αισθήσεων και των προσδοκιών της αισιοδοξίας που φέρνει η άνοιξη, την αισιοδοξία με την προσδοκία ενός καλλίτερου μέλλοντος για τους ίδιους και ολάκερη την κοινωνία, έχει εκπέσει του «θρόνου» του, τόσο από την απόσταση της γνώσης της πραγματικότητας που βιώνουν τα εργατικά στρώματα, όσο και από την χειραγώγηση των συνδικαλιστικών οργανώσεων από το πολιτικό σύστημα της κλεπτοκρατικής κομματοκρατίας.  

Έτσι η πρωτομαγιά ξανακερδίζει το χαμένο έδαφος που της "στέρησε" η οργανωμένη πάλη των εργατών καθώς οι αποστεωμένες από αρχές, συνείδηση, αγώνες, πολιτικό λόγο και προστασία δικαιωμάτων αλλά και νέων κατακτήσεων, συνδικαλιστικές οργανώσεις  που έχουν πλήρως εκφυλιστεί.

Μπροστά μας, γιατί δεν έχουν τι άλλο να επιδείξουμε,  ξεδιπλώνεται ο βίος και η πολιτεία των συνδικαλιστικών στελεχών, των προεπιλεγμένων από τα κόμματά τους, των υπογείως διαπλεκομμένων  με την οικονομική και πολιτική εξουσία, των επί χρήμασι ή κομματική ευπείθεια   οσφυοκαμπτών, των καιροσκόπων  και σαλτιμπάγκων της, δια την κομματική επαιτεία, προσδοκούντες βουλευτικής ή υπουργικής θέσης εξουσίας.

Άλλωστε ότι είχαμε μας τα πήραν και οι - άλλοι φωνασκούντες ωρυόμενοι και άλλοι σιωπώντας διαμαρτυρόμενοι-  συνδικαλιστές θρονιασμένοι πάνω στις πολυθρόνες ή επιβαίνοντες πολυτελών ΙΧ ή καθήμενοι σε "ακριβοπληρωμένους" θώκους της κομματικής εξουσίας ή συμπλεγματικοί και παρατρεχάμενοι της κυβερνητικής αναλγησίας, βιώνουν τα επινίκια.

Όλα τα είχε η Μαργιολή η διάσπαση και οι ξεχωριστές συγκεντρώσεις τους μάραναν.

Όλοι στο ίδιο καζάνι, ποδηγέτες των κομμάτων τους πάνω στις ανάγκες, τα προβλήματα και των ιδίων των εργαζομένων, τάχατες κάποιοι είναι έντιμοι και κάποιοι …. κομματικοί και εργοδοτικοί εγκάθετοι.

Ο κάθε ένας και όλοι μαζί πωλούν την πραμάτεια τους, από εξέδρα σε εξέδρα, προπαγανδίζουν τον ορθό και αγωνιστικότερο δρόμο, σφάζονται λεκτικά εκτοξεύοντας «κατηγορίες» επί «κατηγοριών» και όλοι μαζί συνδαιτυμόνες στο ίδιο τραπέζι εξουσίας. Αφεντάδες με τους Αφέντες τους χέρι-χέρι, ως άλλοι  κοινοί συκοφάντες τους συνδικαλισμού και της ανάγκης, οι εργαζόμενοι να είναι όλοι μαζί και οργανωμένοι απέναντι στα προβλήματα και σε αυτούς που τα δημιουργούν.
Υπηρετούν τους εργαζόμενους μέσα απο την κομματική ένταξη, την κομματική προσφορά, την κομματική προσάρτηση, τον κομματικό λόγο, την δια του κόμματος προστασία και ευημερία τους.

Όλοι μαζί για τον ένα σκοπό. Όλοι μαζί για ό,τι τους ταΐζει, τους ποτίζει, τους διατηρεί, τους προστατεύει και τους υπηρετεί. Την εξουσία και των εντός των τειχών ευημερία.

Όσο για μας, τους εκτός των τειχών;  Όπως η μοίρα μας, μας έλαχε !!!

Όχι γιατί έτσι γεννηθήκαμε, αλλά γιατί παραιτηθήκαμε και τους αφήνουμε να γλεντοκοπάν σε βάρος μας, να μας διαφεντεύουν, να μας ορίζουν, να μας διαπραγματεύονται, να μοιράζουν !!!

Να μας μοιράζουν σε μπλε, πράσινους, κόκκινους κόκκους.

Να παίζουν στην πλάτη μας ταμπούρλο. Να μην θυσιάζουν τίποτε από τα κεκτημένα  τους, αλλά να πλουτίζουν και από πάνω.

Να μας θυμούνται όταν και όποτε χρειαστούν την συνδρομή μας για να διαπραγματευτούν Εαυτό.  

Τα συνδικάτα όμως ανήκουν στους εργαζόμενους και ως εργαζόμενοι οφείλουμε να τα ξαναποκτήσουμε. Να τα πάρουμε πίσω. Να εκδιώξουμε τους καταπατητές και τους φαύλους λεγεωνάριους της κομματοκρατίας.

Μας ανήκουν τα συνδικάτα, μας ανήκει η ΓΣΕΕ, μας ανήκει η ΑΔΕΔΥ, μας ανήκει το παρόν αλλά  μας ανήκει και το μέλλον.  

Όχι λοιπόν αποχή από τα σωματεία, όχι αποχή από τις συλλογικές προσπάθειες, όχι υποταγή στους κομματικούς συνδικαλιστές όλων των κομμάτων, όχι σε «σωτήρες» του ΠΑΣΟΚ, της ΝΔ, του ΚΚΕ, του ΣΥΡΙΖΑ που πρώτα χρίζονται έμπιστοι και μετά «εκλέγονται» στην ηγεσία των συνδικάτων.