Τρίτη 31 Μαΐου 2011

Προτεκτοράτο Εσωτερικής Κυριαρχίας η Ελλάδα

Ένα προτεκτοράτο προκύπτει από μια «συνθήκη» , μια «διεθνή σύμβαση» μεταξύ δύο μερών ( ανεξάρτητα ποιο είναι το ένα από τα δύο μέρη) και ότι αυτή η συνθήκη καθορίζει τις αντίστοιχες εξουσίες, το περιεχόμενο τους, τους περιορισμούς και τις υποχρεώσεις που προκύπτουν της συνθήκης αυτής.
Ας θυμηθούμε πόσα είδη προτεκτοράτων έχουμε δεχθεί ότι έχουν νομική υπόσταση που αναγνωρίζεται από το Διεθνές δίκαιο μέχρι σήμερα, για να προσθέσουμε σε αυτό την εξαίρεση της Ελλάδας, που προκύπτει από την οικιοθελή υποχώρηση της στο επίπεδο αυτό παραιτουμένη των κυριαρχικών της δικαιωμάτων της ανεξάρτητης οντότητας.

1. "Αληθές Προτεκτοράτο" (true protectorate) Η προστάτιδα Δύναμη διατηρεί κάποιο τυπικό έλεγχο κυρίως στις εξωτερικές υποθέσεις. Στη περίπτωση αυτή το Π. αποτελεί μία "οιονεί κρατική κοινότητα" (statelike community) π.χ. όπως το Μαρόκο επί Γάλλων.
2. "Εσωτερικής Κυριαρχίας" (internal sovereignty). Η προστάτιδα Δύναμη είναι πλήρως κυρίαρχη (sovereign) ενώ το Π. συνεχίζει να παραμένει κράτος μόνο για εσωτερική διοίκηση και υποθέσεις (τα προτεκτοράτα αυτά κατά το πλείστον δεν έχουν διεθνή νομική προσωπικότητα και τα δικαιώματά τους ρυθμίζονται από το εσωτερικό Δίκαιο και όχι από το Διεθνές Δίκαιο και
3. "Προστατευόμενοι λαοί" χωρίς συγκρότηση κράτους. Οι λεγόμενες συνθήκες με τέτοιες οντότητες δεν αποτελούν πραγματικές συνθήκες κατά την ένοια του Διεθνούς Δικαίου. Ο όρος "Αποικιακό Προτεκτοράτο" (colonial protectorate) δεν αποτελεί παρά μια διαφανή μεταμφίεση της συνηθισμένης αποικιακής σχέσης.
Σήμερα λοιπόν, μετά την προσχώρηση της χώρας στο Αγγλικό δίκαιο για την διευθέτηση νομικών διενέξεων , διαχείρισης κρατικής ιδιοκτησίας, σύναψης συμβάσεων ή δανείων κλπ. η έκπτωση της Ελλάδας σε προτεκτοράτο τύπου «Εσωτερικής Κυριαρχίας» ή χειρότερα ακόμη, τύπου «εδάφους υπό εντολή» προκύπτει από το γεγονός ότι στην επιτροπή αποκρατικοποιήσεων δεν θα μετάσχει κανένας εκπρόσωπος του κράτους, παρά μόνο σε ρόλο «σύνδικου» σε υπό πτώχευση Ανώνυμης ιδιωτικής Εταιρίας, εκπρόσωποι των Δανειστών.
Η συνθήκη, γνωστή ως «Μνημόνιο» που υπέγραψε η Ελλάδα με τους δανειστές ορίζει την έκπτωση της Ελλάδας σε προτεκτοράτο «κατ’ εντολή» των πιστωτών και εισάγεται στο Διεθνές Δίκαιο ότι η επίλυση διαφορών μεταξύ ανεξάρτητου κράτους και πιστωτών του μπορεί να εξελιχθεί δια της παραιτήσεως του κράτους των δικαιωμάτων που το καθιστά ανεξάρτητο, σε διαδικασία κοινού πτωχευτικού δικαίου.
Η εφαρμογή του Αγγλικού Δικαίου είναι η ομολογία της παραιτήσεων της Ελλάδας από κυρίαρχη και ανεξάρτητη οντότητα σε προτεκτοράτο εσωτερικής κυριαρχίας, όπου, ότι γνωρίζουμε ως Ελληνικό Δημόσιο ή Κρατική ιδιοκτησία, ανήκει στην ιδιοκτησία του «Παρέχοντος Προστασίας», και επομένως διαχειρίζεται όπως τα συμφέροντα του παρόχου εξυπηρετούνται. Το κράτος δεν έχει την δυνατότητα να αντιδράσει, ακόμη και στην τιμή μονάδος που ο «Πάροχος Προστασίας» ορίσει στην εκποίηση της κρατικής ή δημόσιας ιδιοκτησίας.

Το επόμενο βήμα των κινητοποιήσεων είναι η βίαιη ανατροπή της Κυβέρνησης αλλά και η «απαλλοτρίωση» των Δημόσιων και Κρατικών Επιχειρήσεων από τους Εργαζόμενους, τους Πολίτες και τις Δημοτικές Αρχές.
Μια τέτοια πράξη θα ήταν η απαλλοτρίωση της ΔΕΗ ή της ΕΥΔΑΠ από τους εργαζόμενους και την Τοπική Αυτοδιοίκηση.
Η ΓΣΕΕ έχει υποχρέωση να τοποθετηθεί, όπως ακριβώς εκτός της διαμαρτυρίας στις πλατείες, ΕΧΟΥΝ ΥΠΟΧΡΕΩΣΗ ΟΙ ΠΟΛΙΤΕΣ να τοποθετηθούν.

Όπως η, σε εντεταλμένη υπηρεσία, Κυβέρνηση των δωσίλογων κατέστησε την χώρα προτεκτοράτο των πιστωτών της, με Συνταγματική εκτροπή ως άλλη Χούντα, έτσι οφείλει ο Λαός, τα πιο ριζοσπαστικά του μέλη, να επιβάλλουν την άμεση έκπτωση της Κυβέρνησης καθώς και την αφαίρεση του δικαιώματος της εκπροσώπησης και διαπραγμάτευσης στα Κόμματα και στην παρούσα Βουλή.

Πέμπτη 26 Μαΐου 2011

ΟΤΑΝ ΓΥΡΙΣΩ ΘΑ ΤΟΥΣ ΓΑΜΗΣΩ - Β. Παπακωνσταντινου

ΤΙ ΘΑ ΕΠΙΛΕΞΩ ;

Είναι ελπιδοφόρο και ευχάριστο να βλέπεις να γεμίζουν οι πλατείες με όλων των ηλικιών πολίτες που αρνούνται πλέον τα κόμματα, αρνούνται τους «σωτήρες» και πιστεύουν στην θέληση και την δύναμη τους.
Είναι ελπιδοφόρο, ακόμα και ως ακατέργαστη σκέψη, να ψελλίζουν συνθήματα ή να συζητούν λύσεις που θα άλλαζαν τα τεκταινόμενα  στην  χώρα, ανεξάρτητα αν πίσω από ένα σύνθημα – σύμβολο της ανάγκης Ανεξαρτησίας και Ελευθερία  και Συναπόφασης, δεν βροντοφωνάζουν και δεν συσπειρώνονται  κάτω από την ιδέα: Να πέσει τώρα η Κυβέρνηση.  
ΤΩΡΑ ΝΕΕΣ ΕΚΛΟΓΕΣ
ΚΑΤΩ Η ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΤΩΝ ΑΠΑΤΡΙΔΩΝ

Όμως, το επόμενο βήμα είναι να πεις πως θα διασφαλίσουμε την αξιοπρέπεια μας, την ανεξαρτησία μας, την ελευθερία μας, την λαϊκή και κοινωνική ευημερία και ανάπτυξη της χώρας μας.
ΠΟΙΟΣ ΘΑ ΜΑΣ ΚΥΒΕΡΝΗΣΕΙ;

Σε αυτό το δίλλημα, η απάντηση είναι το ζητούμενο.
Μια πρώτη για συζήτηση πρόταση, είναι πρώτα απ’ όλα   και πάνω απ’ όλα τι πολίτευμα θέλουμε και τι Πολιτικό Σύστημα προτείνουμε.
Σήμερα έχει γίνει πλέον απολύτως κατανοητό ότι το Πολιτικό Σύστημα της Κομματοκρατίας είναι αυτό που διαίρεσε τους Έλληνες σε περισσότερα από δύο κομμάτια που ήταν μετά τον Εμφύλιο.
Κάθε κομμάτι απόκτησε έναν Φεουδάρχη – ιδιοκτήτη. ΕΝΑ ΚΟΜΜΑ.
Αντίστοιχα η Βουλή συγκροτήθηκε σε όργανο ιδιοκτησίας των κομμάτων. Εκ του κανονισμού της Βουλής, ο Βουλευτής δεν βουλεύεται και δεν ψηφίζει κανόνες, νόμους, διατάξεις με βάση την συνείδηση του εκλογικού σώματος, δηλαδή δεν είναι εκπρόσωπος του Λαού, αλλά με βάση την ατομική του ευθύνη και την κομματική νομιμότητα.
Επομένως, όταν λέμε πως υπάρχει έλλειμμα αντιπροσωπευτικότητας, εννοούμε ότι στο κοινοβούλιο απουσιάζει ο λαός.   

Σαν πρόταση προς όλους, αυτό που πρέπει να επιλέξουμε είναι: ΟΧΙ στην ΑΠΟΧΗ, ΟΧΙ στο ΛΕΥΚΟ, ΟΧΙ στο ΑΚΥΡΟ.

ΣΚΕΦΤΕΙΤΕ ΤΗΝ ΑΥΤΟΝΟΜΗ ΚΑΘΟΔΟ ΤΩΝ ΠΟΛΙΤΩΝ ΩΣ ΥΠΟΨΗΦΙΟΙ ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΟΙ ΒΟΥΛΕΥΤΕΣ.
Τι θα σήμαινε  αυτό; Ότι εγώ ως Πολίτης δεν χαρίζω την αποχή μου, το λευκό μου, το άκυρο μου σε κανέναν. Γνωρίζω ότι η αποχή, το λευκό το άκυρο πριμοδοτεί την κλοπή της θέλησης του Λαού από όλα τα κόμματα και κυρίως από τα κόμματα εξουσίας.
ΓΙ’ ΑΥΤΟ επιλέγω να ψηφίσω τον εαυτό μου. ΕΠΙΛΕΓΩ να αυξήσω τον αριθμό των εγκύρων ψηφοδελτίων ώστε να μην τους επιτρέψω, να εξακολουθούν  να έχουν τον Λαό εκτός  Βουλής, να σχηματίζουν κυβέρνηση με ελάχιστα ή μειοψηφικά   ποσοστά και να με κοροϊδεύουν ότι τάχα εκπροσωπούν την πλειοψηφία του Λαού.

Οι συγκεντρώσεις αν δεν δημιουργούν συσπείρωση σε ένα σύνθημα-σύμβολο , αν δεν απεικονίζουν την θέληση και την αποφασιστικότητα , αν δεν απαιτούν ονομάζοντας τις λύσεις ή την λύση, δεν έχουν  καμιά τύχη.  
Απεναντίας κινδυνεύουν να αποτελέσουν το μπούμερανγκ της αγανάκτησης του λαού και το εργαλείο επιβολής σκληρότερων μέτρων και νόμων της Κρατούσας Τάξης των Πολιτικών, και οικονομικών συμφερόντων

ΟΙ ΚΑΡΑΓΚΙΟΖΗΔΕΣ, ΟΙ ΤΣΑΡΛΑΤΑΝΟΙ, ΟΙ ΑΠΑΤΕΩΝΕΣ

ΟΙ ΚΑΡΑΓΚΙΟΖΗΔΕΣ, ΟΙ ΤΣΑΡΛΑΤΑΝΟΙ ΑΠΑΤΕΩΝΕΣ

ΟΙ ΚΑΡΑΓΚΙΟΖΗΔΕΣ, ΟΙ ΤΣΑΡΛΑΤΑΝΟΙ ΑΠΑΤΕΩΝΕΣ

Τετάρτη 25 Μαΐου 2011

Μετά της 12 Ιούνη οι εξελίξεις στην Ελλάδα

Η λέσχη Μπίλντερμπεργκ πρόκειται να συνεδριάσει στις 12 Ιουνίου στο Grant Hotel Kemprinski στο st Moritz και θα αποφασίσει τι θα γίνει στην Ελλάδα, πως θα πάμε σε χρεοκοπία , τι μορφή θα έχει η χρεοκοπία, πως δεν θα χαθούν τα δις των CDS, πόσο θα μείνει ο Παπανδρέου στην Κυβέρνηση, πως θα δρομολογηθούν οι αλλαγές καθώς και τι θα επιχειρηθεί μετά το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας στην Ελλάδα.
Εκείνοι που έχουν επενδύσει στην χρεοκοπία της χώρας, εκτός των ξένων τρωκτικών, υπάρχουν πάρα πολλοί Έλληνες, επιχειρηματίες, τραπεζίτες, εφοπλιστές και συγγενικά πρόσωπα Πολιτικών, είναι εκείνοι που έχουν την δύναμη να ορίζουν και κυβερνήσεις και πολιτικές.
Υπάρχει εκτίμηση πως πάνω από 700δι θα είναι τα κέρδη που θα προκύψουν από την χρεοκοπία της χώρας, εκτός αν υπάρξουν προηγουμένως εκλογές και μια καινούργια κυβέρνηση προχωρήσει σε μονομερή στάση πληρωμών, έξοδο από την ΟΝΕ και το ευρώ, κήρυξη της χώρας σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης και άμεση και ξαφνική εθνικοποίηση τραπεζών. Τότε κερδισμένος θα είναι ο λαός και όσοι –ντόπιοι και ξένοι- έχουν επενδύσει στην μη χρεοκοπία. Ο Παπανδρέου και η κυβέρνηση του δεν συγκαταλέγονται σ’ αυτού που έχουν επενδύσει στην μη χρεοκοπία.
Μια ξαφνική επαναφορά στην Δραχμή και ξαφνική Εθνικοποίηση Τραπεζών θα σημαίνει ότι καμιά συναλλαγή την επομένη δεν θα γίνεται σε ευρώ. Ότι Ευρω και δολάρια υπάρχουν στα αποθεματικά των Τραπεζών θα αποτελέσουν συνάλλαγμα και οι επιπτώσεις θα έχουν δυσμενή μονομέρεια μόνο σε ξένους τραπεζίτες και ξένους ή ντόπιους επενδυτές τόσο στην Ελλάδα όσο και στο εξωτερικό που έχουν επενδύσει σε ομόλογα του ελληνικού κράτους.
Αν μας πιάνει ο πόνος. Ας μας πιάσει για εμάς και όχι για τους άλλους. Οι άλλοι ποντάρουν στην  δική μας δυστυχία και πτώχευση για να κερδίσουν σε βάρος της χώρας μας.
Ο φτωχός έχει κούτελο, είναι έντιμος. Γι' αυτό και είναι φτωχός.
αυτό είναι την μήνυμα προς την Κυβέρνηση και σε όσους λένε πως θα πληρώσουμε τα δάνεια μέχρις δεκάρα στους δανειστές μας είτε είναι νόμιμα είτε είναι παράνομα.

Τρίτη 24 Μαΐου 2011

Η έκπτωση των αναγκών σε οικονομικό προτυπο κατανάλωσης αγαθών.



Όπως στο ιντερνετ για να αποκτήσεις πρόσβαση σε μια πληροφορία, χρησιμοποιείς μια λέξη «κλειδί», το ίδιο χρειάζεται για να επικοινωνήσεις με ένα συνάδελφό σου στο χώρο εργασίας, με ένα μέλος της οικογένεια σου στο σπίτι, με ένα πωλητή ή ένα αγοραστή εμπορεύματος, με το θεό μέσου του «επιτετραμμένου» του ή μέσω όσων σε δίδαξαν, με τον εργοδότη σου για μια αύξηση του μισθού σου, με τον εργαζόμενο στην επιχείρησή  σου για να επιτύχεις μεγαλύτερο αποτέλεσμα, με τον πολιτικό για να ικανοποιήσει μιας σου επιθυμίας και ο πολιτικός για να σε πειθαναγκάσει να πιστέψεις και να υποταχθείς στην αλήθεια που σου προσφέρει.
Ομοίως λέξεις κλειδιά χρησιμοποιεί η προπαγάνδα ιδεών και η διαφήμιση προϊόντων.
Οι λέξεις κλειδιά, είναι τα εργαλεία μέσου των οποίων είτε δημιουργείται μια ανάγκη, είτε υπηρετείται μια ανάγκη, είτε αποκαθίσταται μια ανάγκη.
Τα εργαλεία αυτά στοχεύουν, για να είναι χρήσιμα, στην εκπαίδευση του ατόμου και άρα στην προσαρμοστικότητα του σε συνθήκες και απαιτήσεις,  σύμφωνα με τις ανάγκες της συσσώρευσης πλούτου και δύναμης.
Να λοιπόν τέσσερις λέξεις κλειδιά: ανάγκη, δημιουργία, αποκατάσταση ( υλοποίηση).
Αυτές είναι τρεις λέξεις και όχι τέσσερις. Η τέταρτη, δηλαδή το «υπηρετείν» την ανάγκη, είναι και αρχή και ζητούμενο. Είναι δισυπόστατη. Η υποταγή, δηλαδή η καθαίρεση από αυτό που είσαι, σε αυτό που υπηρετεί τις άλλες τρεις λέξεις αλλά και εσένα ως ύπαρξη.
Η ύπαρξή σου προϋποθέτει την εκπλήρωση της ανάγκης «δημιουργία» ζωής και η «ζωή», το γεγονός,   προϋποθέτει υλοποίηση της ανάγκης ύπαρξή σου, που είναι η δημιουργία. .  
Επομένως η ύπαρξή σου «υπηρετείται» από την ανάγκη της δημιουργίας και η δημιουργία «υπηρετεί» τις ανάγκες να υπάρχεις.
Το πρώτο συμπέρασμα που μπορεί να εξαχθεί από αυτόν τον συλλογισμό, είναι ότι οι ανάγκες υπάρχουν ως αιτίες που δημιουργούν ανώτερες ανάγκες και υπηρετούνται από την ανάγκη της ύπαρξής τους.
Καμιά αιτία δεν υπάρχει ως τέτοια, δηλαδή κατάσταση,  χωρίς να κρύβει μέσα της την ύπαρξή της ως ανάγκη καθώς και ένα πλήθος τρίτων αναγκών και ταυτόχρονα να μην υπηρετεί την ίδια την ανάγκη ύπαρξής της και ένα πλήθος άλλων αναγκών.
Το δεύτερο συμπέρασμα που μπορεί να εξαχθεί είναι ότι χωρίς την ανάγκη της δημιουργίας, η ζωή παύει να αποτελεί γεγονός και η ύπαρξη σου ως γεγονός παύει να υπάρχει. Αντικαθίσταται ως κατάσταση χωρίς γεγονός.
Στα παραπάνω πρέπει να προσθέσουμε και το ερώτημα, γιατί στην συμπαντότητα της φύσης, όπου επενεργούν δυνάμεις συμφωνίας ( αρμονίας) στον ζωτικό κύκλο, μέρους του οποίου είναι και ο άνθρωπος, ο τελευταίος εισάγει κατά βίαιο τρόπο δυνάμεις που διαταράσσουν την αρμονία του ζωτικού κύκλου και δημιουργούν εκρηκτικές καταστάσεις.   
Πουθενά μέσα στον ζωτικό κύκλο, μεταξύ ζωής και θανάτου, δηλαδή δημιουργίας και αναδημιουργίας, δεν λαμβάνουν χώρα μη αρμονικές συνθήκες ούτε και συγκρουσιακές καταστάσεις.
Να κάνω μια διόρθωση. Όσο ο άνθρωπος διατελούσε υπό την αρμονία των νόμων της φύσης, οι δυνάμεις αρμονίας διατηρούσαν εν ζωή αρμονίας τον ζωτικό κύκλο, που η κορύφωση της δημιουργικότητας του ως συμπαντικής ήταν η αρμονία ανάμεσα στην δημιουργία και την αναδημιουργία. Ανάμεσα στην ζωή και τον θάνατο.
Από την στιγμή που ο άνθρωπος κατακρημνίσθηκε από την συμπαντική διάσταση της φύσης και τέθηκε εκτός των νόμων αρμονίας, προσπάθησε να δημιουργήσει μια άλλη «φύση» όπου, ότι όρισε ως αρμονικό ή φυσικό βρισκόταν εκ διαμέτρου αντίθετα, και επομένως σε εμπόλεμη σχέση, με την συμπαντική αρμονία της φύσης και του ζωτικού κύκλου.
Ο πρώτος νόμος του ανθρώπου, ήταν ο νόμος της υπεροχής. Δηλαδή η «αρμονία» σχέσεων που διέπονται από κανόνες ανωτερότητας και άσκησης επιρροή πάνω σε ότι είχε αδύναμη «φυσική» διάσταση ή «φυσική» δύναμη.
Ακόμη και η μήτρα που τον γέννησε, αντιμετωπίσθηκε ως κατώτερη οντότητα, γι’ αυτό βλέπουμε με πόση ευκολία καταστρέφει το περιβάλλον, μιας και δεν μπορεί να προβάλει εαυτό ισότιμο και ισοδύναμο της συμπαντικής ταυτότητας της φύσης και των συμπαντικών συμφωνιών που υπάρχουν και που διατηρούν εν ζωή τον ζωτικό κύκλο. Για τον λόγο αυτό επιδίδεται σε μια συνεχή καταστροφή ώστε δι αυτής να ζήσει την ψευδαίσθηση, πως αφού είναι μέρος της συμπαντικής οντότητας της φύσης αρά είναι σύμπαν.    
Τα δισεκατομμύρια που ξοδεύονται για την εξερεύνηση άλλων πλανητών καθώς και την ανακάλυψη ζωής εκτός της γήινης ύλης, αποτελούν μέρος της ενοχής του, μιας και νιώθει την κατωτερότητα του απέναντι στην συμπαντική οντότητα της φύσης, και αποζητά ένα ασφαλές καταφύγιο διατήρησής του όταν στο τέλος καταστρέψει την μήτρα που τον γέννησε, για  να αποδείξει όχι την ισότητά του αλλά την ανωτερότητά του. Στο «εν αρχή ην ο λόγος» στο τέλος του διαδρόμου είναι ο άνθρωπος.
Από την «Παλαιά Διαθήκη» γνωρίζουμε πρώιμα  το αποτέλεσμα της   ψευδαίσθησης που κυριάρχησε πάνω στον λόγο. Αλλά είναι τόσο μακρινό όσο και τόσο μυθοπλαστικό που πρέπει να το αποδείξουμε. Να το κάνουμε πράξη.
Η έννοια του κύκλου που αναφέρω παραπάνω, το αντίθετο της «γραμμικής», συναντιέται ως πηγή δημιουργίας και έμπνευσης της Αρχαιοελληνική και Νεοελληνικής φιλοσοφίας, που δεν υπάρχει σε άλλες φιλοσοφίες. Άλλωστε στην καθημερινότητά μας ακούμε πολλές φορές μια βασική φιλοσοφική ιεραρχία σχέσεων της γραμμικής θεώρησης, πάνω στην οποία έχει δημιουργηθεί, αναπτυχθεί και εξελιχθεί η Δυτική φιλοσοφία και ο δυτικός τρόπος ζωής. Αρχή, Μέση και Τέλος. 

Ας επανέλθω πάλι στις «ανάγκες».
Σε κάθε ιστορική εξέλιξη της ανθρωπότητας, κυριαρχούσε ένα αντίστοιχο της εποχής οικονομικό πρότυπο αναγκών.
Με  βάση  το κάθε φορά πρότυπο οργανώθηκε η κοινωνία, τα κράτη, οι πόλεμοι, οι διαιρέσεις και οι συμπράξεις, οι νόμοι και διεθνείς συμβάσεις, τα πολιτικά συστήματα, η οικονομία ως εργαλείο ανάπτυξης και ευημερίας, αλλά και ως εργαλείο υπανάπτυξης, εξάρτησης, καθυστέρησης, υποταγής και εξαθλίωσης.
Οι θεωρητικοί του καπιταλισμού αντιλαμβάνονται το οικονομικό σύστημα αναγκών ως οικονομικό σύστημα παραγωγής και αναπαραγωγής αγαθών.
Μια καθ’ ολοκληρία  θεοκρατικής αντίληψης της ύλης  απαλλαγμένη όμως από  τον πυρήνα της, δηλαδή τον άνθρωπο, τις ανάγκες του, την ζωή και τα οντολογικά  συστατικά στοιχεία που ταυτοποιούν την φύση ως συμπαντικό μέρος του όλου.
Θεοκρατική γιατί, αντίθετα της θεοκρατικής παραδοχής της δημιουργίας, η ύλη που έχει εκπέσει  σε χρήμα, κέρδος, δύναμη και πλούτος, καταλαμβάνει θεϊκή υπόσταση με αυτά τα τέσσερα χαρακτηριστικά που δεν περιορίζεται από νόμους και κανόνες της φύσης, αλλά παράγονται ως κανόνες και νόμους   που υποτάσσουν την φύση και προφανώς τον άνθρωπο.
Οι θεωρητικοί του καπιταλισμού αντιλαμβάνονται την συνέχεια – ως παρών και μέλλον- σαν μια αέναη, ανεξαρτήτως επιπτώσεων καταστροφών της φύσης, διαδικασία παραγωγής «αγαθών» που κατασκευάζει συνεχώς καταναλωτές αγαθών, εκπαιδεύει τα άτομα σε καταναλωτές, δημιουργεί αναγκαία εργαλεία της συνέχειας και της συσσώρευσης πλούτου και δύναμης.     
Προπαγανδίζεται ότι μια συνεχώς αυξημένη κατανάλωση αγαθών δημιουργεί σταθερές βάσεις ανάπτυξης που παράγουν νέα επιπλέον χρήσιμα αγαθά, που προκαλούν ευημερία και ευτυχία στους καταναλωτές.
Η συνεχή και εντεινόμενη κατανάλωση  αγαθών, δεν είναι πάντα σε θέση να θρέψει το σύνολο των ανθρώπων, γι’ αυτό το λόγο υπάρχουν οι φτωχοί ή επιλέγεται η δημιουργία νέων φτωχών, που θα εκτοπισθούν από την σφαίρα της ευδαιμονίας των αγαθών και θα χρησιμεύσουν στην προστασία μέρους του συνόλου στην δυνατότητα κατανάλωσης αγαθών.
Θυμηθείτε τον Σμίθ. Η φύση δεν μπορεί να θρέψει όλους τους ανθρώπους, γι’ αυτό οι φτωχοί για να ζήσουν πρέπει να σκοτώσουν τα παιδιά τους.
  
Ως συνέχεια αυτής της αντίληψης, οι κρίσεις που δημιουργούνται δεν αποτελούν «αφύσικα» φαινόμενα αλλά συμβατά, αναγκαία και αρμονικά με την ανάγκη παραγωγής και αναπαραγωγής αγαθών καθώς και ο επαναεκσυγχρονισμός στην  εκπαίδευση των καταναλωτών στην αγορά αγαθών, καθώς κανείς δεν μπορεί να σταματήσει την μηχανή της εξέλιξης και της ανάπτυξης.
Οι κρίσεις δημιουργούνται ώστε να αποφεύγονται οι κίνδυνοι τελμάτωσης και να δημιουργούνται καινούργια άνισα δυναμικά, τα οποία προκαλούν κινήσεις κεφαλαίων, νέες επενδύσεις, δυναμική παραγωγή αγαθών, νέες αγορές και νέα καταναλωτικά πρότυπα.
Από την άποψη αυτή, η προκαλούμενη από εξωτερικούς παράγοντες κρίσης της Ελληνικής οικονομίας, σκοπεύει στην δημιουργία ενός νέου άνισου δυναμικού που θα προσελκύσει επενδύσεις νέων κεφαλαίων, θα δημιουργήσει νέου τύπου συντελεστές παραγωγής, θα επιβάλει καινούργια πρότυπα συγκρότησης κοινωνιών,  θα επιφέρει καινούργιες κοινωνικές – εργασιακές σχέσεις, θα αυξήσει την παραγωγή προϊόντων φθηνού κόστους και φθηνιάρικου ρίσκου και τεράστια και εύκολη συσσώρευση κερδών και πλούτου.
Προκαλούμενη από εξωτερικούς παράγοντες, γιατί δεν έχουν ευθύνη οι πολιτικές των κυβερνήσεων, αλλά εκείνοι που χρηματοδότησαν τις πολιτικές όλων των κυβερνήσεων, αρχόμενες από τον Α. Παπανδρέου και μετά στον Μητσοτάκη, μετά πάλι στον Παπανδρέου, μετά στον Σημίτη, μετά στον Καραμανλή και τώρα στον υιό Παπανδρέου.
Η χρηματοδότηση αυτών των πολιτικών πραγματοποιήθηκε από αυτούς που σήμερα μας εγκαλούν, που σήμερα έχουν αποσπάσει εξ αιτίας της προδοτικής πολιτικής της κυβέρνησης, τον απόλυτο έλεγχο και διαχείρισης της κυριαρχίας, της ανεξαρτησίας και της ελευθερίας της χώρας μας.
Θυμάμαι, από την εποχή που όντας μέλος του Δ.Σ. της κίνησης ειρήνης συνδικαλιστικών οργανώσεων, σε μια συνάντηση με έναν απόστρατο Ιταλό αξιωματούχο του ΝΑΤΟ ( υπαρχηγό της νοτιο-ανατολικής πτέρυγας του ΝΑΤΟ), μας είχε αποκαλύψει, πως η Βορειοατλαντική συμμαχία και οι Αμερικανοί, χρηματοδοτούσαν σχεδιασμούς ανάφλεξης παλαιών ερίδων και μειονοτικών οργανώσεων, ώστε την επιθυμητή στιγμή να ενεργοποιούταν  συμφώνως των συμφερόντων που θα εξυπηρετούνταν κατά την στιγμή αυτή.
Από το 87 γνωρίζαμε για τον διαμελισμό  της Γιουγκοσλαβίας και της δημιουργίας του Σκοπιανού Κράτους και της ….Μακεδονικής μειονότητας καθώς και την χρηματοδότηση μειονοτήτων εντός της Ελληνικής επικράτειας και την πρόκληση θερμών επεισοδίων με ενδιαφερόμενους αποσταθεροποιητικούς παράγοντες – κράτη.  
Αυτό το αποκαλύπτω σήμερα ισχυροποιώντας τον ισχυρισμό μου, ότι η χρηματοδότηση των πολιτικών των κυβερνήσεων, σχεδιάστηκε και πάνω σ’ αυτούς τους σχεδιασμούς επενδύθηκαν τεράστια κεφάλαια, ώστε την στιγμή που θα γινόταν η επιλογή που θα εξυπηρετούσε μια καινούργια πολιτική συσσώρευσης, θα ενεργοποιούταν προς εξυπηρέτηση αυτής της επιλογής. Έτσι η υπερχρέωση της χώρα από εξωτερικά δάνεια με την ταυτόχρονη υποδούλωσή της σε νέους διεθνείς μηχανισμούς υπέρ-συσσώρευσης και ελέγχου της παγκόσμιας οικονομίας ( ΕΟΚ) πραγματοποιήθηκε με την σύμφωνη γνώμη των Κομμάτων και του Πολιτικού Συστήματος αλλά και με το χρηματισμό των ηγεσιών του πολιτικού συστήματος.
Ότι βιώνουμε και ότι θα βιώσουμε στο άμεσο μέλλον, αποτελεί μέρος του σχεδιασμού και των επενδυμένων κεφαλαίων στήριξης αυτού του σχεδιασμού, κάτι που είχε και έχει συμφωνηθεί με το πολιτικό προσωπικό, και τα εφευρήματα τύπου τεμπέληδες ή λαμόγια ή τιτανικός ή διεφθαρμένο δημόσιο ή συντεχνίες προνομίων κλπ. είναι απλώς καρυκεύματα συσκότισης της πραγματικότητας και μέρος του σχεδιασμού τρομοκράτησης του Λαού.

Ελπίζω αυτή την κατάθεση απόψεων να την διαβάσουν ορισμένα άτομα, κυρίως σε ότι αφορά την αναφορά μου στο ΝΑΤΟ,  όπως κάποιος υψηλά ιστάμενος την κομματικής ιεραρχίας της Ν.Δ., και να αναρωτηθεί πως ενώ γνωρίζει πως και το κόμμα του, είτε ως κυβέρνηση είτε ως αντιπολίτευση χρηματοδοτήθηκε για την συμφωνία του στο σχεδιασμό καταστροφής της χώρας, παραμένει υποστηριχτής και κομματικό μέλος. Πως υπηρέτησε ως Βουλευτής την κυβέρνηση Καραμανλή. 

Η εναντίωση σε όλα αυτά που συμβαίνουν δεν είναι δυνατό να δημιουργήσει σήμερα επαναστατικό λαϊκό κίνημα που θα ανατρέψει το σάπιο πολιτικό σύστημα και θα εγκαθιδρύσει ένα καινούργιο, γιατί η εκπαίδευση και ο τρόπος αντίδρασης που το ίδιο το σύστημα εισήγαγε τόσο στο χώρο της παιδείας, όσο και στο χώρο της καθημερινότητας και πολιτικής δράσης των πολιτών, του εξασφαλίζει ακόμη  και μακροζωία  και προστασία και την εξουσία να υποτάσσει τις μάζες.  
 

Δευτέρα 23 Μαΐου 2011

Να ζήσουμε, να μας ….θυμόμαστε

Μη καταβολή της 5ης δόσης θα σήμαινε κατά πάσα πιθανότητα χρεοκοπία, δηλώνει ο Πρωθυπουργός, σε συνέντευξή του στην εφημερίδα «Έθνος της Κυριακής».

Η βασική αρχή δραστηριοποίησης της Παγκόσμιας Κεντρικής Τράπεζας και του Δ.Ν.Τ., είναι: επιλέγουμε μια σειρά από χώρες με χαμηλούς ρυθμούς ανάπτυξης, αδυναμίες στην δημιουργία δυναμικής οικονομίας, με μεγάλο εξωτερικό χρέος και με μια σειρά παραγόντων που συναινούν στην υπανάπτυξη της και στην διαιώνιση παραγόντων και συντελεστών που καθιστούν κάθε φορά ετοιμόρροπη την βασική της δομή ανάπτυξης.
Στην συνέχεια επιφορτίζουμε με νέα δάνεια και ληστρικούς όρους, με χρηματισμό του πολιτικού προσωπικού, με «ανάδειξη» στελεχών του πολιτικού προσωπικού και της οικονομίας σε σημαντικούς θώκους παγκόσμιας αίγλης, επενδύουμε κεφάλαια χαμηλής αξίας  σε τομείς μικρού ρίσκου και μεγάλης κρατικής αρωγής, επενδύουμε αρκετά κεφάλαια στην δημιουργία εσωτερικών και εξωτερικών κινδύνων, βομβαρδίζουμε τις αντοχές της οικονομίας τους με οπλικά πανάκριβα συστήματα και έλεγχο των ένοπλων δυνάμεων τους, προσαρτούμε τις χώρες αυτές σε παγκόσμιους μηχανισμούς ελέγχου, με την επίκληση φανταστικών κινδύνων και φανταστικών σεναρίων οικονομικής ανάπτυξης και ευημερίας και κάνουμε τόσα όσα χρειάζονται ώστε να τις οδηγήσουμε στην χρεοκοπία και στην αρπαγή όλων των πλουτοπαραγωγικών τους πηγών, αφού θα έχουμε δημιουργήσει ένα τρομακτικό χάος που θα διαπερνά ολάκερη την Κοινωνία τους, το Κράτος, τους θεσμούς τους, το πολιτικό τους σύστημα, τις δομές τις οικονομίας τους.

Η Ελλάδα του σήμερα, που αποτελεί ένα καλοσχεδιασμένο σενάριο του χθες, αποτελεί ένα ακόμα τρανταχτό παράδειγμα της δύναμης και της εξουσιαστικής επιρροής των πιο δυναμικών μηχανισμών τους Δυτικού κεφαλαίου, που χρόνια τώρα δραστηριοποιείται στην εφεύρεση τρόπων και σχεδιασμών εκβιαστικής μονοκρατορίας πάνω σε αδύναμα κράτη και λαούς, ώστε από την μια να διατηρεί τα κράτη και τους λαούς αυτούς αδύναμους και εξουθενωμένους και από την άλλη να ασκεί υπέρ-εκμεταλλευτική δράση μέσω της οποίας θα δημιουργεί συσσώρευση κεφαλαίου χαμηλού κόστους και ρίσκου και να διαμορφώνει συγκεκριμένους τύπου αγορών απορρόφησης αυτών των παραγόμενων κεφαλαίων. 
Η περίπτωση της χώρας μας, όπως και όπου αλλού είχαμε παρέμβαση του ΔΝΤ, είναι το νέο παράδειγμα και το πρώτο στο επίπεδο της Ευρώπης, όπου οι μελετητές των τάσεων της παγκόσμιας οικονομίας και της κοινωνιολογίας της επέκτασης ή της εξάρτησης, δεν θα ανατρέχουν στην μελέτη των χωρών της Λ. Αμερικής, αφού θα έχουν ένα κοντινό και πολύ πιο σύγχρονο παράδειγμα.
Τα κεφάλαια που πρόκειται να επενδυθούν στην χώρα μας θα είναι κεφάλαια που βρίσκονται στην κόκκινη γραμμή, μικρός όγκος, μηδενικού ρίσκου, και κρατικής αρωγής.
Αυτό, από το Πολιτικό και οικονομικό προσωπικό της χώρας μας, αποκαλείται " Επένδυση" και "Ανάπτυξη"


Παρακολουθώντας την πρακτική του ΔΝΤ στις άλλες χώρες, όπως στον παλιό προνομιακό χώρο της Λατινικής Αμερικής και ασιατικών χωρών, στο τέλος της προσφερόμενης «βοήθειας» , «ανακάλυπτε» ανυπέρβλητα εμπόδια ή έθετε «ανυπέρβλητα» εμπόδια για να επιφέρει το τελευταίο θανατηφόρο χτύπημα της «βοήθειας» στο Κράτος που είχε προσφύγει σ’ αυτούς.
Η χρεοκοπία της χώρας μας θα επέλθει αφού υλοποιηθεί πρώτα, πλήρως και κυριολεχτικά,  ο σχεδιασμός διάλυσης της κυριαρχίας   και οικονομικής αυτοτέλειας.
Πρώτα θα ολοκληρωθεί ο κύκλος καταστροφής με την απεμπόληση όλων των πηγών πρωταρχικής συσσώρευσης, θα εκποιηθούν με τιμές και όρους ΔΝΤ και τρίτων ολάκερες οι υποδομές καθώς και οι βάσεις που εδράζεται η ανεξαρτησία, η ελευθερία, η οικονομική και κοινωνική ανάπτυξη ΚΑΙ ΜΕΤΆ ΘΑ ΕΠΕΛΘΕΙ ΤΟ ΜΟΙΡΑΊΟ.

Η χρεοκοπία έχει προαποφασισθεί και η έναρξη , μετά τις δοκιμές που γνωρίσαμε,  της τελευταίας πράξης δρομολογήθηκε από τον επιτετραμμένο της τρόικας σε ρόλο Πρωθυπουργού κ. Παπανδρέου, με την δήλωση – τρομοκρατία:  «Μη καταβολή της 5ης δόσης θα σήμαινε κατά πάσα πιθανότητα χρεοκοπία»

Το ευθυνόφοβο Πολιτικό Προσωπικό και η ηγεσία τους, Σαμαράς, Καρατζαφέρης, Τσίπρας, Κουβέλης, Ντόρα, με την ουρά στα σκέλια και την λεοντή ανά χείρας, μόλις έκραξεν πρόσκληση υποταγής ( συναίνεση) ο Μέγας των τροϊκανών εκποιητής όποιας αξιοπρέπειας μας έχει απομείνει σαν λαός, σαν Έθνος, σαν Κράτος, κ. Παπανδρέου, έτρεξαν να δηλώσουν τα σέβη τους κραδαίνοντας την λεοντή του προστάτη του λαού και της χώρας.

Να ….ζήσουμε, να μας …. Θυμόμαστε !!!

Δευτέρα 16 Μαΐου 2011

οικονομική κρίση, πολιτική και το εμπόδιο του τεχνοκρατικού μάνατζμεντ και της τεχνοκρατικής κερδοσκοπίας

Καθώς ο Παπανδρέου ως υπουργός εξωτερικών στην κυβέρνηση Σημίτη δήλωνε στο εξωτερικό, ότι θα κοιμάται ακόμη πιο ήσυχος αν ξέρει πως η χώρα θα είναι πιο μικρή από ό,τι σήμερα γεωγραφικά τουλάχιστον προσδιορίζεται, εντούτοις διέφευγε τότε σε όλους μας, πως δεν εννοούσε απλά την γεωγραφική επικράτεια αλλά και την οικονομική. 
Θιασώτης της παγκοσμιοποίησης Μπούς  και μιας «παγκόσμιας Κυβέρνησης»,  ό,τι δομεί, ό,τι περιγράφει , ό,τι προσδιορίζει ένα Κράτος, δεν έχει πολύ μεγάλη ή και καθόλου σημασία, από την στιγμή που του αφαιρείται  το κυριαρχικό δικαίωμα της οικονομικής οντότητας.
Η αφαίρεση αυτή είτε μπορεί να γίνει στα πλαίσια συμφωνίας των ανώτερων
( ισχυρών) οικονομιών, είτε μέσα από την άσκηση πολιτικών υπερχρέωσης και οικονομικού μαρασμού των μικρών και υπανάπτυκτων οικονομιών.
Η σημερινή κατάσταση στην Ελλάδα, προαποφασίσθηκε όταν στο κάλεσμα Τζωρτζ Μπούς οι Ευρωπαίοι ηγέτες που, αφού πρώτα είχαν εκχωρήσει την Πολιτική εξουσία και την δύναμη των κρατών τους στις πολυεθνικές επιχειρήσεις, κατέθεσαν την υποταγή τους στο νέο δόγμα ιμπεριαλιστικής ανάπτυξη, στην γνωστή σε όλους μας, Παγκοσμιοποίηση. Στην επίσης γνωστή σε όλους μας οικονομική θεωρία ανάπτυξης της οικονομικής σχολής  του Πανεπιστημίου του Σικάγου.
Όπως και κατά την περίοδο της βιομηχανικής ανάπτυξης, οι μηχανές επεξεργασίας βάμβακος και οι επενδύσεις στα νέα εργαλεία βοήθησαν στην ανάπτυξη μιας αγοράς δούλων στην Αμερική για την παραγωγή και συγκομιδή τόνων βαμβακιού, η νέα τάση της οικονομίας, που δεν επενδύει υποχρεωτικά μόνο στον πόλεμο ( Ιράκ, Αφγανιστάν, Γιουγκοσλαβία, Λιβύη κλπ) αλλά κυρίως στην μεγέθυνση του εμποδίσματος στην αυτοδύναμη ανάπτυξη και στην υπερχρέωση των οικονομιών που «εξωθούνται» να συμπράξουν σε μεγάλους Διεθνείς οικονομικούς οργανισμούς,  με όπλα το εξωτερικό χρέος και την πλήρη και ολοσχερή παραίτηση των κρατών από κάθε μορφής ιδιοκτησίας ( εδαφών, οικονομικών μονάδων παραγωγής, ορυκτού πλούτου κλπ.), εκτιμούν ότι θα ανοίξει μια καινούργια αγορά κεφαλαίων και εθνόδουλων, ατόμων και οικονομιών, που θα σημαδεύσει τον 21 αιώνα. 
Όπως και κατά την απαρχή της προηγούμενης περιόδου η ανάπτυξη περιορίστηκε σε ένα μικρό αριθμό στελεχών ( νέων ιδιοκτητών και μάνατζερ) και αργότερα στο κλαμπ προστέθηκαν μονάδες και λόμπι χρηματιστών, αφήνοντας τους πληθυσμούς των κοινωνιών εκτός νυμφώνος, το νέο επιχείρημα στοχεύει στην μείωση αυτού του αριθμού και από απόψεως παραγωγής κεφαλαίων και από απόψεως συντελεστών στην παραγωγή και την συσσώρευση. 
Επειδή η παλιά συγκρότηση και ερμηνεία των κρατών ως οντότητες, αποτελούν μέρος των στοιχείων εμποδίσματος της νέας τάξης πραγμάτων, ότι επιχειρείται στο επίπεδο των κοινωνιών το ίδιο ακριβώς επιχειρείται και στο επίπεδο των κρατών.
Σύμφωνα με τους υποστηρικτές της καπιταλιστικής ευημερίας, αν δεν είχαμε την τεχνολογία, τον καπιταλισμό, την ελεύθερη αγορά, το ελεύθερο εμπόριο, τις χρηματαγορές και την παγκοσμιοποίηση ( την παλιά της ερμηνεία) σήμερα δεν θα είχαμε την δυνατότητα να χρηματοδοτήσουμε το σημερινό μας βιοτικό επίπεδο.
Ακριβώς όμως, επειδή είχαμε όσα πράγματι ισχυρίζονται, για τον λόγο αυτό βρισκόμαστε στο τέλος του δρόμου και στην αρχή του γκρεμού.
Ό,τι όμως ισχυρίζονται πως δημιούργησε ανάπτυξη και ευημερία, που έτσι ή αλλιώς περιορίσθηκε σε μια νέα τάξη ιδιοκτητών και μάνατζερ, πραγματοποιήθηκε, κυρίως από τα μέσα του 20 αι. και δώθε, εξ αιτίας εξωτερικών παραγόντων και όχι εξ αιτίας της καπιταλιστικής ανάπτυξης και της ελεύθερης αγοράς.
Απεναντίας βάθυνε την κρίση στις εξαρτώμενες από τον καπιταλισμό κοινωνίες, επέτρεψε την δουλεία και την άγρια εκμετάλλευση των παιδιών, καθυστέρησε την μόρφωση και αύξησε την θνησιμότητα λαών, είτε μέσα από συνεχείς πολέμους, δικτατορίες, εμφύλιους, αρρώστιες και πείνα.
Πράγματι όμως δημιούργησε τεράστιες δεξαμενές συσσώρευσης κεφαλαίου, επένδυσε σε πρωτοποριακές μορφές τεχνολογίας, αλλά κυρίως για την αύξηση της στρατιωτικής υπεροχής και δια αυτής, στην υποδούλωση μεγάλου αριθμού κρατών και αχόρταγης εκμετάλλευσης των πλουτοπαραγωγικών πηγών του κάθε κράτους χωριστά.
Κλείνοντας αυτό το κεφάλαιο, στο σήμερα εκείνο που παρατηρούμε είναι ότι, η ευημερία των αριθμών τελικά δεν αντιστοιχήθηκε με την ευημερία των ανθρώπων και των κοινωνιών τους.

Στην Ελλάδα, έχουμε μια διαφορά σημαντικής γλώσσας και εννοιών που βρίσκει σε πάρα πολλά ζητήματα εκ διαμέτρου αντίθετα  τα αντίστοιχά τους όπως, άλλο εννοούμε εμείς ανάπτυξη και άλλο εννοούν οι άλλοι.
Ακόμη και σήμερα για τους δυτικούς, η λέξη «ανάπτυξη» είναι ταυτόσημη και όχι αντίθετη της λέξεως  «μεγέθυνση».
Η έννοια «ιδιαιτερότητα» που για εμάς σημαίνει πολιτιστικό πρότυπο για τους δυτικούς σημαίνει καθυστέρηση και υπανάπτυξη.
Όταν μιλούν οι δυτικοί για παραγωγικότητα, εννοούν την αποδοτικότητα. Όμως η αποδοτικότητας είναι ένα ιδεολόγημα της αγοράς και των μάνατζερ, μια αφηρημένη και πρωτίστως αρνητική έννοια.
Αντιθέτως η παραγωγικότητα αφορά το περιεχόμενο της πολιτική και της παραγωγής πολιτικής. Κάτι που ασφαλώς δεν μετριέται μισθολογικά ούτε επηρεάζει το κόστος παραγωγής. Αντιθέτως επηρεάζει αρνητικά το μισθολογικό κέρδος των εργαζομένων.
  
 Φρόντισαν βέβαια οι πολιτικοί μας στην αγωνία τους να μοιάσουν των δυτικών και να μιμηθούν τους δυτικούς ως να φαίνονται πως είναι δυτικοί, να ενοχοποιήσουν και τον ελληνικό πολιτισμό και την ιδιαιτερότητα που παρήγαγε χρόνια πριν αυτή η χώρα και αυτός ο λαός. Γι’ αυτό και είναι παντελώς ανίκανοι να διαπραγματευτούν και ακόμη περισσότερο να εξηγήσουν τι είναι Ελλάδα, τι είναι και πως υπάρχει ο Ελληνικός πολιτισμός.
Σήμερα η ιδιαιτερότητα ταυτίζεται όπως ακριβώς φρόντισε ο κ. Παπανδρέου και τα Δυτικοειδή του εξαπτέρυγα να προπαγανδίσουν, με τις έννοιες διαφθορά και λαμόγια.
Παραμένει όμως εντυπωσιακό γεγονός ότι συνεχίζουν δράττοντας της ευκαιρίας που τους δόθηκε ή που κατασκεύασαν, της οικονομικής κρίσης, να μεταχειρίζονται με τον ίδιο παλαιολιθικό πολιτικό λόγο, την παλαιά ιδεολογία της ανάπτυξη, που μέσα από την απορύθμιση του κράτους, των οικονομικών μοντέλων, της εκπαίδευσης, των εργασιακών σχέσεων  και του εκσυγχρονισμού της χρηματιστηριακής αγοράς,  ελπίζουν  ότι αποτελεί δοκιμασμένο μοντέλο που θα επαναφέρει την ευημερία στην οικονομία μέσω του γνωστού μηχανισμού που αποκαλείται «δυνάμεις της αγοράς».
Όμως η «ιστορία» της αγοράς και των δυνάμεων της γράφονται από την ιστορία της και η ιστορία έχει γραφεί από τις πράξεις της.
Είναι τόσο μεγάλη η πλάνη τους ώστε καταφεύγουν σε ότι καταδικάσθηκε ιστορικά αυτοκαταστροφικό και δεν αντιλαμβάνονται ότι η οικονομία δεν μπορεί να αναλάβει πρωταγωνιστικό και καθοδηγητικό ρόλο.
Ενώ εμείς τους δώσαμε την πολιτική εξουσία, εκείνοι την παρέδωσαν στην  οικονομία.  
Γίνονται και οι ίδιοι τόσο πολύ γελοίοι, που φθάνουν να σημειώσουν ότι για την καθυστέρηση των εσόδων του κράτους δεν φταίνε οι φορολογικοί συντελεστές, η ανεργία και το κλείσιμο των επιχειρήσεων, αλλά μονοδιάστατα η ύφεση, ως να υπήρχε ανεξάρτητη και εξ ουρανού και την ίδια στιγμή ( τρεις μήνες μετά) να σημειώνουν περιχαρείς ότι εμφανίστηκαν σημάδια πρώτης ανάκαμψης της τάξεως του 0,8%. Από το 6,5% ύφεσης με το πάτημα ενός κουμπιού βρέθηκε ανάκαμψη 0,8%. Δηλαδή μέσα σε τρεις μήνες πραγματοποιήθηκε το μέγιστο των θαυμάτων. 7,3% θετική ανάπτυξη. 
Είναι τόσο γελοίοι που την ίδια στιγμή που συνειδητοποιούν πως γραφειοκρατία και η φοροδιαφυγή αποτελούν αντικίνητρο στην χρηματοδότηση της οικονομίας, υπερασπιζόμενοι το ίδιο αυτοκαταστροφικό ιδεολόγημα της ανάπτυξης μέσα από την εξάρτηση και την προσάρτηση στους μηχανισμούς της, που στήθηκε πάνω στην ανάπτυξη και μεγέθυνση της γραφειοκρατίας, καλούν «υγιείς» επενδυτές τύπου Σώρος ή τύπου Μυτηλιναίος ώστε η Ελλάδα να επανέλθει στην ίδια κατάσταση πριν από την  κρίση. Δηλαδή στις αγορές και στην αύξηση του εξωτερικού χρέους.  

Προσπαθούν να ισχυριστούν ότι κατέχουν σε απόλυτα μεγέθη μια καταπληκτική μόρφωση και γνώση των οικονομικών και μια τέτοια ικανότητα που κάθε πράξη τους είναι τόσο καλά σχεδιασμένη, στοιχειοθετημένη και υλοποιήσιμη ώστε οι στρατηγικές τους δεν έχουν ούτε περιθώριο λάθους.
Σκεφτείτε λοιπόν τώρα ότι αυτοί που το ισχυρίζονται αυτό είναι ο Παπανδρέου, ο Παπακωνσταντίνου, ο Λοβέρδος, η Κατσέλη, η οικιακή βοηθός της Μπίλντερμπεγκ και τα άλλα Δυτικοειδή φρόκαλα.
Γοητευμένοι από μια μερίδα μάνατζερ ορισμένων μεγάλων πολυεθνικών ή μεγάλων εθνικών επιχειρήσεων καθώς και εύρωστων χρηματαγορών και κάτω από την αγωνία τους να ανταγωνιστούν τους «ομοίους» τους,  δεν φείδονται σε τέτοιου είδους μπαγαποντιές, όντας λαλίστατοι, λεπτομερείς με την  ίδια αταλάντευτη  επιχειρηματολογία της ίδιας παγιωμένης κοσμοθεωρίας του τεχνοκρατισμού.
Αν όμως παρακολουθήσουμε αυτούς τους μάνατζερ, πάρτε ως παράδειγμα τον Προβόπουλο, θα διαπιστώσουμε με πόση ευκολία επαναλαμβάνονται χωρίς την δυνατότητα να παράγουν σκέψη. Αναλώνονται στην αναμάσηση αφηρημένων θεωριών, βρίσκονται εκτός πραγματικότητας και εμποδίζουν κάθε τι που θα τους θέσει στον κίνδυνο της δημιουργικότητας.
Στο ίδιο μήκος κύματος βρίσκονται και το πλήθος των οικονομικών σχολών και των σχολών διοίκησης επιχειρήσεων. Σχολές που στοχεύουν απλώς σε εκείνο που πρώτος ο Στάλιν απέδειξε, πως ο έλεγχος της εξουσίας περνάει μέσα από τον έλεγχο στην γνώσης και τον έλεγχο του προσωπικού.  
Παρότι η ιστορία έχει αποδείξει ότι από τότε που οι τεχνοκράτες ανέλαβαν να οδηγήσουν την οικονομία και την ανάπτυξη , το μόνο που πρόσθεσαν στην επιστήμη τους, ως επιστήμη οικονομίας,  ήταν ένα σύνολο ενεργειών αποτυχία και συνεχών κρίσεων. Και όμως εξακολουθούν μετά από 40 χρόνια να μπλοκάρουν την δραστηριότητα της οικονομίας και να τροφοδοτούν την οικονομική επιστήμη με τις ίδιες αυτοκαταστροφικές θεωρίες οικονομίας και τεχνοκρατισμού, που όμοιές τους μπορούν  να συγκριθούν με  θεωρίες που ξαναζωντανέυουν τα κόπρανα  και  τα κάνουν τροφή. Οπότε τότε θα έχουν βρει την λύση. Αντί να παράγουμε σπόρους, φυτοφάρμακα, και τεχνικές καλλιέργειας θα παράγουμε σκατά.  

Όπως λέει ο John Ralston Saul, «η δημιουργικότητα τρομάζει το μυαλό του μάνατζερ, γεγονός που έχει αρνητική επίδραση στην καινοτόμο δράση και τις μεταρρυθμίσεις…..» γι΄ αυτό καταφεύγει σε αφηρημένες θεωρίες και τεχνοκρατικούς ονειρόδρομους βλέποντας μπροστά του να ανοίγεται  ένας κόσμος αποκομμένος από κάθε αίσθηση της πραγματικότητας, που δεν τον εμποδίζει να συνεχίζει να δημιουργεί περίπλοκους συνδυασμούς.   Ακόμα και οι κρατικοί αξιωματούχοι                ( καθώς η μόδα έχει διεμβολίσει και τους συνδικαλιστικούς «ινστρούχτορες»)   θέλγονται από την περίπλοκη  λογική  δεξιοτήτων των τεχνοκρατών  τόσο που δεν χάνουν σαν ευκαιρία να τους μιμούνται και να τους χρησιμοποιούν ως δρόμο ασφαλούς διέλευσης.
Αν κάτι απροσδόκητο μπορεί να τους επαληθεύσει τότε αυτό παγιώνεται ως αντίληψη και οικονομική επιστήμη περίπλοκων επιπέδων που κατισχύει στον τρόπο σκέψης και  συμπεριφοράς των  κατεχόντων την πολιτική εξουσία, οι οποίοι ενώ προσπαθούν να μας πείσουν πως δεν κοιμούνται τα βράδια, εντούτοις περιμένουν αδρανείς να επωφεληθούν από το απροσδόκητο.
Τι προτείνουν οι μάνατζερ στις επιχειρήσεις και στις διάφορες κυβερνήσεις; Μια παλιά και αποτυχημένη συνταγή, των περικοπών, των αποκρατικοποιήσεων με το λιγότερο κράτος, , επενδύσεις χωρίς ρίσκο και χωρίς δημιουργικότητα.
Ενώ οι ίδιοι ισχυρίζονται ότι είναι ένθερμοι υποστηρικτές του καπιταλισμού και της ελεύθερης οικονομίας δεν ρισκάρουν να το αποδείξουν αναλαμβάνοντας προσωπική ευθύνη και κρύβονται μέσα στον προστατευτισμό της υπαλληλικής τους σχέσης και της γραφειοκρατίας που τόσο πολεμούν.
Δέστε  τους τροϊκανούς μάνατζερ που κάθε λίγο και λιγάκι ερχόμενοι στην Αθήνα επικρίνουν ως άλλοι καπιταλιστές την κυβέρνηση. Προτείνουν μια σειρά νέων μέτρων, αρκετά όμως κερδοφόρων για την τσέπη του, κατόπιν φεύγουν και όταν επιστρέψουν δεν αναγνωρίζουν ότι έκαναν λάθος, αλλά απεναντίας ισχυρίζονται ότι δεν υπάρχει ικανή κυβέρνηση για να κάνει ορθολογική διαχείριση των προτάσεων τους.
Τι είναι εκείνο0 που τους απασχολεί περισσότερο; Μα είναι απλό. Να δείχνουν και να φαίνονται πως είναι απαραίτητοι, μοναδικοί και ότι μόνο αυτοί κατέχουν την επιστήμη του καπιταλισμού και των αγορών.
Προσφιλή τους διδακτική παραίνεση προς τις κυβερνήσεις αλλά και στις μεγάλες πολυεθνικές είναι οι αγορές , οι διασπάσεις επιχειρήσεων, οι επαναγορές, οι αποκρατικοποιήσεις ή το κλείσιμο αντιπαραγωγικών δημόσιων επιχειρήσεων.
Από την άλλη οι χρηματαγορές αντί να χρηματοδοτούν την ανάπτυξη, αρέσκονται στην χρηματοδότηση των αγοροπωλησιών και της αλλαγής χεριών.
Έτσι αντί της χρηματοδότηση της πραγματικής οικονομίας η κυβέρνηση υπακούοντας στους μάνατζερ  δέχεται την χρηματοδότηση της χωρίς ρίσκο επένδυσης ( επομένως πάει περίπατο ο καπιταλισμός) που είναι η αποκρατικοποίηση.
Η κυβέρνηση δεν προχωρά μόνο στην εκποίηση των κερδοφόρων επιχειρήσεων αλλά κυρίως εκείνων που έχουν διασφαλισμένα μακροπρόθεσμα έσοδα, όπως η ενέργεια, το νερό, ο τζόγος, οι χερσαίες συγκοινωνίες.
Εκείνο που κρατά είναι ότι θα την επιβαρύνει στο μέλλον ( και στον παρόντα χρόνο ) και που θα την καθιστά συνεχώς υποχείριο των μάνατζερ, των αγορών και του εξωτερικού χρέους.

Τελειώνοντας, θα επικαλεσθώ και πάλι τον John Ralston: « Υπάρχει και ένας πιο σημαντικός παράγοντας που είναι άμεσα συνδεδεμένος με το πρόβλημα της τεχνοκρατίας. Η θεωρία που στηρίζει τις ιδιωτικοποιήσεις πρεσβεύει ότι η οικονομία ασφυκτιά από την υπερβολική παρουσία του κράτους.  Πουλήστε τις Δημόσιες επιχειρήσεις και η οικονομία θα αναζωογονηθεί. Η Οικονομία όμως αποτελείται από πολλούς κλάδους…… οι περισσότερες κρατικές βιομηχανίες κατατάσσονται στους συντηρητικούς κλάδους είτε εξαιτίας της ίδιας της φύσης αυτών που παράγουν είτε επειδή για δεκαετίες έχουν αφιερωθεί στην πλήρη αξιοποίηση των οικονομικών δραστηριοτήτων κάποιου τομέα». Αυτό που συμβαίνει στην πραγματικότητα με τις ιδιωτικοποιήσεις είναι ότι μεταφέρονται ενεργά ιδιωτικά κεφάλαια που προορίζονται στην ανάληψη κινδύνων και επομένως πολιτικών παραγωγικότητας σε περιοχές παθητικής ανάπτυξης χωρίς κινδύνους και με κρατική αρωγή διασφαλισμένα κέρδη.
Αυτό όμως ούτε αποτελεί νέες επενδύσεις, ούτε προσφέρει σε μια οποιαδήποτε αναπτυξιακή  προσπάθεια, ούτε προβάλλει τις καινοτόμες ιδέες, ούτε παράγει κεφάλαια ούτε δημιουργεί αγορά.
Είναι πλέον του αντιλογικού,  κάθε προσπάθεια επένδυσης στην ανάπτυξη και στο μέλλον της,  οι εμμονές στις αποκρατικοποιήσεις. Επί της ουσίας αυτό που πραγματοποιείται είναι η  παρεμβολή εμποδίων με την  ανάπτυξη και επαναφορά μοντέλων αποικιοκρατισμού, όπως το Κρατικά επιδοτούμενου κέρδους εσωτερικού ως μέσο ανάπτυξης.

Τρίτη 10 Μαΐου 2011

Ωδή στους Εθνικούς Προστάτες και Πατριώτες των Τζέφρι-Στρος Καν-Μέρκελ

Δυστυχώς, η εθελοδουλία, ο ξιπασμός και η εθνική προδοσία βρίσκονται στο απόγειο της δόξας τους.
Παρακολουθώντας την πρόοδο της δημοσίευσης του περιοδικού Spiegel , ο «πατριωτισμός» του δωσιλογισμού και της απρέπειας προς το Ελληνικό λαό, δεν άφησε ίχνος αυτοσεβασμού, ούτε στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, ούτε στην πολλά υποσχόμενη προϊσταμένη της Εισαγγελίας Αθηνών κα Ράϊκου, ούτε στους Κυβερνώντες, εκ των οποίων, η οικιακή βοηθός της Λέσχης Μπίλντερμπεγκ κ.(!) Διαμαντοπούλου και ο υπεραμυνόμενος των τροϊκανών και των διεθνών τοκογλύφων, πατριδοκάπηλος και ανερυθρίαστος κος (!)  Λοβέρδος, αγανάκτησαν που υπάρχουν στην κυβέρνηση κάποιοι εκ των υπουργών που νιώθουν ντροπή, δεν μπορούν να κοιτάξουν τον εργαζόμενο λαό στα μάτια, που έχουν ενοχές και πρέπει να φύγουν για να κυβερνηθεί το καράβι στον ωκεανό.
Παρακολουθώντας το δελτίο ειδήσεων των οχτώ στον ΑΝΤ1 άκουσα το λαλίστατο κατευθυνόμενο υποχείριο της κυβερνητικής προπαγάνδας, κ. Λιαρέλη, να εξαπολύει μύδρους κατά των «επίορκων» υπουργών που «μαλώνουν» πάνω στο πλοίο και ο τιμονιέρης καπετάνιος Τζέφρι ( γκιοργκος) Παπανδρέου πρέπει ή να τους ποντίσει ή να τους πετάξει στο μπαλαούρο  γιατί δεν συμφωνούν μαζί τους, και με τις αναστολές της κυβέρνησης, οι ….δανειστές, οι τροϊκανοί, οι Ευρωπαίοι τοκογλύφοι και πολιτικοί αχυράνθρωποι του Κεφαλαίου.
  
Αλλά ένας σκεπτόμενος άνθρωπος, με ελάχιστη οξυδέρκεια και στοιχειώδη πολιτική επάρκεια, θα παρατηρούσε ότι το Spiegel, έκανε εκείνο που δεν μπορούν να κάνουν,  οι «πατριώτες»  προσκυνημένοι εθελόδουλοι,  Πρωθυπουργός και Υπουργός των οικονομικών , ο όμοιος προς αυτά τα «προτερήματα» Πρόεδρος της Δημοκρατίας ή η με περισσή αυταπάρνηση επίδειξης εθελοδουλίας προς τους Δωσίλογους της κυβέρνησης, κ. Προϊσταμένης της Εισαγγελίας Αθηνών, δηλαδή να βρουν ένα πραγματικό πιστόλι, να το οπλίσουν με πραγματικές σφαίρες και να ρίξουν μια προειδοποιητική τροχιοδεικτική σφαίρα εκφοβισμού.
Να πουν δηλαδή, ότι μέχρις εδώ κύριοι. Με τις προτροπές και τους σχεδιασμούς σας βυθίσαμε την χώρα μας στην ανυποληψία, στην ύφεση, στην αδράνεια και οδεύουμε ολοταχώς στην καταστροφή.
Ό,τι σας οφείλουμε θα το πάρετε εάν είναι Νόμιμο, όταν έχουμε, όποτε έχουμε και χωρίς να κινδυνεύσει ο λαός μας.      
Αλλά δυστυχώς οι δωσίλογοι, εθελόδουλοι νενέκοι, Κυβέρνηση, Παπούλιας, Προβόπουλός και η  πανταχού παρών «εθνικά ευαίσθητη» που υποβάλει την Δικαιοσύνη και την καθιστά χειραγωγούμενο υποχείριο  των δωσιλογικών πολιτικών και οικονομικών συμφερόντων, κ. Ράϊκου, έτρεξαν να υπεραμυνθούν του «πατριωτισμού» τους, για το Ευρώ, την Ε.Ε., το Μνημόνιο, την τρόϊκα, τα αφεντικά τους, την υποθήκευση της χώρας, την απεμπόληση των κυριαρχικών δικαιωμάτων και του Συντάγματος.

Αλλά για την ξεφτίλα αυτή οι μέγιστες ευθύνες ανήκουν στην Αντιπολίτευση, η οποία ωρύεται καταγγέλλουσα αλλά δεν αναλαμβάνει την ευθύνη να ρίξει την Κυβέρνηση του αίσχους και να σώσει την χώρα, παραιτούμενη από το Κοινοβούλιο και συνταυτιζόμενη με τον Λαό να ξεκινήσει τον δρόμο της αντίστασης και εκκαθάρισης.
Πρωτίστως ευθύνη έχει η Αριστερά, η οποία επιχειρεί ανούσιες αντιπαραθέσεις, καλέσματα ανυπακοής και διεξόδου μέσα από το ψάρεμα υποστηρικτών για μελλοντική χρίση, αλλά για μια ακόμη φορά κρύβονται για να μην πάρουν καμιά ευθύνη. Προδίδουν για μια ακόμη φορά τον λαό και την χώρα.

Σε ότι αφορά την κ. Προϊσταμένη της Εισαγγελίας Αθηνών.
Εδώ είμαι, προβάλλω αντίσταση, μάχομαι εναντίον σας και εναντίον της Κυβέρνησης των προδοτών και των δωσίλογων που σας όρισαν προϊσταμένη και δεν θα με κάμψει καμιά σας τυχόν ενέργεια αν θίγεστε και αξιώσετε δικαστική δίωξη μου.
Ο αγώνας μου είναι αγώνας αρετής και σεβασμού στο σύνταγμα και στο αίμα που έχυσαν οι πρόγονοι μου για να είμαι ελεύθερος σε μια ελεύθερη χώρα, την πατρίδα μου.
Αυτή την χώρα που μια συμμορία επίορκων πολιτικών προσπαθεί να την κάνει μικρή, εξαθλιωμένη, χωρίς εαυτό, χωρίς υπόληψη, ένα προτεκτοράτο ξένων οικονομικών συμφερόντων.
Αυτή την χώρα, που με δική σας συμβολή προστρέχετε να περιβάλετε με προστατευτισμό στο όνομά της και να νομιμοποιήσετε  της πράξεις της συμμορίας των πατριδοκάπηλων, εθελόδουλων νενέκων του νέου δωσιλογισμού και της εθνικής προδοσίας.

Δεν είδα σε σας καμία σπουδή αυτεπάγγελτης δίωξης εναντίων των αισχροκερδώντων σε βάρος της τσέπης των εργαζομένων πολιτών αυτής της χώρας.

Δεν σας είδα όταν καταπατάται από την Κυβέρνηση-Κράτος το δικαίωμα της ιδιοκτησίας, όπως είναι ο μισθός και τα εισοδήματα των εργαζομένων και οι περιουσίες που αποκτήθηκαν από αυτά, που κατά παράβαση του συντάγματος νομοθετεί εναντίον η συμμορία των κυβερνώντων κατ’ εντολή της τρόϊκας, να διατάσσετε επείγουσα προκαταρκτική εξέταση των αδικημάτων καταπάτησης της ιδιοκτησίας.

Δεν σας είδα, ανεξαρτήτως του επαίσχυντου νόμου προστασίας των επίορκων υπουργών ( περί ευθύνης υπουργών) να απαγγέλλετε  κατηγορία εσχάτης προδοσίας όταν ενέχονται σε μίζες εναντίον της οικονομίας της χώρα και εναντίον της κυριαρχικής αυτοτέλειας της πατρίδας.

Δεν σας είδα να παρεμβαίνετε εναντίον των εταιριών  δημοσκόπησης που ανακαλύπτουν  «ευρήματα» και κατασκευάζουν εφευρήματα και στοχεύουν στην χειραγώγηση του αυτόβουλου των πολιτών.
Πως είναι δυνατό το 75% των πολιτών να βρίσκονται σφόδρα απέναντι στην Κυβέρνηση, το μνημόνιο, τα οικονομικά μέτρα και ταυτόχρονα να μην θέλουν να αλλάξει το υπάρχον πολιτικό σύστημα εξαναγκασμού, ληστρικής εκμετάλλευσης, υποθήκευσης και ξεπουλήματος της χώρας;
Αν διαθέτετε όντως επιστημονική κρίση και οξυδέρκεια, βλέποντας αυτήν την κραυγαλέα αντίθεση της θέλησης των πολιτών, θα παρέμβαιτε  διατάσσοντας επείγουσα προκαταρτική εξέταση για εξαπάτηση και χειραγώγηση των πολιτών ή οι εντολείς σας ( εκείνοι που σας διόρισα στην θέση που κατέχετε) εξυπηρετούνται και το «Εθνικό συμφέρον» επιτρέπει, αν δεν σας επιβάλει, να κάνετε την πάπια; 

Δεν σας είδα, να διατάσσετε επείγουσα προκαταρκτική εξέταση για την υπερχρέωση και τον Τραπεζικό υπερδανεισμό  των κομμάτων, όταν γνωρίζετε ότι τα κόμματα δεν παράγουν προϊόντα που τα πωλούν στην αγορά, και γεννάται το ερώτημα από πού προκύπτει ότι θα έχουν έσοδα που θα αποπληρώσουν τα υπέρογκα δάνεια τους;

Επειδή νοιάζεστε για αυτήν την κακόμοιρη οικονομία και το Κράτος μας και έχετε ευαισθησίες απέναντι σε όσους δολίως πράττουν κατά ποικίλο τρόπο εναντίον της και επειδή με προβληματίζει αυτή η περίεργη ευαισθησία σας, μέχρι που εξαντλείται;
Ποια είναι δηλαδή τα όρια που δεν σας επιτρέπετε να ξεπεράσετε ώστε να μην τίθενται εκτός προστασίας των παρεχομένων σε εσάς προστασία, δοσίλογων και προδοτών αυτής της χώρας. Της Πατρίδας μου, της Πατρίδας σας.

Κυρία Ράϊκου, εγώ είμαι εδώ .
Με αυτόν τον τρόπο υπερασπίζομαι την Πατρίδα μου και τιμώ τους προγόνους μου.
Τιμώ το αίμα και τον αγώνα του παππού μου που στρατολογήθηκε 18 χρονών  στο πόλεμο του 20 - 22.
Με αυτό τον τρόπο υπερασπίζομαι τους αγώνες μου για την δημοκρατία και τα δικαιώματα των εργαζομένων που υπηρέτησα είτε ως Αντιπρόεδρος του ΕΚ Θήβας, είτε ως Αντιπρόεδρος της ΟΒΕΣ, είτε ως εκπρόσωπος των Ασφαλισμένων για μια 10ετία στο Δ.Σ. ΙΚΑ.
Με αυτό τον τρόπο αγωνίζομαι εναντίον της συμμορίας των κυβερνώντων και εναντίον των υποστηρικτών τους.
Τέλος, με αυτό τον τρόπο μάχομαι και αντιστέκομαι εναντίον όλων όσων με τις θέσεις που κατέχουν και με τις πράξεις τους υποβοηθούν το διασυρμό της χώρα, την υποδούλωση της στα οικονομικά συμφέροντα, στην πατριδοκαπηλία, στην χειραγώγηση και τρομοκράτηση του Ελληνικού Λαού, στην μετατροπή της χώρας σε μόνιμο και διαρκές προτεκτοράτο οικονομικών συμφερόντων.

Εγώ είμαι εδώ κ. Ράϊκου!!!

Βαγγέλης Κωνσταντίνου
Μόνιμος κάτοικο Δηλεσίου.  
Ιδιοκτήτης των ιστοσελίδων:
Agistri-doloma  & Πολιτικοί διάλογοι για τον Σοσιαλισμό

Τρίτη 3 Μαΐου 2011

ό,τι δημιούργησε ο άνθρωπος, εξελίχθηκε ως ασέβεια στην ύπαρξή του

Παρακολουθώ τους οικονομικούς αναλυτές, οι οποίοι όμως όπως είναι φυσικό  καταγράφουν ή αποκαλύπτουν πτυχές των πραγμάτων που συμβαίνουν γύρω μας σε σχέση με την οικονομία ή την κοινωνιολογική ερμηνεία της,  κατά την στιγμή που συμβαίνουν συγκρινόμενα με αντίστοιχα που συνέβησαν και επηρέασαν την ανθρωπότητα . Όμως καταπιάνονται με τα ζητήματα αυτά υπό την αρχή, ότι ό,τι δημιουργήθηκε και υπάρχει πρέπει να συνεχίσει να υπάρχει αλλάζοντας κανόνες και ίσως εργαλεία που να υπηρετούν τον άνθρωπο καλλίτερα από τον παρόντα χρόνο.
Αντιθέτως ισχυρίζομαι ότι ό,τι δημιούργησε ο άνθρωπος εξελίχθηκε ως ασέβεια στην ύπαρξή του και στον δημιουργό του και μετά από κάποιο σημείο η ασέβεια θεοποιήθηκε ως μέσω δημιουργίας και εξέλιξης.  
Η προσέγγιση μου δεν υπηρετεί ούτε υπηρετείται από την θεολογία ή την ιδεαλιστική ερμηνεία της δημιουργίας.
Άλλωστε , η θεολογία αποτελεί ένα πρώτο εργαλείο της διαπραχθείσας  ασέβειας.

Η φτώχεια παραδείγματος χάρη, η πρώτη πράξη θεοποίησης της ασέβεια προς την ύπαρξη του ανθρώπου, γεννά την εξαθλίωση όταν το πέρασμα από στην φτώχεια συντελείται ως μέθοδο και εργαλείο κάμψης των αντιστάσεων του ατόμου και έκπτωση του, όποτε δεν γίνεται «χρήσιμος» πολίτης, δηλαδή δεν καθίσταται χρηστικά αναλώσιμος της δημιουργίας και της εξέλιξης.
Αυτή η φτώχεια είναι η άλλη φτώχεια, εκείνη που σε αποκαθηλώνει, που σου στερεί βασικά γνωρίσματα και ιδιότητες, που σου προσδίδει καινούργιες που σε τοποθετεί στο γίγνεσθαι  ως κατάσταση  ή αριθμητικό σύμβολο και  σε κατηγοριοποιεί, σου προσδιορίζει καταγωγή εξαίρεσης  ή σε καταδικάζει σε συγκεκριμένη.  
Μεταβάλλεσαι σε ιδιότητα, δηλαδή κατάσταση και μέρος του κινδύνου, ως κίνδυνος  που καλείται να αντιμετωπίσει κάθε άτομο που θα επιχειρήσει να συγκρουστεί με ότι θεωρείται δοσμένο, με ότι τοποθετείται στο χώρο και στο χρόνο δοσμένο. Δοσμένο, με την έννοια ότι υπήρχε εξ αρχής ή έτσι ή για συγκεκριμένο λόγο δημιουργήθηκε.  Εκείνου που ορίστηκε με τα χαρακτηριστικά, τις ιδιότητες και τα μορφολογικά στοιχεία που απέκτησε κατά την στιγμή της γέννησης του. Δηλαδή την στιγμή της δημιουργίας του.
Ποιος καθορίζει το «εκείνο που υπήρχε», ως και να υπήρχε τάχατες ή «εκείνο που δημιουργήθηκε»; Η ασέβεια στην ύπαρξη του ανθρώπου και του κόσμου που τον περιβάλλει.  
«Εκείνο που ορίστηκε» προσδιορίζεται από το «χρήσιμο» και τούμπαλι, που και τα δύο κατοικούν το ένα μέσα στο άλλο και προσδιορίζουν όλες τις φάσεις εξέλιξης του ατόμου, ως δημιούργημα και ως ασέβεια.
Δηλαδή, εκείνο που ορίστηκε χρήσιμο είναι χρήσιμο την στιγμή που και όπως  ορίστηκε ως τέτοιο. Αλλά και τα δύο εργαλεία που ο άνθρωπος εφηύρε κατά την διάρκεια εξέλιξής τους, έχουν αντίστοιχα με τον άνθρωπο την ίδια ιστορική εξέλιξη.

Κατά την διάρκεια της εξέλιξης του, ο άνθρωπος ανακαλύπτοντας τα εργαλεία που του απελευθερώνουν δυνάμεις ώστε να ελέγξει  τις ίδιες δυνάμεις που τον εμποδίζουν ή που το διευκολύνουν, κάνει το  λάθος πολλές φορές να ταυτίσει την ύπαρξη του με τα μέσα που κατασκευάζει και οι επιπλέον δυνατότητες που του παρέχονται στην εξελικτική τους κατάσταση, ταυτίζονται με την ύπαρξη του πάνω στο ίδιο λάθος.
Παραδείγματος χάρη, το κεφάλαιο υπό την προϋπόθεση της ενεργοποίησης του μεταβάλλεται σε εργαλείο ανάπτυξης. Συμπερασματικά όμως, η ανάπτυξη ταυτίζεται με το κεφάλαιο ή με την ενεργοποίησή του; Το άτομο πως τοποθετείται στον χώρο αυτό;  Πολλοί ταυτίζουν  την παρέμβαση του ατόμου στην ενεργοποίηση του κεφαλαίου είτε ως κεφάλαιο είτε  ως ανάπτυξη.
Αλλά μήπως το άτομο είναι μια μεταβλητή πάνω στην ύλη, που ανάλογα με τις σχέσεις που δημιουργούνται απελευθερώνονται είτε οι θετικές είτε οι αρνητικές δυνάμεις που κρύβονται μέσα στην ύλη;

Ένα από αυτά τα εργαλεία που προσδιόρισαν τις σχέσεις του με τους άλλους ανθρώπους και με την διατήρησή του στην εν ζωή κατάσταση, είναι οι σχέσεις συνύπαρξης, εξελικτικά κοινοβιακός βίος, στην συνέχεια κοινοβιακή απόκτηση αγαθών επιβίωσης, ανακάλυψη των εργαλείων, μέχρι  την ανακάλυψη της δύναμης της ανταλλαγής, δηλαδή ένα σύνολο ιστορικών καταστάσεων οι οποίες απελευθέρωσαν σε εσωτερικές τρίτες δυνάμεις, δηλαδή  ένα σύνολο δυνάμεων ως ενδιάμεση τρίτη δύναμη που τις κατέστησε υπόδουλες. Μία από αυτές τις τρίτες δυνάμεις που αποτέλεσε συστατικό στοιχείο της ανταλλαγής και μεταφράστηκε ως δύναμη πάνω στις σχέσεις, στα προϊόντα, στα εργαλεία προσδιορίζοντας και την υπεροχή και αργότερα την ιδιοκτησία και την εξουσία που ξεπηδούσε μέσα από αυτή, ήταν το νόμισμα.
Το νόμισμα έχει μια δισυπόστατη ιδιότητα. Είναι δύναμη σε εκείνον που το κατέχει και εργαλείο απόδειξης της σχέσης κατοχής, ανθρώπων και προϊόντων, προς τον ασκόντα κατοχικά δικαιώματα.    
Το νόμισμα ( αργότερα χρήμα) είναι ότι πιο άχρηστο αλλά ταυτόχρονα πιο επικίνδυνο που επινόησε ο άνθρωπος όταν δεν μπόρεσε να αντιμετωπίσει τις δυνάμεις που έκρυβαν οι ανάγκες του, ο τρόπος απόκτησης αγαθών και τα αγαθά,  που δεν υπήρχαν ως αντικειμενική προϋπόθεση για να διατηρηθεί σε καθεστώς συνύπαρξης και στην ζωή, αλλά ως φυσικά συστατικά στοιχεία της ύπαρξής του.
Ενώ κατ’ αρχή μια μικρή κοινότητα ανθρώπων είχε όλα τα απαραίτητα για να ζει κάτω από τις ίδιες υπαρκτές συνθήκες ζωής, όταν δημιουργούνταν ελλείψεις προσερχόταν στην διπλανή κοινότητα και τις αναζητούσε, ανταλλάσσοντας ό,τι της περίσσευε ή ό,τι  δεν μπορούσε να καταναλώσουν επιπλέον. Στην συνέχεια όσο εξελίσσονταν και τα εργαλεία βοηθούσαν στην διατήρηση των μέσων διαβίωσης και αναπαραγωγής,  ανακαλύπτοντας την δυνατότητα παραγωγής τους, διαπίστωσαν ότι η παραγωγή τους έδινε περισσότερα από όσα χρειάζονταν και αυτά τα επιπλέον τους ήταν άχρηστα. Αργότερα αντελήφθησαν ότι μέσα στα παραγόμενα μέσα διαβίωσης κρύβονταν αξίες που η απελευθέρωσή τους, τους παρείχε δυνάμεις που δεν είχαν φανταστεί ότι υπήρχαν.  Αλλά η παραγωγή των μέσων διαβίωσης που τους πρόσδιδε ένα πλεόνασμα πέραν των αναγκών τους και που το προσδιόριζαν ως άχρηστο, διαπίστωσαν ότι σε μια διπλανή ή μακρινή άλλη κοινότητα, ήταν απολύτως αναγκαία για να διατηρηθεί στην ζωή της.
Αυτή ακριβώς ήταν η δύναμη που έκρυβαν τα μέσα διαβίωσης όταν άρχισαν να παράγονται.
Η παραγωγή λοιπόν αποκάλυψε αυτές τις δυνάμεις, οι οποίες εξελίχθησαν ως εργαλείο εξάρτησης, αλληλεξάρτησης και αργότερα δουλείας και εξόντωσης ή εκτόπισης, ανάμεσα, κατ’ αρχή στις κοινότητες και αργότερα ανάμεσα στα άτομα που τις συγκροτούσαν.
Το πλεόνασμα κατά την διαδικασία της παραγωγής των μέσων, παρείχε μια επιπλέον αξία που έμελλε να προσδιορίσει αργότερα και την ανταλλαγή ως αξία δύναμης.
Έτσι η ανάγκη απόκτησης των απαραίτητων μέσων διαβίωσης, υπερτίμησε την ανταλλακτική αξία των απολύτως αναγκαίων, υποβιβάζοντας όμως και τις μεταξύ τους σχέσεις. Από σχέσεις αμοιβαιότητας σε μονολιθικές ανταλλακτικές σχέσεις που εξελίχθησαν σε εκμεταλλευτικές και αργότερα σε σχέσεις δουλείας ή εξάρτησης. 
Το πλεόνασμα τώρα αποκτούσε μια επιπλέον αξία και απελευθέρωνε μια επιπλέον δύναμη που όριζε τις μεταξύ τους σχέσεις.
Για να προσδιοριστή αυτή η νέα αξία και νέα δύναμη του πλεονάσματος, εφευρέθηκε μια έτερη πλασματική αξία, έναντι της οποίας το πλεόνασμα, αλλά και το μη πλεόνασμα, συγκρινόμενο μαζί της, όριζε μια τιμή ανταλλαγής και ισοτιμίας.    
Το νόμισμα ως δύναμη πλέον, που παρενέβη στις ανταλλακτικές σχέσεις, προσδιόρισε το μέγεθος και τις ικανότητας που έκρυβαν, και τώρα είχαν απελευθερωθεί, οι δυνάμεις των μέσων διαβίωσης μόνο όμως όσο από αυτές παράγονταν. Αυτό κατά τις πρώτες περιόδους εξέλιξης. Αργότερα, και όσες ο άνθρωπος αποκτούσε,  πέραν της παραγωγής από την φύση, η οποία τις παρείχε με ένα αυτόνομο από τον άνθρωπο τρόπο, αλλά που ο άνθρωπος μπορούσε ελεύθερα να τις αποκτήσει, στην ανταλλακτική διαδικασία αποκτούσαν παράλληλες αξίες- δυνάμεις με τα παραγόμενα μέσα. Ενώ κατά την αρχή, στο πρωτοξεκίνημα, το νόμισμα προσδιόριζε την αξία του ανταλλάξιμου προϊόντος στην συνέχεια το νόμισμα δεν άφησε τον εαυτό του ανεπηρέαστο της ανταλλακτική διαδικασίας, αποκτώντας και την ιδιότητα του «παραγόμενου εμπορεύματος».  
Τόσο όμως η παραγωγή μέσων όσο και η ελεύθερη πρόσβαση επ’ αυτών, τώρα που τα μέσα είχαν προσδιορισμένες επιπλέον χρηστικές δυνάμεις, ( κυρίως την δύναμη της επιβολής και της κτίσης) τόσο ο ανταγωνισμός μεταξύ των ανθρώπων προς απόκτησή τους μεγάλωνε και αποτελούσε πεδίο συγκρούσεων και πολεμικών αλληλοεκτοπίσεων, όσο και τα ίδια τα μέσα εμφάνιζαν ανταγωνιστικές σχέσεις.
Οι αλληλοεκτοπίσεις  για την εξασφάλιση των απαιτούμενων μέσων καθώς και των δυνάμεων που κατείχαν αυτές, σε συνδυασμό με τις ανταλλακτικές σχέσεις και το νόμισμα που τις προσδιόριζε, αποκάλυψαν την κτήση, την ιδιοκτησία και την κυριαρχία επί των μέσων και των απελευθερωμένων δυνάμεων τους.
Σήμερα η ιδιοκτησία των μέσων έχει υποδεέστερη αξία και δύναμη από την ιδιοκτησία των απελευθερωμένων δυνάμεων τους.
Διαπίστωσαν όμως πως το νόμισμα δεν αξιολογούσε μόνο τις ανταλλακτικές σχέσεις αλλά προσδιόριζε και την δύναμη αλλά και της αξία της ανταλλαγής, που είχε πλέον απελευθερωθεί μέσα από την αναγκαιότητα των μέσων διαβίωσης.    
Κατά την διαδικασία της ανταλλαγής, η προσδιορισμένη δύναμη επί της αξία της πάνω στο μέσο προς ανταλλαγή, με την χρήση του ενδιάμεσου παράγοντα του νομίσματος, προσδίδει στο μέσο αξία, όση  η δύναμη που ασκείται πάνω του, που του προσθέτει ή του αφαιρεί  δυνάμεις  αντιστοίχως μεγαλύτερες ή επικυρίαρχες, και που αποτελούν επικυριαρχικά δικαιώματα, για την επιβίωση του άλλου που προσέρχεται στην ανταλλαγή.
Τούτο, διότι κατά την διαδικασία της ανταλλαγής το μέσο μεταφράζεται από αξία προϊόντος που εκπροσωπεί τον παραγωγό άνθρωπο σε δύναμη υποταγής του, που χάνοντας  την αρχική του – χρηστική- αξία, αποκτά στην συνέχεια και κατά την διαδικασία της ανταλλαγή αλλά και αμέσως μετά την ολοκλήρωση της ανταλλαγής, ιδιότητες που υποτάσσουν το άτομο στις ανάγκες του.
Στον σημερινό κόσμο, η χρηματιστηριοποίηση των αναγκών, αποφασίζει αν θα πεθαίνουν από υποσιτισμό ή όχι οι λαοί του τρίτου κόσμου.
Στην εξελικτική πορεία των πραγμάτων, όπως το νόμισμα έπαιξε το ρόλο του ενδιάμεσου κατά την ανταλλαγή των μέσων και αργότερα ως  μέσο και αξία δύναμης, έτσι και η ανταλλαγή ως διαδικασία σχέσεων μεταξύ των ατόμων με την κοινότητά τους και οι κοινότητες μεταξύ τους,  ως μέσο απέκτησε δεσπόζουσα θέση σχέσεων  απελευθερώνοντας δυνάμεις που κατείχε, όπως η δύναμη της ιδιοποίησης της από τρίτους που ορίστηκαν ή αυτό-ορίστηκαν αργότερα ως μεσολαβητές. Έχουμε δηλαδή την εμφάνιση των μεσολαβητικών σχέσεων μεταξύ ατόμων, αυτών και κοινότητας και κοινοτήτων μεταξύ τους.
Τα μέσα εκτός από μια ανταλλακτική αξία απέκτησαν και μια νέα, την μεσολαβητική που αργότερα εξελίχθηκε σε εμπορευματική, όταν στο μέσο αναγνωρίσθηκε μεγαλύτερη αξία από αυτή που κατείχε ο λόγος για τον οποίο παρήχθη. Όταν δηλαδή μετατράπηκε σε εμπόρευμα και δύναμη, που όριζε τόσο την θέση του ατόμου μέσα στην κοινότητα, όσο και την θέση του κατά την ανταλλακτική διαδικασία.
 Η εργασία ενώ είναι το μέσο, μέσω της οποίας το άτομο αποκτά τα απαραίτητα της ζωής και της διαιώνισή του, ως μέσο υπό κατοχή εμπορεύματος, υποβάλει σε κατοχική δουλεία το άτομο απέναντι στις ανάγκες του.  Γιατί η απελευθερωμένη δύναμη των μέσων είναι η δύναμη υποταγής σε αυτά το σύνολο των αναγκών για την επιβίωση του ατόμου. Επομένως η εργασία αποκτά διττή ιδιότητα. Είναι, και μέσο που κατέχει ο άνθρωπος και δύναμη υποταγής του ανθρώπου στα μέσα. Έτσι ο άνθρωπος στην διαδικασία υποταγής των αναγκών του υποτάσσεται σε αυτές μέσα από την εργασία, όταν αυτή πραγματοποιείται σε καθεστώς ιδιοκτησίας της από τα μέσα και τα μέσα ως δυνάμεις που απελευθερώνονται όταν βρίσκονται υπό κατοχική ιδιοκτησία τους. Αργότερα κατά την οργανωμένη παραγωγή, η κατοχική ιδιοκτησία όχι μόνο των μέσων αλλά η ιδιοκτησία των δυνάμεων που απελευθερώθηκαν, οδήγησε σε μια διάσπαση της, μέσω την οποίας ξεπήδησε η Διεύθυνση των απελευθερωμένων δυνάμεων, η οποία στην συνέχεια περιόρισε την αξία της κατοχικής ιδιοκτησίας επί των μέσων και των αναγκών.  
Αυτή, κάθε αυτή λοιπόν είναι και η πεμπτουσία  της εξαρτημένης εργασίας.  

Με την σειρά της η εμπορευματική δύναμης επέβαλε τόσο πάνω στα μέσα όσο και πάνω στις ανταλλακτικές σχέσεις μια επιπλέον αξία και  μια δύναμη που προσδιόριζε την αξία αυτή ως ανώτερη αυτής καθ’ εαυτής της ανταλλαγής αλλά και των μέσων προς ανταλλαγή, την διαμεσολάβηση.
Τούτο διότι η εμπορευματική δύναμη που απέκτησε το παραγόμενο είδος ή μέσο όρισε, έστω και κατ’ αυθαίρετο τρόπο, τις αξίες που έκρυβαν τα μέσα ή τα προϊόντα, τις αξίες που περιέβαλλαν τα μέσα ή τα προϊόντα, την παραγωγή τους, την ανταλλαγή του, τις δυνάμεις τους καθώς και μια καινούργια δύναμη που υπόταξε τις προηγούμενες, την δύναμη του μεσολαβητή.
Αυτή η δύναμη δημιούργησε μια δουλεία και αργότερα μια εξάρτηση υποταγής όλων των παραγόντων και των διαδικασιών, στο μεσολαβητή.
Όσο η κοινότητα κατά την ανταλλαγή έπαιζε και το ρόλο του ενδιάμεσου μεσολαβητή ( απ’ ευθείας διαπραγματεύσεις),  τόσο η δουλεία που δημιουργούταν εξ αιτίας της μεσολάβησης ( διαπραγμάτευσης) έμενε ορφανή. Αντιθέτως αποκτούσε δυνάμεις επικυριαρχίας των σχέσεων και των μέσων, όταν ο μεσολαβητή ήταν τρίτος παράγοντας και η διαμεσολάβηση παρήγαγε μεγαλύτερο όφελος για τον μεσολαβητή, από το όφελος που επέφεραν τα ανταλλάξιμα μέσα ή προϊόντα.  

Όλα τα παραπάνω δεν αναφέρονται τυχαία, αλλά ό,τι νομίζουμε αυτονόητα, είναι απλώς μηχανιστικά μέσα και η μετατροπής τους σε μηχανιστικά μέσα αντανακλούν εντολές που θεωρούνται απαραβίαστες, αναγκαίες και απολύτως φυσικές επί των σχέσεων μεταξύ αναγκών και ανθρώπων, ανθρώπων  και κοινοτήτων, κοινότητες με αντίστοιχές τους, αποκρύπτοντας  τις δυνάμεις που παρεμβαίνουν ώστε όλα αυτά να εμφανίζονται ως απολύτως φυσιολογικά και να καθορίζουν τόσο τα άτομα, όσο και τις μεταξύ τους σχέσεις.
Αυτά λοιπόν που θεωρούνται απολύτως φυσιολογικά και παράγωγα της εξέλιξης του ανθρώπου, έχουν μεταβάλει τον άνθρωπο από ζωοφόρο  οργανισμό και  παράγοντα της εξέλιξής του, σε αριθμό και σύμβολα μαθηματικών σχέσεων, που ο ίδιος ο άνθρωπος χρησιμοποιεί και χρησιμοποιείται προς απόδειξη των σχέσεων αυτών.
Έτσι το σύστημα που έχουμε κατασκευάσει, που μας προστατεύει και μας διατηρεί εν ζωή και μας αναπαράγει,  μας αναγνωρίζει μόνο ως αριθμούς και σύμβολα, ως καταστάσεις, μέσα, δύναμη, εξουσία, κόστος, κέρδος και κίνδυνο της ύπαρξης του.
Ο άνθρωπος έχει καταστεί δούλος και εργαλείο δουλείας, ενός συστήματος ασφάλειας και διαιώνισης του,  ίδιο με ό,τι κατασκεύασε.
Η καταστροφή του ανθρώπου θα καταστρέψει το σύστημα που ο ίδιος κατασκεύασε. Το αντίθετο, δεν ενέχει την πιθανότητα της καταστροφής του. Αλλά αυτό είναι μια εκ των πολλών πιθανοτήτων, πιθανότητα.   

Δευτέρα 2 Μαΐου 2011

Πάνε να περάσουν στη Βουλή τη σύμβαση της ντροπής για το ξεπούλημα της Εθνικής περιουσίας

ΛΟΓΙΟΣ ΕΡΜΗΣ :

Την ίδια στιγμή που ο αχυράνθρωπος πρωθυπουργός διαβεβαίωνε ότι θα απαγορευθεί με νόμο η πώληση εθνικής περιουσίας, ο δαιμόνιος Παπακωνσταντίνου, υπέγραφε ακριβώς το αντίθετο! Με αποκλειστικό στόχο την πληρωμή των τοκογλύφων, χωρίς καν αυτά τα έσοδα να μπαίνουν στο ταμείο του κράτους!

(Κάντε κλικ στη φωτό για μεγέθυνση και διαβάστε το κείμενο)
Εδώ ακριβώς κρύβεται όλο το παρασκήνιο για τις πρόωρες εκλογές και τις πιέσεις των δανειστών για “νομιμοποίηση” του αντισυνταγματικού μνημονίου με την έγκριση του Ελληνικού κοινοβουλίου. Όπως έγραψε το Ολυμπία...Θα φτιάξουμε νόμο που απαγορεύει την πώληση δημόσιας γης του Παπανδρέου που πήγε;

Μόνο για εξόφληση του χρέους λένε ότι θα πάνε τα λεφτά των αποκρατικοποιήσεων
το ΔΝΤ γνωρίζει πολύ καλά ότι οποιαδήποτε εκποίηση εθνικής περιουσίας θα είναι άκυρη αφού έχει υπογραφεί πραξικοπηματικά ΜΟΝΟ από τον Παπακωνσταντίνου και θα αναστραφεί εφ’ όσον η περιουσία βρίσκεται εντός της Ελληνικής επικράτειας.

Δείτε τώρα το έγγραφο βόμβα που αποκάλυψε το “
Έχω Μάτια και Βλέπω”. Μιλάει ξεκάθαρα για ΠΩΛΗΣΗ περιουσίας και όχι “αξιοποίηση”.

Την ίδια στιγμή λοιπόν που ο αχυράνθρωπος πρωθυπουργός διαβεβαίωνε ότι θα απαγορευθεί με νόμο η πώληση εθνικής περιουσίας, ο δαιμόνιος Παπακωνσταντίνου, υπέγραφε ακριβώς το αντίθετο! Με αποκλειστικό στόχο την πληρωμή των τοκογλύφων, χωρίς καν αυτά τα έσοδα να μπαίνουν στο ταμείο του κράτους!
Κάντε κλικ στη φωτό για μεγέθυνση και διαβάστε το κείμενο
Όλη η πίεση λοιπόν των τελευταίων ημερών, είναι για να νομιμοποιηθεί αυτό το ανοσιούργημα από την βουλή των Ελλήνων!

ΠΟΙΟΣ ΕΛΛΗΝΑΣ ΒΟΥΛΕΥΤΗΣ ΘΑ ΤΟΛΜΗΣΕΙ ΝΑ ΤΟ ΥΠΟΓΡΑΨΕΙ;
 
Καμαρώστε τους…
Έσοδα από ιδιωτικοποιήσεις και έσοδα από την πώληση γης και κτηρίων θα πρέπει να εξαιρούνται από τις ταμειακές εισροές…Ας δούμε-θυμηθούμε τι έλεγε η αρχική σύμβαση…
Διαβάστε τι προβλέπει η “ΣYΜΒΑΣΗ ΔΑΝΕΙΑΚΗΣ ΔΙΕΥΚΟΛΥΝΣΗΣ” (8 Μαι.2010), Σελίδα 112, για τα έσοδα από ιδιωτικοποιήσεις.

Τα έσοδα από ιδιωτικοποιήσεις εξαιρούνται από τις ταμειακές εισροές…
Και που θα εγγράφονται αυτά τα έσοδα;
Αφού δεν θα εισρέουν στα ταμεία του Ελληνικού δημοσίου, που θα πηγαίνουν άραγε;;
Μήπως απευθείας στα ταμεία της Τρόικας;;


Δείτε τώρα τι αναφέρεται στην τελευταία επικαιροποιημένη έκδοση του μνημονίου στα Αγγλικά..

και συγκεκριμένα στη σελίδα 126 του Third Review Under the Stand-By Arrangement (Μαρ.2011)

Εδώ τα πράγματα είναι ακόμα πιο σαφή:
Έσοδα από ιδιωτικοποιήσεις και έσοδα από την πώληση γης και κτηρίων θα πρέπει να εξαιρούνται από τις ταμειακές εισροές…

Γίνεται δε για πρώτη φορά, σαφής αναφορά για έσοδα από πώληση γης και κτηρίων...

Τα έσοδα όμως αυτά θα εξαιρούνται από τις ταμειακές εισροές…

Μήπως για αυτό τους έπιασε “πρεμούρα” και κατέθεσαν εσπευσμένα χθες σχετική τροπολογία στην Βουλή…

Για να κουκουλώσουν και να επισημοποιήσουν το θέμα;
 

Δεν άργησε να έρθει η δήλωση βόμβα του Δημήτρη Τσοβόλα «Οι κυβερνητικοί είναι επικίνδυνοι»

"Με την παγκοσμίως πρωτόγνωρη και εγκληματική τροπολογία που προβλέπει ότι το τίμημα από τις ιδιωτικοποιήσεις θα πηγαίνει για εξόφληση των χρεών, αποσκοπείτε η προνομιακή και έγκυρη εξασφάλιση των δανειστών, για την περίπτωση μελλοντικού «κουρέματος» του δημόσιου χρέους. Είναι επικίνδυνοι οι άνθρωποι."